บทพิเศษความต้องการของพ่อแม่

บทพิเศษความต้องการของพ่อแม่

1 หญิง 1 ชายมองเด็กทารกที่ให้กำเนิด บุรุษหนุ่มยิ้มใหญ่ปลื้มปิติถึงแม้ว่าเขาจะรำคาญเสียงร้อง เด็กหญิงตัวน้อย ร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสารแต่เมื่อได้สัมผัสอันอ่อนโยนของแม่เด็กน้อยก็เริ่มค่อยๆพริ้มตาหลับลงอย่างว่าง่าย 

“ถ้าเธอเหนื่อยก็พักก่อนก็ได้นะฉันดูแลอาสึนะเองก็ได้”

เสียงของชายคนหนึ่งกล่าว หญิงสาวมองหน้าสามีของตนเองก่อนที่จะยิ้ม 

“ฉันอยากดูแลเด็กคนนี้ให้นานที่สุด อีกไม่นานพวกเราก็ต้องไปทำภารกิจแล้วฉันไม่รู้ว่าพวกเราจะได้กลับมาอยู่ข้างๆเด็กคนนี้หรือเปล่า ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เห็นลูกของเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้หรือไม่ ไม่รู้เลยว่าอนาคตเด็กผู้หญิงคนนี้ลูกของเรา คนที่เป็นเหมือนโลกของพวกเรา เด็กคนนี้จะได้แฟนหน้าตาดีหรือเปล่า”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอไม่ต้องไปก็ได้นะ ฉันไปคนเดียวก็ไได้”

หญิงสาวผมน้ำตาลส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เอาหรอกค่ะ ฉันอยากไปกับคุณและอีกอย่างพ่อของฉันก็จะดูแลอาสึนะให้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว  แทมยังพวกเราก็เตรียมของที่จำเป็นไว้แล้ว”

“อย่างนั้นหรอ” ชายหนุ่มละสายตาออกจากภรรยาของตนเอง เขาทอดสายตามองไปยังหน้าต่างของโรงพยาบาล ลดราที่วิ่งกันขวักไขว่ เสียงรถที่เงียบสงัดเพราะไม่ได้ใช้พลังจากน้ำมันดิบและแก๊สธรรมชาติ แต่พวกมันที่สามารถเคลื่อนไหวได้ใช้พลังงานจากพลังเวทย์ของนักเวทย์เป็นส่วนใหญ่ 

หญิงสาวผมสีน้ำตาลค่อยๆพริ้มตาหลับลงอย่างเชื่องช้าโดยที่มีหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังนอนอยู่เคียงข้าง บุรุษหนุ่มยิ้มอย่างชอบใจก่อนที่จะเดินตรงไปยังประตูที่ถูกปิดลง 

ชายหนุ่มผมดำสาวเท้าเข้ามา

“ไงไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“มันก็แน่นอนอยู่แล้วฉันไม่ได้เจอกับนายนาน ตอนนี้ฉันอยู่แต่ห้องวิชัยทำแต่งานน่ะเพื่อจะทำให้ฉายาว่าแพทย์เทวะวของฉันสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น”

“นายต้องการให้ demon คืนชีพขึ้นมาอย่างนั้นหรือ เรื่องนี้ถึงแม้ว่าพวกศาสนจักรจะไม่รู้แต่ว่าพวกฉันรู้ดี หลังจากสิ้นสุดสงคราม”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกนายควรที่จะดูแอนนาดีๆ ได้ตั้งชื่อลูกว่าอะไรอย่างนั้นเหรอ” แพทย์เทวะถามกลับ

“แอนตั้งชื่อลูกว่าอาสึนะ”

สิ้นคำกล่าวของบุรุษหนุ่มตรงหน้า แพทย์เทวะก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย 

“ชื่อเดียวกันเลยนี่นา ตั้งชื่อเดียวกันให้กับลูกของนายเนี่ยนะ หรือว่าคิดถึงหมอนั่น แต่ว่าตอนนี้พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นไปอยู่ที่ไหน สิ้นสงครามฉันได้ข่าวว่าอาจารย์ของหมอนั่น ที่มีนามว่าโยดาได้จัดการสั่งหมอนั่นไปแล้ว แต่ว่าศพกับหาไม่เจอนี่สิที่เป็นปัญหา”

