(Dangerous) #ก็ผมอันตราย 04

“สงสัยว่าดาร์คจะเป็นนักสู้มืออาชีพนะเนี่ย”
“ฮ่าๆ มึงก็เวอร์ไป”
“ครับ ผมเป็นมืออาชีพ” ผมบอกตามความจริงนะไม่ได้โกหกเลย
“ฮะ!?” พวกพี่คูลอุทานออกมาพร้อมกัน
“ผมล้อเล่นน่า ตัวเล็กๆอย่างผมจะไปสู้ใครได้ล่ะครับ” ยังไงผมก็บอกความจริงยังไม่ได้หรอกไม่งั้นเดี๋ยวพวกองค์กร X ก็ตามล่าผมให้เข้าร่วมเป็นรองหัวหน้าอีกหรอก เฮ้อ~เกิดมาเป็นดาร์คแล้วลำบากจริง 
“ตัวเล็กนั่นก็จริงนะ แต่สู้ใครไม่ได้นี่พี่ไม่เชื่อหรอก” พี่เกลพูด เชื่อกันบ้างดิ ตอแหลไม่เก่งนะเว้ยย
“อันที่จริงถ้ามีคู่ต่อสู้เป็นผู้ชายร่างใหญ่บิ๊กเบิ่มผมอาจจะสู้ไม่ไหวก็ได้นะ”ตอแหลอีกแล้วล่ะครับ ฮือออ
“อันนี้ยังไงน้องก็คงสู้ไม่ได้จริงๆแหละพี่ว่านะ”พี่เกลว่า
“อืม…ก็ใช่ดาร์คออกจะตัวเลกแรงน้อย(เสียงเบา)และน่ารักขนาดนี้อาจจะโดนอัดจนแบนแน่เลย” อืม…แบนมันอาจจะไม่แบนก็ได้ ผมอยากแย้งอะแต่ก็ต้องเก็บความลับอะนะ
“ดาร์ค!!”

'อ้าว! ซี ไปไหนมาวะ'
“ออ…เราไปซื้อน้ำเกลือแร่จากตรงนู้นมาน่ะ อ่ะ”

'ให้เราหรอ?'
“อือ เอาไปดิ วันนี้ลืมพกมาใช่ป่ะ” ผมพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ 
“อ้าว! พี่ชื่อเกลใช่ไหมครับ” ซีเมื่อสังเกตเห็นพี่เกลก็รีบทักทันที
“น้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ?”

'อุ๊ย!ถูกลืม'
“ดาร์ค เรารู้นะ”

'อ้าวเหรอ นึกว่าไม่รู้'
“ฮึ่ม งอลแล้ว ดาร์คง้อด้วย”

'อือๆเดี๋ยวคืนนี้ให้นอนกอดก็แล้วกัน'
“จริงง่ะ”

'อือ'
“เย่! รักที่สุดเลย”

'เวอร์ไป'
“เอ่อ…น้องๆทำอะไรกันเหรอ”
“คุยกัน”ไอ้พี่คูลตอบ
“คุยกัน??”
“ก็คือ แบบว่างี้ ดาร์คเค้าไม่ชอบพูดแล้วน้องคนนี้ซีพียูเค้าอ่านสายตาดาร์คแล้วประมวลผลออกมาเป็นคำพูดได้น่ะ ที่เห็นคุยกับเราเมื่อกี้ก็เพราะว่าซีไปซื้อน้ำให้ดาร์คเลยไม่มีคนบอกว่าจะพูดอะไร เลยต้องเปิดปากพูดเอง” ไอ้พี่คูลนี่ก็อธิบายเหมือนผมจำใจที่จะพูดเลย ไอ้บ้าา
“ดาร์คจ๋า”

'ว่า'
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวเราจะไปเก็บของ”

'ไม่ต้องหรอก'
“เอ๋?”

'เพราะว่าแม่นายแพ็คให้เรียบร้อย และเอ็ดเวิร์ดก็ขนไปที่คอนโดเรียบร้อยแล้ว ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกเราได้'
“แม่…แม่…นี่แม่สมรู้ร่วมคิดกับดาร์คเหรอ??”
'อืม…ใช่แล้วล่ะแม่นายบอกว่า แม่อยากให้ลูกลองใช้ชีวิตโดยไม่มีแม่ให้พึ่งดูนะเผื่อลูกจะมีสามีรวยๆแม่ก็เลยให้ไปอยู่คอนโดของดาร์ค ให้ลูกเข้าใจชีวิคคนรวยนะ'
“มะ…ไม่จริงน่า แม่ไม่ทำแบบนั้นหรอก”

'แต่เขาทำไปแล้ว'
“ฮืออออออ”

'อ่ะ อ้าว! เดี๋ยวๆ อย่าร้องไห้ เราปลอบใครไม่เป็น'
“เอ่อ…ซีอย่างร้องนะ ฮึก…อย่าร้องเส่!!!” ผมตวาดกร้าวออกมาอย่างลืมตัว จนทำให้ผู้คนในบริเวณหันมามองกัน พอพวกเขาเห็นว่าเป็นผมก็รีบหันกลับไปทำสิ่งที่ทำค้างต่อ
“เอ่อ…น้องดาร์คน้องซีร้องไห้ทำไมกัน”

