4. Melo Pearl ล้ำค่า

มันไม่มีอยู่จริง

----------------------------------

 

หญิงสาวตกใจที่ได้ยินวลีนี้จากชายหนุ่ม

“ฮะ...มันยังไง!!!”

“บริษัทแฟรงกี้ หวัง มีมูลค่ามากกว่านั้น” คำพูดของสิระมีเงื่อนงำ ทำให้มุกวารีต้องเอื้อมมือไปจับพวงมาลัยรถ หวังได้คำตอบจากเขา แต่...

“นี่...คุณ Dangerous นะครับ” เขารีบปัดมือหญิงสาวออกไปทันที

“คืนนี้...ตกลงคุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องยังไม่อยากคุยในเวลานี้

“No idea… ไม่รู้สิ” มุกวารีทั้งเซ็ง ทั้งเศร้า สมองตื้อหนักจนคิดอะไรไม่ออก

“งั้นไปพัก...บ้านผม”

“มีห้องนอนให้ guest ไหม” คำถามของเธอทำสิระ...ระเบิดเสียงหัวเราะ

“ถ้าอยู่ที่โน่น ผมชวนแบบนี้ไม่มีสาวคนไหนถามขนาดนี้”

“นี่... เห็นฉัน no way to turn around!!! ไม่มีหนทางไปไหนได้ใช่ไหม” เธอขึ้นเสียง

“ใช่... ไม่งั้นคุณจะโทรขอผมไปรับหรือ”

“จริงสินะ... คุณพูดถูก”

 

มุกวารีเงียบไปตลอดทางจนกระทั่งชายหนุ่มที่กุมพวงมาลัยรถหันมามองเธอ เขากดรีโมทเปิดประตูรั้ว แล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวซ้าย เข้าไปจอดตรงลานใต้ซุ้มไม้เลื้อย ห่างจากตัวบ้านประมาณสิบก้าว

“ถึงแล้วครับ ผมจะช่วยเอากระเป๋าลงให้” เขาชำเลืองมองหน้าเธอ ถอนหายใจแทนหญิงสาว

“หนักใจ...ไม่อยากพักที่นี่ ผมจะเรียก grab ให้” น้ำเสียงดูไร้น้ำใจ

“ขอบใจมากนะ... just tonight!!! ขอรบกวนคืนนี้”

 

หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในตัวบ้าน เขายกกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องว่างชั้นล่าง แล้วเปิดประตูค้างไว้รอสาวน้อยเดินเข้าไป

“เชิญครับ... มีอะไร ตะโกนเรียกผมได้” น้ำเสียงยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง

“ขอบใจนะ... ครัวอยู่ข้างในใช่ไหม”

“ครับ... เชิญตามสบาย ถ้าหิวมีแอปเปิ้ลกับองุ่นใน fridge… Good night ครับ” เขาขอตัวทันที

 

มุกวารีเห็นสีหน้าของเขา คาดว่าคงเหน็ดเหนื่อยกับเธอมาตลอดทาง เธอเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเช่นกัน จึงรีบเข้าไปอาบน้ำ จากนั้นก็กระโดดขึ้นเตียง ที่นอนนุ่มกระดอนเด้งยุบลง ในใจขณะนี้รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมากกว่าคฤหาสน์หลังนั้น

 

“เตียงนุ่ม... อือ soft มาก ขอบใจนะ เมื่อเช้าทำฉันรู้สึกแย่ แต่ตอนนี้...อือ นายคือเทวดาเลย”

“Bye… good night ฝันดีนะ ขอบใจอีกครั้ง ให้ฉันมีที่พักฟรีคืนนี้”

 

เธอหลับยาวจนแสงแดดยามเช้าผ่านทะลุม่านโปร่งแสงเข้าแยงตา ทำเธอสะดุ้งกลัวว่าจะตื่นสาย

“ลืมทุกที ที่นี่ช้ากว่าที่โน่นหนึ่งชั่วโมง” เธอพึมพำก่อนบิดตัวบนเตียง ทำท่าโยคะสองสามท่าก่อนลุกขึ้น

