ตอนที่18:กับดัก

 “ น-นาย ซีค ”

เสียงของลูเบลล่าสั่นเครือเมื่อเธอเรียกชื่อซีค

ตัวเธอยังคงใบหน้าที่งดงามเหมือนเดิม แต่หลายอย่างต่างไปจากวันก่อนสิ้นเชิง ผมสีบลอนด์ประกายตอนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นสีเทาๆแทน ผิวที่เคยสะอาดมีออร่ากลับเปรอะเปื้อนโคลนดินเต็มตัว เสื้อผ้าชั้นดีตอนนี้ขาดสกปรกเหมือนเสื้อขอทานไม่มีผิด 

สภาพเธอไม่เหลือความเป็นองค์หญิงตัวน้อยจากคารุวิมานเอาซะเลย

“ เธอดูกำลังแย่อยู่่นะ ”

" ฮึก! "

คำพูดของซีคทำให้ลูเบลล่ากัดริมฝีปากตัวเอง

เธอค่อยๆลุกขึ้นแล้วยื่นบางอย่างให้ซีค

มันเป็นคทาสีขาวกับอัญมณีสีน้ำเงินแวววาวกึ่งโปร่งใส สิ่งของชิ้นนี้ปกติแล้วมันดูแฝงความศักดิ์สิทธิ์ตลอดเวลา แต่ตอนนี้เหมือนกำลังหม่นหมองตามเจ้าของของมัน

“ จากท่าทางของนายแล้ว นายคงรู้แล้วว่าฉันกำลังถูกตามจับ ”

“…นายหาฉันเจอได้ยังไง”

“ พอดีข้ามีสัมผัสดีเป็นพิเศษกับตัวตนคล้ายเธอหนะ ”

“ เลยสังหรณ์ใจว่าคงเป็นเธอกำลังตัวสั่นอยู๋ในตรอกมืดนี้ เลยตรงมาดู ”

ซีคมีการรับรู้ที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

ตัวฮานหรือแม้แต่ลูเบลล่ายังทึ่ง ฮานเหมือนเดิมที่มองซีคเป็นสัตว์ประหลาด แต่ทางลูเบลล่าแค่ตกตะลึงนิดหน่อยก่อนจะสงบอารมณ์อย่างเร็ว 

“ นายจะส่งฉันให้พวกเขาหรอ ”

ไม่มีพลังในน้ำเสียงเธอเลย 

แต่แววตามันสื่อว่าพร้อมจะสู้ตายหากต้องการลากตัวเธอไป

“ ถ้าข้าบอกว่าไม่ เจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อละ ”

ลูเบลล่ายังไม่มีคำตอบ

ความตึงเครียดเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาและทันใดนั้น—

โครกก!

เสียงคำรามดังออกมาจากท้องของลูเบลล่า ตอนนั้นทุกคนเงียบอยู่พอดี มันจึงดังไม่ต่างจากเสียงฟ้าร้อง สีแก้มอันน่ารักเธอขึ้นแดง

“…อย่างแรกคงต้องหาอะไรกินก่อนแล้วละ "

ลูเบลล่านิ่งอยู่สักพัก แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

 

     *  *  *

ถึงซีคตันสินใจพาเธอออกจากที่นี่ แต่ไม่ได้เปลี่ยนความจริงว่าลูเบลล่ากำลังถูกตามจับ เธอกลายเป็นผู้ต้องหาทำความผิดร้ายแรง อย่างการ ‘ลอบสังหารรองเจ้าเมือง’ และ 'ร่ายคำสาปชั่วร้ายใส่เมืองปอร์ติ'

ซีคสั่งให้ฮานกลับไปก่อน

ฮานหันกลับมามองระหว่างซีคกับลูเบลล่าด้วยแววตากังวล แต่ไม่ช้าก็เดินจากไปพร้อมคบเพลิงในมือ 

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบหลายนาที ก่อนที่ลูเบลล่าจะเริ่มพูดก่อน

“…นายยังไม่ถามอะไรฉันเลย”

“ เดี๋ยวข้าถาม แต่ที่สำคัญพวกเราต้องออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน ”

ซีคเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า โชคยังดีที่ดวงจันทรฺ์และแสงดาวยังถูกปกคลุมด้วยเมฆ เหมือนไม่กี่วันก่อน

“ ได้เวลาที่เราต้องไปกันแล้ว ”

