ตอนที่ 48 กระบี่คร่าสายลม

ตอนที่ 48 กระบี่คร่าสายลม

 

ประสาทการได้ยินของหลินเสี่ยวนั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก เมื่อเขาเพ่งสมาธิจดจ่ออยู่กับการฟัง เขาได้ยินเสียงคำตอบของฮั่วฉุ่ยโหรว เขาดีใจเป็นอย่างมากและหันไปยิ้มให้ฮั่วฉุ่ยโหรว ฮั่วฉุ่ยโหรวเบือนหน้าหลบด้วยความตกใจ นางก้มศีรษะลงต่ำบนแก้มฝาดเป็นสีแดง

 

ปฏิกิริยาเขินอายของหญิงสาว ทำให้หลินเสี่ยวพึงพอใจเป็นอย่างมาก เขาตกหลุมรักฮั่วฉุ่ยโหรวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนาง เพราะไม่เพียงนางจะเป็นหญิงงามล่มอาณาจักรแต่นางยังมีอุปนิสัยอ่อนโยนที่บุรุษต่างปรารถนาถึง เขายังแอบลอบไปดูนางอย่างลับๆทุกสองสามวันโดยที่นางไม่รู้ตัว ฮั่วฉุ่ยโหรวทราบมานานแล้วว่าสามีในอนาคตของนางคือบุตรชายคนโตของตระกูลหลิน และวันนี้เป็นวันแรกที่พวกเขาได้พบหน้ากัน

 

มีเสียงร้องร่ำดังขึ้นมา ฮั่วฉุ่ยโหรวลูบนกที่เกาะอยู่บนไหล่ของนาง น้ำเสียงเล็กๆของนางเอ่ย “ดูเหมือนเสี่ยวชิงจะเริ่มหิวแล้ว”

 

“น้องชายท่านนี้ช่างมีฝีมือ หากแต่ยังนับว่าอ่อนด้อยกว่าข้าอยู่บ้าง น้องชายเพิ่งผ่านการประลองต่อเนื่องมาสองครั้ง ท่านอยากจะพักก่อนหรือไม่?” หลินเสี่ยวกล่าวอย่างสุภาพ

 

เขาตอบกลับด้วยการโจมตีสวนด้วยกระบี่

 

หลินเสี่ยวยิ้ม มือขวาของเขาชักกระบี่อ่อนออกมาจากแขนเสื้อ เขากวัดแกว่งกระบี่อย่างคล่องแคล่วรับกระบี่สั้นของเล่งหยาอย่างไม่มีปัญหา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าหลินเสี่ยวก็ขอรับข้อได้เปรียบเล็กน้อยนี้เอาไว้”

 

ขณะที่ถูกปัดป้องกระบี่ แรงสั่นสะท้านผ่านเข้ามาจนกระบี่สั้นเกือบหลุดออกจากมือ เขาไม่ยอมถอยแม้เพียงก้าวเดียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวราวซากศพ เขาอาศัยพลังจากความเร็วที่เหนือล้ำ เขาเป็นยอดฝีมือที่มีความเร็วดุจสายฟ้า อาศัยความเร็วเพื่อลอบทะลวงการป้องกัน และนำไปสู่การสังหารในทันที อย่างไรก็ตามฝ่ายตรงข้ามกลับสร้างสถานการณ์บังคับให้เขาต้องเปิดหน้าสู้ เขาจึงสูญเสียตำแหน่งในการใช้จุดเด่นของเขา

 

หลินเสี่ยวยิ้มเล็กน้อย มือขวาของเขากวัดแกว่างกระบี่อย่างใจปรารถนา กระบี่ในมือก่อรูปเป็นข่ายโยงใยล้อมปิดร่างเล่งหยาเอาไว้ ผู้ชมต่างส่งเสียงชื่นชมระคนความแปลกใจ

 

