(Dangerous) #ก็ผมอันตราย 05

ณ คอนโดหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง
“นายน้อยครับ ให้ผมวางคนพวกนี้ไว้ที่ไหนดีครับ” เอ็ดถามผมที่กำลังวางซีลงบนเตียงเบาๆ
“อืม…วางไว้ไหนก็วางเถอะ ส่วนคนนั้นให้วางบนเตียงนี่” ผมชี้ไปที่พี่เกลเพื่อให้เอ็ดวางเขาลงข้างๆซี แต่ผมไม่ยอมให้พวกเขานอนติดกันหรอก
ผมใช้หมอนข้างคั่นกลางพวกเขาเอาไว้
“โอเค…งั้นเอ็ดออกไปได้ละ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าพวกเขาเอง” 
“ครับนายน้อย” 

แกร๊ก

“พี่เกล” ผมเรียกพี่เกลที่แกล้งนอนอยู่
“พี่เกล ถ้าไม่ตื่นผมจะหักคอพี่นะ” ไหนลองขู่หน่อยซิ
“คร้าบๆพี่ตื่นแล้วๆ”เนียนนะเนี่ยคิดว่าผมไม่รู้หรือไง
“ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนอะ” พี่เกลถาม
“คอนโดผม”
“ว้าวววว พี่คิดว่าพี่คงไม่มีบุญได้มาเหยียบคอนโดหรูๆซะอีก กว๊าง กว้าง”
“ครับๆ งั้นก็ดูซะนะครับ” ผมพูดพลางเดินไปหยิบแก้วไวน์มาสองใบ
“เอาไหมครับ”ผมถาม
“เยี่ยม”พอพี่เกลตอบผมก็จัดการรินไวน์ใส่ลงในแก้วให้พี่เกลและของตัวเอง
“รสชาติเป็นไงบ้างครับ”
“อร่อยมากเลย น้องดาร์คกินเป็นด้วยเหรอเนี่ยพี่ไม่ยักกะรู้”
“หึ…ของมึนเมาผมก็กินได้นะครับ”
“งั้นเหรอ…พี่ขอหอมแก้มหน่อยได้ไหม?”
“ไม่เอาหรอก”
“ทำไมล่ะ ที่ไอ้คูลยังทำได้เลย” 
“ผมไม่ชอบคนโกหก ผมรู้ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนนะ” 
“อ้าว! จำพี่ได้ด้วยเหรอเนี่ย ฮ่าๆ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะ ยังจำพี่ได้อยู่เหรอ”
“จำได้สิ ก็พี่จะชอบยิ้มตอนพูดเล่น แล้วก็ยังเนียนไม่เก่งอีก”
“แต่เรื่องความลับของเราพี่จะเก็บไว้ให้ก็แล้วกัน แล้วไอ้ดราฟล่ะ” นี่ก็ถามถึงพี่ดราฟเลย
“ก็สบายดีครับ ตอนนี้เรียนอยู่ปี3แล้วล่ะ”
“ฮะ? ทำไมมันไปอยู่ปี3ล่ะ”
“พี่ก็น่าจะรู้นะ ว่าพวกผมเป็นอัฉริยะ ความจริงเป็นจีเนียสเลยก็ได้นะ แต่ผมเลือกเรียนปี1ตามคนอื่นๆอะขี้เกียจอยู่สังคมรุ่นพี่” ผมร่ายยาวออกไปจนพี่เกลยังต้องอึ้ง
“นี่เราพูดยาวๆได้แล้วเหรอ??”
“อ้อ…ครับก็ได้อยู่ แต่ก็ควรจำกัดคำด้วย”
“เพราะผมขี้เกียจ” ผมบอกไปตามความจริง
“ว้ายๆ ขี้เกียจระวังจะไม่มีงานทำนะ”
“ถ้าไม่มีงานทำผมคงต้องออกรบแล้วล่ะ หรือไม่ก็ทำตามคำเชิญขององค์กรล่ะนะ”
“เออ…แล้วเราคอแข็งตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็ตอนที่พี่กลับไปหลังมาหาผมครั้งสุดท้ายไงล่ะผมเอาแต่ฝึกดื่มเหล้าจนตอนนี้คอผมแข็งแล้วล่ะสามารถกระดกเหมือนน้ำเปล่าได้เลย”
“เก่งจังเลย ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ เมื่อก่อนเราน่ะไม่พูดไม่จาเลย พี่ถามอะไรตอบคำเดียวพี่ยังจำได้เลยว่าตอนนั้นพี่ถามเราว่า
‘น้องดาร์คอยากได้ตุ๊กตาตัวไหนครับ’
‘อืม’ แค่นี้แหละพี่เลยสุ่มมั่วๆมาให้ตัวหนึ่งเลย”
“แต่ตัวที่พี่สุ่มก็น่ารักดีนะครับ นุ่มด้วยผมกอดมันทุกวันเลยตอนนั้น คิดแล้วก็อยากหัวเราะจัง”
“ก็หัวเราะออกมาเลยสิจะกลัวอะไร”
“ผมหัวเราะไม่เป็นน่ะครับ”
“งี้นี่เองไอ้แบบนี้พี่ก็ช่วยไม่เป็นด้วย”
“ช่างมันเหอะครับ เรามาดื่มให้มันหมดๆกันเถอะ ชน”
“ชนนนน”

