กล่องเวลา 6 : กระท้อนที่หายไป

        ขณะนักเรียนชั้นประถมห้ากว่าสามสิบคนกำลังก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบกันอยู่ในห้อง ที่โต๊ะพักครู ครูชายวัยห้าสิบกว่ากำลังนั่งปลอกกระท้อนอยู่ตามลำพังท่ามกลางบรรยากาศค่อนข้างเงียบ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงดัง จนเวลาผ่านไปสักพัก เมื่อมีเด็กบางคนเริ่มทำข้อสอบเสร็จบ้างแล้ว เด็กชายคนหนึ่งก็เดินไปส่งข้อสอบที่โต๊ะท่าน

        “ครูครับ ผมขอกินกระท้อนหน่อยสิครับ” คาดว่าก่อนหน้านี้เขาคงเห็นครูนั่งปลอกกระท้อนอยู่
จึงมาขอกินด้วย เพราะปกติครูของเขาก็มักจะให้เสมอ ทว่าครั้งนี้ครูกลับตอบปฏิเสธ

        “ไม่มีหนิ กระท้อนที่ไหนกัน” ครูชัชชัยบอกพลางโบกมือเป็นพัลวัน

        “ตะกี้ผมยังเห็นอยู่เลยครับครู...นั่นๆ ตรงนั้นไงครับครู” เด็กชายคนเดิมไม่ยอมลดละ สอดส่ายสายตาหาจนกระทั่งเห็นแวบๆ ที่มุมกล่องใส่แฟ้มหลังโต๊ะพักครู

        เพราะเสียงเพื่อนค่อนข้างดัง ทำให้ไปรยาต้องละสายตาจากข้อสอบหันไปมอง จังหวะนั้น
เห็นครูชัชชัยพยายามบอกปฏิเสธเพื่อนเธออยู่หลายครั้ง และตอนที่เพื่อนบอกว่าเห็นกระท้อนอยู่ตรงนั้น
ครูก็ขยับกระเป๋านิดหนึ่ง แล้วยืนยันต่อว่า

        “กระท้อนที่ไหน ไม่มี หมดแล้วมั้ง”

        ไปรยาแปลกใจ คราวนี้ครูต่างไปจากปกติ ทำไมครูถึงปฏิเสธเหมือนไม่อยากให้เพื่อนเธอกิน สุดท้ายเมื่อครูไม่ยอมให้ เพื่อนเธอคนนั้นจึงยอมถอยออกมา

        ไปรยานั่งทำข้อสอบต่อจนเสร็จ จังหวะนั้นครูชัชชัยก็หันมาเห็นเธอพอดีจึงกวักมือเรียก เธอเดินไปส่งข้อสอบให้ครู ก่อนครูจะหยิบอะไรบางอย่างจากหลังกระเป๋าออกมา

        “อะ เอากระท้อนไปกินนะ”

        “อ่า...ขอบคุณค่ะครู” มือน้อยยื่นไปรับอย่างงงๆ ก่อนเธอจะนึกออกตอนเดินผละจากโต๊ะครูมาว่า ที่ครูไม่ยอมให้กระท้องกับเพื่อนผู้ชายเมื่อก่อนหน้า คงกลัวมันหมดแล้วเธอจะไม่ได้กินกระมัง
เพราะเด็กหญิงเป็นศิษย์คนโปรด เรียนเก่ง อัธยาศัยน่ารัก ครูจึงเอ็นดูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งมากๆ