ตอนที่ 5 ความรับผิดชอบ

    ยังวัยรุ่นอยู่แท้ๆ ทำไมถึงเจ็บป่วยได้ล่ะนี่ ดูจากสายตาที่ชายหนุ่มมองคนป่วยที่นอนหลับอยู่บนเตียงแสดงออกถึงความรักที่มีให้อย่าง ทะนุถนอม และอ่อนโยน หินผาดูแลเอาใจใส่เธอคนนั้นเป็นอย่างมาก ดูชายหนุ่มคงจะรักผู้หญิงที่นอนป่วยคนนี้มาก

    นี่อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันน่ะ หรือเป็นภรรยาของอีตาบ้านี่น่ะ ไม่เหมาะสมกันเท่าไหร่เลย น่าเสียดายแทนเป็นบ้าแบบนี้นี่เอง ผู้หญิงคนนี้ถึงได้มานอนป่วยอยู่แบบนี้ใช่หรือไม่นะ

    “ผู้หญิงคนนี้หรือค่ะ ที่คุณอยากให้ฉันเจอ ฉันไม่เข้าใจอยู่ดีคะ ว่าเกี่ยวข้องกับฉันยังไง ฉันไม่รู้จัก หรือเคยเห็นเธอมาก่อนเลย”

    “ปิ่นมุก” พูดอย่างนุ่มนวล ปิ่นมุกจำได้ว่าไม่เคยเห็นหรือรู้จักกันกับเธอคนนี้มาก่อนเลย รวมถึงชายหนุ่มตรงหน้านี้ด้วย ปิ่นมุกทำได้แต่ยืนมองหินผาอย่างไม่เข้าใจ หินผาเดินไปนั่งลงข้างๆ กับหญิงสาวที่นอนป่วยอยู่บนเตียงไร้ซึ่งการตอบสนองแต่อย่างใด

    หินผาเอื้อมมือหนามาปัดเส้นผมที่ปลิวมาติดที่ใบหน้าขาวซีดออกอย่างอ่อนโยน ก่อนจับไปที่แก้มขาวราวกับกระดาษนั้น แล้วไล้หัวแม่มือไปมาอย่างแผ่วเบา และทะนุถนอม อีกทั้งยังมองส่งสายตาที่เปล่งประกาย แสดงออกมาถึงความรักที่มีให้กับหญิงคนป่วยนั้นอย่างหมดใจ

    ความผูกพันที่มีอยู่ในหัวใจอย่างท่วมท้น จนคนมองรู้สึกอิจฉา เป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงทุกคนที่อยากจะพบเจอกับชายคนรักที่พร้อมจะดูแลเอาใจใส่ และรักเธอเพียงคนเดียวเช่นนี้ ชายหนุ่มถอนมือออกมาจับกุมมือที่ขาวซีดของหญิงสาวคนป่วยเอาไว้โดยไม่มองมาที่ปิ่นมุกอีกเลย แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า

    “เธอชื่อว่า “ยี่หวา” เป็นน้องสาวที่น่ารักมากของผมเอง ผมเลี้ยง และดูแลยี่หวามาจนโต ยี่หวาเป็นเด็กที่ร่าเริง แจ่มใส สร้างเสียงหัวเราะ และมอบรอยยิ้มสดใสให้กับทุกคนในครอบครัว พวกเราทุกคนมีความสุขกันมาก แต่ตอนนี้ยี่หวาต้องกลายมาเป็นเจ้าหญิงนิทรา เป็นผู้ป่วยติดเตียงแบบนี้ผมรับไม่ได้จริงๆ และสงสารยี่หวามาก”

    “หินผา” เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนเศร้า อาลัยอาวรณ์ กับดวงตาที่เหม่อลอย ทำให้คนที่มองดูอยู่รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

    “เกิดอะไรขึ้นกับคุณยี่หวาหรือคะ ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจความหมายที่คุณพูดอยู่ดี แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมกันคะ”

    “ปิ่นมุก” เมื่อฟังชายหนุ่มเล่ามาก็รู้สึกสงสารน้องสาวของหินผาขึ้นมาจับใจ คุณยี่หวาอยู่ในช่วงวัยใส วัยน่ารักแบบนี้ควรที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ภายนอก ไม่ควรที่จะต้องมานอนเป็นผู้ป่วยติดเตียงอยู่แต่ในบ้านแบบนี้เลย ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

