กระดาษใบที่ 20 งานฉลองด้วยดอกไม้สีขาวที่ถูกจัดเพื่อฉันคนเดียว

กลิ่นหอมเย็นละมุนอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นสะอาดสีขาวลอยฟุ้งมาแต่ไกล พร้อมกับแสงสีทองที่ส่องลอดผ่านกิ่งไม้สองข้างทาง ฉันค่อยๆ เดินตามมัน

ฉันรู้สึกอบอุ่นยามเมื่อเดินเข้าใกล้แสงสีขาวนั่นมากขึ้นทุกที เหมือนมีละอองสีทองจากภูติตัวเล็กจิ๋วทิ้งอยู่ทั่วผิวกายจนร่างกายฉันเหมือนสามารถเปล่งแสงได้

ในวินาทีที่ฉันใช้มือปัดกิ่งไม้พุ่มหนึ่งที่อยู่สุดปลายทาง พวกมันแผ่กระจายจนเหมือนผ้าม่านออก แสงจ้าและกลิ่นหอมก็ประจักษ์ต่อประสาทสัมผัสของฉัน จนเหมือนเวลาถูกหยุดแล้วฉันหลุดหายไปกับมัน

เสียงเครื่องสายฟังดูบาดใจลอยเบาหวิวมาตามสายลม ฉันเดินเข้าไปในสถานที่เหมือนสวรรค์บนดิน ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยดอกไม้สีขาวนานาพันธ์ ทั้งที่ฉันเคยเห็น และไม่คิดว่ามันจะมีอยู่จริง

แมวสีน้ำตาล สีขาว สีส้ม หรือแม้แต่สามสีอยู่ในชุดสูทรสลับกับชุดราตรียาว พวกมันต่างยืนขึ้นด้วยสองขาหลังพร้อมอุ้งเท้าหน้าที่ปรบกันเป็นจังหวะคล้ายเชิญชวนในขณะที่ฉันเดินไปแต่ละก้าว

เสียงร้อง เหมียวๆ ฟังไพเราะคล้ายเสียงประสานในโบสถ์วันอาทิตย์ มันช่างสงบ เยือกเย็น แต่สุขสม

เครื่องดื่มสีทองในแก้วทรงสูงถูกส่งตรงมาทางฉันจากอุ้งมือเล็กๆ ของแมวสีน้ำตาลที่ใส่ถุงมือขาว มันยิ้มหัวเราะหนวดยกกระดกตามจังหวะ ฉันรับแก้วนั่นพร้อมกระดกดื่ม และหลังจากนั้นงานฉลองก็ได้เริ่มต้นขึ้น

เลือดของฉันพุ่งพล่านคล้ายมีสารเคมีบริสุทธิ์ในกระแสเลือด มันไหลไปทั่วร่างกายเช่นเดียวกับมวลมหารถยนต์บนท้องถนนในช่วงวันหยุด …ความสุขฉันไม่ได้สัมผัสมันมานานเท่าไรแล้ว?

เสียงเครื่องเป่าจากแมวตัวสีเทาเริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกับที่แก็งแมวส้มเริ่มหมุนตัวตามจังหวะเพลง พวกมันต่างสนุกสนาม ฉันก็เช่นกัน ร่างกายของฉันเริ่มหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ รู้สึกถึงลมเย็นที่พัดผ่านร่างกาย ยิ่งหมุนเร็ว ทุกอย่างก็ยิ่งคงที่ ฉันคิดถึงโลก หมายถึงดาวเคราะห์ที่ชื่อว่า ‘โลก’ มันหมุนรอบตัวเองเร็วจนเกิดความสเถียร ทำให้มนุษย์บนโลกเองไม่รู้สึกถึงแรงหมุนรอบตัวเองของมันได้ด้วยซ้ำ

ครั้งหนึ่งในขณะที่ฉันหมุนรอบตัวเองคล้ายร่ายรำไล่ตามแสงของดวงอาทิตย์ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างไปจากโลก ดวงอาทิตย์ทำให้โลกเกิดฤดูกาลต่างๆ ครั้นเมื่อโลกอยู่ในตำแหน่งใกล้ดวงอาทิตย์ ฤดูร้อนก็มาเยือน แต่เมื่อโลกบอกลาดวงอาทิตย์ ฤดูหนาวที่แสนเยือกเย็นก็คืบคลานเข้ามา

เช่นเดียวกันนั้น เธอก็คงไม่ต่างไปจากดวงอาทิตย์

แต่ตอนนี้มันไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว ฉันไม่ได้สนใจแล้วว่าเราจะใกล้กันเมื่อไร หรือเธอจะเคลื่อนตัวไปทางไหน ฉันเพียงเต้นรำหมุนรอบตัวเองเป็นวงกลม ท่ามกลางสถานที่ของฉัน คนของฉัน ปล่อยให้ร่างกายขยับไปตามเสียงเพลง

เสียงเครื่องเป่าจากแมวสีเทา เครื่องดื่มจากแมวสีน้ำตาล ห้องโถงคล้ายสวนในนิยาย…เด็กน้อยนักวิ่งได้ตายไปแล้ว

กลิ่นดอกไม้สีขาวลอยฟุ้งเตะจมูกฉันอีกครั้ง มันบริสุทธิ์ หอมหวน เช่นเดียวกับที่ฉันที่ใช้ชีวิตในปัจจุบัน ไม่ได้รอสิ่งใด ไม่ได้วิ่งตามแสงใด แต่ถ้าครั้งหนึ่งเธอหรือแสงอาทิตย์นั่นจะปรากฏตัวขึ้นอีก…ฉันก็ยินดี