บทที่ 4 การเอาคืนของรูรุ

บทที่ 4 การเอาคืนของรูรุ

แพทย์ย์คือสิ่งใด  ทำไมการเรียนวิชาเพื่อมารักษาคนถึงไม่สามารถช่วยเหลือคนได้อย่างแท้จริง  ผู้คนที่รักษาสำเร็จล้วนมีชีวิตรอด ส่วนผู้ที่ได้รับการรักษาช้าหรือการรักษาล้มเหลว  ล้วนต้องตกตายอย่างน่าอนาถ 

เหตุใดโลกนี้จึงต้องพลัดพรากเอาคนอันเป็นที่รัก  เหตุใดเราจึงไม่สามารถใช้ชีวิตด้วยกันไปจนชั่วฟ้าดินสลาย แล้วทำไมพวกเราที่ถูกเรียกว่ามนุษย์ถึงไม่สามารถมีชีวิตอันเป็นนิรันดร์เหมือนเทพเจ้า 

แม้ว่าวิทยาการจะเก้าหน้าสักปานใด  แม้ว่าพลังเวทย์และพลังของวิทยาศาสตร์จะสูงส่งสักแค่ไหน  แต่พลังเหล่านั้นก็ไม่สามารถทำให้มวลมนุษย์สามารถคงความอมตะและความเยาว์วัยได้ 

ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกเรียกว่ากฎของโลกนี้  ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่สามารถมีใครขัดขืนโชคชะตา  แต่สำหรับเขาที่ได้ชื่อว่าแพทย์เทวะ ชายหนุ่มจะเป็นคนฝืนโชคชะตาทั้งหมดเอง 

ชายหนุ่มมองท้องฟ้าที่ค่อยๆไรซิ่งดวงอาทิตย์ แสงอรุณรุ่งหายไปอย่างช้า ๆ ราวกับว่าความหวังของเขาจะสูญสิ้นสลายหายไปกับตา แต่ต่อให้มันจะเป็นอย่างนั้นเขาก็จะไม่มีทางยอมแพ้ ถึงแม้ว่าจะต้องล้มเหลวในการชุบชีวิตผู้เป็นที่รักสักปานใด  เขาก็ยังก้มหน้าก้มตาทดลองต่อไป 

เมื่อ 3 ปีก่อน เขาได้รับลูกศิษย์คนหนึ่งเข้ามาร่ำเรียนวิชาแพทย์ย์ เด็กน้อยนัยน์ตาสดใสเส้นผมสีฟ้ายาวสลวย ใบหน้าท่าทางคล้ายกับอิสรีย์  จิตใจเป็นผู้หญิงแต่ร่างกายกับเป็นบุรุษเพศ ถึงแม้ว่าเด็กน้อยคนนั้นจะมีบางสิ่งที่ขัดต่อจารีตประเพณีของสังคมนี้  แต่สำหรับเขามันก็ไม่รับเป็นอะไรเขาเปิดรับทุกสิ่งทุกอย่างของเด็กน้อย 

เด็กคนนี้มีพรสวรรค์ในการเรียนวิทยาศาสตร์และวิทยาการเวทมนตร์ ถึงแม้ว่าวิชาแพทย์จะไม่สามารถเทียบเทียมรุ่นพี่อีกคนนึงของเขาได้ แต่สำหรับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์มันกลับไม่ได้เป็นปัญหา 

เขารู้ดีว่าตนเองนั้นเรื่องมากในการรับลูกศิษย์  แต่สำหรับเด็กคนนี้การรับมาเลี้ยงดูอุปการะและสั่งสอนมันกลับไม่ใช่เรื่องที่คิดผิด เพียงไม่นานลูกศิษย์คนนี้ก็สอบเข้าโรงเรียนเวทมนต์บาบิโลเนียได้สำเร็จ 

ชายหนุ่มมองดวงตะวันอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยรำพึงรำพันกับตนเอง 

“ป่านนี้พวกเจ้าจะไปอยู่ไหนแล้วนะลูกศิษย์ทั้งสองของข้า หวังว่าการกลับมาเจอกันในครั้งต่อไปพวกเราจะยังมีความเคารพนับถือในฐานะศิษย์อาจารย์กันอยู่  ถ้าหากเจ้ารู้ว่าข้าหลอกใช้เจ้าเจ้าจะคิดกับข้าเช่นไร  รูรุ”

กลิ่นของอิสตรีที่แสนหอมหวนโชยเข้ามาปะทะจมูกของไบรท์ กลิ่นหอมของอดอกไม้แรกแย้มที่เด็กชายไม่เคยได้ลิ้มลองรสชาติมาก่อนริมฝีปากที่แสนอวบอิ้ม ค่อย ๆ โน้มเข้ามาใกล้

