Porpiang Writer 2 : Age of Megaversal บทที่ 3 ลอร์ดโวลเดอมอร์

            ปัง!

            เสียงถีบประตูดังขึ้น และพอเพียงก็เดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับปืนพกซามูไรเอดจ์สีทองคำ (Samurai Edge) มาพร้อมกับอุปกรณ์ครบมือ สิ่งที่เขาเห็นคือ ฝูงพ่อมดแม่มดที่เป็นผู้เสพความตายหลายคน

            “พวกแก...ผู้เสพความตายสินะ” พอเพียงพูด

            “แฮร์รี่ พอตเตอร์อยู่ที่ไหน?” แม่มดคนหนึ่งตะโกนถาม ซึ่งใบหน้าของเธอนั้นทำให้พอเพียงจำได้ว่านี่คือเสียงของ เบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ (Bellatrix Lestrange)

            “จะถามฉันไปเพื่ออะไร” พอเพียงถามกลับ “ถามไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลย เพราะพวกแกรู้ตั้งนานแล้วว่าลุงแฮร์รี่อยู่ที่ไหน”

            “แกไม่ยอมตอบพวกเรา!!” ผู้เสพความตายอีกคนตะโกน “งั้นพวกเราก็จะเข้าไปค้นบ้านของแกนะ!!”

            “เฮ้ย!!!” พอเพียงขึ้นเสียง “ฉันจะไม่ให้ใครมาทำลายมรดกของตระกูลมาสเตอร์แม้แต่นิดเดียว! ตระกูลนี้ เป็นตระกูลมาเฟียใจดีชื่อดังไปทั่วโลก และฉันก็เป็นลูกหลานคนสุดท้ายของตระกูลนี้ และกำลังดูแลมรดกของตระกูลนี้อยู่ ถ้าขืนแกทำลายมันล่ะก็ ฉันจะฆ่าล้างพวกแกให้หมด!!”

            แต่เหมือนกับว่าพวกผู้เสพความตายนับร้อยนับพันยังกล้า ๆ กลัว ๆ ว่าจะจัดการพอเพียงดีหรือไม่ เพราะออร่ามาเฟียยังไม่หมดไปจากตัวพอเพียงเลย

            “เอาล่ะ ฉันจะถามพวกแกบ้าง” พอเพียงพูด “โวลเดอมอร์มากับแกด้วยหรือเปล่า?”

            ศัตรูทั้งหมดเงียบและมีการหันหน้าใส่กันด้วยความลังเล

            “ฉันถามว่าเขามากับพวกแกด้วยหรือเปล่า!!” พอเพียงตวาดอำนาจยักษ์ “มัวยืนมองอะไรกันอยู่วะ!!!”

            ผู้เสพความตายเหล่านี้เริ่มกลัวมากขึ้นแล้ว

            “ฉันเคยอ่านหนังสือชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์มาแล้ว” พอเพียงพูด “ถ้าจำไม่ผิด ในบทคฤหาสน์มัลฟอยจากเล่มเจ็ด ใครกันนะที่บอกว่า ใครที่เอ่ยชื่อโวลเดอมอร์ออกมา คนคนนั้นจะไม่แสดงความเคารพต่อเขาอย่างเหมาะสม... เฟนเรีย เกรย์แบ็ก ใช่ไหม?”

            สายตาของพอเพียงจ้องไปที่มนุษย์หมาป่าที่ชื่อเกรย์แบ็กด้วยความอาฆาตแค้น “แล้วทีนี้ ฉันก็เป็นอีกหนึ่งคนที่พูดชื่อโวลเดอมอร์ออกมาตรง ๆ แล้วทำไมพวกแกยังกลัวฉันอยู่ล่ะ??” พอเพียงถาม “ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องการจะเห็นหน้าเจ้าแห่งศาสตร์มืด! ฉันต้องการจะให้เขามาเผชิญหน้ากับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น! โวลเดอมอร์ ถ้าแกได้ยินฉัน จงเผยใบหน้าอสรพิษของแกให้ฉันเห็นซะดี ๆ!”

