STARCIN ภาคที่ 3 Yan Festival ตอนที่ 24 รอ

"พวกแกต้องโดน !" เชอรี่ปักดาบลงพื้นร่ายเวทดินสร้างกำปั้นขนาดใหญ่ขึ้นมาจากพื้นอีกทั้งเธอยังสามารถควบคุมได้อย่างกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

"เชอรี่ใจเย็นลงหน่อยเดี๋ยวจะโดนคนอื่น" ขนาดเบ็นยังต้องคอยหลบกำปั้นขนาดใหญ่นั่นแต่เธอก็ยังบันดาลโทสะปล่อยหมัดใส่ซึฮากิตรงหน้า เมื่อหมัดได้กระแทกเข้าที่ร่างของเขาก็สลายกลายเป็นควันไปทันที

"ตัวปลอมอีกแล้ว แกไปอยู่ไหน !" ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นพวกคานะกำลังพานักโทษหนี

"ฉันเจอไอ้พวกเวรนั่นแล้ว" เชอรี่ ด็อบรวมถึงเจฟมุ่งหน้าตามหลังพวกเขาไปแต่ก่อนที่จะแหวกฝูงคนออกไปได้ก็ถูกลมพุ่งตัดหน้าสร้างรอยที่พื้นไว้ทันที

เมื่อพวกเขาได้มองหาที่มาก็พบกับซึฮากิที่กำลังร่ายเวทบางอย่างอยู่

"หลบเร็ว !" ด็อบผลักตัวเชอรี่ออกไปข้าง ๆ ก่อนที่คมดาบไร้รูปไร้สีจะฟาดฟันใส่เขาในแนวตั้งโชคดีที่ด็อบยกดาบขึ้นกันได้ทัน

"พวกเธอตามเจ้านั่นไปเลยฉันจะถ่วง-" พูดไม่ทันขาดคำซึฮากิก็พุ่งเข้าประชิดตัวเชอรี่ที่ล้มอยู่ มีดสั้นที่เต็มไปด้วยมานากำลังเคลื่อนเข้าที่คอของเธออย่างรวดเร็ว

"ย่าก !" เจฟที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหวี่ยงดาบลงมาที่ตัวซึฮากิทำให้เขาต้องถอยออกไปก่อน

"เจ้านี่ไวมากถ้าเทียบกับตัวปลอมตัวอื่น" เจฟและพรรคพวกพากันถอยห่างเว้นระยะเพื่อความปลอดภัยแต่ก็ไม่ทันได้หายใจเต็มปอดก็มีกระสุนลมยิงตรงเข้ามา พวกเขาสังเกตท่าทางการกระทำที่แปลกของซึฮากิได้จึงรีบสร้างโล่ป้องกันทันที

"ไอ้พวกนั้นจะหนีไปแล้ว !" ด็อบเหลือบไปมองนาธาและโทลนักโทษสองคนกำลังวิ่งหนีไปไกลแต่ทันใดนั้นก็มีหอกน้ำพุ่งผ่านหลังไปอย่างรวดเร็วตรงไปยังกลุ่มคนพวกนั้นแต่โทลก็เข้ามาป้องกันได้ทัน

"พวกนายจัดการตรงนี้ไปฉันจะไปจับพวกนั้น" กุสตาฟวิ่งผ่านพวกเชอรี่ไปโดยไม่รีรอแต่ก็ถูกใครบางคนแทงเข้าที่ท้อง เมื่อได้มองดูมีดเล่มนั้นก็จะได้เห็นเจ้าของที่ค่อย ๆ ปรากฏร่างให้เห็นอย่างกับหายตัวได้

"พี่กุสตาฟ !" เฟย์ที่ตามมาทีหลังถึงกับตกใจร้องเรียกแต่ไกลอีกทั้งยังพยายามจะฝ่าฝูงคนเพื่อเข้ามาช่วย

"อย่าเข้ามา !" กุสตาฟตะโกนตอบกลับให้ทั้งพวกเชอรี่และเฟย์ได้ยิน

ให้ตายเถอะมันจงใจไม่ดึงมีดออก มานาจำนวนมากกำลังรวมกันอยู่ที่มีดเล่มนี้แต่ยังไม่ปล่อยออกมา

"ปล่อยพวกนั้นไป" ซึฮากิกระซิบคุยกันสองคนจนคนอื่นได้แต่สงสัยและเป็นห่วงไม่กล้าขัดคำที่กุสตาฟพูด

