12 In that room คู่รักในห้องลับ

ผมนั่งตัวลีบอยู่ข้างๆ ชายตัวใหญ่ที่กำลังบ่นฮึ่มๆ อย่างไม่สบอารมณ์ เขาบ่นมาได้ซักพักแล้ว แต่ผมยังคงหอบอยู่จึงไม่ได้เถียงเขากลับ

 

“คุณแอบไปที่บ้านหลังนั้นเพื่ออะไร?” เขาทำหน้าดุถามผม ตอนนี้ผมหายใจเป็นปกติแล้ว ผมจึงชะโงกดูเจ้าศพเดินได้ที่ถูกฮวนใช้ไม้ฟาดเข้าที่คอจนพับและล้มฟุบไป มันไม่เคลื่อนไหวอีกเลย แสดงว่าถ้าระบบประสาทไม่เชื่อมต่อกับลำตัวแล้ว มันก็จะกลายเป็นศพจริงๆ

 

ผมหันมามองฮวน ผมชอบหน้าดุๆ ของเขาที่จ้องเขม็ง ผมจึงยิ้มและโยกหัวตัวเองไปชนไหล่ของเขาเบาๆ

 

“ผมแค่อยากรู้ว่ามีคนอื่นเหลือรอดอีกหรือเปล่า?”

 

ผมบอกสมมติฐานที่ว่าน่าจะมีคนรอดชีวิตให้เขาฟัง ซึ่งทั้งเจนและจิมก็คือข้อพิสูจน์และก็เล่ายาวไปถึงอาทิมและพี่เลี้ยงแอนนี่ด้วย ฮวนทำได้แค่เพียงจ้องผมและกัดฟัน

 

“ผมมีทฤษฎีนึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณอยากฟังไหม?” ผมถามฮวน เขาพยักหน้ารับ “คนที่อยู่ในหมอกหรือสูดไอหมอกเข้าไปปริมาณหนึ่งจะเสียชีวิตทันทีและจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งในสภาพศพเดินได้” ผมหยุดมองเขา เขาไม่ได้ทำหน้าสงสัยอะไร ผมจึงพูดต่อ

“แต่… ถ้าอยู่ในหมอกแค่ช่วงสั้นๆ (อย่างอาทิม) เขาก็จะไม่เสียชีวิตทันที แต่เมื่อเสียชีวิต เขาก็จะถูกกระตุ้นให้ฟื้นขึ้นมาเหมือนเดิม”

 

ผมคิดว่าทฤษฎีของผมมีความเป็นไปได้ แต่ฮวนแค่เพียงฟังเงียบๆ ยังไม่ตอบอะไรกลับมา ผมรู้สึกมีอะไรบางอย่างค้างคาใจผม

 

“ผมอยากเห็นอาและพี่เลี้ยงเด็ก” ฮวนพูดขึ้นมา

“คุณไม่เชื่อผมเหรอ?” ผมถามเขาพลางจับมือของเขาแกว่งไปมา

“ผมเชื่อว่าสองคนนั้นไม่มีชีวิตแล้วตามที่คุณเล่านั้นแหละ” เขามองผม ใบหน้าบึ้งตึง

“แล้ว…?” ผมถามต่อ “คุณไม่เชื่อว่าศพพวกนั้นจะจู๋จี๋กันซินะ”

“ผมขอเห็นก่อน ผมถึงจะตัดสินใจ” เขาตอบ ดูเหมือนจะหงุดหงิดอยู่เหมือนเดิม “พาเจนและจิมไปพักก่อนดีกว่าครับ” ฮวนผู้สุภาพแต่ขี้โมโหลุกขึ้นเดินไปหาเด็กๆ ผมจึงลุกตามเขาไป

 

 

 

 

ฮวนตาลุกเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า พี่เลี้ยงแอนนี่ยังคงอยู่กับอาทิมบนเตียงที่ยับยู่ยี่ ทั้งสองไม่มีวี่แววว่าจะเหนื่อยเลย ฮวนมองหน้าผมและตัดสินใจบางอย่าง

เขาคลานเข้าไปใกล้เตียงและลุกขึ้นยืน ก่อนจะเงื้อไม้ฟาดไปที่หัวของแอนนี่ เพียงครั้งเดียวแอนนี่ก็ฟุบลงไป เขาฟาดอีกครั้งลงไปที่หน้าของอาทิม ร่างนั้นหยุดขยับทันที อวัยวะที่เคยแข็งชันก็ค่อยๆ อ่อนลง

“คุณคิดว่าเขาเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วครับ?” ฮวนโยนไม้ทิ้งและถามผม เขาแตะผมเบาๆ ให้เดินออกนอกห้อง

“เดาไม่ถูกครับ น่าจะเมื่อวาน” ผมตอบเขากลับไป หน้าของฮวนยังคงเครียดเหมือนเดิม “อาทิมอึดน่าดู”

“อึด?” เขาทวนคำพูดพร้อมกับทำหน้างง แต่หลังจากเห็นผมยิ้ม เขาก็เข้าใจ “คุณนี่นะ ทะเล้นตลอดเวลา” เขาส่ายหน้า ผมจึงหัวเราะ

'อาทิมถูกแอนนี่ขึ้นนั่งขย่มตั้งแต่เมื่อวาน จนป่านนี้ยังไม่เสร็จเลย ไม่เรียกว่าอึดจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ?'

