ตอนที่ 2 : ความจริงที่ไม่อาจลืม

อรจิรายืนมองเพื่อนรักที่คว้าแก้วไวน์จากพนักงานบริการมาดื่มด้วยความรู้สึกสงสารเห็นใจเป็นที่สุด หญิงสาวต้องเข้มแข็งขนาดไหนกันนะในตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ต้องอดทนและฝืนยิ้มให้กับโชคชะตาด้านความรักของตัวเองอย่างทรมาน มองดูคนที่เธอรักมากทั้งสองคนอยู่เคียงข้างกันมาตลอดแปดปี โดยไม่อาจบอกความรู้สึกที่แท้จริงของเธอออกไปให้ใครฟังได้เลย

ในเมื่อผู้ชายที่บุญญิสารักดันมีเจ้าของ และที่สำคัญเจ้าของคนนั้นก็เป็นน้องสาวฝาแฝดของเธอเอง

“โอเคไหมสา ฉันว่าเธอดื่มหนักเกินไปแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรอร ฉันไม่เป็นอะไร...” พยายามฝืนยิ้มให้เพื่อนทั้งที่น้ำตากำลังจะไหล มือยื่นออกไปหยิบแก้วไวน์จากพนักงานอีกครั้ง

ทว่า...

“พอแล้วสา” ดาราสาวหันไปมองรอบกายพร้อมกับจับมือของเพื่อนรักเอาไว้ ส่งสายตาให้พนักงานถอยห่างออกไป แล้วเอ่ยขึ้น “ไปสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกกันดีกว่านะ”

อรจิราจูงมือบุญญิสาให้เดินตามออกเธอไปข้างนอก ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้ขัดข้อง ดีเสียอีกเธอจะไม่ต้องทนเห็นภาพบาดตาข้างในนั้น เธออยากจะเดินออกมาแทบขาดใจ แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำให้ตัวเองเป็นจุดสนใจของทุกคน...

“เอาล่ะ ทีนี้ก็ไม่มีใครแล้วนะสา ถ้าแกอยากจะร้องไห้ออกมา ก็ร้องได้เลย...ตรงนี้ ไหล่ฉันตรงนี้พร้อมรองรับน้ำตาของแกเสมอ” เสียงนุ่มนวลห่วงใยกล่าวกับเพื่อนรักที่เธอทราบดีว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังเจ็บปวดแค่ไหน และกำลังพยายามอย่างหนักแค่ไหนที่จะลืมความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของตัวเอง

แววตาเศร้าระริกสั่นไหว มองสบตาเพื่อนรักเพียงคนเดียวที่เธอสามารถเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ฟังได้อย่างขอบคุณ ก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดดาราสาวพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้อย่างหนักออกมา

“ฉันสัญญานะอร ว่าฉันจะลืมเขาให้ได้” บอกเสียงสั่น “...แต่มันไม่ง่ายเลยอร มันไม่ง่ายจริงๆ”

มือเรียวลูบเรือนผมเพื่อนรักด้วยความห่วงใยและเข้าใจความรู้สึกของบุญญิสาเป็นอย่างดี มันใช่เรื่องง่ายที่ไหนกันเล่า...ลืมคนที่อยู่ในหัวใจมาตลอดชีวิต มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ “ไม่เป็นไรนะสา ตอนนี้ทำไม่ได้ยังไม่เป็นไร แกมีเวลาทั้งชีวิตเพื่อลืมเขานะ...ไม่ต้องรีบร้อน ฉันเชื่อว่าสักวันแกต้องทำได้”

ขณะที่สองสาวเพื่อนรักกำลังกอดกันร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งนั้น หญิงสาวอีกคนที่เดินตามออกมาได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ทำให้เธอต้องรีบเดินหลบอยู่ในมุมหนึ่งทันที จากเดิมว่าจะเดินตามมาถามไถ่อาการพี่สาวว่าเป็นอะไรหรือเปล่า กลับกลายเป็นว่าตอนนี้กลับอยากรู้ว่าเหตุใดกันพี่สาวฝาแฝดของเธอถึงมีอาการเช่นนี้...ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมเธอไม่เคยรู้เลยว่าบุญญิสามีชายในดวงใจอยู่แล้ว

“แล้วแกได้บอกทุกคนหรือยัง เรื่องที่แกจะไปทำงานที่นอร์เวย์น่ะ” อรจิราถามคนในอ้อมกอด

บุญญิสาเงยหน้าขึ้นมองสบตาอีกฝ่ายแล้วส่ายศีรษะเป็นคำตอบ “ยังเลย...ฉันว่าจะรอให้เสร็จสิ้นงานมงคลนี้ไปก่อนน่ะ ช่วงนี้ยังไม่อยากทำให้คุณพ่อคุณแม่กังวลอะไร พวกท่านกำลังมีความสุข”

“ในขณะที่เธอแบกความทุกข์เอาไว้คนเดียวอย่างนี้เนี่ยนะยัยสา ฉันล่ะไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ”

“มันก็สมควรแล้วไม่ใช่หรืออร...สมควรแล้วที่ฉันต้องเจ็บแบบนี้”

ดาราสาวรั้งร่างของเพื่อนรักเข้ามาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ส่งมอบความอบอุ่นผ่านการสัมผัสทางกายไปให้ด้วยความรักและห่วงใย ก่อนจะพูดเสียงเบาอย่างนุ่มละมุน “สองคนนั้นจะรู้บ้างไหมนะว่าความรักที่สวยงามของพวกเขา ได้สร้างความเจ็บช้ำหัวใจให้กับผู้หญิงคนหนึ่งจนไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทยได้อีก”

“มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขาหรอกอร...ผิดที่ฉันเอง ผิดที่ฉันลืมเขาไม่ได้”

“เรื่องความรักไม่มีใครผิดใครถูกหรอกสา แกพยายามมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เก่งที่สุดแล้ว...จำไว้นะสา ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคนนี้จะอยู่เคียงข้างแกเสมอ”

“อื้อ...ขอบใจนะอร ขอบใจจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก แกคือเพื่อนรักของฉันเพียงคนเดียวนะ ฉันไม่มีทางทิ้งแกหรอก” บอกอย่างอ่อนโยนพลางดันร่างของบุญญิสาออกเล็กน้อย “เช็ดคราบน้ำตานะ แล้วเราเข้าไปข้างในกัน”

ไม่นานบุญญิสาและอรจิราก็เดินกลับเข้าไปในงาน ร่างบางในชุดราตรีสั้นสีน้ำเงินค่อยๆ เดินออกมาจากมุมที่ใช้หลบซ่อนตัว ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว เธอควรจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์ในตอนนี้ หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่าบุญญิสามีใจให้กับภูริภพ ไม่เคยรู้เลยว่าความรักของเขาและเธอจะทำให้ผู้เป็นพี่สาวต้องเจ็บปวดทรมานขนาดนี้ แน่นอนว่าเธอรักชายหนุ่มมาก แต่เธอก็รักพี่สาวของเธอมากเช่นกัน...