บทนำ

บทนำ

       “ถ้านายไม่เล่นเกมกับเราละก็ เราเลิกกันเถอะ”

       สิ้นเสียงจากปลายสาย โทรศัพท์ของธันวาก็ถูกตัดสายไป ชายหนุ่มวัยรุ่นอายุสิบเจ็ดมองเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างงง เขายกมือขึ้มาเกาหัวของตนเอง

‘นี่มันเหมือนกับในหนังที่ดูกับมีนาตอนเย็นเลยนี่นา เชี่ยแล้ว ทำไงดีวะกู”

 ธันวาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาพยายามคิดหาวิธีติดต่อหญิงสาว แต่ดูเหมือนว่าปลายสายได้บล็อกเบอร์โทรศัพท์ของชายหนุ่มไปเสียแล้ว  ธันวากดโทรหาอยู่สักพักก่อนที่จะเตียมปาโทรศัพท์ให้ไปไกล  ๆ ตัว แต่เขาก็ชะงักตนเองไว้

‘ฉิบหาย เกือบไปแล้ว ถ้าปาโทรศัพท์ไปอีกละก็ โดนด่ายาวแหง ๆ’

เขานำมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะค่อย ๆ สูดหายใจและเดินลงไปยังชั้นล่าง

ธันวาตัดสินใจที่จะเดินไปหาพี่สาวของตนที่อยู่ข้างห้อง ๆ เพื่อขอยืมโทรศัพท์ แต่ทว่าบ้านที่อยู่รอบ ๆ เขาล้วนแล้วแต่ปิดไฟมืดสนิท เป็นไปได้ว่าทุกคนจะนอนหลับไปแล้ว

ธันวาเริ่มรู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หญิงสาวที่เขารักกำลังรอเขาอยู่ แต่เขากลับไม่สามารถติดต่อเธอได้

           ก่อนที่ชายหนุ่มอายุสิบเก้าจะไดด้ทำอะไรต่อธันวาก็เหลือบไปเห็นเครื่องทรงกลมขนาดเล็ก ๆ ที่วางทิ้งไว้ข้าง ๆ ห้อง สำหรับธันวาเขาไม่คิดจะเข้าไปเล่นเกมออนไลน์เลยสักนิด 

           ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของธันวาเสียไป เขาก็ตั้งใจทำงานหาเลี้ยงตัวเองตลอด ถึงแม้ว่าพี่สาวของตนจะบอกว่าไม่ให้เขาทำงานก็ตาม  แต่ว่าสำหรับธันวานั้น เขากลับไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระของพี่สาว มีหลายครั้งที่ธันวาถูกปฏิเสธ ตั้งแต่ที่ธันวาอายุสิบแป็ดปี

           “ดิฉันขอพูดกับคุณตรงๆเลยนะคะคุณธันวา บริษัทของเราคงรับคุณทำงานไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่าทักษะของคุณไม่ได้เป็นที่ต้องการของบริษัทเรา  แล้วอีกอย่างคุณยังอายุแค่สิบแป็ดปีเท่านั้นเอง  แล้วอีกอย่างต่อให้คุณจะจบทางด้านเทคโนโลยีสารสนเทศมาก็ตาม แต่สมัยนี้คนที่จบมาเหมือนกับคุณมีเยอะแยะ แถมอีกอย่างบริษัทของเราก็กำลังเอา AI รุ่นใหม่มาใช้เพื่อลดจำนวนพนักงานด้วย”

           คำกล่าวของผู้หญิงตรงหน้าทำให้ธันวาคมเด็กหนุ่มอายุ 18 ปีที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ คอตก เขาพยายามหางานมาหลายที่แล้ว เรื่องที่ทำให้เด็กหนุ่มเศร้าใจก็คือนี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาโดนปฏิเสธแบบนี้ 

หากจำไม่ผิดนี่คงเป็นบริษัทแห่งที่ยี่สิบที่เด็กหนุ่มโดนปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย หลังจากการพูดคุยจบลงธันวาก็ค่อยๆปิดโปรแกรมที่ใช้สัมภาษณ์งานออนไลน์อย่างช้าๆ ตั้งแต่มีเทคโนโลยี AI เข้ามาทำให้ชีวิตของทุกคนเปลี่ยนไป 

ทักษะอย่างการเขียนโปรแกรมถูกแทนที่ด้วย AI ทุกคนสามารถสร้างโปรแกรมได้ง่ายมากยิ่งขึ้นทำให้คนที่เรียนทางด้านเทคโนโลยีสารสนเทศอย่างเขายิ่งหางานทำยากเข้าไปอีก 

แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกับตอนนั้นแล้ว อาของเขาได้ให้เขาไปช่วยงาน แถมตอนนี้ธันวาก็มีบริษัทต่างเข้ามาจองตัว  ชายหนุ่มมองนาฬิกาที่ตอนนี้แสดงเวลา 11:00 เขาก็ตัดสินใจปิดดหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตน 

ธันวาเดินไปหยิบเครื่องเกม ชายหนุ่มมองตัวอักษรที่ถูกเขียนไว้ว่า the last world war online ก่อนที่จะนึกถึงตัวอย่างเกมที่เคยดูกับน้องสาวของตน

ณ ตอกซอกซอยที่ไร้ซึ่งผู้คน หญิงสาววัยกลางคนหน้าตาธรรมดาปากนิดจมูกหน่อยกำลังเดินกลับบ้านของตน สำหรับเธอแล้วการเดินกลับบ้านในค่ำคืนนั้นเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดาๆ 

สายลมที่พัดพาความเย็นของบรรยากาศในฤดูหนาวไม่ทำให้หญิงสาวรู้สึกสะทกสะท้าน แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวยะเยือกจนขนลุกตั้งชันนั้นกลับเป็นสิ่งที่เธอกำลังจ้องมองผ่านโทรศัพท์มือถือ ข้างในหน้าจอแสดงให้เห็นร่างของผู้หญิงคนนึงที่โดนเซ็นเซอร์ แต่ถึงอย่างนั้นพาดหัวข่าวที่หญิงสาวกกวาดตาผ่านไปนั้น ก็ทำให้เธอรีบสาวเท้าตรงไปอย่างรวดเร็ว 

แต่ก่อนที่เธอจะได้ทันทำอะไรนั้น หญิงสาวพลันรู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่ด้านหลัง ก่อนที่เธอจะได้ทันทำอะไรนั้นมือของชายตรงหน้าก็สัมผัสร่าง 

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณผู้หญิง”

ชายหนุ่มที่ปรากฏตัวตรงหน้าสวมฮู้ดปิดบังใบหน้า เขาค่อยๆเผยโฉมหน้าอย่างช้าๆ ผมสีน้ำตาลดวงตาแดงหยุดทับทิมส่องแสงเจิดจ้า ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าคนเบื้องหน้าต้องเป็นลูกครึ่ง เธอตัวสั่นก่อนที่จะได้ทันทำอะไร ร่างกายของชายหนุ่มเบื้องหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงแปรสภาพไปอย่างช้าๆ ส่วนสูงของชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆเพิ่มขึ้น มือค่อยๆมีขนงอกออกมา ปลายเล็บค่อยๆยาวขึ้น 

“คุณรู้ไหมว่าอะไรที่อร่อยที่สุด”

ชายหนุ่มเลียริมฝีปากของตน ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้น “เนื้อของผู้หญิงอย่างคุณยังไงล่ะ”

ชายหนุ่มค่อยๆขยับร่างเข้าไปหาหญิงตรงหน้าที่กำลังสั่นกลัวเหมือนลูกนก แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันทำอะไรหญิงสาวมือของชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บแปลบ พร้อมกับเสียงปืนที่ดังกึกก้องกัมปนาทขึ้น ทั้งสองหันกลับไปตามเสียงทำให้พวกเขาพบกับหนึ่งหญิงหนึ่งชาย 

ผู้หญิงผมสีดำหน้าตาธรรมดาๆกำลังยืนยิ้มพร้อมกับโชว์ปืน ที่พร้อมยิงมาตรงชายหนุ่ม ส่วนผู้ชายที่ดูท่าทางจะมีอายุน้อยกว่ากำลังเตรียมตัวพุ่งร่างเข้าจู่โจม 

           “เกมนี้จะมีมอนสเตอร์ปอมตัวเป็นมนุษย์  แล้วพวกมนุษย์กับมอนสเตอร์ก็จะไล่ล่ากัน พี่อยากให้นายลงทะเบียนแล้วไปเล่นเป็นเพื่อนมิ้นหน่อย”

           “อือ ได้ เอาไว้ผมว่างก่อนก็แล้วกัน” 

           เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ต่อเครื่องเกมจนเสร็จ เขาตัดสินใจสั่งงาน ai ที่อยู่ในห้องของตน “ฮารุ”

           “มีอะไรให้ช่วยคะคุณธันวา”

“โหลดเกม the last world war มาติดตั้งให้หน่อย แล้วก็เชื่อมต่อให้ด้วย หลังจากนั้นให้ลงทะเบียนให้กับ ให้กับมิ้นกับพีค่เมให้ด้วย”

           “รับทราบค่ะ แล้วให้ส่งข้อความไปหาคุณ”

ก่อนที่ ai จะพูดจบ ชายหนุ่มก็กล่าวขึ้นเสียก่อน “ไม่ต้อง ยายนั่นนะ ฉันจะตามหาเอง"