กล่องเวลา 7: เปลผ้าขนหนู

        ภายในบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง เวลานี้ไร้ใครสักคนอยู่ภายใน กลางบ้านมีผ้าขนหนูผืนใหญ่ผูกอยู่กับเสาบ้านสองต้น และดูเหมือนมันจะหลุดลุ่ยไปข้างหนึ่ง ภายในเปลน้อยว่างเปล่า บริเวณใกล้เคียง
ไร้สิ่งมีชีวิตใดหล่นอยู่ มีเพียงพัดลมตัวเล็กสีซีดส่ายไปมา คล้ายทำหน้าที่บรรเทาความร้อนให้ผู้เคยอยู่ก่อน ทว่าเขากลับหายไปแล้ว!

        นอกจากเสียงคอพัดลมหมุนเอี๊ยดอ๊าดเป่าลมซู่ รอบด้านนั้นค่อนข้างเงียบ ทำให้พอได้ยินเสียงแว่วจากด้านนอกคล้ายมีใครทำอะไรสักอย่างอยู่ ไม่นานนัก หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา ก่อนสายตา
จะเหลือบมองไปยังเปลจำเป็นกลางบ้านอย่างต้องการจะดูว่าทุกอย่างยังปกติดีหรือไม่ แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งใจหล่นวูบไปที่ตาตุ่มทันที เมื่อเห็นว่า ตอนนี้เปลผ้าขนหนูที่ตนใช้แก้ขัดแทนเปลราคาแพงรุ่งริ่งไม่คงลักษณะเดิมเหมือนก่อนที่เธอจะออกไปล้างจานมา สองขารีบวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างใจหาย!

        “น้องปลื้ม!...น้องปลื้ม! อยู่ไหนลูก?!” หญิงสาวเรียกชื่อลูกน้อยของเธอที่ควรจะอยู่ในเปลด้วยหน้าตาตื่น พยายามสอดส่ายสายตามองหาไปทั่วพื้นที่อย่างตระหนก...ลูกชายเธอหายไปไหน?!

        หญิงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูก แถมยังอยู่บ้านลำพัง เพราะสามีออกไปทำงาน เธอร้อนรนมองหา
ทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่พบวี่แววทารกน้อย หากเปลหลุดระหว่างที่ลูกชายของเธอนอนอยู่ในเปล ก็ควรพบเขาหล่นอยู่บนพื้นหรือบริเวณใกล้เคียงไม่ใช่หรือ? ทว่าบนพื้นเรือนไม้กลับไม่พบอะไรเลย!

        “น้องปลื้ม! น้องปลื้มลูก!” พยายามส่งเสียงเรียกอีกครั้ง หากเจ้าตัวน้อยหล่นกระแทกพื้น
อย่างน้อยเขาควรร้องไห้จ้าไม่ใช่หรือ? แต่มันเงียบ เงียบเหลือเกิน ราวกับเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วเสียอย่างนั้น!

        ทันใด สายตาเธอก็หันไปสะดุดกับตะกร้าผ้าใบหนึ่งเข้า ทำไมเมื่อกี้เธอถึงมองไม่เห็น...หรือเพราะตกใจเกินไปจึงไม่ทันสังเกตว่ามีตะกร้าผ้าวางอยู่ ใช่ มันเป็นอีกสิ่งที่อยู่ใกล้เปลที่สุด แต่จะเป็นไปได้หรือ
ที่ทารกน้อยจะอยู่ในนั้น หญิงสาวตัดสินใจเดินกลับมาชะโงกหน้าดูในตะกร้า ก่อนจะเบิกตาโต

        “น้องปลื้ม!...”

        เจ้าของร่างเล็กนอนส่งตาแป๋วมาจากในตะกร้าผ้าพร้อมยิ้มสดใสให้ราวจะพูดว่า ‘อ้า ที่สุดแม่ก็หาผมเจอแล้วหรือฮะ’