 

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นสองครั้ง ก่อนได้ยินเสียงเขา say hello

“morning ... คุณมุก เช้านี้ผมจะไปรับน้องชายผมที่คอนโด ก่อนเข้าบริษัทเราไปทานข้าวกันแถวนั้น”

“ค่ะ... ขอจัดการในห้องน้ำ 30 นาที เจอกันตรงโซฟารับแขก” เสียงตะโกนเบาๆ ออกมาจากห้องน้ำ คำพูดของเธอทำให้สิระรู้ว่า สาวฮ่องกงคนนี้จัดสรรเวลาได้ลงตัว เขาคงไม่ลำบากในการทำงานด้วยกัน

 

สิระขับรถมาที่คอนโดแถวสาธรซึ่งเมื่อวานเขาแวะมาส่งเธอ เขาเปรยขึ้น...

“เช้านี้ ผมมีคนกินข้าวด้วยอีกหนึ่งคน”

“น้องชายคุณอยู่ที่คอนโดนี้หรือ...” มุกวารีแปลกใจ

“ครับ...เมื่อวาน คุณให้มาส่ง ผมบอกว่าเคยมานอนที่นี่”

“Ummh…อืม ฉันลืมไปแล้ว” เธอนึกได้ว่า...ใช่...เมื่อวานเขาพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ใส่ใจ

 

ชายหนุ่มหน้าขาวใสสูงราว 180 ซม.แต่งกายเนี้ยบก้าวฉับๆ ตรงมายังรถของสิระตรงลานจอด ดึงประตูด้านข้างคนขับ เขาชะงักและยิ้มให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างใน

“ขอโทษครับ...”

“Sorry ขอโทษนะคะ” ชายหนุ่มจะขอนั่งเบาะหลัง แต่มุกวารีไม่ยอม ก้าวลงไปเปิดประตูรถด้านหลัง แล้วหย่อนตัวเข้าไปทันที

“คุณมุกวารี  นี่ภพภูมิ...น้องชายผม” เขาแนะนำคนทั้งคู่ ขณะหมุนพวงมาลัยเคลื่อนรถออกไปจากลานจอด

 

สิระเลือกโรงแรมแถวหน้าถนนสาธร อาหารเช้าที่นี่แบบ international buffet เป็นนานาชาติมีให้เลือกหลากหลาย เผื่อเธออาจจะชอบข้าวต้มโจ๊กยามเช้าสไตล์คนฮ่องกง

“คุณมุก... อยู่ฮ่องกง มีที่ไหนประมูลพวกอัญมณีบ้าง ผมอยากไปดู” ภพภูมิเปิดประเด็น

“บริษัทแฟรงกี้ หวัง ของคุณพ่อมุกเอง แต่เราจะปิดกิจการเดือนหน้า” มุกวารีตอบกลับไป

“คุณพ่อจะให้ผมไปฮ่องกงต้นเดือนหน้า ขอติดต่อคุณมุกนะครับ ผมต้องการล่าม”

“ไม่จำเป็น คนที่โน่นพูด Eng คล่องมาก”

“เผื่อไว้ครับ”

“สาวฮ่องกงสวยนะ...พี่ ดูคุณมุกสิ!!!” ภพภูมิหันไปแซวสิระ

“เออ... เห็นด้วย” สิระหัวเราะเบาๆ มองหน้ามุกวารี

“คุณภูมิ... ไปหาชิ้นไหนคะ ไปดูที่บริษัทของมุกก็ได้ค่ะ” มุกวารีมีแผนในใจ

 

เธอเห็นว่าภพภูมิน่าจะเป็นคนที่มีมุมมองและทัศนคติที่ดีกว่าคุณพ่อของเขา เธอต้องใช้เขาให้เป็นประโยชน์

“คุณพ่อให้ข้อมูล Melo Pearl มุกเมโลสีชมพู ผมไม่รู้ว่ามีมุกชนิดนี้ที่เป็นสีชมพูด้วยหรือ คุณมุกพอรู้จักไหม”

