ตอนที่ 1
“ทำไมเวลาแม่พูดถึงลุงยาวอะไรที่ว่านั่น แม่จะต้องทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม เขินอายด้วยล่ะคะ ผึ้งไม่ชอบเลย”
ผึ้ง เด็กสาววัย 18 ร่างสูง ก้นแน่น หน้าอกอวบตึงเกินวัยหน้าง้ำ
จันทร์ สาวหม้ายลูกติดวัยสามสิบชะงักนิดหนึ่ง นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าลูกสาวจะสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกติของเธอ
“ไม่มีอะไร เค้าก็แค่มีอัธยาศัยดี”
“นี่อย่าบอกนะว่าแม่ชอบเค้า”
“จะบ้าเหรอ แม่เข็ดแล้ว เรื่องแบบนี้”
“ขอให้จริงเห้อะ”
“นี่ แล้วเรื่องอะไรมาหน้าง้ำหน้างอใส่แม่ล่ะเนี่ย มันเรื่องอะไร”
จันทร์เสียงดุ ได้ทีกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเอง
“เปล่านี่คะ”
“แน่ใจนะ”
“จริง ๆ ค่ะ หนูแค่สงสัยเท่านั้นก็เลยอดถามไม่ได้”
“แล้วนี่จะไปไหน”
“แม่มีอะไรหรือเปล่า หนูมีนัดกับเพื่อนว่าจะออกไปกินเนื้อย่างวันเกิดเพื่อนน่ะ”
“ชายหรือหญิง”
“กลุ่มเพื่อนค่ะ ก็ทั้งชายทั้งหญิงนั่นแหละค่ะ แม่เคยเห็นหมดแล้ว”
“อย่ากลับดึกนักล่ะ”
“ค่ะ สักห้าทุ่ม”
“เกินไป”
“เผื่อติดลม”
“มีดื่มด้วยเหรอ”
“แหมแม่ วัยรุ่นน่ะ มีบ้าง”
“ฮื่อ ๆ ระวังตัวด้วยล่ะ”
“ค่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่หั่นผัก”
“ไม่ต้องเลย เตรียมทุกอย่างเอาไว้พร้อมแล้ว”
จันทร์ค้อน
ความจริง ผึ้งเป็นเด็กสาวในวัยเรียน แต่ดูสิ เพราะความที่ต้องอยู่กันแค่สองแม่ลูก ดังนั้น เรื่องเรียนเลิกคิดไปได้เลย ผึ้งออกจากโรงเรียนมาช่วยเธอทำกับข้าวขาย เธอสมัครเรียนกศน.เอาไว้แล้ว ผึ้งมีกลุ่มเพื่อนทั้งชายหญิง ส่วนใหญ่ก็มาจากครอบครัวที่มีฐานะไม่แตกต่างกับเธอนี่แหละ และล้วนแล้วแต่มีปัญหาไปต่าง ๆ นานาไม่มีใครสุขสบายเท่าไรนักหรอก
ลูกสาวพ้นสายตาไปแล้ว คำพูดของผึ้งก็ดังขึ้น...
“ทำไมเวลาแม่พูดถึงลุงยาวอะไรที่ว่านั่น แม่จะต้องทำหน้าตาเคลิบเคลิ้ม เขินอายด้วยล่ะคะ ผึ้งไม่ชอบเลย”
นั่นสินะ ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนั้น
นึกย้อนช่วงเวลาที่เข้าไปหาลุงยาวที่สวนกล้วยเมื่อหลายเดือนก่อน
กล้วยน้ำว้ากำลังขาดตลาด กล้วยสวนลุงยาวแต่ละกอ แต่ละลำต้น อวบใหญ่ เขียวขจี มองเห็นเป็นพื้นที่กว้างในระยะไกล
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนโน้น...
“สวนนี้มีเจ้าของนะครับคุณ”
จันทร์สะดุ้งเฮือกกับเสียงทุ้ม ๆ นั่น ตอนแรกนึกว่าเจ้าของเสียงดังกล่าวกำลังหมายถึงตัวเธอเอง แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น
จันทร์หลบแวบเข้ากอกล้วย มองไปยังทิศทางที่มาของเสียง ก็เห็นเป็นหนุ่มใหญ่ นุ่งกางเกงเล เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีมอ หมวกงอบปีกกว้าง
แค่รูปร่างของเขาก็สามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่านั่นคือ ลุงยาว!
