บทที่ 623: หูหมินมาเพื่อหูเจียวเจียว

เมื่อแม่มังกรเห็นว่าหลงเหยาพูดขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็มองเห็นความหวังจึงพยักหน้าซ้ำ ๆ

 

ใช่! อย่างนั้นแหละ สมกับที่เด็กคนนี้มีหน้าตาเหมือนกับข้ามากที่สุด!

 

นางให้กำลังใจเด็กน้อยผ่านทางสายตาเพื่อขอให้เขาพูดต่อ

 

และดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะได้รับกำลังใจจากนางไปมากมาย เขาจึงพูดขึ้นด้วยเสียงอันดังภายใต้สายตาที่คาดหวังของผู้เป็นย่า

 

“ถ้าหากท่านย่าไม่ออกไป งั้นเราก็มาปิดประตูกันเถอะ!”

 

“หากทำแบบนี้ท่านย่าก็จะมองไม่เห็นอาหารพวกนั้น ส่วนพวกเราก็รีบไปกินข้าวกันให้เสร็จเร็ว ๆ ท่านย่าจะได้ไม่หิว”

 

หลงเหยาพูดด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแม่จิ้งจอก

 

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เหมือนกำลังขอคำชมที่ตัวเองเป็นเด็กรู้ความ

 

“อุ๊บ! ฮ่า ๆๆ!”

 

หลงจงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับสิ่งที่หลงเหยาพูด ในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ต่างก็พากันกลั้นหัวเราะไว้สุดกำลังด้วยเช่นกัน

 

ในที่นี้คงไม่มีใครอีกแล้วที่มีความคิดแปลก ๆ ดั่งเช่นน้องชายคนเล็กของพวกเขา

 

ขณะเดียวกัน การแสดงออกของแม่มังกรแข็งค้างเมื่อได้ยินเด็กที่นางให้ความคาดหวังพูดแบบนั้น นางรู้สึกโมโหและรำคาญใจเป็นอย่างมาก จึงหันหลังกลับไปด้วยความโกรธจัด

 

หูเจียวเจียวเองก็กลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองไว้ พร้อมทั้งพยายามรักษาภาพลักษณ์แม่ผู้สุขุมต่อหน้าลูก ๆ

 

ไม่เสียแรงที่ฉันเลี้ยงดูฟูมฟักลูกชายคนนี้ขึ้นมา เขาไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ

 

มีเพียงหลงเหยาเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้าสับสน เขาจึงถามผู้เป็นแม่อย่างสงสัย “ท่านแม่ เสี่ยวเหยาพูดอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมท่านย่าถึงทำหน้าไม่พอใจแบบนั้น?”

 

เขาทำให้ท่านย่าโกรธหรือ?

 

แต่ทำไมท่านย่าถึงโกรธล่ะ? เขาเพียงแค่นึกถึงความรู้สึกของท่านย่าเท่านั้นเอง

 

หัวเล็ก ๆ พยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าลูกชายคนสุดท้องยังคงมีสีหน้างงงวย เธอจึงเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบใจเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ไม่ เหยาเอ๋อไม่ได้พูดอะไรผิด เพียงแค่นางตั้งใจที่จะกลับไปอยู่แล้ว” แม่จิ้งจอกลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ “พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ ถ้าช้ากว่านี้อาหารจะเย็นหมดเสียก่อน”

 

“ใช่แล้ว! ได้เวลากินข้าว~~”

 

ความสนใจของหลงเหยาถูกเบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้เขาไม่ได้สนใจเรื่องท่านย่าของตนอีกต่อไป

 

…

 

“หรงเอ๋อ เจ้าไม่ได้ไปหาหลงโม่งั้นหรือ ทำไมถึงกลับมาเร็วนักล่ะ?”

 

คู่ของแม่มังกรถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงเมื่อเห็นนางหิ้วตะกร้ากลับมา

 

เมื่อหลงหรงนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น นางก็รู้สึกโกรธจัดพลางคิดในใจว่า

 

ดูเหมือนว่านังผู้หญิงแพศยาคนนั้นกับลูก ๆ ของนางจะไม่ใช่คนที่ข้ารับมือได้ง่าย ๆ

 

จากนั้นแม่มังกรก็ยัดตะกร้าไว้ในมือของสามีตัวเองแล้วพูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด

 

“เขาไม่ชอบกินปลา!”

 

หลังจากพูดจบหลงหรงก็รู้สึกเสียใจมาก เมื่อคิดว่านางไม่รู้แม้กระทั่งสิ่งที่ลูกชายของตนชอบกิน

 

“หา?...” พอภูตชายได้ยินคำตอบของภรรยา เขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถ้างั้นข้าจะไปถามคนในเผ่าเฟิงโชวว่าในตอนนี้หลงโม่ชอบกินอะไร”

 

“ไม่จำเป็น” แม่มังกรขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว สีหน้าของนางยามนี้ยับย่นเพราะความโกรธ

 

เมื่อนางนึกถึงโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอร่อย ๆ ที่นางเพิ่งเห็นมาเมื่อครู่ นางก็นึกถึงอาหารอื่นที่ลูกชายชอบไม่ได้เลย

 

แม่มังกรรู้สึกโกรธมาก แต่เพราะตัวเองทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่อย่างนี้

 

นางไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนั้นยังพอมีความสามารถอยู่บ้าง

 

นางต้องอาศัยการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อควบคุมหลงโม่จนอยู่หมัดแน่ ๆ

