ตอนที่ 4 ผู้หญิงคนนี้คือ?

     “ปิ่นมุก” เริ่มจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เพราะว่าฤทธิ์ของยาสลบคงหมดพอดี ประจวบเหมาะกับรถของชายหนุ่มก็จอดสนิทพอดีเช่นกัน ปิ่นมุกยังรู้สึกมึนๆ งงๆ ปวดหัวตึบๆ อยู่บ้าง ปิ่นมุกพยายามกระพริบเปลือกตา

     ให้ตื่นลืมตาขึ้นมาอย่างเต็มที่ แล้วค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นมานั่งอย่างช้าๆ มือหนึ่งก็ยกขึ้นมากดค้างไว้ที่ขมับเพื่อบรรเทาความปวดเอาไว้ เมื่อมองออกไปข้างนอกรถ ปิ่นมุกก็นึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะรีบเปิดประตูรถ แล้วผลักออกไปอย่างรวดเร็ว

     “คุณหินผานี่มันอะไรกันค่ะ ที่นี่ที่ไหนกัน แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไมกันคะ มันไม่ถูกต้องนะค่ะ ที่คุณทำแบบนี้อาจจะโดนข้อหาลักพาตัวได้ ส่งฉันกลับไปเถอะนะค่ะ ฉันขอร้อง เรื่องจะได้ไม่เลวร้ายไปกว่านี้นะค่ะ คุณหินผา”

     “ปิ่นมุก” เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ตกใจ กังวลใจ และรู้สึกกลัวมาก ชายหนุ่มช่างอาจหาญ และกล้ามากที่ทำแบบนี้ ทำไปได้ยังไงกัน คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หน้าตาท่าทางก็ดี บ้านช่องรึก็ใหญ่โตพอๆ กับบ้านของปิ่นมุกเลย หรืออาจจะรวยกว่าปิ่นมุกด้วยซ้ำไป

     เรื่องจะจับตัวปิ่นมุกมาเรียกค่าไถ่รึก็คงไม่ใช่ ตัดทิ้งไปได้เลยประเด็นนี้ แล้วมันเรื่องอะไรกันแน่ ปิ่นมุกชักอยากจะรู้สะแล้วสิ ปิ่นมุกมองไปที่หินผา ซึ้งหินผาก็จ้องมองปิ่นมุกอยู่ตลอดอยู่แล้ว ตั้งแต่ที่ปิ่นมุกก้าวลงมาจากรถนั่นแล้ว

     “ถึงเวลาที่คุณจะได้รับกรรมที่ก่อขึ้นแล้วไง ผมก็จะพาคุณมาดูผลงานกับสิ่งที่คุณได้กระทำไว้อย่างเลือดเย็น ไม่สนใจแสดงตัวเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่คุณได้กระทำลงไปเลย ว่ามันส่งผลกระทบยังไง หรือเกิดอะไรขึ้นกับใครเขาบ้าง หรือคุณคิดว่าเกิดมาในครอบครัวมหาเศรษฐีมีเงิน มีทองมากมายแล้วจะทำอะไร ยังไง กับใครก็ได้อย่างงั้นหรือ”

     “ปิ่นมุก” ยิ่งฟังชายหนุ่มต่อว่าเธอก็ยิ่งสับสน งงงวยหนักเข้าไปอีก พยายามคิดเท่าไหร่ ก็คิดไม่ออก หรือว่าชายหนุ่มจะเป็นคนบ้าไปแล้วจริงๆ 

     “ฉันไม่เข้าใจเลยค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ แต่คุณทำเหมือนกับโกรธ เกลียดฉันมาก”

     “ปิ่นมุก” ยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ หินผาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน ปิ่นมุกทำได้แต่เม้มริมฝีปากบาง อย่างข่มอารมณ์ที่ขุ่นมัว จ้องมองสบนัยน์ตาหินผาที่ต่อว่าให้เธอเท่านั้น

     “ผมก็ไม่อยากรู้จัก หรือข้องเกี่ยวอะไรกับคุณนักหรอกนะ หากว่าคุณไม่ใจร้าย ใจดำกับสิ่งที่คุณได้กระทำลงไป และไม่คิดที่จะรับผิดชอบมาดูดำ ดูดีต่อการกระทำนั้นของตัวคุณเองเลยสักนิด”

     “หินผา” พูดจบก็ตรงเข้าจับข้อมือเล็กๆ ของปิ่นมุกนั้นเอาไว้แน่น ก่อนจะฉุดกระชากลากดึงให้เดินตามตัวเองเข้าไปในบ้านที่ใหญ่โตสวยงาม แต่ที่น่าแปลกก็คือคนในบ้านหายไปไหนกันหมด