“ ตอนนี้เลยหรอค่ะ? ฉันว่าเรารออีกสักพักไม่ดีหรอ ”

“ ไม่เป็นไรหรอก เริ่มมืดก็ไม่มีใครออกมาเดินกันแล้ว ”

" คงต้องขอบคุณเธอนั้นแหละฮาฮา 'แม่มด ไอน์ ลูเบลล่า'  "

 ลูเบลล่าถลึงตาใส่ แต่ซีคยักไหล่ตอบหลังจากแกล้งเธอ พวกเขาค่อยๆเดินออกจากตรอกมืดอย่างระวัง ตลอดทางลูเบลล่ก็ระแวงทุกทิศทาง

“…ฉันมองทางไม่เห็นเลย มันมืดมาก”

รอบตัวทั้งสองตอนนี้มืดมากไม่เห็นทางด้านหน้าเลย สามารถเดินชนและเจ็บตัวได้ตลอดเวลา ปกติแล้วลูเบลล่าใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ตัวเองสนับสนุนดวงตาได้ แต่สำหรับเวลานี้ การอดนอนสองสามวันรวมกับความหิวทำให้เธอไม่เหลือพลังใดๆ

ฟึบบ!

ทันใดก็มีฝามือใหญ่ที่หยาบกร้านมาคว้ามือเธอ ช่างเป็นมือที่อบอุ่น

“ เส้นทางหนะข้าจะนำเอง ระวังตัวเองตอนเดินให้ดีก็พอ ”

ลูเบลล่ามองดูมือซีคอย่างเงียบๆแล้วตอบออกมา “ เข้าใจแล้ว ”

ซีคเพ่งมานาตัวเองสนับสนุนที่ดวงตาด้วยทักษะนี้เขาแก้ปัญหาเรื่องความมืดได้ จึงเริ่มเดินนำลูเบลล่าไปยังที่ปลอดภัย แต่ตอนนี้ลูเบลล่าไม่ต่างจากคนตาบอดแต่ละก้าวของเธอจึงช้า

“ ตอนนี้นายรวมมานาไว้ที่ดวงตาอยู่หรอ ”

“ ใช่ ดูเธอจะเข้าใจทักษะนี้เหมือนกันนิ ”

“ ฉันเคยเห็นท่านอัศวินทำคล้ายๆแบบนี้แหละ ”

ลูเบลล่าเงียบเศร้าอีกครั้ง เมื่อพูดอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่ปกป้องเธอมาตลอดการเดินทาง จากท่าทางของเธอดูแล้วอัศวินพวกนั้นก็อยู่ในช่วงเวลาย่ำแย่เหมือนกัน

‘ มีความเป็นไปได้ที่พวกนั้นจะไม่รอด ’

และซีคไม่พูดอะไรมาอีกคอยนำทางเธอเงียบๆ

“ชู่!” ซีคกระซิบบอกลูเบลลล่า

ลูเบลล่ายกมือปิดปากตามสัญชาตญาณ ซีคค่อยๆพาเธอเดินอย่างระวัง

พวกเขาคอยมองซ้ายขวาอยู่หน้าตรอกมืด ก่อนจะทำตัวเรียบไปกับกำแพงค่อยๆเดิน

แคล้ง! แคล้ง! แคล้ง!

ลูเบลล่าตกใจที่ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน คงเป็นทหารยามของเมืองปอร์ติ มองไกลๆมีแสงไฟส่องอยู่ที่ตรอกซอยอื่น คงกำลังค้นหาเธออยู่ ทั้งสองจึงเคลื่อนตัวออกห่างจากแสงอย่างระวัง เมื่อไกลแล้วเสียงชุดเกราะก็จางลง

ฟูว!

แสงและเสียงนั้นหายไปแล้ว เธอจึงถอนหายใจโล่งอก

“ ไปกันต่อเถอะ ”

" ค่ะ "

ซีคจับแขนลูเบลล่าแล้วเดินนำเธอต่อ

 

   *  *  *

ที่ที่พวกเขามาถึงคือโรงเตี้ยมที่พวกซีคจองไว้พัก บริเวณชั้นหนึ่งยังมีแสงจางๆเล็ดลอดออกมา ซีครับรู้ได้ว่ามีคนอยู่ พวกเขาไม่สามารถเข้าทางประตูหน้าได้ 

ซีคมองไปรอบๆอาคาร

ห้องที่ซีคและฮานจองไว้คือชั้น 3 

“ ตรงนั้น ” ซีคกระซิบเมื่อเขาเห็นบานหน้าต่างไม้ห้องพวกเขา

“ อยู่เฉยๆก่อน ” หลังจากบอกลูเบลล่าแล้ว ซีคก็ขว้างหินก้อนเล็กจากแถวนี้ไปโดนหน้าต่าง 

ปึกก!

