บทที่ 177: เขาพบกับหู่จิงในสภาพเมามาย

ไม่นานหลังจากหูชิงหยวนกลับจากบ้านของหูเจียวเจียว เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเดินแยกมาจากคนอื่น

 

ข้อเท็จจริงนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าความสามารถในการดื่มของเขาแย่กว่าน้องสาวเสียอีก

 

ภายใต้อิทธิพลของฤทธิ์น้ำเมา เขาไม่มีสติในการคิดอะไรได้เลย เขาทำได้เพียงเดินส่ายหัวและมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาจิ้งจอกที่หนักอึ้งจนปิดลงอยู่ครึ่งหนึ่ง

 

“ที่นี่ที่ไหน ข้ามาอยู่นี่ได้ยังไง?”

 

ชายหนุ่มเอามือข้างหนึ่งกุมหัวที่หนักผิดปกติในขณะที่พยายามมองสำรวจบริเวณโดยรอบว่าตัวเองอยู่ที่ไหน “ทางไหนเป็นทางกลับบ้านกันแน่เนี่ย?”

 

ไม่กี่วินาทีต่อมา ในที่สุดความอดทนของเขาก็หมดลง เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะยอมแพ้

 

“ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจเลย”

 

สุดท้ายจิ้งจอกหนุ่มก็ตัดสินใจเลือกทิศทางแบบสุ่มและเดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า

 

หลังจากที่หูชิงหยวนเดินไปไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงของภูตคนหนึ่งดังมาจากข้างหน้า

 

ประกอบกับตอนนี้มีลมในป่าพัดมา ซึ่งทำให้สมองของเขาโล่งขึ้นเล็กน้อย แต่หัวเจ้าปัญหายังมึนอยู่ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพิงต้นไม้เพื่อพักผ่อน

 

แต่เสียงนั้นยังคงดังอยู่ไม่ไกล

 

“หู่จิง ข้า...ข้าชอบเจ้ามาก ได้โปรดมาเป็นคู่ชีวิตของข้า ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดีตลอดไป และข้าจะออกไปล่าเหยื่อให้หนักขึ้นเพื่อเลี้ยงดูเจ้ากับลูกของเราในอนาคต”

 

“นี่เจ้าเรียกข้ามาเพื่อพูดเรื่องนี้งั้นรึ?”

 

หู่จิงขมวดคิ้วพลางเม้มริมฝีปากมองไปที่ชายรูปร่างผอมแห้งตรงหน้า

 

ร่างกายของภูตชายคนนี้ยังไม่แข็งแรงเท่ากับเสือสาวเลย อีกทั้งนางกลัวว่าตนจะไปเผลอทับเขาตายบนเตียง

 

“เจ้าผอมเกินไป ข้าไม่สนใจเจ้า และข้าไม่ต้องการเป็นคู่ของเจ้า” หู่จิงปฏิเสธอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

 

อีกทั้งคู่ครองที่ผอมบางเช่นนี้จะไม่สามารถให้กำเนิดลูกที่แข็งแรงได้ในอนาคต

 

พอลูกมีร่างกายที่ไม่แข็งแรง พวกเขาก็จะมีชีวิตอยู่รอดได้ยาก

 

แน่นอนว่าหู่จิงไม่ต้องการให้ลูก ๆ ของนางเกิดมาอ่อนแอกว่าเด็กคนอื่น ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว สู้ไม่ให้เด็กเกิดมาตั้งแต่แรกเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงมีแต่จะทำให้พวกเขาทรมาน

 

ทางด้านชายหนุ่มที่ได้ยินคำปฏิเสธของเสือสาวก็กังวลขึ้นมาทันที

 

“หู่จิง ข้าชอบเจ้าจริง ๆ ให้โอกาสข้าเถอะ เจ้าถึงวัยที่จะหาคู่ได้แล้ว ถ้าเจ้าหาคู่ไม่ได้ ท่านผู้เฒ่าก็จะหาคู่ให้เจ้าอยู่ดี”

 

ภูตชายขยับไปยืนขวางหน้าหู่จิงแล้วพยายามพูดโน้มน้าวอีกคนมากขึ้น

 

ทว่าคิ้วของหญิงสาวขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม

 

“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ต้องการเป็นคู่ของเจ้า แม้ว่าท่านผู้เฒ่าจะมาบังคับข้า ข้าก็จะไม่เลือกเจ้า”

 

นางเกลียดผู้ชายที่ตอแยไม่เลิกที่สุด

 

ถ้าอีกฝ่ายอยากจะคู่กับนางขนาดนั้น ทำไมเขาไม่พยายามทำตัวให้แข็งแกร่ง ไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองผอมแห้งเป็นเสาไม้ไผ่แบบนี้ ด้วยสภาพที่เห็นในปัจจุบัน เขายังจะอยากให้ภูตหญิงกล้าฝากชีวิตไว้กับตัวเองอีกหรือ?