            “ฉันออกมาก็ได้ มาสเตอร์...” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นภายในกลุ่มผู้เสพความตาย และพ่อมดหน้างูก็เดินออกมา ในมือถือไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ไว้

            “ไง โวลเดอมอร์” พอเพียงพูด “ตอนที่ฉันอ่านหนังสือชุดแฮร์รี่ พอตเตอร์ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันเคยตั้งฉายาให้แกว่า ไอ้หน้างู ด้วย”

            ดวงตาสีแดงของโวลเดอมอร์เผยให้เห็นความโกรธที่หนุ่มเสื้อสีเทาได้ดูถูกเขาขนาดนี้ ไม้กายสิทธิ์ในมือสั่นระริก เขาอยากจะร่ายคาถาพิฆาตใจจะขาด แต่เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานแห่งความกลัวที่ชายเสื้อเทาปล่อยออกมา

            “แต่ก็นั่นแหละ” พอเพียงพูด “พอหนังสือชุดนี้ได้ถูกทำเป็นภาพยนตร์ คนที่รับบทเป็นแกคือ ราล์ฟ ไฟน์ส แกคงไม่รู้จักใช่ไหม ใช่สิ พวกแกก็อยู่แต่ในโลกเวทมนตร์ แถมเอาแต่เหยียดพวกมักเกิ้ลและผู้มีเวทมนตร์เชื้อสายมักเกิ้ลอีก แต่อัน-แฟนทาสต์ต่างออกไป พวกเขาฉลาดและสร้างนวัตกรรมใหม่ ๆ ขึ้นมา บางทีอาจจะล้ำยิ่งกว่าเวทมนตร์ที่มีอยู่เสียอีกนะ

            “แต่ก็นั่นแหละ พวกพ่อมดแม่มดเชื้อสายมักเกิ้ลน่ะถูกพวกแกเรียกว่า – ขออภัยนะ – เลือดสีโคลน และไม่ยอมให้ใครต้องมาแปดเปื้อนสายเลือดบริสุทธิ์ของซัลลาซาร์ สลิธิริน และคนอย่างแก โวลเดอมอร์ ก็ไม่ชอบขี้หน้าพวกนี้เหมือนกัน แต่พวกอัน-แฟนทาสต์ ดูเผิน ๆ อาจจะเหมือนมักเกิ้ล แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่เลย อัน-แฟนทาสต์บางคนมีพลังวิเศษและใช้มันได้โดยไม่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์ด้วย พวกเขาคือยอดมนุษย์ แถมวิทยาการของพวกอัน-แฟนทาสต์ก็ยังล้ำหน้าพวกแกไปไกลตั้งเยอะเลยนะ

            “เสียใจด้วยนะ แต่ประเด็นก็คือ การโจมตีของแกที่อังกฤษเพื่อตามล่าลุงแฮร์รี่และคนที่ต่อต้านแกน่ะ มันดันไปกระตุกหนวดเสือที่ดุร้ายที่สุดอย่างฉันกับหน่วยงานที่ปกป้องโลกอย่างไอดีพีเอ็ม องค์การป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยสากล หน่วยงานนี้ พร้อมจะหยุดแกได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหนก็ตาม!

            “จริงอยู่ที่พวกเราไม่รู้มาก่อนว่า เหล่าภาคีนกฟินิกซ์และกองทัพดัมเบิลดอร์ (Dumbledore’s Army) ที่ยังรอดอยู่ได้หลบหนีมาที่โลกนี้ แต่การที่แกกล้าไล่ตามพวกเขาจนถึงโลกนี้นี่ สมองของแกต้องสะสมขี้เลื่อยไว้ข้างในประมาณกี่กรัมเนี่ยถึงคิดจะทำแบบนี้ได้ ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า แกมาเหยียบผิดถิ่นแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของนักเวทย์เลือดบริสุทธิ์ที่แกใฝ่ฝัน แต่เป็นถิ่นของพวกซูเปอร์ฮีโร่! ฉะนั้นที่นี่จะไม่มีฮอกวอตส์ ไม่มีโบซบาตง ไม่มีเดิร์มสแตรงก์ ไม่มีอิลเวอร์มอร์นี ไม่มีโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ที่ไหนทั้งนั้น มีแต่ซูเปอร์ฮีโร่ และซูเปอร์วิลเลียน อยู่ในโลกใบนี้

            “พูดถึงซูเปอร์วิลเลียน ฉันอยากจะเตือนแกว่า ซูเปอร์วิลเลียนในโลกนี้ อันตรายยิ่งกว่าที่แกคิดอีกนะ โวลเดอมอร์ แต่ตอนนี้พวกมันถูกจับเข้าซังเตไปแล้วเรียบร้อย แต่อย่างไรก็ตาม การออกอาละวาดของแกอาจทำให้พวกมันได้จังหวะที่จะออกจากคุกให้ได้ ฉันไม่รู้นะว่าตอนนี้พวกมันออกมาจากคุกแล้วหรือยัง แต่ในเมื่อแกมาถึงที่นี่ มาเพื่อฆ่าลุงแฮร์รี่แล้ว ยังไงฉันก็จะไม่ปล่อยให้แกลอยนวลไปไหนได้อีกแล้ว ฉันจะจัดการกับแก ที่นี่ เดี๋ยวนี้ อย่างเด็ดขาด ถาวร! ไม่ต้องพึ่งพากองทัพดัมเบิลดอร์และภาคีนกฟินิกซ์รวมกันหรอก!”