ไม่นานหน้าต่างก็เปิดออก พร้อมฮานปรากฎตัว

“ เกาะให้แน่นๆละ ”

" อะไรหรือคะ? "

ซีคเพิกเฉยคำถามของลูเบลล่าและยกเธอขึ้น

" อืออ.. "

ลูเบลล่ากรีดร้องเงียบๆโดยเธอสะดุ้งกอดคอซีคไว้แน่น ไม่ทันตั้งตัวซีคก็เดินมาถึงหน้ากำแพงแล้ว จากนั้นควบคุมมานาเสริมกำลังไปที่ขา 

ซูมม! ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!

ทุกอย่างเกิดในพริบตา ตอนนี้ซีคกระโดดถึงชั้น 3 แล้วอย่างสบายๆ แถมหันมองหน้าตาอึ้งตลกๆของฮาน

ซีคจับขอบหน้าต่างแล้วดันตัวเองพร้อมลูเบลล่าเข้าไปด้านใน

“ พวกท่านปลอดภัยดีนะครับ? ”

“ ก็สบายดี ” ซีคตอบคำถาม ที่ถามด้วยความเป็นห่วงจากฮาน

“ ฉ-ฉันก็ไม่เป็นไรค่ะ ”

ลูเบลล่ารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยจึงตอบออกมา ฮานก็สบายใจที่ได้ยินคำตอบทั้งคู่

“ ดีจังเลยครับที่พวกท่านปลอดภัย ตอนนี้นั่งพักผ่อนให้สบาย… ”

ฮานยังพูดไม่จบประโยคก็ต้องหยุดเพราะสายตาลูเบลล่า แววตาเธอจ้องเอาจริงเอาจังมาก โชคดีที่ไม่ได้จ้องใ่ส่ฮาน แต่เป็นอาหารบนโต๊ะที่ตั้งอยู่มุมห้อง

“ ฮาๆ! ถ้ามองไม่ผิดองค์หญิงตัวน้อยจากคารุวิมาน คงกำลังหิว ”

" อะไรนะคะ? ไม่นะ นี่คือ…!”

ลูเบลล่าหน้าแดงแปร๊ดและเธอเริ่มแก้ตัว แต่ท้องของเธอที่เป็นจำเลยดันร้องคำรามขึ้นอีกครั้ง จึงต้องปิดปากพร้อมบิดตัวไปมาด้วยความอาย แล้วทรุดตัวลงกับพื้น 

“ เธอหนะควรกินอะไรก่อน อาหารพวกนี้เตรียมไว้สำหรับเธอนั้นแหละ ระหว่างเธอหลบหนีคงยังไม่ได้กินอะไร ”

"…ขอบ-ขอบคุณค่ะ "

แม้เธออยากปฎิเสธ แต่ท้องของเธอมันหิวมากจากการอดข้าวนาน ตัวเธอสั่นขณะเดินไปที่โต๊ะอาหาร

“ แล้วก็เดี๋ยวข้ากลับมา ”

“ หะ ท่านซีคจะไปไหนหรือครับ ” ฮานถามซีคที่ตอนนี้ข้ามหน้าต่างไปครึ่งตัวแล้ว

“ ไม่มีอะไรหรอก เผื่อไว้หนะ ข้าจะลงไปข้างล่างแล้วกลับมาห้องผ่านประตูหน้า " 

" ต้องให้มีคนเห็นว่าข้ากลับมาคนเดียว คนอื่นจะได้ไม่มีข้อสงสัย ”

ซีควางเท้าทั้งสองข้างออกนอกหน้าต่าง แล้วหันหัวกลับมาหาพวกฮาน 

“ ฮานเมื่อข้าลงไปแล้ว อย่าลืมปิดหน้าต่างไว้ ”

หลังพูดเสร็จก็กระโดดออกจากหน้าต่าง

   *  *  *

หลังจากแน่ใจแล้วว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมเห็นเขา ซีคก็เดินขึ้นไปที่ห้องอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ปึง! ปึง!