"ซึฮากิ...เลเวลแค่หกแต่เก่งกว่าที่คิดอีก" กุสตาฟพยายามจะพูดถ่วงเวลา

"ถึงฉันจะโดนเวทมนตร์ของนายก็เถอะแต่ยังไงก็ไม่ตายแน่ ๆ  ส่วนพวกเรามีกันตั้งเยอะนายไม่มีทางหนีได้หรอก" เมื่อซึฮากิได้ยินแบบนั้นก็ได้แทงมีดเข้าไปลึกกว่าเดิมสร้างความเจ็บด้วยการขยับหมุนไปมา

เพียงชั่วเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเบ็นก็ได้เข้าประชิดง้างหมัดอันน่ากลัวนั่นปล่อยใส่ที่สีข้างของซึฮากิจนเขากระเด็นออกไปไกลหลายเมตร พวกเชอรี่ที่จัดการกับซึฮากิตรงหน้าได้ก็รีบเข้ามาสมทบกับกุสตาฟ 

"พวกเวรนั่นหนีหายไปแล้ว !" เชอรี่ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดเหลือบไปมองซึฮากิที่โดนต่อยทรุดอยู่ที่พื้นก่อนจะร่ายเวทเป็นเหมือนกับท่อนไม้พุ่งกระแทกร่างจนซึฮากิจนกระอักเลือดออกมา

"อย่าพึ่งฆ่า เขาอาจจะรู้ว่าพวกมันจะไปไหน ?" กุสตาฟเดินแหวกเชอรี่และด็อบเข้ามายืนดูอาการของซึฮากิ

"จับมันไว้แล้วรีบเข้าควบคุมสถานการณ์ก่อนที่นักโทษคนอื่น ๆ จะหนีออกไปอีก" 

"ครับ !" เสียงตอบรับจากทหารที่อยู่ใกล้เคียง และเมื่อด็อบกับเจฟพยายามจะจับซึฮากิกดไว้กับพื้นก็ถูกเวทลมพุ่งแทงบริเวณท้อง

"มันยังมีสติอยู่ !" กุสตาฟง้างดาบในมือด้วยแขนข้างเดียวเพราะมืออีกข้างใช้กดปากแผลที่ท้องไว้

ในที่สุดพวกเขาก็หนีออกไปได้ ถ้าไปถึงที่เรือเดี๋ยวร่างโคลนของเราก็จะพาไปยังที่หมายเอง ซึฮากิที่ได้ทำร้ายด็อบและเจฟเสร็จก็กระโดดลุกขึ้นยืนก่อนจะถอยออกห่างสร้างระยะในการใช้เวทมนตร์

นั่นมัน เขาได้เหลือบไปเห็นลักซ์ที่กำลังควบม้าไปทางประตูเมืองที่มีเรือของเขารออยู่แม้จะพยายามตามไปเพื่อหยุดเธอแล้วแต่ก็ไม่สามารถทำได้

"ล้อมมันไว้อย่าให้หนีไปได้" เบ็นตะโกนออกมาเสียงดังแทนกุสตาฟที่กำลังถอยออกไปรักษาตัว ทั้งเชอรี่ เฟย์ เดวและเบ็นต่างก็ล้อมซึฮากิไว้จนนอกจากจะมีจำนวนมากกว่าเลเวลและค่าสเตตัสก็สูงกันหมดเลยเสียด้วย

"ด็อบ เจฟ ! พวกนายไม่เป็นอะไรนะ ?" เชอรี่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงปล่อยให้พวกเขาหลบออกไปรักษาให้บาดแผลปิดเสียก่อน

"ยกโทษให้ไม่ได้..." เชอรี่เหวี่ยงดาบไปมาอย่างกับร่ายรำแต่มันก็กำลังรวบรวมมานาไปด้วยก่อนจะฟาดดาบลงมาตรงหน้าสร้างมังกรดินขนาดใหญ่

"[ซันไฟเออร์]" เฟย์ได้ร่ายเวทขนาดใหญ่สร้างลูกไฟขนาดเท่าม้า ลูกไฟนั่นได้แผ่กระจายความร้อนออกมารอบ ๆ จนเจ้าตัวก็ทนไม่ไหวก่อนจะขว้างมันเข้าใส่ซึฮากิ