แต่คนที่ลุงยาวกำลังพูดในเชิงทักทายหรือต่อว่านั้นเป็นผู้หญิงอีกคน ไม่ใช่เธอ
ผู้หญิงคนดังกล่าว อายุอานามน่าจะรุ่น ๆ เธอนี่แหละ รูปร่างค่อนข้างอวบท้วม เอวหนา หน้าตาบ้าน ๆ ทั่วไป นุ่งกางเกงขาสั้น เหมือนจงใจอวดเรียวขาอวบแน่นของตัวเอง เสื้อยืดหลวมโพรก แต่เพระหุ่นของเธอนั่นเอง เวลาขยับเขยื้อนร่างกายจึงได้เห็นว่า สะท้านสะเทือนไปทั้งร่าง
จันทร์เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นจึงพอจะดูออกว่า มันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาหรอก
หัวใจของจันทร์เต้นรัวขึ้น สายตาจ้องเขม็งไปที่เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในระยะแค่ไม่กี่เมตร โดยมีกอกล้วยพรางสายตา
“ก็รู้ว่ามีเจ้าของ”
“ทำไมถึงทำท่าเหมือนจะมาขโมยล่ะ”
“ลุงยาวขา ใครจะกล้าล่ะคะ นี่มันสวนของลุงยาว ใคร ๆ ก็รู้กันดีว่าลุงน่ะ โหด ยาว ใหญ่ เอ๊ย... ไม่ใช่สิ”
เขาคนนั้นเปิดหมวกออก จันทร์ลืมตากว้าง หัวใจเต้นรัวผิดจังหวะ เมื่อได้เห็นโครงหน้าคมคาย หนวดเคราผุดขึ้นเขียวครึ้มของลุงยาว
และหัวใจของจันทร์ก็มีอันเต้นรัวผิดจังหวะมากกว่าเดิม เมื่อลุงยาวเจ้าของสวนกล้วยขยับเข้าหาสาวอวบร่างนั้น
จันทร์เอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้
สาวอวบคนนั้นไม่ได้ถอยห่าง แถมยังขยับเข้าประชิดลุงยาว ทำเหมือนกับวัวเคยขาม้าเคยขี่อย่างนั้นแหละ
จันทร์ไม่ใช่คนอ่อนประสบการณ์ เธอเองก็ผ่านเรื่องรักมาไม่ใช่น้อย ทำไมจะดูไม่ออกว่าสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป
สาวอวบคนนั้นไม่ได้ถูกลุงยาวลวนลาม แต่กลับเป็นฝ่ายโผเข้าหา โอบกอด แล้วมือของสาวอวบก็คว้าหมับเข้าที่กลางลำตัวของลุงยาว
จันทร์ปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น พร้อมกับอาการประหลาดที่เกิดขึ้นมาอย่างรุนแรง ใต้ท้องน้อยปั่นป่วน หัวนมแข็งชูชัน
ใช่สิ เพราะมันนานแค่ไหนแล้วละที่เธอเองห่างจากเรื่องนี้ ความสุขทางเพศระหว่างชายหญิง ใคร ๆ ก็ต้องการกันทั้งนั้น อย่างเธอก็ไม่ปฏิเสธเหมือนกัน
“อยากเจอแบบนี้เหรอ” เสียงของลุงยาว
“ค่า คิดถึงจะแย่”
“คิดถึงผม หรือคิดถึงกล้วยของผม”
“ทั้งสองอย่าง”
“จะกินเลยหรือเปล่า”
“ค่ะ ขอกินเลยละกัน”
จันทร์ปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น ด้วยอารมณ์ที่คุโชนอย่างรุนแรง สายตาจ้องเขม็งไปที่ภาพอันสุดระทึกหัวใจที่สุด
สาวอวบกำลังใช้มือขยับไปที่เป้ากางเกงเลของลุงยาว และเพียงไม่นาน กางเกงตัวนั้นก็รูดหลุดออกไป โอย ก้นลงยาวดูปอด มันเข้าตามตำรา ร่างสูง ก้นปอด ดุ้นคง...
จันทร์ไม่ต้องเดา เพราะอารมณ์ของลุงยาวถูกปลุกด้วยปากของสาวอวบ จึงตะปบมือลงไปบนศีรษะของเธอ แล้วเพราะอารมณ์ของคนทั้งคู่กำลังร้อนระอุกระเจิดกระเจิงเต็มที่ ดังนั้น จึงเบี่ยงให้เธอสามารถมองเห็นดุ้นของลุงยาวได้ชัดเจนกว่าเดิม
จันทร์อยากจะกลั้นใจตาย ลมหายใจติดขัด แถมใต้ท้องน้อยของเธอก็ปั่นป่วนรัญจวนใจ หัวนมในยกทรงชูชัน ลำคอหรือก็เหือดแห้งลามมาถึงริมฝีปากจนต้องเผลอแลบลิ้นออกมาเลีย
ดุ้นยาว ๆ อวบ ๆ ของลุงยาวถูกเด้าเข้าปากของสาวอวบผู้โชคดีคนนั้น
“อูย....”
“ซู้ดดด พี่ยาว...พี่ยาว...ใหญ่...อืมมม...อู้ยยย...”
