ตอนที่ 683 ดูดกลืนพลัง

“ระวังตัวไว้ให้ดี มันคอยวิเคราะห์การต่อสู้ของนายอยู่ตลอดเวลา คนคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่นายจะรับมือได้ง่าย ๆ” โอโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียด

ในฐานะที่โอโร่เป็นนักรบที่ใช้ชีวิตอยู่มานาน เขาจึงมีประสบการณ์เคยพบกับศัตรูมาแล้วทุกประเภท ยุทธวิธีที่เชพเพิร์ดชั้นยอดคนนั้นใช้จึงไม่อาจหลบหนีไปจากสายตาของโอโร่ได้

‘มันยืนวิเคราะห์การต่อสู้ของฉันงั้นเหรอ!?’

‘แม้ว่ามันจะต้องแลกมากับการปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองตายเนี่ยนะ!?’

คุณเซี่ยเฟยคิดภายในใจด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

สถานการณ์ไม่ได้เป็นไปตามอย่างที่เซี่ยเฟยได้คาดคิดเอาไว้ เพราะหากพูดตามหลักการและเหตุผลแล้ว การที่เขาลงมือช่วยเหลือพวกซุยเซนอย่างฉับพลันแบบนี้ อีกฝ่ายก็ควรจะโจมตีโต้กลับมาในทันทีเพื่อคุมตัวประกันกลับคืนมา

แต่ในความเป็นจริงพวกเชพเพิร์ดไม่ได้มีการเคลื่อนไหวแบบนั้นเลย คล้ายกับว่าชายคนนี้จะสนใจในตัวของเซี่ยเฟยมากกว่า และถึงแม้ว่าเขาจะต้องเสียสละลูกน้องของตัวเองไป แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้รู้สึกเสียดาย เพียงเพราะว่าเขาต้องการที่จะใช้ลูกน้องของตัวเองเพื่อวิเคราะห์วิธีการต่อสู้ของศัตรูเท่านั้น

อย่าลืมว่าในเรื่องนี้เซี่ยเฟยเป็นเพียงแค่คนนอกที่พวกเชพเพิร์ดไม่ได้มีความแค้นเคืองอะไรมาก่อน แล้วอีกฝ่ายจำเป็นจะต้องให้ความสำคัญกับเซี่ยเฟยมากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

“แย่แล้ว!!” จู่ ๆ โอโร่ก็อุทานขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“มีอะไร?”

“เท่าที่ฉันจำได้คนบางคนในพวกเชพเพิร์ดมีการกลายพันธุ์ที่สามารถดูดกลืนความสามารถของเหยื่อผ่านทางการกลืนกินได้ การที่มันให้ความสนใจนายขนาดนั้น นั่นก็เพราะว่ามันกำลังหมายตาความสามารถของนายอยู่แน่ ๆ 

“นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมมันถึงเต็มใจเสียสละลูกน้องของตัวเอง และไม่เรียกระดมพลคนอื่นมารุมโจมตีนาย นั่นก็เพราะว่ามันกลัวว่าคนของมันจะฆ่านายโดยไม่ได้ตั้งใจ” โอโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“มันอยากจะกินผมแต่กลัวว่าผมจะตายเนี่ยนะ? ทำไมมันถึงฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย” เซี่ยเฟยกล่าวถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เงื่อนไขของการดูดกลืนความสามารถของเหยื่อคือพวกมันจะต้องกลืนกินเหยื่อเข้าไปทั้งเป็น”

คำตอบนี้ถึงกับทำให้เซี่ยเฟยขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างหนัก เพราะถ้าหากพวกเชพเพิร์ดกลืนกินเหยื่อเข้าไปทั้งเป็นจริง ๆ วิธีการของคนพวกนี้มันก็จะโหดร้ายมากจนเกินไปแล้ว

“ฉันไม่ใช่ซาลาเปานะเว้ย! ถ้าอยากจะกินฉันระวังฟันจะร่วงหมดปาก” เซี่ยเฟยกล่าวเมื่อได้รู้ถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่าย

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ นักรบเกราะดำคนนี้ก็ยกมือขึ้นถอดหมวกเกราะของเขาออก จนทำให้เซี่ยเฟยเผลอกำบลัดบิวเทียสภายในมือเอาไว้แน่น