แย่ละ ดูจากรูปแบบเวทมนตร์น่าจะสร้างความเสียหายเป็นวงกว้างถ้าเราไปอยู่ใกล้ ๆ ใครสักคนก็น่าจะทำให้พวกเขาหยุด ซึฮากิวิ่งตรงไปหาเดวที่ไม่ได้ร่ายเวทอะไรแต่เมื่อกำลังจะเข้าถึงตัวก็มีเคียวปาดจากข้างบนลงมาโดนปลายจมูกของเขาพอดี

เวรเอ๊ย หรือจะยอมมอบตัวแล้วค่อยหาทางหนีทีหลัง ไม่ได้สิพลโทลักซ์กำลังตามพวกเซนไปเราต้องรีบหนี ขณะที่กำลังคิดอยู่เคียวเล่มนั้นก็ได้ตวัดกวัดแกว่งใส่ซึฮากิถึงเขาจะพยายามหลบแล้วแต่ไม่พ้นจนได้แผลตามแขนขา ในที่สุดเวทมนตร์ขนาดใหญ่ของเฟย์และเชอรี่ก็ได้เข้ามาถึงตัวของซึฮากิ เขาร่ายเวทโล่ลมเพื่อป้องกันไว้

มานา...กำลังจะหมด เขาถึงกับทรุดตัวลงพื้นนั่งบนเข่าขณะที่พยายามต้านเวทมนตร์ลูกไฟและมังกรดินของพวกเธอแต่ทันใดนั้นเคียวอันแหลมคมก็แทงเข้าที่ช่วงไหล่ก่อนจะกระชากจนเนื้อขาดหลุดลุ่ยทำให้โล่ลมของเขาอ่อนกำลังลงอย่างเห็นได้ชัด

คิดสิคิด จะรอดไปจากที่นี่ได้ยังไง ซึฮากิค่อย ๆ ยกแขนซ้ายที่ถูกกระชากเนื้อหลุด หยิบมีดสั้นอีกเล่มออกมาเล็งยิงกระสุนลมใส่เชอรี่โดยอาศัยจังหวะที่เธอกำลังเพ่งสมาธิกับเวทมังกรดิน

"อ่าก !" กระสุนลมยิงโดนช่วงขาของเธอ ซึฮากิใช้จังหวะนี้กระโดดออกไปข้าง ๆ เพื่อหลบเวทใหญ่ไม่ให้โดนตรง ๆ แต่ก็ยังถูกแรงกระแทกซัดจนกระเด็นทางเบ็น

"หมดพิษสงแล้วสินะ" เบ็นง้างหมัดสุดแขนต่อยอัดลงมาที่ใบหน้าของซึฮากิจนจมลงไปในดิน

"เขาคงไม่ตายนะลุงเบ็น" เชอรี่เดินกะเผลกเข้ามามองดูร่างของซึฮากิพลางใช้เวทรักษาเพื่อปิดปากแผลที่ขา

"ไม่หรอกน่า ลุงยังไม่ได้ใช้เวทมนตร์เลยแค่หมัดธรรมดาเอง" 

"เฮ้ ! พวกนายไปเอาโซ่มา" เบ็นตะโกนสั่งทหารนายหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ 

พวกเขาพูดอะไรกัน เมื่อซึฮากิลืมตาขึ้นก็ได้เห็นใบหน้าของเบ็นและเชอรี่กำลังยืนอยู่กันแต่ก็มองไม่ชัดมีแต่เลือดและดินเต็มไปหมด ทุกครั้งที่กะพริบตาภาพของเขาก็เริ่มเลือนจางไปเรื่อย ๆ ราวกับเขากำลังจะตาย

ฉันอยู่ที่ไหน จนในที่สุดเขาก็เห็นแต่แสงสีขาวบริสุทธิ์ไม่มีสิ่งอื่นใดปนเปื้อน เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำถึงจะพยายามมากแค่ไหน

"หนักเอาการเลยนะรอบนี้" ใบหน้าของเด็กสาวได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของซึฮากิ 

"ค-ใคร..." 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฉันเองไงล่ะ"

ฉันไม่เห็นต้องพยายามพูดเลย ถ้าเป็นเธอคงฟังสิ่งที่เราคิดได้...ใช่ไหม ?