เสียงของสาวอวบที่กำลังอมกลืนแท่งของลุงยาว เร้าอารมณ์อย่างที่สุด
จันทร์แทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่า เธอกำลังปั่นป่วนรัญจวนใจกับภาพที่เห็น เธอยังมีเลือดเนื้อวิญญาณความต้องการทางเพศ
ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวมักเกิดขึ้นเสมอ ๆ
จันทร์ตกเบ็ดประจำ แค่ถู ๆ น้ำก็เต็มร่องแล้ว ไม่ต้องห่วงเมื่อมาเจอภาพแบบนี้ จันทร์ไม่สามารถทนยืนดูอยู่ต่อไปจนจบ เพราะ...เธอเปียกไปหมดแล้ว ผละจากมา แต่ภาพนั้นก็ยังค้างอยู่ในหัว นึกถึงคราวใดก็ให้ซ่านสยิวไปทั้งร่าง
ตั้งแต่วันนั้น จันทร์ยังไม่เคยไปหาลุงยาวที่สวนอีก แต่ในตลาดน่ะ มีคนซุบซิบถึงลุงยาวบ่อย ๆ ไป มันทำให้จันทร์รู้สึกปั่นป่วนได้ทุกครั้ง ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมผู้หญิงถึงได้อยากไปหากล้วยที่สวนลุงยาว พวกที่ได้แล้วก็ยังอยากจะไปซ้ำ ผู้ชายคนนี้มีดีตรงไหน ถ้าไม่ใช่เรื่องอย่างว่า
จันทร์พยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้ให้รกสมองอีก เพราะมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว ใครจะไปหาใคร ใครจะมีเสน่ห์เย้ายวนใจแค่ไหน
แต่ก็นั่นแหละ ผึ้งผู้เป็นลูกสาวกลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ แถมเมากลับมาอีก ต้องช่วยหิ้วปีกกลับเข้าห้อง
“ปวดหัวจัง”
จันทร์ไม่อยากจะซ้ำเติมในตอนนี้แต่ก็อดบ่นไม่ได้
เด็กสาววัยกำลังระเริง นาน ๆ ครั้งจะได้ออกจากบ้านไปสนุกสักครั้งกับเพื่อน ๆ ของเธอ บ่นมากนักก็ไม่ได้ เพราะในความเป็นจริงแล้ว ผึ้งก็ฉายความเป็นจันทร์ในอดีตนั่นแหละ
จันทร์เด็กสาวใจแตกก่อนวัยอันควร แอบหนีตามผู้ชายจนกระทั่งต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน มันก็ชีวิตน้ำเน่าของเธอนั่นแหละ ไม่มีอะไร
“เฮ้อ... กลุ้มโว้ย”
จันทร์อยากจะโพล่งออกมาแบบนี้ แต่ก็ทำได้แค่ถอนใจเท่านั้น
เช้าวันรุ่งขึ้นก็ต้องรีบตาลีตาเหลือกเตรียมตัวขายของ
อาหารคาวหวานของจันทร์ ค่อนข้างลือชื่อ แม้ว่าจะเพิ่งมาตั้งร้านใหม่ก็เถอะเมื่อเทียบกับเจ้าอื่น ๆ เธอไม่ได้เอากำไรมาก แค่พออยู่ได้ และต้องการให้คนได้กินกับข้าวไม่แพงมากนัก ต่างคนต่างพึ่งพาอาศัยกัน
อาชีพแม่ค้าขายข้าวแกง ไม่ได้สนุกเลย ต้องเตรียมตัวทำงานกันข้ามวัน แต่ก็ขายหมดรวดเร็ว เตรียมตัวซื้อของ เตรียมหั่นผักทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อมจึงจะพักผ่อน
“แม่...”
