ตอนที่ 3 : ครอบครัว

ซีค กำลังเดินอยู่บนทางที่ถูกปูพรมอย่างหนาทึบ 

เป็นอย่างที่คิดไว้สำหรับตระกูลชนชั้นขุนนาง ต้องมีการตกแต่งทั้งสองด้านของผนังให้หรูหราสมกับการเป็นถึง      ‘ เคานต์ ’ของอาณาจักร 

แต่ในตอนนี้นั้น ซีคไม่สนใจการตกแต่งรอบตัวเขาเลยซึ่งกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดอยู่

' ท่านพ่อของข้างั้นเหรอ'

ท่านพ่อคนนี้เหมือนจะถูกเขาลืมไปแล้วตั้งแต่ออกจากตระกูล ‘ เขาคงอยากคุยเรื่องที่เราทำร้ายคนใช้แล้วก็อัศวินเด็กน้อยนั้น ’

ตามเหตุการณ์แล้ว ซีคไม่ผิด แม้ตัวเขาจะลงมือหนักไปบ้างก็เถอะ เปรียบเทียบกับการที่คนใช้หรืออัศวินนั้นไม่เคารพเขายังไง ซีคก็ไม่ผิด ' ความจริงแล้วพวกนั้นสมควรถูกตัดคอด้วยซ้ำ '

' นั้นก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง '

แต่น่าเสียดายที่คนในบ้านคงจะไม่ทำสิ่งที่เรียกว่า 'ปกติ' ให้เขาแน่นอน ในอดีตนี่คือเหตุผลที่ ซีคออกจากตระกูลไป

ฟึบ!!

ซีค หยุดอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่งแกะสลักด้วยรูปหมาป่าคมเคี้ยวดุร้าย ด้านข้างประตูมีทหารยืนถือดาบคุ้มกันอยู่ ซีคเอียงศีรษะไปทางพวกเขา 

ตึก! ตึก! ตึก! ทหารคนหนึ่งเคาะไปที่ประตู

“ ท่านลอร์ด คุณชายซีค มาถึงแล้วครับ”

“ ให้เขาเข้ามา” เสียงที่ทุ่มต่ำดูหนักแน่นเล็ดลอดออกมาทางประตู

“ เชิญด้านในครับคุณชาย”

หลังจบคำทหารเดินกลับไปที่ตำแหน่งเดิม ซีคยืนจ้องอยู่ที่ประตูสักพักหนึ่ง

‘ ข้าจำได้ว่าครั้งหนึ่ง การที่ต้องเดินก้าวผ่านประตูบานนี้ไป มันยากแค่ไหนแต่ละครั้ง ’

ถึงซีคจะจดจำอดีตของตัวเองได้ไม่ดีเท่าไหร่ ตามจริงแล้วถือว่าเขาเป็นคนละคนกับตอนนี้ เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเลยตอนที่ต้องผลักประตูออกไป

คนแรกที่ ซีคเห็นคือชายแก่มีเคราสีเงินเหมือนกับลวดนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ดวงตาโตใบหน้าที่ดูแข็งกร้าวของชายแก่คนนี้ทำให้ดูโดดเด่น แว็บแรกที่ซีคเห็นก็รู้ว่าชายคนนี้คือ ‘เคานต์สตีลวอลล์’ ท่านพ่อของเขาและเป็นเจ้าของปราสาทหลังนี้

เคาท์สตีลวอลล์ไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในห้อง อัศวินไบเนอร์ คนรับใช้เวรนั้น ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ตัวใหญ่นั้นเหมือนกัน อาการบาดเจ็บพวกเขาหายดีแล้ว พวกเขาคงได้ยาราคาแพง หรือ การรักษาจากนักบวชผู้เชี่ยวชาญสักคน

และ…' อ่อ คนอื่นๆก็อยู่ด้วย '

‘ แม่เลี้ยงและน้องชายต่างแม่ของข้านั้นเอง ’

ถึงจะเริ่มมีริ้วรอยบ้างบริเวณดวงตาและปากของเธอ ‘ฟลอเรล สตีลวอลล์’ แม่เลี้ยงของเขาก็ยังเป็นคนสวยคนหนึ่ง กำลังจับมือกันกับ ‘ เกร็ค สตีลวอลล์ ’ น้องชายต่างแม่ที่มีผมสีน้ำตาลแดงใบหน้าดูมีความเป็นผู้ดี 