 

 

เราเดินเข้ามาในห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ ข้าวของเครื่องใช้และสัมภาระต่างๆ ถูกเก็บอย่างเป็นระเบียบ มีแค่ร่องรอยการถูกใช้นิดหน่อย เจ้าของห้องคงใช้ห้องนี้แค่ช่วงสั้นๆ และก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีก

ผมเปิดม่านจนห้องสว่าง ตอนนี้สิบโมงแล้ว แสงแดดทำให้ทั้งเกาะสว่างสดใส ถ้าหากเมินเฉยต่อร่างที่เดินไปเดินมาอยู่ด้านล่างได้แล้วละก็ เกาะนี้ก็ยังคงสวยงามอยู่เหมือนเดิม

 

“ผมมาที่นี่บ่อย แต่ไม่เคยมีโอกาสได้นอนที่รีสอร์ทนี้ซักครั้ง” ผมชวนฮวนคุย เขากำลังเดินสำรวจห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

 

“ผมก็เหมือนกัน” เขาหัวเราะเบาๆ และเดินไปนั่งที่โซฟาเดย์เบด “ต้องมีเงินเท่าไรนะ ผมถึงจะพักที่นี่ได้ซักคืน?” เขามองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก แสงสว่างทำให้เห็นร่างกายที่น่าหลงไหลของเขาอย่างเต็มที่

 

ผมเดินไปมองหน้าเขา เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

 

“ตอนนี้รู้สึกว่าเขาจะเปิดให้พักฟรีนะแล้วครับ เราเป็นลูกค้ากลุ่มแรกเลย” ผมบอกเขา เขาพยักหน้าพลางบิดคอไปมา ผมถือโอกาสวางมือที่ต้นคอเขาและออกแรงกดน้อยๆ เขาหลับตาและยิ้ม

 

ผมก้มลงไปจูบเขาเบาๆ หนึ่งครั้งซึ่งเขาก็ตอบรับจูบของผมด้วยความนุ่มนวล ผมถอนปากขึ้นมาและมองเขา มือทั้งสองลูบไล้ใบหน้าที่คล้ำเแดด

 

ฮวนไม่ใช่คนหล่อ ใบหน้ามีริ้วรอยที่บ่งบอกว่าได้ผ่านเลยช่วงวัยหนุ่มมานานมากแล้ว ผิวหน้าคล้ำแดดที่ถมึงทึงตลอดเวลาก็กลายเป็นจุดเด่นที่ทำให้เขาไม่น่าเข้าใกล้เลย แต่ตาสีเขียวเข้มกลับสดใสน่ามอง ผมหลงดวงตาคู่นี้ทันทีที่ได้เห็น ผมนึกถึงคำพูดของพ่อขึ้นมาทันที อารมณ์ผมตอนนี้คงจะเหมือนกับที่พ่อหลงดวงตาของแม่นั่นแหละ

ไรหนวดและเคราของฮวนทิ่มแทงปลายนิ้วผมตลอดเวลาที่ลูบผ่าน หากฮวนใช้มันถูไถร่างกายผม ผมคงดิ้นพล่านแน่ๆ

ทันทีที่ความคิดนี้วิ่งเข้ามาในหัว ผมก็รู้สึกอยากให้เขาทำแบบนั้นขึ้นมา ผมจึงก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากของฮวนด้วย

ผมเปิดสวิตช์ของฮวนได้แล้ว เขาสอดลิ้นหนายาวเข้ามาในปากผม ผมจึงตอบรับด้วยลิ้นของผม เสียงครางในลำคอของเขาบ่งบอกถึงความพอใจที่ได้กระหวัดลิ้นรัดพันลิ้นของผม ในขณะที่ผมเองก็พึงพอใจที่ถูกรุกล้ำ แต่ผมต้องการมากกว่านี้

 