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“อืม” หือไอ้พี่คูลตื่นแล้วเหรอ
“ตื่นแล้วเหรอครับ”ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว
“ที่นี่ที่ไหนเหรอ” 
“คอนโดผมเอง” ผมตอบออกไปพลางกัดขนมคิดแคทไป
“เหรอ…ห้ะ?!คอนโดดาร์คเหรอ??” จะตกใจอะไรเบอร์นั้น
“อือ…ใช่” ผมตอบออกไป อยากให้ซีตื่นไวๆจังเลยอยากกินขนมเฉยๆอะขี้เกียจพูด
“ตอนนี้กี่โมงแล้วอะ”
“ออ…หนื่งทุ่ม”ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วตอบกลับไป
“พี่จะกลับเลยมั้ย?”
“ไม่ ดีแล้วล่ะพี่ขออยู่ที่นี่คืนหนึ่งนะ” ขอแดกจุดแปปนะอะไรคือขออยู่คืนหนึ่ง??แต่ช่างเหอะ 
“งั้นพี่ก็ใช้ห้องนอนนั่นก็แล้วกัน”ผมชี้ไปที่อีกห้องตรงข้ามที่ผมเปิดประตูทิ้งไว้
“อันที่จริงเป็นห้องของซีแต่วันนี้ผมจะให้ซีนอนกับผมก็แล้วกัน” 
“งั้นขออาบน้ำหน่อยนะ เอ่อ…ดาร์คพอจะมีชุดให้พี่ยืมใส่ไหมอะ”
“ซื้อใหม่ไปเลยไหมล่ะ”
“ฮะ?”
“ก็บอกจะซื้อใหม่ให้”
“ไม่เป็นไรชุดอะไรก็ได้ที่ดาร์คพอจะมีอะ”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าให้ซื้อชุดใหม่ คนที่ขนาดตัวเท่าพี่ไม่มีหรอกเดี๋ยวผมให้เอ็ดไปซื้อมาให้ก็แล้วกันจะเอาที่อยู่ในห้างหรือในตลาดนัดดีล่ะครับ”
“เอ่อ…ในห้างจะดีกว่านะ” หือ…มีความเป็นคุณชายด้วยนี่ แตกต่างกับผมมากเลยถ้าไม่ใช่วันสำคัญอะไรผมก็จะใส่ของถูกๆเดินไปเดินมาอะนะมันไม่เปลืองเงินดี ผมเป็นคนที่ใช้ชีวิตเรียบๆเรียบเกินจนคุณแม่ท่านอยากจะเป็นลม ท่านน่าจะดูละครมากไปมั้งที่คิดว่าลูกชายคนสุดท้องชอบเอาแต่ใจน่ะ ตัดผมทิ้งไปได้เลยเพราะผมจะเอาแต่ใจเป็นบางครั้ง
“โอเค” พอพูดเสร็จผมก็หยิบโทรศัพท์ยี่ห้อแอปเปิ้ลแหว่งขึ้นมาต่อสายหาเอ็ดเวิร์ด
“ครับนายน้อยมีอะไรให้ผมรับให้ครับ”
“ฉันอยากได้ชุดนอนผู้ชายสำหรับคนที่นายหิ้วขึ้นมาน่ะช่วยซื้อให้หน่อย”
“เอายี่ห้ออะไรดีครับนายน้อย”
“อะไรก็ได้ที่คิดว่าเหมาะกับเขาน่ะนะ”
“รับทราบครับนายน้อย”
“อือ”
“คุยกับใครเหรอ”