เป็นเพราะพวกเขานี้แหละที่ทำให้แม้แต่คนรับใช้ก็ยังกล้าวางท่าใส่เขา

' แต่ความผิดทั้งหมดไม่ใช่แค่ของพวกเขา—'

ซีค เบนสายตาไปที่เคานต์สตีลวอลล์ผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

' เรื่องอะไรแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ยังไงถ้าเขาไม่เห็นชอบ '

นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ ยังไงคนที่มีอิทธิพลต่อคนในปราสาทหลังนี้มากที่สุดก็คือเขา เหตุการเลวร้ายรอบตัวเขาเพราะท่านพ่อของเขาตั้งใจปล่อยให้เกิดขึ้นเช่นกัน ดวงตาที่แหลมคมของเคาท์สตีลวอลล์จ้องตรงไปยังซีคหากเป็นเขาคนก่อน คงจะหลบตาลงพร้อมการทักทายอย่างนอบน้อม 

แต่ตอนนี้ซีคแตกต่างออกไป เขายืนตัวตรงและไม่หลบสายตา

ฝึด!

คิ้วของเคานต์สตีลวอลล์ขยับขึ้น

"…มารยาทของแกมันหายไปไหน”

เสียงของเคานต์สตีลวอลล์ไม่ดังมากแต่แฝงด้วยความโกรธ ถ้าเป็นซีคตอนที่เป็น 'จอมมาร' เขาคงจะหัวเราะเยาะความโกรธของเคานต์สตีลวอลล์ พร้อมทุบหัวของเคานต์สตีลวอลล์ลงบนโต๊ะทันที แต่ก็เซอร์ไพรที่ซีคก้มหัวลงแม้จะเอียงออกไปเล็กน้อยก็ตาม

คิ้วของเคานต์สตีลวอลล์ขยับขึ้นสูงกว่าเดิม 

' เขาคงจะหงุดหงิด ' ซิคหยุดการยียวนชั่วคราว

ซีค คงที่จะทำลายทุกอย่างไปแล้วอย่างที่เขาเคยทำในฐานะจอมมาร เขาตัดสินใจห้ามตัวเองก่อน พละกำลังร่างกายที่เขามีตอนนี้ยังไม่ไหว ผ่านมาหลายร้อยปีแล้วที่ตระกูลสตีลวอลล์ ได้ถูกยอมรับนับถือ คอยทำหน้าที่ปกป้องอาณาจักรจากภายนอก พวกเขาเป็นหนึ่งในกองกำลังที่แข็งแกร่งในอาณาจักรนี้

นอกจากนี้ ซีคยังต้องสินใจทางเดินชีวิตใหม่ของเขาอยู่ ถ้าตั้งแต่ก้าวแรกเขาก็เดินทางผิดเลยก็… แน่นอนมาตรฐานของซีคในการ "เดินทางผิด" นั้นอาจจะแตกต่างจากคนทั่วไป แต่ก็ยังมีอยู่บ้าง

“ ดูซีคเขาสิ ต่อหน้าท่านเขาก็ยังกล้าทำตัวเสียมารยาท เด็กคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนทีท่าของเขาเลย ข้าได้บอกท่านไปแล้ว เขาจะไม่ฟังใครอีกต่อไป เด็กคนนี้ดูหมิ่นแม่ และ น้องชายของเขามาโดยตลอด ตอนนี้เขากำลังดูหมิ่นท่านพ่อของเขาเอง! ทำไมเขาถึงได้กล้าขนาดนี้ ข้าเสียใจที่สอนเขาเป็นคนดีไม่ได้ ”

' ว้าว  ดูสิ่งที่เธอกำลังพ่นมันออกมา'

เมื่อมองดูท่านแม่ของเขา—ไม่ แม่เลี้ยงของเขากับน้ำตาจระเข้ของเธอที่กำลังไหล ซีคก็อดรู้สึกขำลึกๆไม่ได้