"ถูกต้อง ฉันรู้ทุกอย่างที่นายคิดอยู่แล้ว" เธอนั่งลงข้าง ๆ ก้มหน้าเข้ามาใกล้ส่งยิ้มอันใสซื่อดูสนุกสนานให้

ถ้างั้นที่เธอพามายังมิตินี้ก็เพื่อให้ฉันมีเวลาคิดวิธีหนีสินะ

"อย่าลืมขอบคุณฉันล่ะ แต่ดูจากพลังชีวิตและมานาแล้วคงรอดยากแต่นายยังมีสิ่งนั้นอยู่นะ"

สิ่งนั้น ? เธอหมายถึงอะไร

"ก็เดอะบอดี้ของนายยังไงล่ะ ฉันบอกไปแล้วว่าความสามารถของมันเป็นสกิลแบบติดตัวไม่มีการร่าย ฉันจะบอกให้ก็ได้...พลังของนายก็คือความสามารถในการพัฒนารวมถึงร่างกายที่แข็งแรงกว่าในสเตตัสที่เห็น ที่นี่ก็ขึ้นอยู่นายแล้วว่าจะปลุกพลังขึ้นมาได้หรือเปล่า"

ร่างกายแข็งแรงเหรอ ? ก็ฟังดูดีนะหรือเพราะแบบนั้นเราเลยไม่ค่อยเข้าโรงพยาบาล 

"ฉันจะส่งนายกลับไปละ แล้วกลับมาเจอกันให้ได้อีกนะ" เธอโบกลาพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริงเหมือนอยากจะให้กำลังใจ

"โซ่มาแล้วจับเขามัดเร็ว" เบ็นหยิบโซ่มาจากนายทหารคนนั้นและขณะที่กำลังจะคล้องใส่ข้อมือ ซึฮากิก็ได้ชกเข้าบริเวณระหว่างขาทำเอาเบ็นจุกจนลงไปนอนกับพื้น

"ลุงเบ็น !" เชอรี่หันปลายดาบหวังจะแทงให้ตายแต่ด้วยระยะที่ใกล้เกินทำให้ซึฮากิเข้าคลุกวงใน ใช้แขนซ้ายกระแทกข้อมือขวาของเชอรี่ที่กำลังจับดาบอยู่ แล้วใช้มือทั้งสองข้างจับท้ายทอยของเชอรี่ตีเข่าเข้าที่ท้องโดนจัง ๆ จนสำลักออกมาต่อด้วยการฟันซอกจากแขนขวาซ้ำไปที่ทัดดอกไม้จนหมดสติไปทันที

 ---คุณได้เข้าใจถึงพลังที่ถือครองอยู่ ปลดการใช้งานเดอะบอดี้หนึ่งในสอง---

Lv.6 ซึฮากิ ฮลาฟกาด [เดอะบอดี้]

อา...เสียงพวกนี้มันอะไรกัน

ทั้งพวกด็อบและเฟย์ไม่นิ่งเฉยต่างก็หยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งเหวี่ยงฟาดฟันใส่ซึฮากิอย่างรวดเร็วแต่เขาก็อุ้มร่างของเชอรี่ขึ้นบังแทนทำให้พวกด็อบต้องหยุดมือ

"ขี้ขลาดชะมัด ! ไอ้เวรเอ๊ย" ด็อบตะโกนด่าทอไม่หยุดแม้จะไม่โจมตีเข้ามาแต่ก็พยายามล้อมซึฮากิไว้

"ดูข้างบนสิ" ซึฮากิเอ่ยขึ้นสั้น ๆ แต่มันก็ทำให้พวกเขาเบนความสนใจไปชั่ววินาทีก่อนจะโยนร่างของเชอรี่ใส่ด็อบและใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกจากวงล้อมไป

"ต-ตามไปเร็ว !" เบ็นที่ยังจุกจนขดอยู่บนพื้นตะโกนออกคำสั่งให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยิน

ทำไมมันถึงรู้สึกเบาขนาดนี้นะ ? ซึฮากิกระโดดม้วนตัวหลบคมดาบที่ไล่ฟันใส่ก่อนจะร่ายเวทพายุลมขนาดใหญ่พัดขวางทางพวกทหารไว้

แต่ยังไงก็เถอะ มานากำลังจะหมดคงยื้อได้ไม่ถึงนาทีอย่างน้อยก็ขอให้มีเรือสักลำที่แม่น้ำ เขาวิ่งสุดฝีเท้าไปยังแม่น้ำที่อยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร

"แกคิดว่าจะหนีไปได้เหรอ !" เบ็นวิ่งตามหลังมาด้วยความโกรธเกรี้ยว ทุกครั้งย้ำเท้าลงพื้นก็จะทำพื้นเป็นหลุมเป็นบ่อ 

"ลุงเบ็นอย่าใช้ไอ้นั่นนะ !" เมื่อเบ็นง้างมือทั้งสองข้างขึ้นชูพร้อมกับกำหมัดแน่น เชอรี่ถึงกับตกใจตาโตเมื่อได้เห็นท่าทางเช่นนั้น

"เอานี่ไปกิน [พสุธากัมปนาท]" เมื่อกำปั้นทั้งสองเหวี่ยงทุบลงที่พื้นพร้อม ๆ กับมานาจำนวนมหาศาลสร้างคลื่นกระแทกในวงกว้าง ทันใดนั้นพื้นดินข้างล่างก็ขยับเขยื้อนราวกับสิ่งมีชีวิตกำลังคลั่งทำเอาพื้นที่บริเวณรอบ ๆ รัศมีหนึ่งกิโลเมตรรวมทั้งบ้านช่องพังทลายลง ซึฮากิที่กำลังวิ่งหนีห่างออกไปเกือบหนึ่งร้อยเมตรก็ถูกแผ่นดินผุดขึ้นขัดจังหวะวิ่งจนล้มลงพื้น

"แกต้องชดใช้ที่กล้ามาทำแบบนั้นกับฉัน !" เบ็นที่ตามมาถึงง้างหมัดที่ค่อย ๆ สร้างเกราะหินขึ้นจนห่อหุ้มทั้งแขนไว้และปล่อยกำปั้นอันน่ากลัวนั่นใส่ซึฮากิ

ให้ตายเถอะ ซึฮากิยกมีดสั้นขึ้นสร้างโล่มานาป้องกันไว้แต่เมื่อมันได้สัมผัสกับกำปั้นหิน โล่ก็แตกสลายทันทีอีกทั้งยังส่งแรงกระแทกไปยังร่างของเขาจนแม้แต่กระดูกยังต้องสั่น

"ของแค่นั้นจะมาป้องกันอะไรได้" เบ็นคว้าคอเสื้อของซึฮากิพร้อมกับปล่อยหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาจนกระเด็นทะลุเศษซากปรักหักพังของตัวตึกไปไกลหลายสิบเมตร

"ฮ่าฮ่าฮ่าเจ็บไหมล่ะเจ้าหนุ่มน้อย" ขณะที่ซึฮากิกำลังจะยันตัวเองลุกขึ้นยืนก็ได้เงยหน้าขึ้นฟ้ามองเห็นเบ็นที่กระโดดมาแต่ไกลพร้อมกับปล่อยหมัดหินแข็ง ๆ นั่นลงมาด้วย

ส่งแรงที่เหลืออยู่ไปที่ขาสิวะ ซึฮากิกัดฟันแน่นกระโดดออกไปข้าง ๆ เป็นเวลาเดียวกับที่หมัดนั่นลงกระแทกพื้นพอดีแค่แรงปะทะของหมัดกับพื้นดินก็ทำให้ร่างของซึฮากิกลิ้งออกไปได้หลายเมตร

"หลบแล้วก็หนีแล้วก็หลบ" เบ็นดึงกำปั้นออกจากพื้นดินที่ยุบเป็นรู เขาเดินตรงเข้าหาซึฮากิช้า ๆ ในขณะที่ซึฮากิพยายามคลานหนี

"มานี่มา !" เบ็นคว้าจับขาของซึฮากิเหวี่ยงขึ้นสูงแล้วทุบลงบนพื้นจนกระอักเลือดออกมาแม้จะเป็นเช่นนั้นเบ็นก็ยังทุบเขาซ้ำ ๆ เข้าไปอีกจนแน่นิ่งไป

"โดนขนาดนี้ยังไม่ปล่อยมีดอีกเหรอ ?" เบ็นกระชากเอามีดสั้นที่ซึฮากิกำไว้แน่นออกมาอีกทั้งยังโยนทิ้งข้ามตึกหายไปทันที

ต่อให้ความสามารถสูงกว่าสเตตัสแต่กับพวกเลเวลสูงแบบนี้ก็ไม่มีความหมาย พลังมันต่างกันเกินไป สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ของเขากำลังจะเลือนหายไป

"กิจัง !" 