เสียงหัวใจของเด็กหนุ่มเต้นราวกับกลองรบ เมือซัคคิวบัสสาวค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้  ลมหายใจของหล่อนสัมผัสใบหน้า เพียงแค่คือพวกเขาทั้งสองก็จะได้แลกรสสัมผัส แลกเปลี่ยนความรักให้แก่กันและกัน 

แม้ว่าหลังจากการจุมพิตในครั้งนี้  เด็กหนุ่มอาจจะต้องหลงมัวเมาในมนต์เสน่ห์  ของหญิงสาวไปตลอดกาลก็ตาม แต่ทว่าเขากลับรู้สึกยินยอมมอบให้ทั้งกายและใจ โดยปราศจากข้อกังขาใด ๆ มันอาจจะเป็นเพราะมนต์สะกดหรือเสน่ห์ที่หญิงสาวตรงหน้าไร้เวทใส่ไว้ 

ริมฝีปากอันนุ่มนวลค่อยๆใกล้เข้ามาทีละเล็กทีละน้อย  ก่อนที่มันจะได้ประทับลงอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล ลงที่พวงแก้มของเด็กหนุ่มอย่างช้า ๆ 

หญิงสาวค่อยๆถอนปากออก  ก่อนที่จะเตรียมตัวประกบปากเพื่อทำพันธะกับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า  แสงสีชมพูส่องแสงสีสันไปรอบ ๆแต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ทันทำอะไรเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น 

“หยุดเดี๋ยวนี้  อย่าคิดว่าจะทำอะไรรุ่นน้องของฉันได้ง่ายๆ “

ซัคคิวบัสสาวเหลียวหลังกลับไปมอง เมื่อเขาพบว่าชายหนุ่มผมสีฟ้าที่ควรที่จะตกอยู่ภายใต้ฝันอันรื่นรมย์ แต่ตอนนี้เขากลับตื่นจากห้วงนิทรา  หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะค่อยชี้แจงแถลงไข 

“เธอเป็นซัคคิวบัสอย่างนั้นสินะ มันไม่แปลกหรอกที่เวทมนตร์ของเธอจะไม่สามารถใช้กับฉันได้  นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงตั้งแต่แรก”

“หมายความว่ายังไยะง ทำไมเจ้าถึงไม่หลงอยู่ในมนต์สะกดของข้า นี่เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้าสามารถทนทานต่อเวทมนตร์ของข้าได้”

ซัคคิวบัสสาวมีท่าทางไตร่ตรองก่อนที่จะนึกอะไรได้ หญิงสาวละสายตาออกจากไบรท์ ก่อนที่จะตบมือดังฉาดใหญ่ “ไม่นึกเลยว่าข้าจะได้เจอคนที่รักเพศเดียวกัน ถ้าประมาทไปจริงๆไม่คิดว่าเจ้าไม่สิ คนอย่างพวกเจ้าจะมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้”

รูรุเลิกคิ้ว “พูดแบบนี้แสดงว่าเธอยังไม่รู้จักโลกอันแสงกว้างใหญ่สินะ รูอาต่อให้เธอจะเป็นซัคคิวบัสก็ตาม แต่หากเธอยังยึดติดกับเพทที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิด เธอก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจความรักที่แท้จริงได้หรอก”

“มิหน้า ทำไมพลังเวทที่ใช้กับพวกเจ้าถึงไม่ได้ผล นั่นก็เพราะว่าเจ้ารักผู้ชาย ส่วนเจ้าหนูนี่ก็ยังเป็นเด็กที่ไม่มีความเข้าใจเรื่องเพท นับว่าคืนนี้ฉันเลือกเหยื่อผิดจริง ๆ แต่ว่าต่อให้เจ้าจะมาตอนนี้มันก็สายไปแล้ว เมื่อข้าได้ทำพันธะกับเด็กน้อยตรงหน้า เจ้าหนูนี่ก็จะตกอยู่ในมนสกดของฉัน”

“จะเป็นแบบนั้นแน่หรอ” ไบรท์ค่อย ๆ กล่าว 

ก่อนที่หญิงสาวซัคคิวบัสจะได้กล่าวจบ เสียงอันเย็นยะเยือกของไบรท์กับดังขึ้น วงเวทที่พันธนาการกลับค่อย ๆ สูญสลายหายไปกับตา วงเวทสีชมพูค่อย ๆ แตกออก ร่างกายที่ขยับไม่ได้ของเด็กหนุ่มตอนนี้สามารถขยับได้ดังเดิม 