“ไว้มุกพาไปพบอี้หมิง หัวหน้าฝ่ายประมูลของบริษัท He’s very expert in this business! เขาเชี่ยวชาญมาก”

“เออ... ใช่คุณไหม!!! ที่เมื่อวานเอาเอกสารมาฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ข้างล่าง” เขาสงสัยเพราะชื่อแปลกแบบนี้ไม่น่ามีใครชื่อซ้ำ

“Yes… ใช่ค่ะ small world โลกเล็กจริงๆ  โอ...ที่แท้คุณเอง ...จะว่างสอนภาษาไทยให้แชรี่กับมุกไหมคะ” เธอเพิ่งนึกได้ว่าเพื่อนของแชรี่ที่เมืองไทยแนะนำ เมื่อวานแชรี่จึงขอให้เธอช่วยเอาซองจดหมายที่ในนั้นมีโน้ตสั้นๆ มาฝากไว้ให้เขา

“คงได้แค่เดือนนี้นะครับ...ผมจะไปฮ่องกงเดือนหน้า แล้วกลับมาค่อยว่ากันใหม่” ภพภูมิยิ้มให้มุกวารีอย่างเป็นกันเอง

“พี่สิระ ช่วยสอนให้คุณมุก... ผมอาจไม่ว่างนะครับ” เขาขยิบตาให้พี่ชาย

“ขอคิดดูก่อน... ฉันไม่ค่อยว่าง มาที่นี่ต้องทำธุระให้เสร็จก่อนกลับ” สายตาของเขาจ้องหญิงสาวเหมือนมีอะไรในใจ

“เย็นนี้ ไปเมาไหนกันดี” สิระถามน้องชาย

“ชวนคุณมุกไปด้วยสิ...”

“มุก...ต้องไปหาที่พักค่ะ คงไม่ไปนะคะ sorry for that ต้องขอโทษด้วย”

“คุณมุกไม่มีที่พักหรือครับ... พักที่คอนโดผมได้” สิระหันไปจ้องแววตาของหญิงสาวทันที

“มีสองห้องหรือคะ”

“ครับ... ผมจะขึ้นไปนอนชั้นลอย”

“ไม่เข้าใจ...” เธอส่ายหน้า

“Mezzanine floor มีที่นอนมองออกไปเห็นดาว พี่สิระมานอนบ่อยๆ ถ้าไม่พักที่บ้าน”

“ว้าว... น่าสนใจ แต่ไม่รบกวนนะคะ”

“คุณไปนอนที่บ้านผมเถอะ... คืนนี้เราไป hang out จะได้รีแลกซ์” เขานึกได้ว่าเมื่อเช้าทำแกล้งลืมไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางออกมาใส่ไว้ท้ายรถ

“หลัง meeting มุกจะบอกนะคะ” เธอหันไปจ้องหน้าชายหนุ่ม

 

… … …

 

ภพภูมิถูกปล่อยให้รอที่ห้องประธานบริษัท ภพธาราคุณพ่อของเขายังไม่ได้เข้ามาทำงาน เลขาไม่ได้รับแจ้งและตามตารางงาน เลขาบอกภพภูมิว่า เขาไม่มีงานอะไรเร่งด่วนเป็นพิเศษ

 

และแล้วชายหนุ่มต้องหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักเข้ามา ชายวัยหกสิบต้นๆ ส่งเสียงตั้งแต่ก้าวพ้นประตู

“เฮ้ย... ทำไมมารอที่นี่ ไปรอห้องประชุมเล็ก ให้พ่อสะสางงานก่อน เที่ยงไปกินข้าวกัน”

“ครับ... ชวนพี่สิระ กับคุณมุกไปด้วยกันนะครับ”

“โอเค...” ชายสูงวัยหน้ายับยู่เหมือนเพิ่งตื่นนอน

 

... ... ...

@ ที่ห้องประชุมฝ่ายบริหาร...