ใบหน้าของเชพเพิร์ดที่ปรากฏขึ้นมาดูน่าเกลียดมาก บริเวณดวงตาทั้งสองข้างของเขากลวงโบ๋เหมือนกับซอมบี้ ฟันภายในปากของเขายื่นออกมาราวกับสัตว์ป่า เลือดเป็นสายไหลออกมาจากเบ้าตาของเขาตลอดเวลา คล้ายกับว่าเขาเป็นซอมบี้ที่ถูกควักลูกตาออกไปทั้งเป็น

“มันถูกลงโทษที่กลืนกินสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นมากเกินไป ลองดูที่ฟันของมันดี ๆ ยังมีเศษเนื้อติดอยู่ด้วย แสดงว่าเมื่อไม่นานมานี้มันก็กินใครสักคนเข้าไปเหมือนกัน” โอโร่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

พวกเชพเพิร์ดมันจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ากลัวมากจนเกินไปแล้ว!

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเชพเพิร์ดคนนี้ ขนอุยก็ส่งเสียงร้องครวญครางออกมาเบา ๆ คล้ายกับว่าศัตรูตรงหน้าทำให้มันรู้สึกไม่สบายใจมาก 

“มนุษย์บอกชื่อของนายมา” เชพเพิร์ดชั้นยอดกล่าวถาม

“ฉันชื่ออาเฟย แล้วแกล่ะ?” เซี่ยเฟยกล่าวขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ

แม้ว่าหน้าตาอัปลักษณ์นั่นอาจจะสามารถข่มขู่ผู้อื่นให้รู้สึกหวาดกลัวได้ แต่เซี่ยเฟยเป็นพวกใจกล้าบ้าบิ่นจนโด่งดัง ดังนั้นแม้แต่ภูตผีจากนรกก็ยังไม่สามารถที่จะทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวได้

“ฉันชื่อคอลลิน แต่ไม่ต้องห่วงทุกคนที่ฉันกินฉันจะทำป้ายเอาไว้บนหลุมศพให้ทั้งหมด” คอลลินกล่าวพร้อมกับเลียริมฝีปาก

“แกเป็นพวกใจดีขนาดนั้นเชียว?” เซี่ยเฟยกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

คอลลินยกมือขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าขนลุก

“ใจดี? สาเหตุที่ฉันทำป้ายหลุมศพ นั่นก็เพราะว่าฉันต้องการที่จะเหยียบย่ำหลุมศพลงไปซ้ำ ๆ ให้พวกมันต้องอับอายแม้ว่าจะกลายเป็นเพียงแค่วิญญาณแล้วก็ตาม”

ด้วยคำตอบที่อีกฝ่ายตอบกลับมา เซี่ยเฟยก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าคอลลินไม่ใช่พวกที่มีนิสัยเหี้ยมโหดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่อีกฝ่ายยังเป็นพวกมีนิสัยที่เขารู้สึกรำคาญมากที่สุดอีกด้วย

เซี่ยเฟยไม่มีอะไรจะพูดกับคนประเภทนี้อีกต่อไป เขาจึงกระชับบลัดบิวเทียสภายในมือและรักษาระยะห่างเพื่อเตรียมพร้อมที่จะทำการโจมตี

เดิมทีเป้าหมายของคอลลินมีเพียงแค่การกำจัดพวกซุยเซนเท่านั้น แต่การปรากฏตัวของเซี่ยเฟยกลับดึงความสนใจทั้งหมดของชายคนนี้ไป

คอลลินคิดว่าอสูรศักดิ์สิทธิ์มารขาวจะต้องเป็นมืออาหารที่แสนอร่อยอย่างแน่นอน และถึงแม้ว่าขนอุยจะตัวเล็กมากแต่มันก็พอจะเป็นของว่างของเขาได้

นอกจากนี้หงส์ครามที่งอกออกมาจากแขนขวาของเซี่ยเฟยก็น่าสนใจมากเหมือนกัน และตราบใดก็ตามที่เขาได้กลืนกินร่างของเซี่ยเฟยลงไป ดีไม่ดีเขาก็อาจจะได้รับความสามารถอันแปลกประหลาดนั้นมาเป็นของตัวเองก็ได้

ในความเป็นจริงคอลลินคนนี้ก็ถือว่าเป็นพวกบ้าระดับหนึ่งเลยทีเดียว เพราะถ้าหากว่าใครมีสายตาอันเฉียบคม พวกเขาก็สามารถบอกได้เลยว่าทั้งขนอุย, หงส์คราม, บลัดบิวเทียสและชุดเกราะชาร์ปเลสที่เซี่ยเฟยครอบครองอยู่นั้น ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถรับมือได้ง่าย ๆ เลยแม้แต่นิดเดียว 