“ศพหาเจอแล้วแต่พวกนายที่ไม่ได้อยู่องค์กรลับคงไม่รู้ จากที่ฉันดูฉันคิดว่าเป็นศพของเมฆาอย่างแน่นอน”

แพทย์เทวะพยักหน้ารับก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไป “ฉันไม่อยู่กวนเวลานายแล้วนายใช้เวลาให้มีความสุขดีกว่า หลังจากที่นายทำภารกิจนี้แล้วกลับมาได้เราค่อยคุยเรื่องนี้กัน”

“เดี๋ยวก่อน” ชายหนุ่มกล่าวห้ามเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนกำลังจะเดินจากไป 

“ในฐานะที่เคยเป็นเพื่อนร่วมงาน ฉันมีเรื่องจะขอร้องนาย”

แพทย์เทวะหยุดชงัก เขานำมือจับลูกบิดประตูแต่กลับไม่เคลื่อนไหว “มีอะไรอย่างนั้นหรอ”

“ฉันอยากจะให้นายช่วยดูแลลูกของฉัน ถ้าฉันไม่ได้กลับมาจะภารกิจ”

“อย่าพูดอะไรบ้าบ้า ฉันขี้เกียจฟัง” เขานำมือจับลูกบิดประตูหลังจากนั้นก็ค่อยๆเปิดมันอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มไม่คิดจะเหลียวหลังกลับโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหลุดหนุ่มอีกผู้หนึ่งกำลังจ้องมองเขา 

เพียงไม่นานแอนนาสตรีผมสีน้ำตาลก็ลืมตาตื่น เธอกระพริบตาถี่ๆเมื่อเห็นชายหนุ่มท่าทางใจดีกำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ข้างๆเตียง 

“เหมือนกับมีคนมาเลยมีใครมาอย่างนั้นหรอ”

ชายหนุ่มพยักหน้า “อดีตเพื่อนเก่ามาน่ะไม่ต้องไปสนใจหรอกฉันอยากอยู่กับเธอแค่สองคนก็เลยไล่กลับไปแล้ว ว่าแต่เธอหิวหรือเปล่าจะกินอะไรไหม”

เขาก็ค่อยนำรูปแอปเปิ้ลที่หั่นแล้วส่งให้หญิงสาว แต่เมื่อพบว่าเธอส่ายหน้าปฏิเสธเบิกหนุ่มจึงหยุดการกระทำ 

“ถ้าเราต้องจากเด็กคนนี้ไปตลอดกาลพวกเราจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากจากลูกไปตอนนี้ไม่สิฉันรู้สึกนะรู้สึกเหมือนกับว่าฉันจะไม่ได้เจอกับลูกอีก”

ชายหนุ่มยิ้มก่อนที่จะนำมือไปลูบศีรษะของผู้หญิงผมสีน้ำตาล อานาหลับตาก่อนที่จะได้ยินเสียงของชายหนุ่มเอ่ยให้ความมั่นใจเธอเบา ๆ แต่ทุกถ้อยคำของเขานั้นช่างหนักแน่นดุจขุนเขา 

“เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ ต่อให้ฉันต้องตายฉันก็จะให้เธอกลับมาพบกับเด็กคนนี้ให้ได้ ไม่สิพวกเราจะไม่ตายพวกเราจะกลับมาพบกับเด็กคนนี้ไม่ให้เด็กคนนี้ต้องอยู่เพียงลำพังเหมือนพวกเราทั้งสองคน ฉันนี่แหละจะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ของครอบครัวพวกเรา”