            หลังจากฟังพอเพียงพล่ามแกมยั่วโมโหมานาน ในที่สุด โวลเดอร์มอร์ที่โกรธจัดสุดขีดจึงชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่พอเพียง แต่ดูเหมือนว่าพวกลูกน้องจะรู้งาน เพราะพวกเขาก็ชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่พอเพียงตามเจ้านายของตน และเสียงร่ายคาถาก็ดังขึ้นพร้อมกันราวกับเสียงประสานของดนตรีซิมโฟนี่ออร์เคสตร้า

            “อะวาดา เคดาฟ-รา!”

            และแสงสีเขียวจากทุกสารทิศก็พุ่งเข้ามาใส่พอเพียงเต็มที่เลย ก่อให้เกิดควันขโมงไปทั่ว โวลเดอมอร์ยิ้มมุมปากเพราะจะไม่เหลือใครที่จะมาป้องกันแฮร์รี่ได้อีกต่อไปแล้ว ทว่า...

            เมื่อควันจางลง ภาพที่เจ้าแห่งศาสตร์มืดหน้างูเห็นกลับกลายเป็นว่า พอเพียงยืนอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือมีบาร์เรียร์ทรงกลมสีแดงหุ้มไว้ บาร์เรียร์นั้นมีการสลักอักษรรูนไว้ทั่วด้วย

            “เป็นไปได้ยังไงกัน มาสเตอร์??” โวลเดอมอร์อุทาน

            “อาร์เจ็นต์เคอร์เทน (Argent Curtain)” พอเพียงตอบ และจากนั้นเขาก็ดีดนิ้วให้ม่านสีแดงหายไป “ฉันเตรียมม่านวิเศษที่ทำจากพลังงานอาร์เจ็นต์ (Argent Energy) มาเพื่อป้องกันคาถาพิฆาตของแกโดยเฉพาะ ฉันเองก็ไม่นึกว่าพวกลูกสมุนของแกจะรู้งานกว่าที่คิด แต่เสียใจด้วยนะ ม่านพลังงานนี้สามารถกันการโจมตีทุกรูปแบบได้ ดังนั้น ไม่ว่าจะเวทมนตร์อะไรก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

            เหล่าผู้เสพความตายทั้งหมดนิ่งเงียบกันหมดและมีการลังเล

            “เอ้า คาถาพิฆาตทำอะไรฉันไม่ได้ ทำไมไม่ใช้คาถากรีดแทงหรือคาถาสะกดใจใส่ฉันไปเลยล่ะ?” พอเพียงถาม จากนั้นปืนพกในมือของเขาก็ถูกชูขึ้นมา แล้วเล็งปลายกระบอกปืนมาทางใบหน้าของจอมมารหน้างู “หรือว่า อยากจะลองชิมลูกตะกั่วซะก่อนก็ไม่บอก”

            แต่ยังไม่ทันที่พอเพียงจะลั่นไกใส่โวลเดอมอร์ กระสุนชุดใหญ่ก็ทะลุร่างของเหล่าผู้เสพความตายไปหลายคน มันคือกระสุนปืนกลที่มาจากอากาศยานลอยฟ้า ไม่มีใครสังเกตได้ว่ามันมาจากไหน แต่พอเพียงรู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่อากาศยานของฝ่ายเขาแน่นอน ถ้าเป็นยานของฝ่ายเขาจริง ๆ ต้องเป็นยานของสมาชิกไอดีพีเอ็มมาเป็นฝูงแน่ ๆ แต่นี่ไม่ใช่เลย

            และเขาก็คิดถูก เมื่อเขาได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารที่เขาคุ้นเคยดังขึ้นมาว่า...

            “เพ้นท์!! ได้ยินฉันไหม! พวกเรามาช่วยแล้ว!”

