ตอนที่ 47 ดินแดนสายน้ำ

บทที่ 47

ตอน ดินแดนสายน้ำ

เช้าวันที่ 5 ของการนับถอยหลังเข้าสู่การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่

ท่านหญิงมององค์ชาย นางเดินมาหาเขาที่ยืนอยู่บนกำแพงเพียงลำพัง

ท่านหญิงพูด “อากาศที่นี่ในยามเช้าสวยใช่หรือไม่”

องค์ชายหันมองท่านหญิงแล้วยิ้ม มือเขาประสานไว้ด้านหลัง

ท่านหญิงพูดต่อ “เจ้าครุ่นคิดสิ่งใดเหล่า”

 “อีก 2 วัน ราวกับเป็นวันพิพากษา”

 “เมื่อหลาย ปีก่อน สงครามเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง เรายังหยุดมันได้  พี่เจ้า สหายของข้าหยุดยั้งมันได้ ครั้งนี้ข้าก็เชื่อว่าพวกเราทุกคนจะหยุดมันได้เช่นกัน”

สีหน้าขององค์ชายเย็นชาและเศร้าหมอง

เขาพูด “ท่านหญิงข้าอยากขออนุญาตท่านเข้าดินแดนสายน้ำได้หรือมั้ย”

ท่านหญิงพูดพร้อมมองหน้าเขา “ข้าอนุญาต ว่าแต่เจ้าจะไปที่นั่นทำไม”

“ข้าแค่อยากให้คนรักได้เห็นสิ่งที่งดงามในดินแดนของท่าน ก่อนเขาจะตัดสินใจทิ้งข้าไป”

 “ทำตามใจเจ้าเถอะ ชะตากรรมที่ยากจะคาดเดา หวังว่าเจ้าคงไม่คิดเปลี่ยนแปลงมัน”

 “ใครกันจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมได้”

เขายืนยิ้มเล็กน้อยแต่แววตาเขาดูเศร้าหมองยิ่งนัก 

“แต่ข้าจะผืนชะตากรรม ไม่ว่ายังไงเขาต้องไม่ตาย” ท่านหญิงมองหน้าเวนด้วยความสงสัยในคำพูดนั้น

ท่านหญิงย้ำคำพูดของเขา“เปลี่ยนชะตากรรมหรือ แม้จะผืนมันก็ยากยิ่งนัก”

องค์ชายถอนหายใจ ไม่นานนักวิวกับซันและฟางก็เดินมาหาองค์ชาย  ทั้งสามคำนับท่านหญิง 

ท่านหญิงพูด “ท่านองครักษ์ทั้งสอง ข้ามีเรื่องให้ท่านช่วยหน่อย”

ทั้งสองมองหน้ากัน “ได้คับ” ฟางกับซัน โค้งคำนับองค์ชายแล้วเดินตามท่านหญิงไป

วิวเดินเข้ามาหาเวนที่ยืนเงียบไม่พูดอะไร “วังจันทรายามเช้าอากาศดีนะ สวยงามมาก”

เวนไม่ตอบอะไร “..”

วิวพูด “นายว่าท่านการุณคิดถูกหรือเปล่าที่ส่งสารร่วมรบออกไป จะมีคนมาร่วมรบกับพวกเราเหรอ”

เขาก็ยังคงไม่พูดอะไร “เวน นายเป็นอะไร นายไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ”

 “ฉันอยากพานายไปที่ที่หนึ่ง” แล้วเวนก็จับเอวของเขา ลอยตัวออกจากกำแพงไป

เขาไม่ได้ขัดขืนหรือถามว่าจะไปไหน แต่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ เมื่อถึงชายป่า เวนพาเขาเดินเข้าไปในป่าทึบ ที่มีต้นไม้หลากสีมากมาย ไม่เหมือนต้นไม้ที่เคยเห็นกันทั่วไป เสียงนกร้อง หลากเสียง สายลมอ่อน ๆ แต่กลับอบอุ่นไม่หนาวเย็นอย่างที่คิด

วิวพูด “ที่นี่ที่ไหนเหรอ”

เวนตอบ “ดินแดนสายน้ำ”

วิวพูด “เป็นดินแดนที่สวยงามมาก แต่ได้ชื่อว่าสายน้ำเหตุใดไม่มีสายน้ำละ”

เวนพูด “ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเดียวที่มีน้ำตกไหลผ่านม้านฟ้าลงมาก สายน้ำไหลวนอยู่ในหุบเขานี้เท่านั้น พืชต้นไม้จึงดูแปลกตา กว่าที่อื่น ๆ”

 “นั่นซิ แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไม”

“สายน้ำที่นี่บริสุทธ์ และช่วย.....” เขาเงียบไป

วิวถาม “ช่วยอะไร”

เวนพูด “ช่วยให้เราผ่อนคลาย”

เขามองหน้าเวน เขารู้ทันที่ว่าเวนกำลังโกหกอยู่ เมื่อมาถึงน้ำตก ภูเขาหินสีรุ้งตั้งสูงสง่า น้ำตกไหลผ่านลงมา เมฆหมอกปกคลุมทั่วยอดเขาช่างงดงามยิ่งนัก

เวนจับเอวของเขาอีกครั้ง ลอยตัวเข้าไปยังม้านน้ำตก เขากอดวิวลอยตัวอยู่อย่างนั้น ผมของวิวปิดหน้าของตนเองด้วยเพราะละอองน้ำที่ตกลงมากระทบตัวพวกเขา เวนจับผมของวิวออกจากหน้า เขาจ้องมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความห่วงหา วิวได้เอาแขนทั้งสองข้างกอดคอของเขาไว้ มองสายตาของเวนคู่นั้น ช่างงดงามยิ่ง