ชายหนุ่มนำมือไปลูบศีรษะของเด็กน้อย ก่อนที่จะกล่าว 

“พวกเราจะเลี้ยงลูกให้โตให้เป็นผู้หญิงที่สวยและงดงาม หาแฟนดีๆให้เขาผู้ชายที่แข็งแกร่งและมีหัวสมองที่ฉลาดเฉลียว  การที่จะคบกับลูกเราต้องมีความสุภาพบุรุษจิตใจแข็งแกร่งสามารถดูแลลูกเราได้ แต่ถ้าในโลกนี้ไม่มีฉันก็จะไม่ให้ใครคบเด็จขาด ตอนเรียนประถมเราจะเป็นคนซื้อชุดให้ลูกเรา พอขึ้น เกรด7เราจะได้เห็นลูกเราใส่ชุดสวยๆไปโรงเรียน มีกิ๊บติดผมมีอุปกรณ์ทันสมัยใช้ เธอก็จะได้ทำขนมให้ลูกเรากิน”

ชายหนุ่มหยุดคิดก่อนที่จะนำมือไปรูปแก้มของเด็กน้อยพลางมองไปยังกำแพงสีขาวที่ตั้งอยู่ 

“ลูกเราจะชวนเพื่อนสาวๆสวยๆมาที่บ้าน พวกเราจะนั่งดูหนังด้วยกันนั่งเล่นเกมด้วยกัน โลกนี้จะเต็มไปด้วยความสงบสุขจะไม่มีใครมาทำอะไรลูกเรา ถึงตอนนั้นฉันก็จะเลิกทำงานให้กับ โรงเรียนบาบิโลนเนีย พวกเราจะเป็นพ่อแม่ธรรมดาธรรมดาที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ไร้พันธะ”

หญิงสาวยิ้มอย่างชอบใจทำให้ชายหนุ่มกล่าวสิ่งที่เขาฝันมันเป็นความฝันสูงสุดในชีวิตของเขา การที่เขายอมมาเป็นสายลับและทำงานหนักก็เพื่อสิ่งนี้ เขาเพียงหวังว่าให้ทุกวันมีแต่ความสงบสุขเท่านั้น 

“พวกเราจะไม่มีงานต่างๆมาผูกมัด พอวันเสาร์อาทิตย์พวกเราก็จะพาลูกของเราไปโรงหนังเธอจะเป็นคนทำข้าวกล่องหลังจากการดูหนังเสร็จพวกเราก็จะไปสวนสาธารณะ หลังจากนั้นลูกเราก็จะเรียนมหาลัยพวกเราจะไปงานรับปริญญาของลูก”

ชายหนุ่มหยุดหลังจากนั้นผู้หญิงผมสีน้ำตาลก็กล่าว

“ถ้าลูกเราต้องการอะไรเราก็จะไม่ขัดขวาง ต่อให้เด็กคนนี้อยากจะเป็นนักเวทย์หรือไม่ก็ตาม ฉันจะให้เด็กคนนี้ใช้ชีวิตสนุกสนานและมีอิสระเสรี ไม่เหมือนพวกเราที่ต้องทำงานตามหน้าที่ไปวันๆ”

สิ้นคำกล่าวของแอนนา ชายหนุ่มก็นำมือมากุมมือของหญิงสาว 

“ใช่แล้ว พวกเราจะทำให้ความฝันของเด็กคนนั้นเป็นจริง ต่อให้พวกเราจะต้องเสียอะไรไปก็ตาม”

—------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เด็กชายหน้าตาน่ารักถือกำเนิดขึ้นมากลางป่ากลางเขา กระท่อมขนาดเล็กไม้ที่กำลังปลูกพังหญิงสาวที่นอนทอดร่าง มองเด็กชายในตาทับทิมย่างเกลียดชัง อีกใจหนึ่งก็รักอีกใจหนึ่งก็ชัง

หลังจากนั้นบุรุษหนุ่มนัยน์ตาสีดำก็สาวเท้าเข้ามา เมื่อหญิงสาวได้เห็นเธอก็เบิกตาอย่างหวาดกลัว ก่อนที่เธอจะได้ส่งเสียงร้องชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม 

“ในที่สุดก็หาเจอถึงแม้ว่าเธอจะหนีมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่สามารถหนีจากเงื้อมมือของพวกเราไปได้ ลูกของมันจะต้องตายลงที่นี่เหมือนกับพ่อมันตายโดยไร้ที่กบฝัง ตายโดยไร้การรับรู้ของบุคคลทั่วไป”