บทนำ

          การฉลองวันสอบเสร็จในวันสุดท้ายของการเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายของมีนากับภาคินซึ่งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะทั้งคู่เกิดปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน แต่ห่างกันคนละวันเท่านั้น นั่นคือการมาว่ายน้ำที่บ้านของภาคินและจัดปาร์ตี้เล็กๆ ที่มีกันแค่สองคน มีนาใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ในขณะที่ภาคินใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ความที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้สิ่งที่ใครต่อใครมองเพื่อนชายจนเหลียวหลังกลับเป็นความหล่อที่ชินตาสำหรับมีนามานานแล้ว

          “ถ้าต่อมหา’ลัยเดียวกันอีก มีนห้ามมีแฟนก่อนคินนะ”

          “ทำไมล่ะ คินจะชิงตัดหน้ามีแฟนก่อนมีนหรือไง” มีนาถามกลับเพราะที่ผ่านมาเรียกว่าภาคินแทบจะสับรางไม่ถูกด้วยซ้ำ

          “เป็นความคิดที่ดี คินจะได้ไม่เหงา” ภาคินหัวเราะ

          “แต่คนล่าสุด มีนคิดว่าไม่ค่อยโอเค คินอย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ” มีนาเตือนเพื่อน บางอย่างผู้หญิงด้วยกันย่อมดูออก

          “โอเค ถ้ามีนว่ายังไง คินก็ว่าอย่างนั้น” ภาคินโผไปที่ขอบสระน้ำ “เดี๋ยวมานะ”

          มีนารู้ได้เองว่าภาคินจะไปห้องน้ำและอาจแวะเช็คข้อความแชทจากบรรดาสาวๆ ด้วย หญิงสาวว่ายน้ำโผไปมาในสระจนกระทั่งลอยตัวอยู่เมื่อรู้สึกมีอาการแปลกๆ กับตัวเอง เธอจับขาที่เกร็งแข็งตรงน่อง ความเจ็บนั้นทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่จนเหมือนขากำลังดิ่งลงที่ก้นสระ ใบหน้าของมีนาอยู่เสมอผิวน้ำ ทำให้เธอต้องพยายามโผไปที่ขอบสระ แต่ว่ามันไกลจนเธอเสียหลักหน้าจมลงไปในน้ำ ด้วยอารามตกใจทำให้เธอกางแขนบนผิวน้ำเพื่อพยุงตัวขึ้นมา ทว่ามันกลับไม่ช่วยสักเท่าไหร่ ร่างของเธอยังคงจมดิ่งลงไปก้นสระ มีนาเหยียดขาแล้วกระโดดให้หน้าโผล่ขึ้นมาพ้นผิวน้ำพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือเพราะจะไม่ไหวอยู่แล้ว

          “ช่วยด้วย...ช่วยด้วย!!!”

          ใบหน้าของมีนาจมลงไปในน้ำอีกครั้ง ทว่าคราวนี้น้ำได้เข้าปากและจมูกทำให้สติของเธอพร่าเลือนไปชั่วขณะ ก่อนจะโผขึ้นมาแล้วจมดิ่งลงไปอีกรอบ หญิงสาวหายใจไม่ออกพยายามจะโผขึ้นไปอีก แต่ไม่ไหวแล้ว นี่เธอกำลังจะจมน้ำตายในสระน้ำของเพื่อนข้างบ้านจริงๆ หรือ

          ไม่นะ!

          มีนามองขึ้นไปบนผิวน้ำที่จู่ๆ แสงสว่างก็ถูกแทนที่ด้วยร่างของใครบางคนที่กระโจนพรวดลงมาแล้วคว้าเอวของเธอขึ้น จนใบหน้าของเธอโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

          “ไหวไหม พยายามหายใจไว้”

          เสียงนี้คุ้นๆ แต่มีนาอื้ออึงไปหมดจนลืมตาไม่ไหว หญิงสาวรู้สึกได้ว่าถูกพาขึ้นมาที่ขอบสระ แต่ทำไมการหายใจมันถึงยากเย็นนัก

          “มีนเป็นอะไรน่ะพี่เขม” ภาคินถามเสียงสั่นเมื่อเห็นมีนานอนนิ่ง ก่อนจะหันไปเขย่าไหล่พี่ชาย “ทำอะไรสักอย่างสิ”

          เขมินท์เขย่าตัวมีนาเบาๆ และลูบแก้มเย็นเฉียบ ก่อนจะจับคางให้ริมฝีปากของหญิงสาวเผยอเปิด แล้วตัวเขาเองก็แนบริมฝีปากลงไปเพื่อผายปอด หลังจากนั้นจึงปั๊มหัวใจตามขั้นตอนทำ CPR (Cardiopulmonary Resuscitation) ตามที่เคยฝึกมา พอปั๊มหัวใจครบจำนวนครั้ง เขมินท์ผายปอดมีนาอีกครั้ง หญิงสาวลืมตาเบิกกว้าง ตลอด 18 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดถึงวินาทีที่ลืมตาแล้วเห็นใบหน้าของเขมินท์ใกล้ขนาดนี้ รวมทั้งริมฝีปากที่แนบชิด

          ผายปอด...จูบแรก...

          ใช่ไหมนะ มันคือจูบแรกของเธอ!

          “มีนลืมตาแล้ว”

          มีนาพยักหน้าพลางมองใบหน้าของเขมินท์ที่ค่อยๆ ห่างออกไป แต่แล้วกลับถูกแทนที่ด้วยภาคินที่เข้ามากอดเธอไว้ หญิงสาวไอโขลกๆ สายตามองไปยังเขมินท์ที่เดินจากไปเงียบๆ เขาช่างเหมือนหมอกที่พอแสงแดดมาถึงก็หายไป เขาเป็นดาวที่สว่างท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิดและเธอไม่กล้าแม้จะเอื้อมมือออกไปคว้าไว้