“ ท่านพ่อท่านแม่ ท่านพี่คงกำลังกดดันอยู่แน่เลย ข้าว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกมั้ง”เกร็ค ได้ทีจึงเริ่มกล่าวเสริม

  ' สองถั่วในฝักเดียวกันชัดๆ '                [TN:คนสองคนหรือสิ่งสองสิ่งที่มีลักษณะเหมือนกัน]

   ซีค รู้สึกอยากระเบิดเสียงหัวเราะให้กับบทละครน้ำเน่าข้างหน้าเขา แต่ซีครู้เหตุผลของเรื่องนี้ ท่านหญิงคนปัจจุบัน หรือ แม่เลี้ยงของเขา ได้แต่งเข้ามาในครอบครัวหลังจากท่านแม่ของเขาเสีย ต่อมาให้กำเนิดเด็กชายอีกคนที่เป็นน้องชายต่างแม่ของเขาก็คือ เกร็ค สตีลวอลล์ 

มองให้ง่าย แม่เลี้ยงอยากให้ลูกชายของเธอเป็นนายท่านคนต่อไปแทนที่จะเป็นลูกชายคนโตของบ้าน

' เวรเอ้ยในนวนิยายไร้ราคาเรื่องแบบนี้มันเชยไปแล้วนะเว้ย ' ‘ แต่เหตการณ์นี้ก็กำลังเกิดกับตัวเขาอยู่ ’

“ ซีค เจ้ามีอะไรอยากจะพูดหรือไม่” เสียงของเคานต์สตีลวอลล์รุนแรงขึ้น อย่างไรก็ตามซีคไม่ได้ตั้งใจจะแก้ไข หรือ ทำให้ความโกรธของพ่อเขาสงบลง

" ต้องการให้ข้าพูดอะไร? " ซีค ไม่ได้พยายามซ่อนน้ำเสียงที่ดื้อรั้นของเขาด้วยซ้ำ ทุกคนในที่นี้รวมถึงเคานต์สตีลวอลล์ต่างไม่เข้าใจ ที่ผ่านมาพวกเขาคิดว่า ซีคเป็นคนอ่อนน้อมเชื่อฟังท่านพ่อเป็นพิเศษ แต่เรื่องนั้นเพราะซีคคนก่อนทำลงไปเพื่อเรียกร้องให้พ่อสนใจ ตอนนั้นเหมือนพ่อคือคนเดียวที่เขาพึ่งได้

‘ แล้วมันยังสำคัญอยู่อีกงั้นหรอ?’

ปัง!!  ผู้เป็นพ่อทุบโต๊ะด้วยหมัด ทุกคนในห้องต่างสะดุ้งกันยกใหญ่จากความความโกรธของเจ้าของปราสาท มีเพียงซีคที่ตอนนี้ยังคงสงบ

“ ตัวเจ้าที่เคยเป็นเด็กเรียบร้อยเชื่อฟัง เป็นแค่เรื่องเดียวที่ข้าพอใจ และเจ้ากำลังทิ้งมันไป! ”

“ แล้วต่อไปจะให้เจ้าสืบทอดตระกูลสตีลวอลล์อันทรงเกียรติ ด้วยความคิดที่เน่าเฟะต่อไปงั้นเรอะ!! ”

“ นี้ท่านพ่อตั้งใจจะให้ข้าเป็นผู้สืบทอด งั้นหรอ?”

 "ว่ายังไงนะ!" ท่านเคานต์พูดไม่ออกหลังจากได้ยินคำตอบที่ไม่คาดคิดของ ซีคที่กำลังมองมาทางเขา

" แน่นอนสิ! แกมีฐานะบุตรชายคนโตของบ้าน! ต้องเป็นสิทธิ์ของแกที่จะสืบทอดเป็นผู้นำตระกูล ตราบใดที่แกไม่ทำตัวไม่เหมาะสม!”