“ ข้าเอง ”

หลังจากเคาะประตูเสร็จ ฮานก็แง้มออกมาเพื่อยืนยันว่าเป็นซีคจริงก่อนจะเปิดให้เข้า สิ่งแรกที่ซีคเห็นคือลูเบลล่ากำลังนั่งทานอาหาร ที่เตรียมไว้ให้เธอไม่ได้พิเศษอะไร—ซุปธรรมดา ขนมปัง และผักสองสามอย่าง 

แต่กับเธอเหมือนมื้ออาหารที่ดีที่สุดในโลกแล้ว

ไม่นานทุกอย่างบนจานก็หายไป

ครืดด ตึก!

ลูเบลล่าวางช้อนลงหลังจากขูดตักก้นชามจนเกลี้ยง เธอเผลอเรอออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบปิดปาก ฮานเหวอราวกับว่าความคิดในอุดมคติหรืออะไรทำนองนั้นพังลง แต่ซีคไม่ได้สนใจก่อนจะเดินตรงไปทางลูเบลล่า

“ แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอละ ”

“ ก่อนอื่นนายพอจะบอกข่าวลือ ที่เกี่ยวกับฉันตอนนี้ได้ไหม ”

“ ได้ มันไม่ได้ยากอะไร ตอนนี้เธอตกเป็นผู้ร้ายในความผิด ลอบสังหารรองเจ้าเมือง และ ผู้ร่ายคำสาปร้ายใส่เมืองปอร์ติ ”

“ อ่อใช่ ข้าเอาใบประกาศจับติดมาด้วย เธอจะดูมันไหม ”

จากในเสื้อผ้าของเขา ซีคหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นให้ลูเบลล่า 

เธอจ้องมองกระดาษราวกับว่าอยากจะฉีกเป็นชิ้นๆ

“…ทำไมนายถึงมีมันอยู่ ”

“ ก็คิดว่าเธอต้องสงสัยเรื่องนี้แน่ เลยหยิบติดตัวมาด้วยหนะ ”

ฮานรู้สึกปวดหัวกับความคิดซีค ที่เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของลูเบลล่าเวลานี้เลย

ลูเบลล่ากำใบประกาศจับในมือเต็มแรงจนกระดาษยับย่น

“ มันไม่ใช่ความจริง ”

ลูเบลล่าพึมพำออกมา

“ ฉันไม่ใช่แม่มดนะ ”

“ ข้ารู้ ตอนนี้ถึงถามความจริงจากเธออยู่ไง ”

ซีคนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามลูเบลล่าพร้อมวางแขนบนโต๊ะ ลูเบลล่าเริ่มเล่าช้าๆ

“ หลังจากรู้เรื่องของท่านซูเดะตอนนั้น ไม่นานพวกเราก็ตรงไปคุยเจ้าเมืองทันที ”

คนธรรมดาไม่สามารถขอเข้าพบเจ้าเมืองได้ง่ายๆหรอก แต่ฐานะนักบวชหญิงจากคารุวิมานไม่ใช่คนทั่วไป เธอเหมือนมีบัตรผ่านเข้าไปเพื่อคุยปัญหาร้องเรียนได้ ทันทีที่เธอเห็นเจ้าเมืิองเขาช่างเหมือนในข่าวลือจริงๆ ท่าทางแสดงความโลภอย่างเปิดเผย ชั้นไขมันหนาๆใต้คางจนถึงคอ  และแววตาที่เห็นแต่เงินทองสำคัญ

เหมือนพลิกฝ่ามือคนละด้าน คนที่น่าจะเป็นรองเจ้าเมืองดูแล้วท่าทางดีกว่าเยอะ เขามีผมขาวครึ่งหัวมันถูกมัดไว้ดานหลังอย่างดูดี ร่างกายสมส่วนบ่งบอกว่าดูแลตัวเองได้ดีเยี่ยม คิ้วที่เฉียบคมและดวงตาที่ฉายแววรอบรู้  

“ หลังจากได้เจอฉันพูดปัญหาและข้อร้องเรียนที่ได้ข้อมูลจากท่านซูเดะ ”