เสียงในหัวอันคุ้นเคยดังลั่นจนเรียกสติของเขากลับมา กำไลหินที่ฟรานให้ไว้ในมือมีปฏิกิริยาแปลก ๆ เหมือนกำลังรวมมานาจากตัวซึฮากิ

อย่าบอกนะว่ามันคือหินเวท ขณะที่เบ็นกำลังจะจับมัดเขาก็ได้สร้างเวทลมขึ้นปั่นป่วนการมองเห็นของเขาอีกทั้งยังมีกระสุนเวทและใบมีดวายุตัดเฉือนข้อมือของเบ็นจนต้องปล่อยซึฮากิทิ้งลงพื้น

"ตอนนี้แหละแฟรง !" ซึฮากิตะโกนลั่นและพยายามคลานหนีอย่างทุลักทุเลโดยที่กำไลข้อมือกำลังเปล่งแสงซึ่งเป็นสัญญาณของการรวบรวมมานา ขณะเดียวกับที่เจ้านกอินทรีของเขาบินมาอยู่เหนือหัวเบ็นพร้อมกับปล่อยลูกอะไรสักอย่างกลม ๆ ลงมา

เอาไปแดกซะ ช่วงวินาทีที่ระเบิดได้กระแทกลงพื้นก็เกิดแรงกระแทกรุนแรงจนแม้แต่เบ็นก็กระเด็นออกไปได้รับบาดเจ็บหนักเหมือนกัน

อินทรีของเขาได้บินลงมาโฉบร่างของซึฮากิที่โดนแรงระเบิดจนกระดูกหักไปหลายซี่บินหนีข้ามตึกข้ามบ้านไป

"อดทนอีกนิดเดียวเท่านั้นไปที่แม่น้ำให้ได้" ซึฮากิเงยหน้าคุยกับนกของเขาที่ดูท่าทางเหนื่อยหอบแทบจะบินต่อไม่ไหวก่อนจะร่วงลงมาพร้อมกับเจ้าของ

"กรี๊ด ! ใครน่ะ ?" พวกเขาร่วงลงบนเรือสินค้าเล็ก ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอตกใจจนแทบจะกระโดดลงน้ำหนีแต่ก็พยายามเข้ามาดูอาการของซึฮากิ

"ฉ-ฉันขอซื้อเรือนี้ต่อ" ซึฮากิกัดฟันยืนขึ้นพร้อมกับยื่นถุงเงินที่ใส่ทั้งเหรียญทองและเพชรพลอยจำนวนหนึ่ง

"หะ ? อะไร-" ซึฮากิผลักหญิงสาวคนนั้นลงจากเรือไปก่อนจะเข้าคุมหางเสือมุ่งหน้าลงใต้ทันที

"ไอ้บ้าเอ๊ยเล่นปล้นกันอย่างงี้เลยเหรอ-" เมื่อหญิงสาวว่ายน้ำกลับขึ้นฝั่งได้สำเร็จก็ได้เปิดถุงเงินดูของข้างใน

"โห ! ของพวกนี้มันขายได้ราคาดีกว่าสองสามเท่าของของบนเรืออีกนะเนี่ย" เธอยิ้มดูมีความสุขก่อนจะเดินเข้าไปในเมืองยานที่อยู่ใกล้ที่สุดโดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนได้สวนทางกับกลุ่มทหารจำนวนมากที่นำโดยเฟย์และเบ็น

"ฆ่ามันให้ได้ไม่ต้องจับเป็นแล้ว !" เบ็นที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดกำลังขี่ม้าตามเรือของซึฮากิไป

"มานาของมันใกล้หมดแล้วแน่ ๆ ยังไงก็ไม่มีทางขัดขืนได้" กุสตาฟร่ายเวทหอกเจาะทะลวงแล้วขว้างมันตรงไปหาซึฮากิ

ฉิบหายเอ๊ย เขาใช้มานาอันน้อยนิดสร้างโล่ป้องกันที่เอนเอียงไปข้าง ๆ เพื่อเบนทิศทางของหอกเสียมากกว่ารับไว้ตรง ๆ และมันก็ได้ผลเพราะหอกน้ำอันแหลมคมได้พุ่งปักลงน้ำสร้างคลื่นกระแทกพัดตัวเรือสั่นเล็กน้อย