แต่คอลลินไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาคิดอยู่เพียงอย่างเดียวคือทุกสิ่งตรงหน้าคืออาหารอันโอชะของเขา

แต่ถึงแม้ว่าคอลลินจะบ้ามากแต่เขาก็ได้เตรียมแผนการสำหรับการกินเซี่ยเฟยเอาไว้อย่างรัดกุม ซึ่งหลังจากที่เขาได้วิเคราะห์การต่อสู้ของศัตรูหลังจากเสียสละลูกน้องชั้นสูงไป 20 คน คอลลินก็เชื่อแล้วว่าทั้งหมดนี้คือพลังการต่อสู้ที่แท้จริงของชายหนุ่ม

กึด ๆ ๆ

คอลลินถูฟันภายในปากเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังเตรียมพร้อมที่จะกลืนกินเซี่ยเฟย ซึ่งในระหว่างนั้นชายหนุ่มกับขนอุยก็เริ่มพุ่งตัวออกมาเพื่อโจมตีเข้าใส่ศัตรูแล้ว

คอลลินเผยรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะผลักมือทั้งสองข้างออกไปทางด้านหน้า ทันใดนั้นมังกรสายฟ้าก็ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งพลังสายฟ้าที่เขาได้เรียกขึ้นมานี้ก็คือพลังของกฎแห่งสายฟ้าที่สามารถแผดเผาผู้ที่สัมผัสให้กลายเป็นจุณได้ในทันที

ด้วยพลังสายฟ้าที่เขาได้ครอบครองนี้ มันจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคอลลินถึงมั่นใจในการต่อสู้กับเซี่ยเฟยมาก เพราะทุก ๆ การโจมตีของชายหนุ่มจำเป็นจะต้องสัมผัสตัว กระแสไฟฟ้าพลังงานสูงที่เขาได้ปลดปล่อยออกมาจึงเป็นทั้งการโจมตีและการป้องกันในเวลาเดียวกัน

และยิ่งไปกว่านั้นในฐานะที่เขาเป็นราชากฎที่ทรงพลัง เขาจึงสามารถควบคุมกระแสไฟฟ้าได้ตามต้องการ เขาจึงไม่จำเป็นจะต้องกังวลว่าเซี่ยเฟยจะถูกไฟฟ้าแรงสูงช็อตจนตาย แต่กระแสไฟฟ้าพวกนี้ก็มากเพียงพอที่จะทำให้เซี่ยเฟยกลายเป็นอัมพาตก่อนที่จะถูกเขากลืนกินเข้าไปทั้งเป็น

แน่นอนว่าความคิดของคอลลินเป็นสิ่งที่ดี แต่น่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้คือเซี่ยเฟย ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็ไม่เคยเปิดไพ่ทั้งหมดออกมาในคราวเดียว และพลังการต่อสู้ที่เขาแสดงออกไปนั้นมันก็ยังคงห่างไกลจากพลังที่แท้จริงของเขา

วิญญาณหวน!

เซี่ยเฟยรีบใช้อาวุธจากดาร์คเมทัลออกมาปะทะกับมังกรสายฟ้าตรงหน้าในทันที อาวุธชิ้นนี้จึงแตกออกเป็นสามเหลี่ยมชิ้นเล็ก ๆ นับร้อยชิ้น จัดเรียงเป็นแถวมุ่งหน้าตรงไปปะทะเข้ากับกระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินอันเจิดจ้า

ความมหัศจรรย์ของดาร์คเมทัลไม่เพียงแต่จะสามารถระเบิดคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าออกมาได้เท่านั้น แต่มันยังสามารถดูดซับคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าเข้าไปได้อีกด้วย

ดังคำกล่าวโบราณที่เคยพูดต่อ ๆ กันมาว่าไม่มีสิ่งใดไร้เทียมทานในจักรวาล และอาวุธจากดาร์คเมทัลก็ถือว่าเป็นอาวุธที่เหมาะสมที่สุดในการเผชิญหน้ากับผู้ใช้พลังกฎแห่งสายฟ้า เพราะไม่ว่ากระแสไฟฟ้าที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาจะมีความรุนแรงมากเท่าไหร่ แต่มันก็ไร้ประโยชน์เมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ใช้อาวุธจากดาร์คเมทัล

