ตอนที่ 10 หึงหวง

“คุณริน เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ ทำไมตาแดงๆ ไม่สบายตรงไหนหรือ เปล่าครับ หรือว่าถูกดุมาครับ”

"จาวิส" เอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งเหม่อลอย ในตาเศร้าสร้อยอยู่ตรงม้านั่งหน้าสำนักงานเพียงคนเดียว

“ปะ..เปล่าค่ะ รินไม่เป็นอะไร”

หญิงสาว รีบตอบกลับไปพร้อมฝืนยิ้มเล็กน้อยให้กับ "จาวิส"

“คุณริน มีอะไรให้ผมช่วยก็ปรึกษาผมได้ หรือไม่สบายใจก็บอกผมได้นะครับ ถือซะว่าผมเป็นเพื่อน เป็นพี่ชายของคุณอีกคนก็แล้วกันนะครับ”

"จาวิส" กล่าวออกมาจากใจจริง และรอยยิ้มที่อบอุ่นส่งมาให้กับ "นาริน"

“ขอบคุณคุณจาวิสมากนะค่ะ ถ้าหากจะให้รินคิดว่าคุณจาวิสเป็นพี่จริงๆ แล้วละก็ คุณจาวิสก็ต้องเลิกเรียกรินว่าคุณนะค่ะ เรียกรินเฉยๆ ก็พอค่ะ”

หญิงสาว พูดพร้อมมอบรอยยิ้มสดใส ให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ อย่างซาบซึ้งในน้ำใจไมตรี ที่ชายหนุ่มคนนี้หยิบยื่นมาให้ในครั้งนี้ เรียกได้ว่าถูกที่ถูกเวลาเลยก็ว่าได้

“ครับน้องริน ถ้างั้นน้องรินก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่วิสเหมือนกันนะครับ ห้ามเรียกคุณอีกแล้วนะ ฮาฮาฮา”

“ได้เลยค่ะ พี่วิส รินดีใจนะค่ะ ที่ได้รู้จักพี่วิส ทั้งใจดีและที่สำคัญหล่อมากๆ ด้วยนะค่ะ คริคริคริ”

หญิงสาว หัวเราะเบาๆ พร้อมแจกรอยยิ้มอันสดใสให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ ในเวลาที่ทุกข์ใจแบบนี้ การที่มีใครสักคนเดินเข้ามา มาคอยพูดคุยด้วยก็ดีเหมือนกันนะ ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาเยอะเลย

“พี่ก็ดีใจนะครับ ที่น้องรินมาทำงานที่นี่ น้องรินห้ามทำหน้าเศร้าแบบนี้อีกแล้วนะครับ รู้ไหม เพราะเวลาที่น้องรินยิ้มมันทำให้โลกของพี่สดใสขึ้นมากๆ เลยนะ ดังนั้นน้องรินต้องยิ้มบ่อยๆ นะครับ”

หนุ่มรุ่นพี่ พูดแล้วมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนส่งมาให้

“ค่ะ ตั้งแต่วันนี้ไปรินจะยิ้มให้พี่วิสทุกวันเลยดีไหมค่ะ คริคริคริ”

"นาริน" พูดออกมาอย่างสดใส หายเศร้าแล้ว ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างชอบอก ชอบใจเป็นที่สุด และความซวยก็มาเยือน มันก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเดินออกมาจากสำนักงานพอดิบ พอดี..

เขาเป็นห่วง "นาริน" มากคิดไปต่างๆนาๆ ที่เห็นเธอวิ่งออกมาจากห้อง และหายไปนานแสนนานขนาดนี้ คิดไปว่าเธออาจจะหนี้เขากลับไปหาคุณสาวิตรีแล้วก็เป็นได้

แต่ที่ไหนได้ละ เขาคิดผิดไปถนัดเลย ก็ในเมื่อตอนนี้เขาเห็นเต็มสองตา ได้ยินเต็มสองหูว่าเธอมานั่งหัวเราะร่วนกับจาวิสลูกน้องคนสนิทของเขา อย่างมีความสุขหน้าระรื้นเชียว น่าโมโหจริงๆ

เห็นแบบนี้แล้วทำให้อารมณ์ห่วงหาอาทรเมื่อครู่นั้นมลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงอารมณ์โกรธเคืองอยู่ในใจพร้อมที่จะระเบิดมันออกมาในเวลาอันใกล้นี้แล้ว

“น้องริน มาอยู่ที่นี่เองเหรอ พี่ตามหาตั้งนานนึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มาอยู่กับจาวิสนี่เอง”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม บอกด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เขามองจองหนุ่มสาวตรงหน้าด้วยสายตาเกรี้ยวกราด "นาริน" เองก็มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน

พี่วินจะตามหาเธอไปทำไมกัน เขาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ที่ไม่เห็นเธออยู่ในนั้นให้ขวางหู ขวางตาของเขาอีกต่อไป

“พี่วิน มีอะไรจะใช้รินหรือเปล่าค่ะ”

หญิงสาว กล่าวออกไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า มันยิ่งทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มร้อนรุ่มดังไฟสุมอยู่ในอกเพิ่มมากขึ้น ที่เห็นเธอเฉยชาทำตัวห่างเหินใส่เขาเช่นนี้

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม พูดเสียงเครียดก่อนจะคว้าข้อมือเล็กๆ บอบบางไว้แน่น ทำเอา "นาริน" รู้สึกตกใจไม่น้อยที่พ่อเลี้ยงหนุ่ม แสดงท่าทางก้าวร้าวกับเธอแบบนี้ 

แม้แต่ "จาวิส" เองก็อดแปลกใจไม่ได้เช่นกัน กับการกระทำและคำพูดที่ได้ยินนี้ ก็ไหนบอกว่าเป็นแค่พี่ชายกับน้องสาวยังไงล่ะ แต่สิ่งที่เขาเห็นในเวลานี้มันคืออะไร อารมณ์หึงหวงที่พ่อเลี้ยงหนุ่มแสดงออกมานั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว ก็เห็นๆ กันอยู่

เวรเอ๊ย! นี่อย่าบอกนะ..ว่าเขาแอบชอบผู้หญิงคนเดียวกันกับเจ้านายหรือเนี่ย "จาวิส" คิดในใจอย่างเริ่มหมดหวังตั้งแต่ยังไม่ลงแข่ง เขาก็พายแพ้ไปเสียแล้ว

“พี่วิน ปล่อยรินนะค่ะ รินเดินเองได้ค่ะ”

"นาริน" เริ่มรู้สึกเจ็บข้อมือขึ้นมาบ้างแล้ว ก็พี่วินเอาแต่ดึงข้อมือของเธอลากไปข้างหน้าไม่หยุดแบบนี้ นี่พี่วินไม่นึกห่วงว่าจะทำให้เธอเจ็บบ้างเลยหรือไรนะ แรงก็มากเดินก็เร็วสะขนาดนั้น ทำเอาเธอเกือบล้มไปหลายครั้ง

ทำไมพี่วินต้องแสดงท่าทางโกรธอะไรเธอมากมายขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งๆ ที่จะต้องเป็นเธอต่างหากล่ะ ที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธเขาน่ะ ที่เขาทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ในห้องทำงานนั่น

อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้ บอกตามตรงว่าเธอตั้งรับไม่ทันเอาเสียเลย มิน่าล่ะใครต่อใครถึงชอบว่าพ่อเลี้ยงอัศวินนั่นโมโหร้ายมาก

เธอเองก็เพิ่งจะเคยเจอกับตัวเป็นครั้งแรก เชื่อคำร่ำลือนั่นก็ในวันที่ได้มาเจอกับตัวของเธอเองนี่แหละ พี่วิน คนดีของเธอเปลี่ยนไปอย่างที่คนอื่นเขาว่ากันไว้จริงๆ ด้วย

“ทำไม กลัวใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิดงั้นสิ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มว่าประชดประชันแล้วหันไปมอง "จาวิส" ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั้นด้วยแววตาดุดันไม่สบอารมณ์เอามากๆ

“ค่ะ รู้แบบนี้แล้วพี่วินก็กรุณาปล่อยมือของรินได้แล้วนะค่ะ”

หญิงสาว ตอบกลับอย่างยอกย้อน มองสบตาชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

“ไม่”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม ตอบกลับด้วยเสียงอันดังก้องทันควัน

“เอ๊ะ! พี่วิน”

"นาริน" มองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปเอ่ยลา "จาวิส" ที่ยืนอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาคงงุงงงเป็นอย่างมาก

“พี่วิสค่ะ รินกลับก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม หันขวับในทันที มองไปที่สาวน้อย ด้วยความไม่พอใจเป็นที่สุด

“พี่วิส งั้นเหรอ นี่เป็นพี่ เป็นน้องกันเร็วจริงๆ เลยนะ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม พูดจบก็หันไปมอง "จาวิส" ด้วยสายตาดุดันแล้วออกแรง ดึงลากหญิงสาวมากขึ้น จนเธอรู้สึกเจ็บร้าวข้อมือจนน้ำตาแทบไหล มองชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจระคนน้อยใจ

แต่ก็ยังข่มความเจ็บเอาไว้ได้อยู่ ไม่อยากแสดงอะไรออกมาให้ชายหนุ่มได้เห็น เขาจะได้ไม่ต้องมาสมเพชเวทนาหาว่าเธออ่อนแอ ว่าร้องไห้เรียกคะแนนสงสาร..

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