ต้องเร่งความเร็วเรือ ขณะที่ซึฮากิกำลังค้นของในเรือหาเครื่องมืออะไรสักอย่างจนได้พบกับกล่องใส่ขวดมานาจำนวนหนึ่งอีกทั้งยังมีเข็มฉีดยาพร้อมขวดยาแปลก ๆ อีก

ถึงจะมีไม่มากแต่ก็พอให้รอดได้อยู่ ซึฮากิกระดกขวดมานาเข้าไปไม่หยุดพลางร่ายเวทป้องกันเรือไว้ด้วย 

"รู้สึกดีขึ้นเป็นกองเลยว่ะ" เสียงที่เปลี่ยนไปคล้ายกับคนเมา ซึฮากิได้ร่ายเวทจากกำไลสร้างคลื่นลมพัดดันตัวเรือด้วยความเร็วสูงจนพวกเบ็นถึงตกตะลึงแต่ก็ยังไม่เลิกตาม

"หน่อย แกไปเอามานามาจากไหนเยอะแยะวะ ! [เสริมกำลังระดับแปด] [สปีดอัพ]" เบ็นกระโดดลงจากม้าแล้ววิ่งด้วยเท้าของตัวเอง บางครั้งก็กระโดดลอยสูงหลายเมตรข้ามผ่านต้นไม้จำนวนมากในป่า โชคดีแค่ไหนที่ทางเหมือนกับถูกทับหรือไม่ก็ถางออกไปแล้ว

"รอยเท้าพวกนี้ยังใหม่ ๆ อยู่เลย ม้าที่ไหนกันที่มีพลังมากมายขนาดนี้" กุสตาฟเอ่ยคุยกับน้อง ๆ ของเขาขณะที่ยังควบม้าตามหลังไป 

"แกไม่รอดแน่ !" เบ็นคว้าเอาต้นไม้ตอนวิ่งผ่านมาด้วยก่อนจะโยนขึ้นแล้วปล่อยหมัดต่อยใส่ต้นไม้จนมันพุ่งออกไปอย่างกับหอกตรงไปหาเรือของซึฮากิ

"ขอบคุณสำหรับแรงช่วยส่งนะ" ซึฮากิสร้างกำแพงมานาขึ้นมาติดกับเรือและใช้เวทลมสร้างกั้นอีกชั้นเพื่อลดแรงกระแทก ทันทีที่ต้นไม้ทั้งต้นพุ่งโดนกำแพงมานามันก็เหมือนกับดันเรือของเขาไปได้ไวกว่าเดิมเสียอีก

"ไอ้เวรเอ๊ยแกต้องตาย" เสียงตะโกนดังลั่นด้วยความโกรธจนเส้นเลือดปูดขึ้นหน้า เขาสร้างก้อนหินขนาดใหญ่ก่อนจะเปลี่ยนมันเป็นลูกบอลกลม ๆ อย่างกับถูกขัดเงาอย่างดีแล้วขว้างมันออกไปราวกับเป็นปืนใหญ่เขาเล็งไปที่แม่น้ำข้าง ๆ แทนหวังสร้างคลื่นซัดให้เรือพังแต่ก็ต้องเซ็งเพราะเรือของซึฮากิเร็วเกินไปจนแซงหน้าจุดที่ขว้างปาไปได้ตลอด

"โถ่เว้ย !" เบ็นค่อย ๆ วิ่งช้าลงก่อนจะหยุดรอม้าของตนเองที่กำลังวิ่งตามหลังมาพร้อมกับพวกกุสตาฟ

"เป็นยังไงบ้างครับ ?" กุสตาฟเอ่ยถามโดยที่ไม่มีการหยุดรีรออะไรทั้งสิ้น เบ็นคว้าตัวม้าและกระโดดขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็วพร้อมกับจับเชือกม้าตวัดเร่งให้มันวิ่งเร็วขึ้น

"เรือเจ้านั่นเร็วยิ่งกว่าฉันอีก แต่ยังไงมานามันก็ต้องหมดไม่มีทางเร่งความเร็วแบบนั้นไปได้ตลอดหรอก" 

เมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจนมานาที่ซึฮากิได้ดื่มเติมไว้กำลังจะหมดลง เขาที่กำลังมึนเมาเล็กน้อยกำลังควานหาขวดมานาเพิ่มแต่ก็ไม่พบอีกแล้ว