 

“ทำไม? ตรงไหนที่ข้าทำได้ไม่ดี บอกข้ามาได้เลย และข้าจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเป็นอย่างที่เจ้าชอบ”

 

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

“เจ้าอ่อนแอเกินไป” หู่จิงตอบไม่ลังเล แล้วนางก็ใช้สายตากวาดมองไปทั่วร่างของผู้ชายที่สูงเกือบจะเท่ากับนาง 

 

“ถ้าเจ้าต้องการหาคู่จริง ๆ เจ้าควรจะกลับไปพยายามอย่างหนักให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น”

 

“ข้า...” ชายคนนั้นหน้าแดงก่ำเพราะรู้สึกอับอาย 

 

ในขณะนี้เสือสาวกระวนกระวายมากจนไม่สนใจใบหน้าของเขาเลยและโบกมือปัด “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อนแล้วกัน”

 

ทางด้านภูตชายกัดฟันแน่นมองไปที่ด้านหลังของหู่จิง ก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าแขนของนางไว้ “ข้าไม่ให้เจ้าไป ข้าอ่อนแอตรงไหน บอกข้าทีว่าข้าอ่อนแอตรงไหน...”

 

ด้านหลังต้นไม้ เมื่อหูชิงหยวนเห็นหู่จิงถูกผู้ชายคนอื่นดึงแขนเอาไว้ เขาก็รีบวิ่งเข้าไปขวางอีกฝ่ายด้วยสภาพมึนเมา 

 

จากนั้นจิ้งจอกหนุ่มก็เดินตุปัดตุเป๋ไปเตะก้นภูตชายตรงหน้าอย่างแรง

 

โครม!

 

ชายผู้นั้นล้มหน้าคะมำจนเศษโคลนและหญ้าเข้าไปเต็มปาก 

 

เนื่องจากร่างกายของหูชิงหยวนยังทรงตัวได้ไม่มั่นคง เขาจึงถอยหลังไป 2-3 ก้าวตามแรงที่เตะอีกฝ่ายก่อนจะล้มลงก้นจ้ำเบ้า

 

แต่จิ้งจอกหนุ่มก็ยังไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้น ในเมื่อร่างกายเจ้ากรรมไม่ให้ความร่วมมือ เขาเลยใช้ปากโจมตีศัตรูแทน

 

“เจ้ากล้าทำแบบนี้กับผู้หญิงได้ยังไง… เจ้ามันขี้ขลาด!”

 

“หูชิงหยวน?” หู่จิงหันกลับมาเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ นางจึงรีบไปช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้น “เจ้าเป็นอะไรไหม?”

 

เสือสาวไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ พี่ชายคนที่ 4 ของหูเจียวเจียวจะออกมาช่วยตน แก้มของนางก็เลยร้อนผ่าว และคอยหลบสายตาหยาดเยิ้มของเขาเพราะไม่กล้ามองหน้าอีกคนโดยตรง

 

“ไม่เป็นไร” หูชิงหยวนส่ายหัวแล้วหันศีรษะไปมองหู่จิงที่มีภาพซ้อนทับกัน 3-4 คน จากนั้นเขาก็หลับตาพร้อมกับสะบัดหัวแรง ๆ 1 ที

 

แปลกมาก เขาเห็นภาพหลอนหรือเปล่า?

 

ทำไมหู่จิงมีหลายคน…

 

“หู่จิง เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะสั่งสอนผู้ชายคนนี้ให้เอง”

 

จิ้งจอกหนุ่มกล่าวพลางจับข้อมือของหญิงสาวดันออกไปเบา ๆ 

 

เขายังไม่ลืมยามที่ตนทะเลาะกับหลงโม่ในตอนนั้น แล้วก็เป็นเสือสาวคนนี้ที่เข้ามาช่วยแก้ไขความเข้าใจผิด เขาเป็นหนี้บุญคุณของนาง ดังนั้นเขาก็ควรจะช่วยนางเป็นการตอบแทน

 

ส่วนหู่จิงก้มลงมองมือของหูชิงหยวนสลับกับข้อมือของตัวเอง แม้ว่านางจะดึงมือออกจากชายหนุ่มแล้ว แต่แก้มของนางก็ยังรู้สึกร้อนผ่าวอยู่

 

“แต่เจ้า...” หญิงสาวมองคนที่มาช่วยปกป้องตนอย่างเป็นห่วง

 

นางรู้สึกว่าในวันนี้จิ้งจอกหนุ่มแปลกไปจากเดิม

 