ชายชราสองคนที่อยู่ข้างหลงหยินมีสีหน้ายอมรับและพยักหน้าพร้อมเอ่ย “ก่อนหน้านี้นายน้อยหลินมีพลังระดับ 10 ขั้นกลาง ตอนนี้พลังของเขาอยู่ระดับ 10 ขั้นปลายแล้ว ยิ่งกว่านั้น ยังไม่มีสัญญาณบ่งชี้แม้เพียงน้อยว่าเขาจะมีขีดขั้นจำกัด เขานับว่าเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างเหลือเชื่อ”

 

“ทรงพลัง!” เย่หวูเฉินขมวดคิ้ว สายตาของเขาละออกจากร่างของฮั่วฉุ่ยโหรวและจับจ้องยังกระบี่ที่อยู่ในมือของหลินเสี่ยว ติดตามดูทุกการเคลื่อนไหวของกระบี่

 

ผ่านไปไม่กี่ชั่วลมหายใจ เล่งหยาที่ถูกต้อนอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น ฉับพลันเขากระโดดสูงขึ้นอยู่เหนือหลินเสี่ยวไม่กี่เมตร หลินเสี่ยวเสือกส่งกระบี่เข้าใส่ เล่งหยาบิดร่างหลบทันที คมกระบี่เกือบแทงถูกหน้าอกเขา หลังจากที่เท้าเล่งหยาแตะพื้น เขารีบถอยออกห่างจากรัศมีกระบี่และจ้องมองที่หลินเสี่ยวอย่างเย็นชาด้วยดวงตาสีดำสนิททอแสงอันตราย

 

เล่งหยาสองมือกำด้ามกระบี่แน่น เปลี่ยนจากถือกระบี่มือเดียวเป็นสองมือ หลินเสี่ยวรอเขาอีกครั้ง กระบี่ยาวชี้ไปตรงหน้าพร้อมแสดงใบหน้ายิ้มบาง หลังจากเงียบอยู่ชั่วขณะ เล่งหยาฉับพลันก็ใช้เท้าเคลื่อนไถลไปบนพื้น กระบี่ในมือเคลื่อนรวดเร็วราวกับร่ายรำ และหายไปจากสายตาติดตรึงยังศัตรู เขาสืบเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วไร้แบบแผน เกิดเป็นภาพเงาเคลื่อนวับดับติดตาม ราวกับหลินเสี่ยวถูกโจมตีเข้ามาจากหลายทิศทาง

 

หลินเสี่ยวกุมกระบี่แน่น ดวงตาหรี่ลง เขาไม่ขยับร่างกาย ภาพเงาที่เคลื่อนไหวหายไปในฉับพลัน เกิดประกายแสงสีเงินระเบิดพุ่งเข้ามาจากทางด้านขวา

 

หลินเสี่ยวไม่แม้แต่จะขยับเคลื่อนเท้า มือของเขาสั่นเล็กน้อยและกระบี่ยาวก็กลายเป็นเงารังสีกระบี่จำนวนมาก เกิดเสียง “ติ้ง” ของปลายกระบี่ของทั้งสองที่ปะทะถูกกัน เล่งหยาผงะถอยหลังไปห้าก้าวและกลับมายืนอย่างมั่นคง กระบี่สั้นหลุดกระเด็นออกจากมือร่วงลงบนพื้นเยียบเย็น

 

เหนือสนามประลองระเบิดเสียงชื่มชมอย่างกึกก้องพร้อมคำเยินยอที่หลากหลายเกินจริง หลินเสี่ยวคล้ายแสดงความเสียใจ “ท่านฝึกทักษะการลอบสังหาร ซึ่งอาศัยความเร็วและการลอบจู่โจม เมื่อปะทะกันซึ่งหน้าจึงไร้ประโยชน์และทำให้ตัวท่านเสียเปรียบ ข้าชนะการแข่งนี้อย่างไม่ยุติธรรมเพราะมีข้อได้เปรียบ และไม่ได้เป็นเพราะฝีมือวรยุทธ ดังนั้นผลการแข่งขันครั้งนี้ปรากฎชัดเจนแล้ว”

 