"โถ่อะไรวะ...ของหมดซะแล้ว" ซึฮากิเหลือบไปเห็นขวดยากับเข็มฉีดที่มาคู่กันในกล่องก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ 

"เก็บไว้กับพวกขวดมานาก็อาจจะเหมือนกันก็ได้" ซึฮากิหยิบเอาเข็มฉีดยาเติมน้ำยาในขวดไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากก่อนจะฉีดมันเข้าที่แขนมั่ว ๆ ไม่ได้เล็งหรือเจ็บมากนัก

"โอโห ! รู้สึกตัวเบาขึ้นเยอะเลย เป็นเพราะเดอะบอดี้หรือเปล่านะฮ่าฮ่าฮ่า" ซึฮากิใช้กำไลหินของฟรานเหวี่ยงวนไปรอบ ๆ อย่างกับเต้นระบำอะไรสักอย่างแต่มันก็กำลังรวบรวมมานาไปพร้อม ๆ กัน

"เวทลมจงสำแดงฤทธิ์ของเจ้า ปืนใหญ่อัดอากาศแรงดันสูง !" แม้เขาจะพูดพร่ำตะโกนอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่มานาเหล่านั้นก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นเวทมนตร์สร้างคลื่นลมพัดเป่าพื้นน้ำจนผลักตัวเรือกระเด็นออกไปต่อเนื่องนานหลายนาทีความเร็วอาจเทียบได้กับรถที่วิ่งหนึ่งร้อยสามสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงจนเรือที่ไม่ได้ทำมาเพื่อเร็วขนาดนั้นกำลังจะแตกหักพังทลายลง 

"ถึงทะเลแล้ว !" ซึฮากิตะโกนลั่นพร้อมกับยืนตรงหัวเรือต้านแรงลมอันมหาศาลจากความเร็วที่มาก เรือของเขาพุ่งลอยออกไปไกลราวกับมันกำลังบินไปบนท้องฟ้าก่อนจะร่วงตกลงบนพื้นท้องทะเลอันกว้างใหญ่ เรือทั้งลำแตกกระจายพังไม่มีชิ้นดีแต่ซึฮากิก็ดันโชคดีที่เกาะเศษไม้ลอยต่อไปได้พร้อมกับเจ้าแฟรงนกอินทรีที่กำลังเกาะอยู่บนหัวของเขา

หลังจากนั้นนานหลายสิบนาทีจนพวกกุสตาฟตามมาถึงที่แห่งนั้นจนพบกับลักซ์ที่กำลังยืนตกตะลึงมองดูเศษซากเรือที่พุ่งลงทะเล

"พลโทลักซ์เหรอ ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ" เบ็นเอ่ยถามด้วยความสงสัยก่อนจะกระโดดลงจากม้าที่สภาพดูไม่จืดเหนื่อยหอบจนยืนไม่อยู่

 "ฉัน...ฉันตามจับพวกนักโทษหลบหนีมาน่ะ แต่ก็ไม่ทันเพราะพวกมันหนีลงทะเลไปหมดแล้ว" เธอดูไม่เต็มใจจะพูดเท่าไรนัก

"ยังไงก็เถอะ พวกมันคงตายกันหมดแล้วแถมเรือเจ้านั่นก็เละไม่มีชิ้นดีเลย" พวกเขาต่างก็มองไปยังท้องทะเลที่ไม่ค่อยจะได้เห็นรวมทั้งเศษซากเรือที่กระจายอยู่ไกลออกไป

"กลับกันเถอะพวกเรา" กุสตาฟพยายามจะพาม้ากลับแต่มันก็เหนื่อยจนก้าวขาไม่ออกแค่ลุกขึ้นยืนยังลำบากทุลักทุเลเลย

"คงต้องพักกันสักชั่วโมงแล้วล่ะ"

 

[เกล็ดเล็กเกล็ดน้อย] 

ม้าในสถิติที่ทำไว้สามารถวิ่งได้เร็วสุดประมาณ 70 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่ก็ไม่ใช่การวิ่งในระยะยาว หากเร่งความเร็วถึงขนาดนั้นเป็นเวลานานม้าอาจจะช็อกตายได้เลย

 

[หมายเหตุ]

ต่อจากภาคนี้จะเป็นการเล่าเรื่องราวของพวกฟรานในโรงเรียนซึ่งเนื้อเรื่องจะไม่นานนักแล้วเจอกัน At School