            วินาทีที่เขาได้ยินเสียงนั้น เขาก็จำเจ้าของเสียงได้ คนที่ถามพอเพียงทางวิทยุนั้นคือ ภัททิต้า เอ็มเมอร์ (Pattita Emmer) หัวหน้าทีมเอ็มซีพีเอ (MCPA Team) ที่ได้อาศัยอยู่ในเมืองคิวบ์ซิตี้ (Cube City) ในจังหวัดนครสวรรค์นั่นเอง

            “ภัททิต้า!! นายเองเหรอ??” พอเพียงถาม และหันไปมองซูเปอร์ฮีโร่แคร์เรียร์แรมเจ็ต (Superhero Carrier Ramjet) ขนาดใหญ่สักสองหรือสามลำ กับโครว์เจ็ต (Crowjet) ของโครว์แมน (Crowman) ยอดมนุษย์อีกาที่อ้างอิงมาจากแบทแมนของดีซีผสมกับหน้ากากอีกาดำของเดอะมาสก์ซิงเกอร์

            “ฉันกลัวว่านายจะเป็นอะไรไป เลยเรียกพวกซูเปอร์ฮีโร่จากองค์กรยอดมนุษย์เพื่อสันติสุขมาที่นี่เกือบหมดแหละ” ภัททิต้าตอบ (The Superhero for Peaceful Corporation)

            “จะบ้าเรอะ!!” พอเพียงร้อง “พวกนี้มันเป็นถึงขั้นพ่อมดแม่มดฝ่ายชั่วร้ายเลยนะเว้ย! พวกนายเล่นยิงปืนแบบนี้มันจะเกินไปนะ!”

            “ไม่ต้องห่วงไปหรอก” เสียงโครว์แมนแทรกมาในสาย “ฉันจัดการกับเจ้าหน้างูนั่นให้เอง”

            ว่าแล้วโครว์แมนในโครว์เจ็ตก็โฉบลงมาเรี่ยพื้นแล้วยิงขีปนาวุธลูกแรกใส่โวลเดอมอร์กระเด็นไปโดนบ้านข้าง ๆ

            “นายทำบ้าอะไรลงไป!!” พอเพียงตะโกน

            แต่ทันใดนั้นเหล่าผู้เสพความตายที่ยังเหลือรอดอยู่จากคมกระสุน ก็พร้อมที่จะขี่ไม้กวาดไล่ล่าอากาศยานที่ยิงพวกเขาอยู่ทันที

            “ปัดโธ่เว้ย!!” พอเพียงสบถ จากนั้นเขาก็ควงปืนพกในมือของเขาไปซัลโวเหล่าผู้เสพความตายที่ยังเหลือรอดอยู่ทันที ถ้าเหตุการณ์นี้ถูกทำเป็นวิดีโอที่ใช้นับจำนวนศพที่พอเพียงฆ่าได้ล่ะก็ เขาคงจัดการไปประมาณเก้าสิบสี่ศพแล้วล่ะนะ แต่ก็นั่นแหละ ยังไม่ทันที่เขาจะได้ฆ่าผู้เสพความตายเพิ่มอีกศพ พวกเขาทั้งหมดก็อันตรธานหายไป คาดว่าน่าจะตามคำเรียกของโวลเดอมอร์ที่จี้ตรามารบนแขน แน่นอนว่าผู้เสพความตายที่ยังเหลือรอดชีวิตอยู่ได้หายไปหมดแล้ว แต่เศษซากความเสียหายที่เกิดขึ้นในการบุกรุกหมู่บ้านเดอะแรบบิทครั้งนี้ยากที่จะตีเป็นมูลค่า

            เริ่มจากอย่างแรก ศพของผู้เสพความตายที่เสียชีวิตจากคมกระสุนปืนกลหรือไม่ก็ขีปนาวุธจากอากาศยานของพวกยอดมนุษย์ (ส่วนใหญ่เป็นพวกผู้เสพความตายที่เป็นแค่ตัวประกอบตายง่ายเท่านั้นเอง) นอนเกลื่อนกลาดไปทั่วสนามหน้าบ้านของพอเพียง อย่างที่สอง เศษซากการไล่ล่าระหว่างผู้เสพความตายกับอากาศยานของซูเปอร์ฮีโร่ ทั้งคาถาและขีปนาวุธ ทำให้บ้านหลายหลังในหมู่บ้านเดอะแรบบิทได้รับความเสียหาย ซึ่งนั่นทำให้พอเพียงไม่พอใจอย่างมาก