ซีค รู้สึกไม่พอใจในน้ำเสียงของท่านพ่อเขาเท่าไหร่ เขาพูดเหมือนเข้าข้างซีค ‘ แต่เขายังเพิ่มส่วนที่การทำตัวไม่เหมาะสม ’  และ ' เขาคือคนกำหนดว่าอะไรคือสิ่งที่ไม่เหมาะสม '

หลังฟังจบ ซีคก็โน้มตัวลงด้วยท่าทางที่ใช้คำว่า ‘เล่นใหญ่’

“ เมื่อข้าผู้เป็นลูกได้ยินเช่นนี้ ว่าพ่อผู้บังเกิดเกล้ายังมีความยุติธรรมเหลืออยู่ในตัว ตัวข้าผู้เป็นลูกก่อนนี้เหมือนไร้ที่พึ่ง ตอนนี้เหมือนข้าได้โบยบินอยู่บนสรวงสวรรค์เหลือเกิน”

คำกล่าวยกย่องครั้งนี้ไม่ต่างกับหอกที่ถิ่มแทงออกไป ใบหน้าของเคาท์สตีลวอลล์แดงขึ้นชัด แต่คนที่ตอบสนองก่อนไม่ใช่ตัวคนถูกพาดพิงถึง

"  หยาบคาย เจ้ากล้าแสดงสันดานไร้มารยาท ต่อท่านพ่อเจ้าได้ยังไง จงขอโทษเขาซะ!” เสียงกรีดร้องดังจากตัวท่านหญิงของบ้าน

“ ข้าจะไปทำตัวหยาบคายกับท่านพ่อ ที่ข้าเคารพสุดหัวใจได้ยังไง? คงมีเรื่องกำลังเข้าใจผิดเกิดขึ้นแล้ว ” ซีค เสริมอีกคำหนึ่ง 

" ไม่คิดอย่างนั้นหรือ ‘ท่านแม่’ " แม่เลี้ยงเขาที่กำลังจะพูดต่อเงียบลงทันทีพร้อมดวงตาเบิกกว้าง

 เธอขยับตาจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งเหมือนพยายามรวบรวมความคิดใหม่

" ท่านแม่? เจ้ากำลังเรียกนางว่าท่านแม่”

“ครับท่านพ่อ ข้ามักจะใช้คำว่า 'คุณหญิง' แต่นั่นข้าว่ามันฟังดูห่างเหินไป คิดเหมือนกันไหมท่านแม่”

การแสดงออกของท่านหญิงฟลอเรลดูไปต่อไม่ถูกเลย เหมือนกับมีแมลงกำลังไต่ไปบนใบหน้าเธอ แต่ซีคก็พูดต่อ

 “ท่านแม่ ท่านดูหน้าตาซีดเซียวนะ ท่านกำลังไม่สบายอยู่หรือไม่ ให้ข้าเรียกหมอไหม”

นายหญิงฟลอเรลผงะทุกครั้งที่ ซีค เรียกเธอว่า 'ท่านแม่' ราวกับว่าเธอกำลังกินผลไม้ที่มีรสขม แก้มของเธอยังคงกระตุกขึ้นลงอยู่ตลอด แต่กลับกันซีคสนุกสนานในเรื่องนี้มากมาก และ ในทุกบรรทัดจะมีคำว่า ‘ ท่านแม่ ' อยู่ท้ายประโยค ท่านหญิงฟลอเรลรู้ว่ามันเป็นความตั้งใจ แต่เธอจะพูดอะไรได้ ตามศักฐานะเขาเป็นลูกชายของเธอด้วยแล้วเธอจะไปห้ามคำพูดเขาได้ยังไง

“ ข้า-ข้าสบายดี ข้าไม่ได้เป็นอะไร”

“ ดีที่ได้ยินแบบนี้ท่านแม่ที่รัก แต่เผื่อไว้บ้างก็ดีข้าว่าท่านไปให้หมอตรวจบ้าง ท่านอาจจะเป็นโรคตอแหลที่รักษาไม่หายก็ได้นะท่านแม่”

“ ไอ้! ” คำพูดสบถมากมายติดที่ลำคอท่านหญิงฟลอเรล ใบหน้าก็ซีด ก่อนที่วุ่นวายมากกว่านี้เคาท์สตีลวอลล์ก็ไอออกมาเพื่อส่งสัญญาณยุติการล้อเล่นของซีค  

“…เจ้ารู้ไหมว่าข้าเรียกพบเจ้าวันนี้ทำไม?”