     หรือว่าอาจจะเช้าอยู่ เลยยังไม่มีใครตื่นกันหรือว่าอย่างไร อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีคนสวนหรือแม่บ้านออกมาเดินกันบ้างหล่ะ แต่ตอนนี้ในบ้านทำไมถึงได้เงียบเชียบยังกับป่าช้าอย่างงี้ได้ล่ะ คิดแล้วก็ใจคอไม่ดีเลยนะ ที่นี่เป็นบ้านผีสิงหรือยังไง

     “นี่!คุณจะทำอะไรค่ะ จะพาฉันไปที่ไหน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ไป ปล่อยสิค่ะ ฉันเจ็บนะ”

     “ปิ่นมุก” พยายามอย่างมากที่จะฝืนตัวเองเอาไว้ แต่ก็แพ้แรงของหินผาอยู่ดี ผู้หญิงตัวเล็กๆ ร่างกายบอบบางถึงเพียงนี้ หรือจะสู้แรงของชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่กำยำอย่างหินผาได้ ก็ดูตัวของหินผาสิ ออกจะใหญ่โตกว่าปิ่นมุกตั้งเยอะ ดึงทีเดียวตัวของปิ่นมุกก็ปลิวไปตามแรงของหินผาแล้ว

     หินผาแรงดีไม่มีตกยังคงก้าวเดินอย่างมั่นคงขึ้นมาถึงชั้นสองของบ้าน อย่างไม่สะทกสะท้าน ส่วนปิ่นมุกก็พยายามแกะมือ บิดมือออกมาตลอดทางที่ก้าวเดิน จนเจ็บระบมข้อมือไปหมดแล้ว

     หินผามาหยุดยืนที่หน้าประตูบานหนึ่ง ชายหนุ่มก็หันกลับมามองหน้าของปิ่นมุกด้วยสายตาลุกวาวดุดัน ก่อนที่จะเปิดประตูออกแล้วเหวี่ยงปิ่นมุกเข้าไปข้างในอย่างแรง ไร้ซึ่งความปราณี

     เมื่อข้อมือของปิ่นมุกเป็นอิสระ ปิ่นมุกก็รีบยกมืออีกข้างขึ้นมาบีบนวดในทันที เจ็บนะคนบ้านี่ทำไมต้องทำกันรุนแรงถึงเพียงนี้ด้วยนะ ปิ่นมุกจ้องมองหินผาอย่างโกรธจัด ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง ครั้นสายตาของปิ่นมุกก็ค่อยๆ มองสำรวจไปรอบๆ ห้อง

     ห้องนี้หน้าต่างเยอะมาก ห้องกว้างมากด้วย มองเห็นวิวทิวทัศน์ของต้นไม้ และดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์สวยมาก มีลมโกรกเข้ามาอยู่ตลอดเวลา หอบกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้เข้ามาด้วย เย็นสบายแทบไม่ต้องเปิดพัดลมเลย เป็นห้องที่ดีเยี่ยมจริงๆ ในความคิดของปิ่นมุก

     “รบกวนคุณพยาบาลลงไปรอข้างล่างก่อนนะครับ”

     “หินผา” มองปิ่นมุกเพียงครู่แล้วเดินเข้ามาหยุดที่หน้าเตียง กล่าวเสียงราบเรียบกับคุณพยาบาลที่หินผาจ้างมาเฝ้าคนป่วยเป็นพิเศษ เช้าหนึ่งคน เย็นอีกหนึ่งคน

     เฝ้าแบบตลอดทั้งคืน ทั้งวัน หินผาไม่สนใจว่าตัวเองจะต้องจ่ายค่าจ้างแพงเท่าไหร่ ขอแค่ความปลอดภัย และอาการของคนที่ตัวเองรักไม่ทรุดหนักลงไปมากกว่านี้หินผาก็ดีใจมากแล้ว

     “ปิ่นมุก” สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มนั้นเหมือนพูดกับใครในห้องจึงรีบหันกลับไปมอง ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ใครกันน่ะ เท้าบางค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหาอย่างเงียบๆ ปิ่นมุกเดินเข้ามาดูใกล้ๆ มีพยาบาลก็ต้องมีคนป่วย

     หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เธอเป็นใครกัน คงนอนหลับอยู่สินะ ใบหน้าดูซีดขาวราวกับกระดาษก็ไม่ปาน แต่ดูโดยรวมแล้วหน้าตาน่ารักมากทีเดียว อายุอาจจะไล่ๆ กับปิ่นมุก หรือมากกว่าปิ่นมุกนิดหน่อยเท่านั้น

     โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