            “นี่พวกนายมาจัดการผู้เสพความตาย หรือมาทำให้บ้านเรือนเสียหายกันแน่เนี่ย!!” พอเพียงเอ็ดตะโรใส่พวกยอดมนุษย์ “รู้ก็รู้อยู่ว่านี่เป็นเขตชุมชน เขตที่มีคนหนาแน่น แต่แทนที่พวกนายจะหยุดไอ้พวกผู้เสพความตาย แต่กลับทำให้บ้านเรือนผู้บริสุทธิ์เสียหายกว่าเดิมอีก นี่ไง ถึงได้มีกฎหมายจัดระเบียบยอดมนุษย์ออกมา และพอเกิดเหตุการณ์แบบนี้มันทำให้โลกเริ่มไม่ศรัทธากับระบบยอดมนุษย์อีกต่อไปยังไงล่ะ”

            “แล้วจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ?” โครว์แมน หรือ แอรอน เบลิกสัน (Aaron Belicson) ถามพอเพียง “ถ้าไม่มีพวกเรา เจ้าพวกวายร้ายและเหล่าอาชญากรก็ออกมาทำชั่วกันเต็มไปหมดน่ะสิ”

            “เรื่องนี้ฉันจัดการได้น่า” พอเพียงตอบ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันและเหล่าไอดีพีเอ็มเอง”

            พวกยอดมนุษย์ชั้นนำที่ออกมาจากอากาศยานทั้งหมด นอกจากโครว์แมนแล้วมีดังนี้

            อีเกิลแมน (Eagleman) หรือ ไคล์ สมิธ (Kyle Smith) ยอดมนุษย์อินทรีที่มาในเครื่องแบบคล้ายอินทรีแดง, กัปตันพีซฟูล (Captain Peaceful) หรือ แมตต์ สไตรก์ (Matt Strike) ลูกครึ่งมนุษย์โลกกับครูเซดีส (Crusadese) ซึ่งดูคล้ายกับซูเปอร์แมนอย่างมาก, ฟินิกซ์วูแมน (Phoenix Woman) หรือ เจสซิก้า มาร์แชลล์ (Jessica Marshall) สาวน้อยพลังไฟแห่งนกฟินิกซ์, สโนว์วูแมน (Snow Woman) หรือ เพทรา เอลเลนทิน่า (Petra Ellentina) สาวพลังหิมะที่เอาลักษณะของเอ็มม่า ฟรอสต์จากมาร์เวลผสมกับเอลซ่าจากเจ้าหญิงดิสนีย์, ซิลเวอร์ดรากอน (Silver Dragon) หรือ แอนโทนี่ บลาสตัน จูเนียร์ (Anthony Blaston Jr.) ยอดมนุษย์มังกรเงิน, วอร์ฟัลคอน (War Falcon) หรือ เลียม วิลเลียม วิลสัน (Liam William Willson) ยอดมนุษย์พลังเหยี่ยวสงครามที่ดูยังไงก็คล้ายกับฟัลคอนหรือแซม วิลสันจากมาร์เวลไม่มีผิด, ไวกิ้งวูแมน (Viking Woman) หรือ เอฟเวอลีน แบรกสัน (Eveline Braxon) สาวน้อยสวมชุดนักรบโบราณที่ดูจากดวงจันทร์ก็รู้แล้วว่ามันคล้ายกับวันเดอร์วูแมน และ โกลเดนไลออน (Golden Lion) หรือ โดมินิก เอ็ดเวิร์ด “ดอม” เคนเนดี้ (Dominic Edward “Dom” Kennedy) ยอดมนุษย์สิงโตทองคำ

            “แต่ เพ้นท์ นายเพิ่งจะโดนลูบคมจากพวกนี้เป็นครั้งแรกนะ มันอาจจะมีครั้งต่อ ๆ ไปก็ได้นะ” ภัททิต้าพูด เขายังคงเป็นชายหนุ่มที่มีผมสั้นทรงปกติปลายชี้โค้งลงหน้าผากสามลอนสีดำ นัยน์ตาสีดำ ใส่เสื้อคลุมเบสบอลสีแดงทับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินอ่อน กางเกงยีนขายาวสีม่วงเข้ม รองเท้าผ้าใบสีแดงตามเดิม

            “อย่างฉันน่ะไม่ได้โดนพวกนี้ลูบคมแค่ฝ่ายเดียวหรอก” พอเพียงตอบ “ฉันแน่ใจได้เลยว่า มันจะต้องมีพวกอื่น ๆ ที่จะมาลูบคมฉันได้ทุกเมื่อแน่ ๆ เลย แต่ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าฝ่ายต่อไปที่จะมาลูบคมฉันจะเป็นฝ่ายไหนกันแน่”