ทางด้านภูตชายที่อยู่ข้าง ๆ ลุกขึ้นจากพื้น เมื่อเขามองเห็นท่าทางที่สนิทสนมของคนทั้ง 2 ใบหน้าของเขาจึงแดงก่ำด้วยความโกรธก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปดึงคอเสื้อของหูชิงหยวนขึ้นมา

 

ทว่าการใช้มือข้างเดียวดึงชายตรงหน้ากลับไม่ขยับ เขาจึงเปลี่ยนมาใช้ 2 มือแทน

 

ส่วนจิ้งจอกหนุ่มที่ยังคงมึนงงอยู่ไม่ได้คิดที่จะต่อต้านใด ๆ

 

ชายคนนั้นจ้องมองคนที่มาขัดขวางตนอย่างหงุดหงิด “หูชิงหยวน เจ้าเป็นบ้าอะไร หู่จิงเป็นผู้หญิงที่ข้าชอบ อย่าบังอาจมาแตะต้องนาง!”

 

ชายหนุ่มคิดว่าหูชิงหยวนกำลังจะมาฉกของล้ำค่าไปจากเขา

 

“นี่เจ้า! ปล่อยหูชิงหยวนเดี๋ยวนี้นะ มีอะไรก็มาลงที่ข้า เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขา” พอเห็นว่าภูตชายผอมแห้งกำลังจะทำร้ายจิ้งจอกหนุ่ม หู่จิงก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

 

แต่ชาย 2 คนที่คนหนึ่งโมโหจนเสียสติและอีกคนหนึ่งที่กำลังเมามายกลับไม่ฟังที่นางพูดเลย

 

“ข้าจะแตะ… ข้าจะแตะนาง เจ้าจะทำอะไรข้า” หูชิงหยวนกลอกตา กัดฟันและส่ายหัวแบบยั่วยุด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ ก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือของหู่จิง

 

“ข้าแตะนางแล้วเจ้าจะทำอะไรข้าได้ เอาสิ!”

 

คำพูดและการกระทำของเขาส่งผลให้ชายคนที่ถูกกวนประสาทรู้สึกโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

 

“นี่เจ้า! หูชิงหยวน ตายซะ!” เขากำหมัดแน่นตั้งท่าจะโจมตีอีกฝ่าย

 

แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ ๆ ท้องของหูชิงหยวนจะปั่นป่วน เขาอาเจียนอย่างแรงจนมันพุ่งไปข้างหน้า 

 

“แอวะ!”

 

บัดนี้อาหารที่ยังไม่ทันได้ย่อยทะลักออกมาจากปากสาดเข้าใส่ทั่วตัวของภูตชายผู้โชคร้าย

 

“หูชิงหยวน!” หู่จิงรีบก้าวไปดึงทั้ง 2 คนออกจากกัน ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “เจ้าทำอะไรกับเขา!?”

 

หูชิงหยวนอ้วก!

 

ภูตชายผู้ที่ถูกตบหันกลับมาจ้องนางตาเขม็ง เขารู้สึกผิดมากและอยากจะอธิบาย แต่เมื่อเขาอ้าปาก กลิ่นเปรี้ยวของอาเจียนก็โชยเข้าจมูก นั่นทำให้เขาทนไม่ไหวจนอยากจะอาเจียนออกมาด้วย จึงหันไปอาเจียนใส่ต้นไม้ที่อยู่ด้านข้าง

 

“แอวะ!”

 

เสือสาวจ้องมองชายคนนั้นอย่างโกรธเคือง แล้วมองไปที่หูชิงหยวนด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าไม่สบายตรงไหน?”

 

“ข้าสบายดี ไม่ต้องห่วง ช่วยหยุดหมุนสักทีได้ไหม ข้าเวียนหัว...”

 

หูชิงหยวนส่ายหัวในขณะที่ร่างกายของเขาโงนเงนไปมา

 

เสือสาวขมวดคิ้วมุ่น นางโมโหมากจึงหันไปเตะก้นของภูตชายคนนั้น ส่งผลให้อีกฝ่ายล้มลงจมกองอ้วกของตัวเอง

 

“อย่าให้ข้าเจอเจ้าอีกนะ ไม่งั้นข้าจะเอาเจ้าตายแน่”

 

หลังจากที่เสือสาวพูดจบ นางก็ก้มลงกอดต้นแขนของหูชิงหยวนเพื่อยกเขาขึ้นแบกพาดบ่าก่อนจะเดินไปที่บ้านของนาง

 

“เจ้าได้ยินไหม ข้าจะเอาเจ้าให้ตายเลย ทำไมเจ้ายังไม่ออกไปจากที่นี่อีก...” จิ้งจอกหนุ่มกระสับกระส่ายเมื่อถูกหญิงสาวช่วยแบกตนเอง จากนั้นเขาก็โบกกำปั้นพร้อมกับพูดข่มขู่ศัตรูด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้