'ก็ซีเขาเสียใจที่แม่ยืนยันให้ซีมาอยู่กับผมอ่ะ เออะ! ลืม'
“คือ…ฮึก…ซีเขาฮึก…เสีย..อึกใจที่แม่ของซีปล่อย…ฮึก…เขามาอยู่กับผม” อีชิบหาย มึงจะสะอื้นทำไม
อะเฮือก!
?? เกิดไรขึ้นจู่ๆทำไมพี่เกลกับไอ้พี่คูลกำเดาพุ่งล่ะ? เดี๋ยวนะ ซีก็เป็นไปกับเขาด้วย??
“ดาเม็จช่างรุนแรง สุโค่ยยย” ไอ้พี่คูลพึมพำออกมา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ พวกนี้จะตายแล้วเลือดออกมาเยอะขนาดนี้ และผมก็ตัดสินใจแบกทั้ง3คนไปที่ห้องพยาบาล แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับอาจารย์ห้องพยาบาลที่ตอนนี้อ้าปากหวอเพราะทึ่งที่ผมแบก3คนมาพร้อมกัน 
“ธะ…เธอแบกมาได้ไงเนี่ยแขนจะอักเสบหรือปวดมั้ยเนี่ย บอบบางขนาดนี้” เอ่อ…ถึงผมจะบอบบางแต่ผมก็ไม่ได้อ่อนแอนะครับ
“แล้วคนพวกนี้เป็นอะไรมาล่ะ” เอ่อ…จะตอบว่าไงดีวะ
“เอ่อ…จู่ๆทั้ง3คนนี้ก็กำเดาพุ่งพร้อมกันอะครับอาจารย์” เหอะๆผมรู้แค่นี้แหละ
“อาจารย์ว่ามันน่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้กำเดามันพุ่งพร้อมกันน่ะนะ” ผมก็ไม่รู้ครับตอนนี้ยังงงอยู่เลย ฮือออออ 
“แล้วเธออยู่ปีอะไรล่ะ” 
“ปี1ครับ”
“ห้ะ?! ปี1??นี่เธอแบกมาได้ไงเนี่ยแบกปี2มา2คนแล้วอีกคนนี่ปี1ใช่มั้ย”
“ครับ”
“ไม่อยากจะเชื่อ อาจารย์คิดว่านะน้ำหนักของพวกเขารวมกันคงจะเยอะมากแน่ๆ” ก็คงจะเยอะล่ะมั้งนะ
“งั้นยังไงผมคิดว่าจะขอตัวเพื่อนคนนี้กลับนะครับ”
ก่อนจากลาฉันขอแค่รักเธอ~
ติ๊ด!
“นายน้อยครับผมมาถึงหน้ามหา’ลัยแล้วนะครับ” มาแล้วเหรอไวจังเลยแฮะ
“นายช่วยมาที่ห้องพยาบาลของคณะให้หน่อยสิ”
ผมบอกให้เอ็ดเวิร์ดมาหาผมที่ห้องพยาบาลก็เพราะว่าผมจะให้เขาหิ้วพวกพี่ๆพวกนี้กลับไปด้วยน่ะถ้าผมทำแบบขามาอีกคงจะลือกันให้แซ่ดว่าผมสามารถอุ้มผู้ชายสามคนได้
“ครับนายน้อย”
“นี่เอ็ดนายจะเรียกฉันว่าคุณชายเมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็ต่อเมื่อนายน้อยจะโตพอน่ะครับ”
“เอาเถอะยังไงก็รีบๆมานะเอ็ด”
“รับทราบครับนายน้อย” เอ็ดนะเอ็ด อายุผมก็จะ19แล้วยังไม่เลิกเรียกนายน้อยเลย ดื้อชะมัด เอ็ดเป็นพ่อบ้านเก่าแก่ที่บ้านผม แต่ไม่ได้เก่าอะไรขนาดนั้นเอ็ดอายุแค่ 27 อยู่เลย เขาอยู่กับผมมาตั้งแต่ผมอายุได้ 7ปีซึ่งมันก็นานอยู่ที่ผมอยู่กับเขามาเอ็ดเป็นคนที่หล่อมาก มากว่าที่จะมาเป็นพ่อบ้านได้แต่เอ็ดเป็นข้อยกเว้นของบ้านสามารถร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวผมได้และเขาก็อยู่บ้านใหญ่ ไม่ได้อยู่บ้านเล็กเหมือนกับคนอื่นๆ อันที่จริงแม่ผมก็เคยบอกให้เอ็ดไปเป็นดาราอยู่นะแต่เอ็ดปฏิเสธ เพราะไม่อยากปล่อยให้ผมน้อยใจ เอ็ดเป็นคนที่ใจดี อ่อนโยน ขี้เล่น แต่ก็จริงจัง
“นายน้อยครับ ผมมารับแล้วครับ” มาเร็วดีแฮะ
“อืม…ช่วยแบก 2 คนนั้นให้หน่อยสิ”
“อ้าว…ทำไม”
“คิดออกแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“ออ…ครับ” หึ พอผมชายหางตาดูอาจารย์ห้องพยาบาล เอ็ดก็ถึงบางอ้อ 
“รับทราบแล้วครับนายน้อย”พูดจบเอ็ดก็ยกพวกพี่ๆขึ้นพาดบ่า

แล้วเดินออกไป