ขณะเดียวกันเคานท์สตีลวอลล์ก็สำรวจการแสดงออกของ ซีค ที่ดูแตกต่างออกไป

“ ข้าว่าคงเพราะสองคนนั้นท่านถึงเรียกข้ามาพบ”

" ใช่ เรื่องที่เจ้าได้ทำลงไปกับ—!”

“ยกโทษให้ข้าเรื่องนี้ด้วย ท่านพ่อ”

 ซีค โค้งหัวลงพร้อมคำขอโทษ ท่าทีที่สุภาพของเขาขัดกับแนวคิดที่ดื้อรั้นรุนแรงอย่างสิ้นเชิง เคานต์สตีลวอลล์หยุดพูดเขาตามการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของซีคไม่ทัน แต่สิ่งที่ซีคทำหลังจากนั้นยิ่งทำให้เขาตกใจมากขึ้นอีก  

“ ข้าขอโทษที่ปล่อยให้เรื่องนี้มารบกวนท่านได้ เพราะข้าไม่ได้ทำการเก็บกวาดอย่างหมดจรด ต่อไปข้าจะจัดการเรื่องแบบนี้ให้ถูกต้องมากขึ้นเอง ” ซีคเริ่มเคลื่อนไหวสายตาทุกคนก็จ้องมาที่เขาที่กำลังเดินไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีดาบห้อยอยู่ในลักษณะของเครื่องหมายกากบาท X ไขว้กันอยู่

แกว่ง! 

ไม่ผิดจากที่คาดหวังไว้จากตระกูลนักรบ แม้แต่ดาบที่เพียงแค่ของประดับตกแต่งก็มีคมที่ดี ซีคหันกลับมาขณะถือดาบเล่นนึงอยู่ในมือ 

 แกว่ง แกว่ง!

ไบเนอร์ และ เกร็ค ก้าวเดินมาขวางที่ด้านหน้าเคานต์สตีลวอลล์และท่านหญิงฟลอเรล พร้อมยกดาบขึ้นตั้งท่า

" นี้เจ้าตั้งใจจะทำอะไรอยู่หะ!"

เคานต์สตีลวอลล์ตวาดขึ้นทันทีด้วยใบหน้าที่แดงเหมือนมะเขือเทศ

“ข้าไม่ได้พึ่งบอกท่านไปเหรอ? อะไรที่ข้าทำไว้ไม่สะอาดก็ต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย” 

“เจ้าต้องการจะสื่อถึงอะไร สะอาดอะไรของเจ้า!”

ซีคหันปลายดาบลงใน มืออีกข้างที่ว่างก็ชี้ไปที่หัวของคนรับใช้

“ ข้าพูดไม่ชัดเจนตรงไหน ข้ารับใช้ที่มันกล้าดูถูกขุนนาง ข้าต้องบั้นคอมัน”

" อะไรนะ! "

เส้นเลือดในดวงตาของเคานท์สตลีลวอลล์นูนขึ้นจนเห็นแต่สีแดง แต่ซีคพยักหน้าอย่างมั่นใจ

" โอ้ เหตุผลนี้ไม่ใช่หรอ ที่ท่านเรียกข้าเข้าพบเพื่อมาทำให้เรื่องมันจบ กล้าทำให้ตระกูลสตีลวอลล์อันทรงเกียรติมัวหมอง—ต้องชำระเลือด. ด้วยมือข้าเอง"

ซีค ได้เหมารวม ไบเนอร์เข้าไปด้วย ซึ่งตอนนี้กำลังมองมาที่ซีคด้วยความงุนงงว่าเรื่องตรงหน้านี้ฝันอยู่หรือไม่

“ ตัวข้านั้นได้ทำการลงโทษส่วนตัวไปแล้ว จริงๆตอนนั้นข้าก็ไม่อยากให้เรื่องบานปลายมากเท่าไหร่ แต่ข้าคงไม่มีทางเลือกแล้ว การลงโทษของข้าคงเบาเกินไปทำให้ท่านไม่พอใจ ”

“ พวกมันที่กล้าไม่ให้เกียรติข้า ทายาทโดยตรงของตระกูลสตีลวอลล์ ท่านสบายใจได้ ข้าขะบั่นหัวพวกมันให้เรียบร้อยแล้วนำไปแขวนไว้หน้าประตูปราสาท! ”

.

.

.