            ทันใดนั้น รถคอนิกเซ็กก์ เจสโก สีขาว (Koenigsegg Jesko) ก็มาอยู่หน้าบ้านพอเพียง และคนที่ลงจากรถก็ไม่ใช่ใคร ลี พาเกอร์ (Lee Paker) ยูทูบเบอร์จากช่องทีมแกร์รี่มูฟวี่ไทย (TeamGarryMovieThai) นั่นเอง พอเพียงเคยไปเยี่ยมสตูดิโอทีจีเอ็มทีหลายครั้ง (TGMT Studio) โดยเฉพาะช่วงวันเสาร์และอาทิตย์ แต่ช่วงไม่นานมานี้เขาไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมสักเท่าไหร่

            ลี พาเกอร์ ยังคงมีหน้าตาและลักษณะการแต่งตัวเหมือนเดิม นั่นคือมีทรงผมเป็นหนามรอบหัวเล็กน้อยและผมสีดำ ผิวสีอ่อนกว่าพี่สาวเล็กน้อย ใส่เสื้อฮูดแขนยาวสีเทา กางเกงขายาวสีเทาเข้ม รองเท้าบู๊ตสีน้ำตาล แต่นอกจากตัวเขาเองแล้ว เขาก็ยังมีสัตว์เลี้ยงแสนรู้ (มั้ง) ที่เป็นไก่สายพันธุ์ใหม่ที่ชื่อแจ้ (Jae The Chicken) ที่อุปนิสัยนั้นเอามาจากวิดีโอเกมไมน์คราฟต์ (Minecraft) ที่ลีทำขึ้นบนยูทูบไม่มีผิด และคราวนี้แจ้ก็นั่งรถมากับลีด้วย

            “เธอไม่บาดเจ็บอะไรใช่ไหม?” ลีถามด้วยความเป็นห่วง

            “ไม่เลยครับ” พอเพียงตอบ “ผมไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ดูสภาพของบ้านรอบตัวผมสิครับ”

            ลีกับแจ้มองไปรอบ ๆ บ้าน ปรากฏว่าแต่ละหลังมันมีแรงระเบิดจากขีปนาวุธของพวกยอดมนุษย์หรือไม่ก็คำสาปจากผู้เสพความตายนั่นแหละ

            “ใครมาทำอะไรที่หมู่บ้านของเธอกันแน่?” ลีถาม

            “ใช่ ๆ นายน้อยช่วยบอกหน่อย” แจ้เสริม

            “ลอร์ดโวลเดอมอร์” พอเพียงตอบ “และเหล่าผู้เสพความตายนี่แหละ”

            “อะไรนะ??” ลีอุทาน “โวลเดอมอร์เรอะ??”

            “ใช่ครับลุงลี” พอเพียงตอบ “และตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะว่าก่อนหน้านี้พวกโวลเดอมอร์ก็ถล่มอังกฤษไปแล้วด้วย”

            “เดี๋ยวนะ ผมว่านะ นายน้อยได้ซ่อนใครไว้ในบ้านหรือเปล่า?” แจ้ถามพอเพียง

            “อ๋อ ไม่ได้ซ่อนหรอก” พอเพียงตอบ “เขาเรียกว่า ให้พักอาศัยเฉย ๆ”

            “ใครเหรอ?” ลีถาม

            “เอาเป็นว่าเข้าไปดูข้างในเอาเองจะดีกว่าครับ” พอเพียงตอบ จากนั้นเขาก็นำทั้งพวกลีและพวกยอดมนุษย์เข้าไปข้างใน

            “พวกมันไปหรือยัง?” รอนถาม

            “ไปหมดแล้วครับ” พอเพียงตอบรอน

            “นี่มันใครกันเนี่ย?” ภัททิต้าถาม

            “ชู่ว์!!” พอเพียงห้าม “พวกเขาเกิดในยุค 80 กว่า ๆ นะ นายควรจะเรียกว่าลุงกับป้าได้แล้ว”

            “ไม่เป็นไรหรอก” แฮร์รี่ตอบ “คนเพิ่งจะรู้จักกันเอง ไม่ต้องถือสา”

            “เอาเถอะ แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะทีนี้” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

            “ผมชื่อ ภัททิต้า เอ็มเมอร์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ภัททิต้าตอบ

            ระหว่างที่ทั้งหมดกำลังทำความรู้จักกันอยู่นั้นเอง เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่กำลังจะใกล้เข้ามา เขาจึงฟาดแขนขวาของเขาไปข้างหลังอย่างสุดแรง และเขาก็ได้โคลสไลน์ใส่ร่างกายสีแดงอมดำร่างหนึ่งที่มีสัญลักษณ์ค้างคาวแบบแบทแมนสลักไว้บนหน้าอกด้วย

