แทนรักที่ปลายฟ้า ตอนที่ 3

“ฉัน… ฉันไม่ได้อยากทำอาชีพนี้” ปลายฝนสะอื้น “แต่ฉันจำเป็นต้องทำ เพื่อตอบแทนบุญคุณคนที่เลี้ยงดูฉันมา”

แทนตะวันจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา สูดลมหายใจลึก จิตใจสับสน

“…แล้วเธอคาดหวังให้ฉันเชื่อรึไง?”

คนใต้ร่างส่ายหน้าเบา ๆ

“คุณไม่ต้องเชื่อก็ได้ แค่อย่าทำแบบนี้กับฉันเลย ฉันแค่อยากมีชีวิตธรรมดา ได้ทำงานเลี้ยงตัวเอง โดยไม่ต้องอยู่ในที่แบบนี้”

แววตาที่ไหวระริก ร่างกายที่สั่นสะท้าน ทำให้เขาเริ่มลังเล

ในฐานะนักธุรกิจ เขาพบเจอผู้คนมากมาย ฝึกอ่านท่าทีและคำพูดจนพอจะแยกออกว่าใครพูดจริงหรือโกหก และครั้งนี้… เขาเริ่มแน่ใจว่าเธอไม่ได้เสแสร้ง ร่างสูงผละออก ลุกขึ้นยืน ก่อนยื่นมือช่วยประคองเธอให้ลุกนั่ง

“มานั่งคุยกันดี ๆ ตรงนี้เถอะ”

ร่างบางยังคงสั่นเล็กน้อย แทนตะวันพาเธอมานั่งที่เก้าอี้ ก่อนหยิบแก้วน้ำแล้วยื่นให้

ปลายฝนรับมาจิบเบา ๆ “…ขอบคุณค่ะ”

ดวงตากลมหวานยังคงเศร้าสร้อย แทนตะวันมองนิ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“เล่าเรื่องของเธอมาเถอะปลายฝน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงใส่ใจเธอขนาดนี้ ร่างสูงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สังเกตทุกอิริยาบถของหญิงสาวตรงหน้า

ปลายฝนกะพริบตาไล่หยาดน้ำ กัดริมฝีปากเพื่อกลั้นสะอื้น ก่อนเสียงหวานจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ฉันโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนอายุแปดขวบ แม่ใหญ่… เอ่อ แม่อ้อยจันทร์ เจ้าของร้านนี้ รับฉันไปเป็นบุตรบุญธรรม ตอนแรกฉันก็ช่วยงานครัว ทำกับข้าวเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้า เราต้องช่วยกันทำอาหารอยู่แล้ว”

หญิงสาวถอนใจเฮือกใหญ่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงกล้าไว้ใจชายตรงหน้า จนเล่าเรื่องส่วนตัวที่เก็บมานานให้ฟัง

“พอฉันโตขึ้น แม่ใหญ่ก็จะให้ฉัน…ไปทำงานรับแขก คือ...ให้บริการลูกค้าผู้ชาย”

เสียงหวานแผ่วลง ราวกับจะกลืนหายไปในลำคอ แววตาเจ็บปวดสะท้อนชัดยามนึกถึงอดีต แม้แทนตะวันยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในดวงตากลับฉายแววเห็นใจ ซึ่งไม่บ่อยนักที่จะปรากฏ

“ฉันขอเวลาแม่ใหญ่ บอกว่าอยากเรียนให้จบก่อนค่อยทำงาน แม่ใหญ่ไม่ออกค่าเรียนให้ แต่ฉันหาทุนเรียนเองจนจบคณะบัญชีได้”

น้ำเสียงเธอแฝงความภูมิใจเล็ก ๆ แทนตะวันฟังแล้วอดชื่นชมไม่ได้

“เก่งนะ… แล้วทำไมวันนี้เธอถึงมาอยู่ที่นี่”

ปลายฝนกำมือแน่น ความรวดร้าวฉายชัดในแววตา

“ถึงจะเรียนจบ แต่แม่ใหญ่ก็ไม่ยอมให้ไปทำงานที่อื่น บังคับให้ฉันมารับลูกค้าคืนนี้… คนแรกที่ฉันเจอก็คือ…คุณ”

คำพูดของเธอ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ทำให้แทนตะวันนิ่งงัน

คำสอนของยายแทนมณีผุดแวบขึ้นในความทรงจำ—ยายที่พร่ำสอนเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษ

หากท่านรู้ว่าเขาทำแบบนี้… คงถูกดุด่าอย่างไม่ไว้หน้า

แทนตะวันลุกขึ้น ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ก่อนยกมือขึ้นลูบเส้นผมสลวยแผ่วเบา

ปลายฝนสะดุ้งเฮือก ร่างบางสั่นน้อย ๆ เพราะยังไม่หายหวาดกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่

มือใหญ่จึงเอื้อมไปคว้ามือบอบบางไว้ นุ่มนวล… อ่อนโยน

“ฉันขอโทษนะ ปลายฝน… ที่ทำให้เธอกลัว”

เสียงทุ้มต่ำเจือแววสำนึกผิด เขาหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อ

“ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทั้งที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน อีกอย่าง ฉันก็ไม่เคยเจอใครที่ทำอะไรแล้วไม่หวังผล… ยิ่งเป็นผู้หญิงที่อยู่ในสถานที่แบบนี้ ฉันยิ่งหงุดหงิด”

เขาถอนหายใจ ดวงตาฉายแววจริงจัง “เธอจะไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไร แต่ฉันเสียใจจริง ๆ”

ดวงตากลมหวานสบกับดวงตาคมตรงหน้า—สายตาคู่นั้นที่เคยเย็นชา บัดนี้เจือแววอ่อนโยน

เขาหยุดเมื่อเห็นเธอร้องไห้

เขารับฟัง… ทั้งที่ไม่ได้ประโยชน์

ปลายฝนพยักหน้าน้อย ๆ ยิ้มละมุน

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ แม้ตอนแรกจะโกรธ แต่ตอนนี้… ฉันให้อภัยคุณแล้ว”

แทนตะวันนิ่งไปครู่หนึ่ง มองเธอราวกับกำลังชั่งใจ

เธอไม่ติดใจเอาความ… แต่เขาควรปล่อยเธอไปแบบนี้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

หากช่วยเธอแล้วจะได้ประโยชน์อะไร?

แต่คำถามนั้น… เขาไม่ต้องการคำตอบอีกต่อไป

เพราะในวินาทีนั้น สิ่งที่หัวใจบอกกับตัวเองก็คือ—

“ถึงเธอจะยกโทษให้ แต่ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปแบบนี้”

ปลายฝนเบิกตากว้าง ดวงตากลมหวานที่ชุ่มด้วยหยาดน้ำฉายแววหวาดหวั่นอีกครั้ง

ชายหนุ่มรีบเอ่ยเสียงอ่อน “ใจเย็นก่อนปลายฝน ฉันหมายถึง… ฉันจะช่วยเธอให้หลุดพ้นจากชีวิตแบบนี้ต่างหาก”

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “คุณพูดจริงเหรอคะ”

เขาพยักหน้า ก่อนหยิบนามบัตรจากกระเป๋าแล้วยื่นให้

“พรุ่งนี้เข้าไปหาฉันที่บริษัท ฉันจะหางานให้เธอทำ”

หญิงสาวมองนามบัตรในมือ ก่อนเผลอคว้ามือใหญ่ของเขาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

หมายเหตุผู้เขียน:

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ! หากชอบตอนนี้ ฝากรีวิวและคอมเมนต์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ❤️