หลินเสี่ยวมองเล่งหยาที่ฉับพลันก็ปล่อยรังสีสังหารพุ่งพล่านออกมาปกคลุมร่างกาย  เขาก้มศีรษะลงต่ำและคำราม แล้วพุ่งเข้าใส่หลินเสี่ยวด้วยมือเปล่าอย่างคาดไม่ถึง หลินเสี่ยวสีหน้าตื่นตัวขึ้นมาทันที เขาไม่มีทางเลือกยกกระบี่ขึ้นชี้ระดับไหล่ ม่านตาเขาหดลงเพราะในมือของของเล่งหยาปรากฎแสงสีเขียวแปลกประหลาดวาบออกมา เพียงชั่วขณะที่หลินเสี่ยวชะงักมือ แสงสีเขียวก็พุ่งทะลวงกระบี่ตรงเข้าหาหน้าอกเขา

 

หลินเสี่ยวเกือบหลบการโจมตีนี้ไม่ทัน แม้ว่าร่างกายเขาจะไร้รอยแผล แต่เสื้อของเขาถูกเสียบเป็นรูเล็กๆ ส่วนกระบี่ยาวในมือแตกเป็นเสี่ยงกลายเป็นเศษกระบี่

 

ก่อนหน้านี้ หลินเสี่ยวใช้กระบี่ส่ายสะบัดปกคลุมร่างของเล่งหยาทำให้เขามีพลังปราณและโลหิตปั่นป่วน ยามนี้ เขาระเบิดพลังออกอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถฉกฉวยโอกาสจากการโจมตีได้ เล่งหยาเป็นบุรุษที่หยิ่งทรนง เขาไม่อาจปล่อยให้ตัวเองพ่ายแพ้ได้ แต่เขาก็ไม่อาจทำให้หลินเสี่ยวเกิดบาดแผลแม้เพียงเล็กน้อยได้ ในทางตรงข้าม แม้ว่าหลินเสี่ยวจะปลดอาวุธของเล่งหยาจนหลุดกระเด็นไป แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

 

หลินเสี่ยวถอนหายใจ เขาเสียใจที่เห็นกระบี่ของตนถูกทำลาย “ช่างเป็นศาสตราที่คมกล้านัก สมควรเป็นอาวุธที่มีชื่อโด่งดัง”

 

ในมือของเล่งหยา แม้จะเป็นเพียงกระบี่ยาวเพียงห้านิ้ว ตัวกระบี่มีสีเขียวอมฟ้าอย่างประหลาด มีแสงเย็นเยียบยามกระบี่สั้นกระทบสัมผัสแสงตะวัน เวลานี้เองเสียงผู้คุมการแข่งขันก็ดังขึ้น “กระบี่คร่าสายลม!”

 

น้อยคนมากที่จะรู้จักชื่อกระบี่คร่าสายลม แต่น้ำเสียงของชายชราทำให้ผู้คนสับสนทั่วทั้งสนาม

 

“เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับฟงเฉาหยาง!”

 

ฟงเฉาหยาง!? เทพสงครามแห่งอาณาจักรต้าฟง!

 

ทั้งสนามแตกตื่นขึ้นมาในทันที ชื่อนี้มีใครบ้างในทวีปเทียนเฉินที่ไม่รู้จัก? มีใครบ้างไม่เกรงกลัวชื่อนี้? ในปีนั้น เขาและเทพกระบี่ฉู่ชางหมิงแห่งเทียนหลงต่างยอมรับในฝีมือซึ่งกันและกัน เมื่อเข้าสู่วัยกลางคนเขาก็เอื้อมไปแตะยังขอบเขตเทวะ เขากระทั่งยังบรรลุขอบเขตเทวะได้ก่อนเทพกระบี่ฉู่ชางหมิง ผู้คนในอาณาจักรเทียนหลงต่างรู้สึกไม่เป็นมิตรเมื่อได้ยินชื่อนี้ เนื่องจากอาณาจักรต้าฟงพยายามนำหายนะมาสู่อาณาจักรเทียนหลงหลายต่อหลายครั้ง และเป็นที่รู้กันทั่วว่าฟงเฉาหยางเป็นเทพปกปักษ์ของอาณาจักรต้าฟง