ไบรท์ยิ้มให้กับรูอา ก่อนที่จะกล่าว “แหม ๆ แค่ยอมให้สัมผัสร่างกายของฉันนิดหน่อยคิดว่าตัวเองชนะแล้วหรือไง อ่อนไปนะ ฉันจะบอกอะไรให้รู้นะนักล่าวิญญาณไม่สิ เธอชื่ออะไรนะ”

“ยายนั่นชื่อว่ารูอา เป็นซักคิวบัส เรื่องแค่นี้ก็จำไม่ได้นะนาย”

ไบรท์วาดวงเวท ก่อนที่จะหันไปกล่าวกับรูรุ “แหม ฉันไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับพวกปีศาจเยาะแยาะเหมือนกับนายนี่นา ว่าแต่ถ้าไม่ได้นายบอกเรื่องของแม่นี่มาก่อนฉันก็คงคิดเวทที่ใช้หักล้างเวทมนตร์ seckไม่ทันหรอก”

รูรุยิ้ม “เวทมนตร์แอนตี้เซ็กนี่นะ จะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้านายไม่ได้ความรู้จากฉัน”

ไบรท์พยักหน้ารับ ก่อนที่จะวาดวงเวทอัญเชิญเสร็จสมบูรณ์ “เวทมนตร์นี้ใช้ไม่ได้กับฉัน แต่ใช้ได้กับพวกนาย ทำไมหรือว่าฉันไม่โตพอ”

รูรุพยัหน้ารับิ “ใช่ นาลั่นไก รูรุกระโจนร่างเข้าหาไบรท์ ในขณะที่รูอาก็รีบสาวเท้ากับมาอย่างรวดเร็ว 

นายเพิ่งอายุ 12 - 13 ขวบ ไม่ใช่หรือไง ดังนั้นเรื่องแบบนี้มันคงยังเร็วไปสำหรับนาย แต่ว่าสำหรับฉันที่กำลังเข้าสู่วัยแรกรุ่นนะ ถ้าเจอแม่นี่มนอันตรายเกินไป ไม่สิถ้าฉันไม่รู้ว่าพอตกเย็นมีโอกาศจะมีตัวอะไรมาโจมตีก่อน พวกเราก็คงไม่สามารถป้องกันได้ทัน”

รูอากล่าว “นี่พวกนายคาดการเอาไว้แล้วยังงั้นหรอ”

ไบรท์กับรูรุพยักหน้ารับ 

“มันแน่อยู่แล้ว จู่ ๆ ก็มาโผล่ที่ ที่ไม่รู้จัก มอนสเตอร์ก็เยอะแยะเดินกันทั่วไปหมด แล้วจะให้พวกฉนนอนหลับสบายได้ยังไง พวกเราก็ต้องเตรียมแผนรับมือไว้บ้างอยู่แล้ว “ รูรุยืดอกกล่าวอย่างมั้นใจ

เมื่อรูอาได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวจึงประเมินเด็กที่อยู่ตรงหน้าเสียใหม่ 

รูรุชักปืนสีดำออกมา ก่อนที่จะกล่าวกับรูอา 

“ฉันจะปล่อยเธอไป รีบไปสะ พวกเราจะไม่เอาเรื่องเธออีก แต่ว่าถ้าเธออยากจะสู้ต่อฉันก็ไม่ว่า แต่ว่าเธอคงรู้ดีนะว่าเผ่าของเธอไม่ถนัดการต่อสู้ ฉันก็ไม่ถนัด แต่ว่าพวกเรามีกำลังลบมากกว่าเธอ ดังนั้นการต่อสู้กับพวกเราคงไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอก” รูรุแนะนำ ก่อนที่จะเสนอทางให้กบรูอา

“ฉันคิดว่า ทางที่ดีเธอหนีไปดีกว่า”

เมื่อรูอาเห็นดังนั้น หญิงสาวจึงยกมือยอมแพ้ หญิงสาวค่อย ๆ เดินถอยหลังเพื่อลดระยะห่างกับพวกไบรท์ “ฉันฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะมาเอาคืน เธอบ่นกับตนเอง ก่อนที่จะค่อย ๆ เดินออกจากถ้ำไปอย่างว่าง่าย

 สิ้นเสียงเสียงปืนก็ดังขึ้น ทำให้รูอาชงัก เธอก้มมองหน้าอกของตนเอง ก่อนที่จะได้คิดสิ่งได้ 

ปัง ปัง ปัง