            เดอะเร้ดเดธ (The Red Death) หนึ่งในแบทแมนร่างชั่วร้ายจากเรื่อง ดาร์กไนท์สเมทัล (Dark Nights Metal) ได้บุกมายังที่นี่ แต่การพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงทำให้ไม่สามารถหลบการโคลสไลน์ของพอเพียงได้ทันและโดนเข้าไปเต็ม ๆ

            เมื่อพอเพียงรู้ว่ามีคนลักลอบเข้ามาในนี้ก็โกรธมาก เขาชักปืนซามูไรเอดจ์สีทองอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาเล็งไปที่เร้ดเดธที่ล้มลงกับพื้นทันที

            “นี่แก!! เร้ดเดธ! กล้าดียังไงถึงวิ่งเข้ามาที่บ้านฉันแบบนี้!” พอเพียงตะโกน “บอกมาให้หมด แกมาจากไหน! มาทำอะไรที่นี่! ถ้าแกไม่ตอบ ฉันจะฆ่าแกทิ้งนะ!!”

            “อย่าเพิ่งยิงฉัน!!” เร้ดเดธตะโกน “ฉันแค่มาที่นี่และมาสำรวจเฉย ๆ”

            “แล้วแกมาจากโลกไหน? ไม่ได้มาจากพหุจักรวาลมืดของดีซีใช่ไหม?”

            “ฉันมาจากพหุจักรวาลฟิกชั่นวอร์เท่านั้นเอง” เร้ดเดธตอบ (Fiction War Multiverse)

            “ฟิกชั่นวอร์เหรอ?” พอเพียงอุทาน “หรือว่า... เล็กซ์ ไปค้นหนังสือที่ชื่อฟิกชั่นวอร์ให้หน่อยซิ” เขาหันไปเรียกน้องชายของเขา อเล็กซานเดอร์ “เล็กซ์” เอสเธนส์ (Alexander “Lex” Esthens) น้องชายที่มีผมบลอนด์ นัยน์ตาสีฟ้า เสื้อโปโลแขนสั้นสีขาวลายแถบสีน้ำเงินแนวนอน กางเกงขายาวสีดำ ถุงเท้าสีขาว (รองเท้าของเขาจะเป็นรองเท้าสีฟ้า)

            “อยู่ตรงไหนเหรอครับพี่” เล็กซ์ถาม

            “อยู่ในห้องทำงานของพี่น่ะ จะเป็นตู้หนังสือที่เก็บผลงานที่พี่เขียนอยู่น่ะ ลองหาชื่อฟิกชั่นวอร์กับโปรเจกต์ซีซีซี เอาสองเล่มนั้นมาให้พี่อ่านดูนะ” พอเพียงตอบ

            “ได้ครับพี่” เล็กซ์ขานรับจากนั้นเขาก็ขึ้นไปชั้นสองทันที

            “เอาล่ะ ตอนนั้นแกไปเจออะไรมาบ้าง?” พอเพียงหันไปเค้นถามเร้ดเดธ

            “ฉันก็มาเจอโลกความเป็นจริงน่ะสิ” เร้ดเดธตอบ “ในพหุจักรวาลฟิกชั่นวอร์น่ะนะ ฉันสงสัยว่านอกจากพหุจักรวาลฟิกชั่นวอร์แล้วจะยังมีอะไรบ้างอีกหรือเปล่า ฉันก็เลยเริ่มจากวิ่งผ่านจักรวาลซีซีซีไป ก็พบว่ามันเกิดสงครามที่ดูจะต่างจากการรวมจักรวาลฟิกชั่นวอร์พอสมควร มีแกนนำเป็นเอลซ่า (Princess Elsa of Arendelle) กับซุนหงอคง (Son Wokong The Monkey King) ในการต่อสู้ครั้งนี้ด้วย”

            “แล้วจากนั้นแกก็มาที่โลกนี้?” พอเพียงถาม

            “ใช่” เร้ดเดธตอบ “เออ มีอีกพหุจักรวาลหนึ่งที่ฉันวิ่งผ่านไปนะ”

            “อันไหนอีก?” พอเพียงถาม

            “เฟต/ครอสโอเวอร์ (Fate/Crossover)” เร้ดเดธตอบ “มันอาจจะไม่ใช่เฟตที่นายรู้จักนะ แต่ว่ามันอาจจะเป็นไปได้ว่ามันจะเป็นสงครามวีรชนอีกครั้งหนึ่งก็เป็นได้”