ผึ้งเพิ่งตื่น เด็กสาวยังคงมีอาการแฮงค์
“เป็นไงบ้างล่ะนังตัวดี” จันทร์อดแดกดันไม่ได้ แต่ในคำพูดดังกล่าวนั่นน่ะ ผึ้งก็เข้าใจได้ไม่ยากนักหรอกว่ามันเป็นวิธีการแสดงความห่วงใยธรรมดา ๆ ประสาแม่นั่นเอง
“หนูขอโทษ”
“ขอโทษทำไม วันนี้ก็ไปอีกดิ จะได้สนุกสนานให้เต็มที่”
“แหมแม่ หนูเข็ดแล้ว”
“เข็ดทำไมล่ะ”
“หนูพูดจริง จะไม่ทำอีกแล้ว”
จันทร์อยากจะแดกดันตามประสา แต่พอมีสติขึ้นมาแล้วก็รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น ผึ้งไม่ได้ดื้อด้านเท่าไรนัก
เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงให้กับเธอได้อย่างดีเชียวละ
ที่ผ่าน ๆ มาน่ะ ถ้าไม่มีผึ้งสักคน คงยากที่จะเอาตัวรอดได้ ผึ้งไม่ได้ไปเรียนหนังสือในภาคปกติ ก็เพราะต้องมาช่วยงานเธอ
นาน ๆครั้งจึงจะได้ออกไปเถลไถลบ้างตามประสาวัยรุ่น
คนเราไม่เห็นจำเป็นต้องไปเทียบกับใครเลย มีลูกสาวดีขนาดนี้แล้วก็ต้องเรียกว่าเป็นโชคแล้วละ
“ไหวหรือเปล่า ไม่ไหวก็ไปนอน”
“มีอะไรให้หนูช่วยบ้าง”
“ไม่มีหรอก ทำหมดแล้ว” จันทร์ตอบ สบตากับลูกสาว วงหน้าพริ้มเพราของผึ้งได้เค้าเธอมา ใคร ๆ ก็ชมทั้งนั้นว่าผึ้งหน้าตาดี นี่ถ้าโชคดีได้เข้าวงการบันเทิงละก็ อาจจะกลายเป็นนางเอกละครก็ได้
ผึ้งเคยได้ยินคนชมตัวเองเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร ความสาวสวยของเด็กสาววัยเจริญพันธุ์อย่างผึ้ง คงไม่สามารถไปต่อยอดทำอะไรได้หรอก นอกเสียจากมีแฟนสักคน ช่วยกันทำมาหากินไปตามประสา
“หนูนี่แย่จัง”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นาน ๆ ได้ออกไปสนุกสักครั้งจะเป็นไรไป”
จันทร์ว่า
ผึ้งมองหน้าคนเป็นแม่อย่างประหลาดใจมากที่ไม่ได้โดนดุมากกว่านี้ ปกติแม่พูดไม่ค่อยหยุดนักหรอก
“แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย ทำไมดูแปลก ๆ”
“แปลกยังไงวะ”
“ไม่เห็นด่าหนูเลย”
“ก็โตแล้ว จะด่าอะไรนักหนา”
“แม่พูดจริงปะเนี่ย”
“อ้าว นังนี่! อุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วนะเนี่ย”
ผึ้งถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอาการหัวร้อนของจันทร์ เพราะนี่แหละที่เป็นตัวตนจริง ๆ ของแม่เธอ ต้องดุ ต้องบ่นไม่หยุด
แบบนี้สิ เธอจึงจะสบายใจขึ้นมาบ้าง
ความจริง เมื่อคืนนี้มีอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถเล่าได้เหมือนกัน หลังฟืนจากเมา ผึ้งพยายามสำรวจตัวเองว่า มีอะไรบุบสลายไปบ้าง แต่ก็ยังไม่ปรากฏชัดเจน
“สนุกหรือเปล่าล่ะเมื่อคืน” จันทร์ถามเสียงเบาลง
“สนุกอะไรล่ะแม่ เมา...เมาอย่างเดียว”
“เมาไม่สนุกเหรอ”
“ก็นิดหน่อย แต่ไม่ได้ชอบ ดูสิเนี่ย แฮ้งค์หนักหัวอยู่เนี่ย”
“อีกหน่อยก็ชิน ไม่เคยดื่มมาก่อนนี่”
“หนูเคยดื่มสไปร์กับแม่”
“แล้วเมื่อคืน...”
“เบียร์”
“ถึงว่าสิ”
“แม่...”
“อะไร” จันทร์ที่กำลังจะผละจากไปมีอันต้องชะงักหยุด เพราะน้ำเสียงของผึ้งบวกกับแววตาที่กำลังจับอยู่บนใบหน้าของเธอ “มีอะไรหรือเปล่า”
“สมมตินะ”
“นังผึ้ง พูดดี ๆ อย่าให้ใจเสียนะ”
“หนูแค่สมมติ”
“เอ้า ว่าไป”
“สมมติว่าหนูเกิดท้องขึ้นมา แม่จะรับได้ไหม”
จันทร์แอบสะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นอย่างอื่น นอกจากถอนใจ
“ถ้ามีจริง ก็ต้องเตรียมตัวเลี้ยงหลาน”
ผึ้งนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะโผเข้าสวมกอดแม่ “มันจะไม่เป็นอย่างนั้นแน่ค่ะ”
จันทร์เกือบจะขยับปากโพล่งออกมาตามประสาคนปากร้ายใจดี แต่สุดท้ายเธอก็โอบกอดลูกสาวเอาไว้
“ตกลงเอ็งแกล้งล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย”
“หนูแค่อยากลองใจ”
“แต่ข้าพูดจริงนะ ไอ้ผึ้ง”
สารบัญ / นำทาง
- 👁️ ยอดวิว 877
แสดงความคิดเห็น