“ดาร์คเมทัล!” คอลลินอุทานขึ้นมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เพราะในก่อนหน้านี้เซี่ยเฟยได้แสดงอาวุธหายากอย่างบลัดบิวเทียสออกมาแล้ว เขาจึงไม่คิดว่าในแหวนมิติของชายหนุ่มจะยังมีอาวุธจากดาร์คเมทัลซุกซ่อนเอาไว้แบบนี้

คอลลินพยายามชักนำพลังของเขากลับคืนมา แต่กระแสไฟฟ้าพวกนั้นกลับค่อย ๆ อ่อนกำลังลง และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นนั่นก็คือเขาเริ่มไม่สามารถที่จะควบคุมพลังของตัวเองได้

ทันใดนั้นภาพที่น่าตกตะลึงก็ได้เกิดขึ้น เพราะถึงแม้ว่ากระแสไฟฟ้าจะได้ลดกำลังลงแล้ว แต่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถเคลื่อนที่ผ่านกระแสไฟฟ้าพวกนั้นเข้ามาได้ แต่คอลลินไม่รู้ว่าเซี่ยเฟยใช้วิธีไหนถึงสามารถผ่ากระแสไฟฟ้าออกจากกันได้จริง ๆ

ในระหว่างที่เซี่ยเฟยเคลื่อนร่างผ่านมังกรไฟฟ้าออกมานั้น แสงสว่างจากกระแสไฟฟ้าก็ได้เผยให้เห็นตราสัญลักษณ์ที่อยู่บนไหล่ชุดต่อสู้ของชายหนุ่ม

‘นั่นมันชุดเกราะของบริษัทฟิกส์!!’

คอลลินคิดในใจด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง แล้วมันก็ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเซี่ยเฟยถึงไม่กลัวกระแสไฟฟ้า เพราะแท้ที่จริงแล้วอีกฝ่ายกลับได้สวมชุดเกราะชั้นยอดจากบริษัทอันดับ 1 ภายในดินแดนของผู้ใช้กฎอยู่นี่เอง

ตามปกติแม้ว่าเซี่ยเฟยจะสวมใส่ชุดเกราะจากบริษัทฟิกส์ แต่เขาก็ไม่มีทางที่จะบุกผ่านกำแพงสายฟ้าเข้ามาได้อย่างแน่นอน แต่อาวุธดาร์คเมทัลได้ทำให้กระแสไฟฟ้าของเขาอ่อนกำลังลง และเปิดโอกาสให้เซี่ยเฟยได้เคลื่อนที่ผ่านกำแพงไฟฟ้าเข้ามาแบบนี้

ก่อนที่คอลลินจะทันได้รู้ตัว เซี่ยเฟยก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

ปิ้ว!

ขนอุยเคลื่อนที่ราวกับลูกกระสุนเจาะทะลุหัวใจของคอลลินอย่างฉับไว และทันใดนั้นบลัดบิวเทียสที่อยู่ในมือซ้ายของเซี่ยเฟยก็แทงเข้าที่ร่างของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง

เลือดภายในร่างของเชพเพิร์ดชั้นยอดถูกดูดออกไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้ทั่วทั้งร่างกายของเขาแห้งเหี่ยวลงจนดูคล้ายกับพวกซอมบี้มากขึ้นกว่าเดิม

แต่ในทันใดนั้นเองมันก็ได้มีลูกบอลไฟฟ้าปรากฏขึ้นในมือของคอลลิน ก่อนที่ลูกบอลนั้นจะระเบิดออกมาทำให้ร่างของพวกเขาทั้งสองคนถูกห่อหุ้มด้วยกระแสไฟฟ้าอันรุนแรง

ระเบิดครั้งนี้กินเวลานานหลายวินาที แล้วมันก็ก่อให้เกิดแสงสว่างอันเจิดจ้าส่องสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ

เมื่อแสงสว่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เซี่ยเฟยก็กำลังเหยียบฟันของคอลลินหลายซี่เอาไว้ใต้เท้า และในตอนนี้บลัดบิวเทียสก็ถูกบีบให้หลุดออกมาก่อนที่มันจะทันได้กลืนเลือดทั้งร่างของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

***************

นั่นสิ! จะมาตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะ ขอตายยากกว่านี้หน่อย!!