            “อย่างนี้นี่เอง” พอเพียงพูด

            “แล้วที่นี่มีอะไรบ้าง?” เร้ดเดธถาม

            “เพิ่งผ่านการโจมตีมาหมาด ๆ” พอเพียงตอบ “ทั้งพวกผู้เสพความตายจากแฮร์รี่ พอตเตอร์ ต่อไปอาจจะเป็นพวกสมาพันธ์วิลเลิน (League of Villains) จากมายฮีโร่อะคาเดเมีย (My Hero Academia) ด้วยก็ได้ รวมถึงพวกวิเธอร์ (Wither’s Army) จากเรล์มออฟเทลส์ด้วย (Realm of Tales) ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่ามันจะบรรลัยวายวอดขนาดไหน”

            “อย่างนี้นี่เอง” เร้ดเดธจากฟิกชั่นวอร์พูด “งั้นเดี๋ยวถ้าไม่ว่าอะไร เดี๋ยวขอกลับโลกของตัวเองก่อนนะ”

            “ตามใจ” พอเพียงพูด “อย่าลืมไปบอกหัวหน้าของแกด้วยนะ ไม่ว่าจะยมทูตบาร์บาทอส (Barbatos) หรือจะเพอร์เพชัว (Perpetua) รวมไปถึงแบทแมนร่างชั่วร้ายต่าง ๆ นานาว่า ฉันจะรอพวกมันอยู่ที่นี่ ถ้าพวกมันมาที่นี่ล่ะก็ ฉันจะล้างบางมันให้สิ้นซากกันไปข้างหนึ่งแน่นอน”

            เร้ดเดธที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงก่อนจะวิ่งหายไปทันที

            “พี่ครับ ได้มาแล้วครับ” เล็กซ์ร้องและวิ่งมาหาพี่ชายพร้อมหนังสือสองเล่มในมือ

            “เขาไปเรียบร้อยแล้วไอ้น้องเอ๊ย” พอเพียงพูดและรับหนังสือนิยายสองเล่มมาจากมือของน้องบุญธรรมของเขา

            “แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ?” ลีถาม

            “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่ที่แน่ ๆ มันน่าจะมีบางอย่างที่ดูจะเลวร้ายเอาเรื่องนะเนี่ย” พอเพียงพูด “แค่ในกิกะเวิร์สแห่งเมกะเวอร์เซียส (Gigaverse of Megaversious) ผมก็ปวดหัวจะตายแย่อยู่แล้ว ถ้าคนจากนอกกิกะเวิร์สบุกเข้ามานี่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะนะ”

            “เอาเถอะ ๆ ฉันว่าเราควรจะพักผ่อนได้แล้วไม่ใช่เหรอ?” แฮร์รี่พูด “เราต้องรอให้กองทัพดัมเบิลดอร์กับภาคีนกฟินิกซ์ที่ยังแยกทางกันไปตามที่ต่าง ๆ ทั่วโลกมารวมตัวกันโดยไม่ให้พวกคนที่พวกเราก็รู้ว่าใครจับได้เสียก่อนนะ”

            “สิ่งที่ผมกังวลยิ่งกว่านั้นก็คืออะไรรู้ไหมครับ?” พอเพียงถาม

            “อะไรเหรอ?” ลีถาม

            “ก็ผมกังวลว่าวายร้ายที่โดนขังอยู่จะใช้โอกาสจากเหตุโจมตีเหล่านี้แหกคุกออกมาน่ะสิครับ” พอเพียงตอบ “ผมกลัวว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา”

            “อะไรคือพวกวายร้าย” รอนถาม

            “ลุงรอนนี่ก็ถามจัง มีอะไรที่ลุงพอจะรู้เกี่ยวกับโลกนี้บ้าง?” พอเพียงถามรอนอย่างรำคาญ

            “ไม่มีอ่ะ” รอนตอบ

            พอเพียงตบหน้าผากตัวเองด้วยความผิดหวัง

            “โอเค ไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “อย่างน้อยพวกเราอยู่ที่นี่ก็ปลอดภัยแล้วล่ะ”

            “งั้นเอาเป็นว่า ผมขอไปพักฟื้นก่อนแล้วกัน” พอเพียงพูด “ถ้ามีอะไรผิดปกติเดี๋ยวผมจะออกมาแจ้งให้ทราบแล้วกัน”

            “งั้นพวกเรากลับบ้านกันดีกว่า” ลีพูด “ไปแจ้ กลับบ้านกัน”

            “ครับเจ้านาย” แจ้ตอบและตามเจ้านายของเขาไป ส่วนพวกยอดมนุษย์สังกัดองค์กรยอดมนุษย์ก็ตามภัททิต้ากลับไปทันที