 

สิระตรวจสอบตัวเลขปิดงบของบริษัทแฟรงกี้ หวังกับหญิงสาวอีกครั้ง ชายหนุ่มปรินส์เอกสารออกมาสองชุด และเอามาเช็คด้วยกันทุกหน้า

 

“ผมสงสัยรายการนี้ ทำไมถึงมียอดค่าใช้จ่ายซื้อเพชรสีฟ้า blue diamond” เขาขมวดคิ้ว

“ฉันเห็นตั้งแต่ก่อนบินมาแล้ว ว่าจะถามมัมมี้ แต่ยังไม่ได้คุยเลย”

“ผมถามคุณอาเมื่อวานแล้ว ก่อนคุณเข้าประชุม เธอบอกว่าเป็นเพชรสีฟ้าที่ถูกขายไป แต่ลูกค้ายกเลิกกะทันหัน จำเป็นต้องซื้อเพชรนี้คืน”

“ไม่เข้าใจค่ะ...”

“ลูกค้าจ่ายเงินแล้วแต่ขอยกเลิก เธอต้องเอาเงินคืนลูกค้าเพื่อตัดบัญชี”

“เท่าที่ผมตรวจสอบ... ลูกค้าถูกหักเงินจากการยกเลิก 40% แต่เธอคืนเงินลูกค้า 100% เต็มจำนวน”

“โห...แล้ว 40% หายไปไหน ฉันไม่เห็นตัวเลขนี้เลย”

“คุณอาบอกว่า 40% นี้เธอขอเอาออกไป เพราะเป็นคอมมิชชั่นที่เธอเป็นคนขายให้กับลูกค้ารายนี้”

“1 ล้านดอลลาร์ฮ่องกง... มัมมี้ทำไม่ถูก...เฮ้อ!!!” เธอคิดว่าถ้าคุณพ่ออยู่ จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

“ไว้ผมจะให้คุณอาภพถามกับคุณแม่คุณเอง”

“no…no ไม่ได้เมื่อคืน big quarrel ทะเลาะกันใหญ่มาก” เธอส่ายหน้าไม่อยากอธิบายต่อ

“งั้นไว้ผมหาโอกาสเหมาะๆ อีกที” เขาตบหลังมือให้เธอสบายใจ

“อีกเรื่องหนึ่ง... Melo Pearl อยู่ที่คุณ!!!” มุกวารีทำตาโต

“คุณไปเอาข้อมูลจากที่ไหน” เธอกระชากเสียงไม่พอใจ

“บริษัทแฟรงกี้ หวัง มีสินทรัพย์ที่ประเมินค่าไม่ได้คือ Melo Pearl เป็นหลักทรัพย์ค้ำประกันหนี้”

“ไม่เข้าใจ...ค่ะ” เธอเพิ่งเข้ามาดูแลบริษัทนี้ยังไม่ถึงสามเดือนหลังเรียนจบ คุณพ่อเธอก็มาเสียชีวิตกระทันหัน เธอยังไม่ค่อยรู้รายละเอียดทรัพย์สินของบริษัทสักเท่าไหร่

“เราต้องหาเวลาคุยกัน...” สิระคิดว่ามนวราเป็นคนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุด

 

ภพธาราน่าจะรู้ข้อมูลอะไรบางอย่างที่ต้องการให้ชายหนุ่มตรวจสอบ เพราะมนวราคงจะไม่ยอมให้ข้อมูลมากไปกว่านี้

“มีอะไรมากมายที่ฉันยังไม่รู้ใช่ไหม” เธอกล่าวตะกุกตะกัก ใจเหี่ยวแห้งกับภารกิจของบริษัทที่คุณพ่อทิ้งไว้เป็นมรดกให้เธอจัดการ

“บริษัทแฟรงกี้ หวัง ถูกขายกิจการให้กับบริษัทวงศ์ระวี โดยไม่ให้คุณรับรู้!!!”

“หลักทรัพย์ค้ำประกันหนี้...มันล่องลอย”

“ยังไง... ไม่เข้าใจ” เธอส่ายหน้ากับวลีนี้ของสิระ

ชายหนุ่มเน้นคำพูดชัดถ้อยชัดคำ...

“Actually not exist… มันไม่มีอยู่จริง!!!”