    “ภรรยาผมกับน้องสาวของผม หลังจากซื้อของเสร็จก็กำลังเดินข้ามทางม้าลาย เพื่อจะไปขึ้นรถที่จอดเอาไว้อีกฝั่งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้ไปถึงที่จอดรถเลย เธอทั้งคู่ก็มาถูกรถชนเข้าอย่างแรงจากทางด้านหน้า

    จนร่างของเธอทั้งคู่นั้นกระเด็นออกไปไกล ยี่หวาหัวกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนสลบไป คุณหมอบอกว่าสมองของยี่หวานั้น ได้รับความกระทบ กระเทือนอย่างหนัก ส่วนภรรยาของผมนั้น..”

    “หินผา” ในขณะที่เล่าหินผาได้แต่ก้มหน้าอยู่ตลอดมือหนายังคงจับมือผอมบางของยี่หวาเอาไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แล้ววางมือขาวซีดของยี่หวาลงอย่างแผ่วเบา ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันมามองปิ่นมุกนิ่งนาน

    พยายามสะกดกลั้น เก็บอารมณ์โกรธที่พุ่งขึ้นมา หินผาขบกรามแน่นแล้วหลับตาลง สักพักสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วปล่อยออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ มองสบเข้ากับนัยน์ตาของปิ่นมุก

    “ภรรยาของผมเธอท้องแก่ใกล้คลอดอยู่แล้ว กับลูกที่กำลังจะเกิดขึ้นมาเพื่ออยากที่จะลืมตาขึ้นมาดูโลกที่สวยงาม แต่กลับมาโดนรถชนแบบนั้น ทำให้เด็กตายในท้องแม่แทบจะทันที เพราะถูกกระทบ กระเทือนอย่างรุนแรง

    ส่วนภรรยาของผมเองนั้นก็ทรมานอยู่ไม่นานก็จากไปพร้อมลูกที่อยู่ในท้อง คุณหมอไม่สามารถยื้อชีวิต หรือช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ได้ทัน พวกเขาต้องมาด่วนจากไป เป็นเพราะความประมาทของคุณ! เพราะคุณคนเดียว คุณ!ฆ่าพวกเขาตาย..”“หินผา” ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่ออดกลั้น ข่มอารมณ์ที่เดือดดาลนี้เอาไว้ ไม่ให้กระโจนเข้าไปบีบคอสวยๆ ของปิ่นมุก ไม่งั้นคงได้แหลกตายคามือหินผาเป็นแน่

    “ปิ่นมุก” ถึงกับผงะ สะดุ้งตกใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน เธอไม่ได้ทำนะ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมามันทำให้ปิ่นมุกถึงกับเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาในทันใด ล้มพับลงไปนั่งพับเพียบมือสองข้างยันพื้นก้มหน้าร้องไห้อย่างเงียบๆ ไม่จริงใช่ไหม และแล้วสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดก็มาถึงจนได้

    นึกย้อนไปถึงเรื่องที่ปิ่นมุกรับรู้มาในตอนนั้น ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอเอง เธอควรจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าวันนั้นเธอไม่ใช้ให้ปิ่นหยกรีบขับรถของเธอไปงานแทนเธอ เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นทั้งๆ ที่เธอก็รู้ว่าปิ่นหยกขับรถไม่ค่อยเก่ง

    เพราะน้องสาวฝาแฝดคนนี้ของปิ่นมุกนั้น เป็นคนที่ตกใจอะไรง่ายมาก ในตอนนั้นเธอมีงานที่สำคัญมากๆ แต่ด้วยเธอมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงบวกกับเวลาที่กระชั้นชิดเข้ามาทำให้ปิ่นหยกขันอาสาที่จะไปทำหน้าที่นี้แทนพี่สาวฝาแฝดของเธอเอง

    หลังจากที่ปิ่นหยกขันอาสาออกไปทำธุระให้กับปิ่นมุกได้ไม่นาน ปิ่นมุกก็รู้สึกดีขึ้นมาอาการปวดท้องก็หายไป รู้สึกเป็นห่วงปิ่นหยกขึ้นมา หัวใจของปิ่นมุกก็เต้นบีบรัดรุนแรง เธอจึงรีบหยิบมือถือกดไปหาปิ่นหยกในทันที ปิ่นมุกรออยู่นานมากกว่าปิ่นหยกจะกดรับสายของพี่สาวฝาแฝดของเธอ

     โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