บทที่ 8...3/3

“นึกว่าใครที่ไหน ฉันไม่ได้เชิญสักหน่อย”  แม้น้ำเสียงของจอมขวัญจะเหมือนพูดเล่น แต่เธอหมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ แต่มาวินเป็นลูกค้า เธอจะไล่ก็ใช่เรื่อง “อยากกินอะไรล่ะ รีบๆ จดมา”

“โห ลูกค้านะ พูดหวานๆ ให้ฟังหน่อยสิ” มาวินเองก็จงใจกวนสักหน่อย

เขาไม่ได้ตั้งใจมากินเค้ก แต่พอดีเห็นรถเต็มหน้าร้าน แล้วพอมองมาเห็นปรานต์ก็อยากมาดูๆ อะไรสักหน่อย จอมขวัญสนิทกับปรานต์จนมาหากันถึงร้านเชียวหรือ

จอมขวัญกอดอกมองแล้วถ้ามาจะแบบนี้ เธอก็ไม่เกี่ยงที่จะลับฝีปาก เธอกับมาวินจะนับว่าเป็นเพื่อนก็ได้ เป็นคู่แข่งที่น่าโมโหก็ได้ แต่เวรกรรมคงมีจริงเพราะเลือกเรียนเหมือนกัน หนำซ้ำยังได้ทำงานที่เดียวกันไปอีก

ชานนมองอย่างสนใจจะถูกปรานต์หาว่าสอดเรื่องชาวบ้านก็ได้ สีหน้าของจอมขวัญดูสบายๆ เวลาได้ต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนั้น ในขณะที่เวลาเธออยู่ใกล้ๆ ปรานต์ เธอพยายามรักษาสีหน้า แม้เขาจะดูออกว่าหมั่นไส้ปรานต์เต็มประดา

“ท่าทางสนิทสนมกันจังนะครับ เท่าที่ผมดูประวัติคุณจอมขวัญยังไม่มีแฟน มีแต่ผู้ชายคนนั้นที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มหา’ลัย หล่อเสียด้วย”

ปรานต์เอนหลังกับพนักเก้าอี้ ถามว่ามองไปที่จอมขวัญไหม ยอมรับก็ได้ว่าเขามอง แต่ไม่ได้มองเพราะหึงหวงใส่ใจ แต่เพราะอยากรู้ว่าเธอเป็นคนนิสัยอย่างไรก็แค่นั้น

“ได้ข่าวว่าฉันไม่ได้ถาม แล้วก็ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย กินเร็วๆ เข้าจะได้กลับ ไหนๆ ก็มาเสียเที่ยวแล้ว”

“คิดเงินด้วยครับคุณจอมขวัญ” ชานนไม่รอช้าเพราะเขากินหมดแล้ว คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน

“สักครู่นะคะ”

จอมขวัญเดินไปที่เคาน์เตอร์หาบิล แต่จู่ๆ ก็เหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้หายไปหลังร้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับพร้อมกล่องที่ไม่ใหญ่ แต่วางกับพื้นแล้วสูงเกือบถึงไหล่ ชานนมองแล้วขมวดคิ้วเพราะมันคุ้นๆ เหมือนกล่องที่เขาขนมาให้ปรานต์อย่างไรชอบกล

“ฉันคืนให้ค่ะ” จอมขวัญส่งหมอนข้างให้ปรานต์เพราะคนของเขาไม่มารับคืนไปเสียที แล้ววางบิลลงบนโต๊ะ

ปรานต์เปิดกล่องแค่เห็นปลายหมอนข้างก็รู้คำตอบทันทีว่าจอมขวัญเอาหมอนข้างเจ้าปัญหามาคืนเขา เธอไม่อยากได้หมอนข้างที่มีหน้าเขาจนต้องรีบเอามาคืนขนาดนี้เชียวหรือ

“ผมต้องการแค่บิล ไม่อยากได้หมอน”

“รางวัลที่ไปเล่นอาร์ซีคราวนั้นเราสองคนได้หมอนมาไงคุณ แต่คุณศกคงส่งผิดมาให้ คุณก็เอาใบนี้ไป ส่วนใบที่คุณได้ก็ส่งมาให้ฉันแล้วกันนะคะ”

จอมขวัญเข้าใจความผิดพลาดย่อมเกิดขึ้นได้ ปรานต์คงไม่ฟินนักหรอกถ้ากอดหมอนข้างแล้วเห็นหน้าเธอน่ะ

“เรื่องอะไรล่ะ หมอนนั่นมีประโยชน์จะตาย” ไม่รู้เป็นยังไง เห็นหน้าซื่อแต่พร้อมฟาดใครสักคนของจอมขวัญแล้วปรานต์อยากจะแกล้ง “เวลาคุณดื้อจนผมโมโห แค่ไปชกสักทีสองทีก็หายโมโหแล้ว คุณจะทำแบบผมบ้างก็ได้นะ ผมไม่หวงวิชา”

จอมขวัญแทบนับเลขวนอยู่ในใจ เขาจะมากวนโมโหเธอทำไมเนี่ย เขาอยากได้หมอนข้างที่มีหน้าเธอเอาไปนอนกอดหรือไง

“แต่ฉันไม่อยากได้หมอนที่มีหน้าคุณนี่คะ”

“ไม่ใช่ว่าอยากหรือไม่อยาก แค่เก็บไว้มันจะกะไรนักหนาเชียว เราไม่ได้เกลียดกันไม่ใช่หรือ” ปรานต์ยิ้มกว้างตอนนี้ไม่รู้ล่ะ เขาจะเก็บหมอนข้างที่มีหน้าของจอมขวัญไว้ “ถ้าไม่อยากให้ผมเกลียดคุณขึ้นมาจริงๆ ก็เก็บหมอนไปแล้วไปทำให้มันยับเยินดีกว่า”

ชานนก้มหน้าแอบหัวเราะ แล้วปรานต์จะมาโยกโย้ในสิ่งที่ตัวเองอยากทำตั้งแต่แรกทำไม ถ้าสนิทกันมากกว่านี้ เขามั่นใจว่าจอมขวัญได้ทุบหลังของปรานต์แน่ๆ ดูจากหน่วยก้านเธอน่าจะเป็นมวยไทย ปรานต์อารมณ์ดียิ้มกว้างยอมเดินออกไปจากร้านอย่างสบายใจ ตอนมาเขาไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ตอนกลับสุขใจจนบอกไม่ถูก

จอมขวัญได้แต่มองตามพลางบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

“อีตาบ้า คิดแต่ละอย่างซาดิสม์ทั้งนั้น”

หญิงสาวมองหมอนข้างแล้วอยากจะถือไปวางที่ถังขยะหน้าร้านชะมัด แต่หมอนไม่ได้ผิดอะไร มีค่ามีราคาจะทิ้งก็เสียดาย ในเมื่อเขาอยากให้เธอทำแบบนั้น ก็ได้ หญิงสาวเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์แล้วจัดการหยิบปากกาสีดำมาเติมหนวดเติมเขี้ยวให้อีตาเจ้าของเกาะจอมซาดิสม์ พอเห็นสภาพเขี้ยวงอก มีเส้นสามขีดที่แก้มทั้งสองข้าง ความโมโหของจอมขวัญก็ค่อยลดลงได้หน่อย

ไม่ยอมให้หมอนข้างคืนเค้าไปอีก ปรานต์เอ้ย แกชอบเค้าแต่ไม่รู้ตัวหรือเปล่า

          ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ

          อัมราน_บรรพตี