“ ว่าในเมืองมีการบังคับยึดพื้นที่แบบผิดกฎหมายเกิดขึ้นเป็นเรื่องไม่ยุติธรรม ที่สำคัญคนในครอบครัวท่านเจ้าเมืองมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ฉันเลยเตือนเขาไปด้วยว่าเจ้าเมืองมีข่าวลือไม่ดีเรื่องรับสินบน  "

ลูเบลล่ายังเล่าต่อว่า ตัวเจ้าเมืองชะงักไปหลังจากที่เธอเล่าปัญหา ส่วนรองเจ้าเมืองไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่เหมือนจะมองทางเจ้าเมืองอย่างรังเกียจ สถานการณ์นั้นต่อให้เจ้าเมืองโลภมากแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถเมินเฉยคำพูดของเธอที่มาจากคารุวิมานได้ 

เจ้าเมืองจึงบอกว่าจะเริ่มการสอบสวนอย่างเร็วเพื่อแก้ปัญหา แต่ก็ยังปฎิเสธว่าตนไม่ได้รับสินบนจากใครเลย

ถึงในใจเธอไม่ค่อยอยากเชื่อ แต่เจ้าเมืองรับปากมาแล้วว่าจะแก้ปัญหาทันที เธอจึงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ พวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์ตัดสินใจจะพาเธอกลับที่พักก่อนแล้วค่อยดูผลลัพธ์ที่หลัง 

แต่ว่าขณะตอนกำลังจะกลับเจ้าเมืองก็หยุดเธอไว้ อ้างว่าขอเชิญไปที่คฤหาสน์อย่างเป็นทางการ เพื่อเป็นเกียรติที่มาเมืองปอร์ติ 

“ ตอนนั้นฉันก็คิดว่าเขาแค่อยากแสดงความเป็นเจ้าบ้านที่ดีต่อพวกเราและศาสนจักร ”

หลังติดสินใจสักพักลูเบลล่าก็ตอบรับคำเชิญ การเดินทางของเธอก็เพื่อเห็นวิถีชีวิตของคนทุกระดับและรับฟังความคิดเห็นที่หลากหลาย พวกเธอใช้เวลาส่วนใหญ่กับชาวบ้านสามัญชนแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นโอกาสได้ฟังชนชั้นสูงไปด้วย นอกจากนี้ก็ตั้งใจสอดส่องเจ้าเมืองไปในตัว

“ จนพวกเราพักในคฤหาสน์เจ้าเมืองได้สองวันพวกเรายังสบายดี แต่เริ่มมีเหตุการแปลกๆเกิดขึ้น ”

ในแวววตาของเธอฉายแววคม

“ มีพวกอันเดดเริ่มปรากฏตัวในเมือง ”

ในฐานะสาวกเทพการุณา อันเดตคือด้านมืดที่เป็นศัตรูตามธรรมชาติ โดยทันทีเธอก็ตรงเข้าพบเจ้าเมืองอีกครั้ง ต่อให้เธอยังคลางแคลงใจในตัวเจ้าเมือง แต่ด้วยเหตุการณ์อันเดตนี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องส่วนตัว ลูเบลล่าและอัศวินศักดิ์สิทธิ์จึงขออาสาช่วยลาดตระเวณเพื่อปกป้องชาวบ้านและจะช่วยขับไล่อันเดต

“ เจ้าเมืองก็เห็นด้วยในคำขอพวกเรา เขาทำท่ายินดีที่พวกเรามีส่วนร่วม จึงบอกว่าช่วงเวลาเกือบมืดเชิญให้เราไปหาลือเรื่องแบ่งพื้นที่ลาดตระเวณในห้องประชุมที่คฤหาสน์เจ้าเมือง ”

ตอนที่นึกย้อนกลับไปการกระทำของเจ้าเมืองน่าสงสัย ตอนนั้นเธอก็สงสัยแต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่อง

“ พวกเราไปที่ห้องประชุมในคฤหาสน์เจ้าเมืองโดยไม่พกอาวุธ เพราะจะเป็นการแสดงเจตนาไม่ดี ”

“ แต่นั่นเป็นกับดักจริงๆ.. ”

เพราะทันทีที่เปิดประตูเข้าไปตามเวลาที่นัด สิ่งที่เห็นคือรองเจ้าเมืองนอนอยู่บนพื้น และตัวเจ้าเมืองยืนถือหนังสือแปลกๆ รู้ตัวอีกทีกลุ่มอันเดตก็ล้อมพวกพวกลูเบลล่าไว้แล้ว

.

.

.