 

“เทพสงครามฟงเฉาหยางใช้กระบี่คร่าสายลมเป็นอาวุธ เหตุใดกระบี่คร่าสายลมของเขาถึงมาอยู่ในมือเจ้าได้? เจ้าต้องการอะไรจากเมืองเทียนหลงของข้ากันแน่!” เสียงดังมาจากชายชราที่อยู่ข้างหลงหยิน

 

เล่งหยายังคงเงียบ สองมือที่สั่นเล็กน้อยจับกระบี่ไว้แน่น

 

“เจ้ามาจากอาณาจักรต้าฟงงั้นหรือ?” หลินเสี่ยวขมวดคิ้วถาม

 

“ไม่แปลกเลยที่เจ้าจู่โจมอย่างป่าเถื่อน ดูเหมือนเป้าหมายที่เจ้ามายังเมืองเทียนหลงของข้าจะไม่ใช่เรื่องธรรมดา ฮึ่มม!” หลินเหยียนพรวดลุกขึ้น สีหน้าเขาซีดคล้ำ ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่าอยากกระโดดเข้าไปในสนามประลอง

 

สีหน้าของหลงหยินทะมึนลง “ก่อนอื่นถามเขาว่ามีความสัมพันธ์อันใดกับฟงเฉาหยาง!”

 

“พะยะค่ะ ขออนุญาตให้ข้าได้จับตัวเขาก่อน”

 

“ช้าก่อน!”

 

หลินเสี่ยวโบกมือห้ามแล้วกล่าว “ฝ่าบาท ท่านปู่สอง ตอนนี้ผลการแข่งขันยังไม่ปรากฎ โปรดอนุญาตให้ข้าได้เอาชนะเขาก่อน หากการแข่งของเมืองเทียนหลงต้องล้มเลิกลงเพียงเพราะคนจากอาณาจักรต้าฟงเพียงคนเดียว คนภายนอกจะหัวเราะเยาะพวกเราได้ นอกจากนั้น ก่อนหน้านี้เขายังทำร้ายผู้เยาว์ของอาณาจักรเทียนหลงเราไปหลายคน หากพวกเราไม่เอาชนะเขาอย่างยุติธรรม ผู้คนจะดูแคลนอาณาจักรเทียนหลงของพวกเราได้ หลังจากที่ข้าเอาชนะเขาแล้ว ฝ่าบาทและท่านปู่สองสามารถจัดการกับเขาต่อได้ตามที่พวกท่านต้องการ”

 

หลินเหยียนนิ่งเงียบ ขณะที่หลงหยินพยักหน้าและยิ้ม “ที่เจ้ากล่าวนั้นถูกต้อง คงต้องทำตามที่เจ้ากล่าวมา!”

 

เสียงผู้ชมดังขึ้นทั่วบริเวณสนามแข่งขัน

“นายน้อยหลิน ท่านกล่าวได้ถูกต้องแล้ว!”

 

“ใช่แล้ว ต้องแสดงให้เห็นว่าพวกเราเอาชนะเขาได้อย่างยุติธรรมและเท่าเทียม ให้อาณาจักรต้าฟงได้เห็นถึงจิตวิญญาณของอาณาจักรเทียนหลง ให้พวกมันได้ซาบซึ้งถึงพลังของพวกเรา!”

 

เย่หวูเฉินลอบแค่นเสียง “ฉวยประโยชน์จากสถานการณ์ได้ดี” ด้วยคำพูดเหล่านั้น การแข่งขันที่ไร้ค่านี้ได้กลายเป็นการประชันเกียรติภูมิระหว่างสองอาณาจักร และหากเขามีชัยเหนือการแข่งครั้งนี้ก็ย่อมได้รับคำชื่มชมและชื่อเสียงอย่างล้นหลาม

 

ดูเหมือนข้าคงต้องพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนเวทีเสียแล้ว ในเมื่อโอกาสได้มาหาข้าถึงขนาดนี้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เขาหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

<<<