ผมยืดตัวขึ้น ฮวนครางอย่างเสียดายและคิดว่าผมคงจบกิจกรรมเพียงแค่นี้ แต่เปล่าเลย ผมยืดตัวขึ้นถอดเสื้อและกางเกงออก เหลือเพียงชั้นในตัวเล็กที่แทบจะปิดอะไรไม่ได้ ร่างกายที่เติบโตมาพร้อมๆ กับการช่วยพ่อทำงานหนักทุกวัน ทำให้ผมมีกล้ามเนื้อที่พอเหมาะไม่ใหญ่โตเกินไป 

ฮวนมองผมค้างอยู่แบบนั้น ถึงแม้ใบหน้าเขาจะนิ่ง แต่ผมรู้ว่าอารมณ์เขาไม่สงบ ร่างกายช่วงล่างกำลังขยายตัวอยู่ในพื้นที่แคบๆ เขาลุกขึ้นยืนและลงมือกับเสื้อผ้าตัวเอง

 

 

ผมเดินไปที่เตียงใหญ่ ค่อยๆ คลานขึ้นไป ที่นอนราคาแพงยุบตัวลงเมื่อรับน้ำหนักของผม ผมทิ้งตัวนอนคว่ำ แยกขาออกจากกันเล็กน้อยเพียงเพื่อจะล่อลวงฮวน ซึ่งทำให้เขาครางอย่างไม่พอใจ หลังจากนั้นเขาก็ปีนขึ้นมาคล่อมตัวผม ก่อนจะค่อยๆ กดเอวที่เปลือยเปล่าลงบนเนินก้นและซบหน้าลงจูบลำคอผม

 

อย่างที่ผมคาดไว้ หนวดเคราของฮวนทิ่มแทงต้นคอผมจนผมต้องบิดตัวและปล่อยเสียงครางออกมา

“อาาา” หนวดแข็งๆ ทำให้ผมต้องบิดตัวให้หลังและไหล่หลบการรุกไล่จากใบหน้าของฮวน แต่ร่างกายส่วนล่างของผมกลับทำตรงข้าม มันแอ่นรับน้ำหนักตัวของฮวนทุกครั้งที่เขาบดเอวลงมา

“อ๊ะ โอ้” ฮวนบดเอวอยู่สองสามครั้งก่อนจะยกตัวขึ้น

“อื้ม” ผมปล่อยเสียงลอดออกมาจากลำคอ เมื่อฮวนลากลิ้นที่ซอกหูผม

 

 

“ผมคิดว่า...” ฮวนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมแทบไม่ได้สนใจเลย สมาธิของผมกำลังจดจ่ออยู่กับความแข็งแกร่งที่ถูไถกับก้นผมอยู่

'ผมจะรับไหวไหมนะ?'

 

 

 

‘หมอกนั่นทำให้คนตายกลายป็นศพเดินได้’

ทั้งๆ ที่ซอกคอผมกำลังถูกฮวนพรมจูบ ร่างกายถูกบีบคลำแทบแหลก แต่หัวก็ดันคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

 

 

“ฮวน!!” ผมชะงัก พลิกตัวขึ้นและร้องเรียกเขา

“มีอะไรครับ?” เขายันตัวขึ้น ใบหน้าแสดงออกถึงอาการตกใจ ขนาดตัวผมเองยังแปลกใจที่ส่งเสียงดังขนาดนั้น

 

ผมยันตัวขึ้นนั่ง เขาจึงดึงตัวเองขึ้นไปอยู่ในท่าคุกเข่า อวัยวะที่แข็งเกร็งกำลังแสดงอาการประท้วง

 

 

“ถ้าทฤษฎีผมถูกและถ้าเด็กสองคนนั้นเคยสูดหมอกเข้าไป คุณคิดว่าพวกเขาจะกลายเป็น…”

ผมไม่กล้าถามต่อ เพราะถ้าหากเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ เด็กทั้งสองคนนั้นอาจจะต้องกลายเป็นศพเดินได้ หากเขาตายลง ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไรแต่มันจะเกิดขึ้นแน่ๆ

ฮวนกำลังให้ความสนใจกับคำถามผม เขาก้มหน้าและเกาคางไปมา อวัยวะที่ยาวเป็นลำสวยเริ่มลดความแข็งกร้าวลง

“น่ากลัวจะเป็นอย่างที่คุณคิดนะ เพิร์ท” เขายังคงขบคิดต่อ “เราคงต้องแยกพวกเขาไปอยู่ชั้นอื่นก่อน ภาวนาว่าพวกเขาจะไม่กลายเป็นซอมบี้ขึ้นมาจริงๆ” พูดจบเขาก็หมุนตัวและลงจากเตียง

 

 

โอกาสที่จะได้อยู่กับฮวนหมดลงเพราะความคิดบ้าๆ นี่ ผมถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะคลานลงจากเตียงที่ยับยู่ยี่

 

+-------------------------------------------+

เพิ่มคำติชมด้านล่างได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าครับ