 

แม้ว่าหลงหรงจะไม่ชอบใจ แต่นางก็ต้องยอมรับว่าอาหารเหล่านั้นน่าดึงดูดมากจริง ๆ กระทั่งถึงตอนนี้นางก็ยังไม่สามารถลืมภาพอาหารมากมายที่ดูน่าเอร็ดอร่อยได้เลย

 

ยิ่งคิดถึงพวกมันนางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

 

“หรงเอ๋อ นี่มันก็เย็นมากแล้ว วันนี้เจ้ายังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เจ้าอยากกินอะไรหรือไม่?” เมื่อภูตมังกรเห็นว่านางกำลังไม่พอใจ เขาจึงถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

 

“ข้าไม่กิน ข้าไม่อยากกิน” หญิงวัยกลางคนโบกมือปฏิเสธ 

 

ความจริงแล้วนางยังคงมีความอยากอาหารอยู่ แต่ในหัวของนางตอนนี้ดันนึกถึงแต่อาหารน่ากินบนโต๊ะในบ้านของหูเจียวเจียวจึงทำให้นางไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น

 

“ใครคือหลงหรง นางอยู่ที่ไหน?!”

 

ในขณะที่แม่มังกรกำลังยืนอยู่กับคู่ของนางก็มีเสียงน่ากลัวดังมาจากทางด้านหลัง 

 

“ข้าเอง เจ้าเป็นใคร เจ้าตามหาข้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หลงหรงหันหลังกลับไปมองตามเสียงทำให้นางเห็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันคนหนึ่งกำลังเดินมาด้วยท่าทีโกรธจัด

 

ดูเหมือนว่านางจะไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน อีกทั้งนางก็ไม่เคยมีเรื่องกับคนในเผ่าเฟิงโชวด้วย แต่ทำไมผู้หญิงที่กำลังเดินมาถึงได้มีท่าทางเหมือนโมโหตนมาก

 

“เป็นเจ้างั้นหรือที่รังแกเจียวเจียวของข้า? ที่เจ้ากล้ามาจะรังแกลูกข้าคงเพราะคิดว่าตัวเองเป็นภูตมังกรงั้นสินะ!”

 

หูหมินที่มีท่าทางฉุนเฉียวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลงหรง ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นพร้อมกับตั้งท่าที่จะต่อสู้

 

ส่วนหูหลินกับหูเฉียงก็ยืนขนาบข้างผู้เป็นภรรยา และด้านหลังของคนทั้ง 3 ก็คือหูชิงหยวนกับหู่จิง

 

หลังจากที่จิ้งจอกหนุ่มรู้เรื่องเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างแม่มังกรกับหลงโม่ เขาจึงรีบกลับไปบอกข่าวให้กับภรรยาของตนทราบ

 

และทันทีที่ทั้งคู่ส่งข่าวไปยังเผ่าเยว่หู เมื่อรู้ว่าหูเจียวเจียวกำลังมีปัญหา หูหมินที่รักลูกสาวมากก็รีบมุ่งหน้ากลับมายังเผ่าเฟิงโชวโดยไม่หยุดพักเลยแม้แต่น้อย

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หลงหรงมีสีหน้าสับสน “ข้าไม่ได้รังแกลูกของเจ้า ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกเจ้าเป็นใคร”

 

นางไม่รู้ว่าหูหมินคือแม่ของหูเจียวเจียว หากจะพูดให้ถูกก็คือ นางจำชื่อของจิ้งจอกสาวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

“เฮอะ! เจ้ายังมีหน้ามาพูดว่าเจ้าไม่รู้จักงั้นหรือ แล้วหลงโม่ไม่ใช่ลูกของเจ้าหรือยังไง? ข้าไม่คิดเลยว่าภูตมังกรจะกล้าทำแต่ไม่กล้ารับ” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนจ้องมองแม่มังกรด้วยสายตาเยาะเย้ย

 

ทันใดนั้นหลงหรงก็นึกบางอย่างออกก่อนจะขมวดคิ้วและพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของเจ้าหรือ?”

 

แล้วนางมาทำอะไรที่นี่?

 

หรือว่าคนตรงหน้าอยากมาขอร้องให้ตัวเองพาผู้หญิงคนนั้นกลับเผ่ามังกรไปด้วย?

 

พอแม่มังกรคิดได้เช่นนี้ นางก็เชิดหน้ายืดอกตัวเองขึ้น ก่อนจะมองไปยังอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม

 

“แม้ว่าเจ้าจะขอร้องข้า ข้าก็จะไม่พาลูกของเจ้ากลับไปที่เผ่ามังกรหรอกนะ คู่ของหลงโม่จะต้องเป็นภูตมังกรหญิงผู้สูงศักดิ์เท่านั้น ฉะนั้นเลิกคิดฝันไปไกลได้แล้ว” นางกล่าวด้วยเสียงดังฟังชัด

 

เมื่อหูหมินได้ยินในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด นางก็หัวเราะด้วยความโกรธทันที

 

“ขอร้องเรอะ? เหอะ!” นางตะคอกเสียงเย็นชา

 

“ใครจะไปสนใจเผ่ามังกรของพวกเจ้ากัน เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงคิดที่จะไปบังคับให้หลงโม่เปลี่ยนคู่ครองของเขา”

 

“ข้าจะบอกให้นะ ตอนนี้หลงโม่เป็นลูกเขยของข้า นั่นเท่ากับว่าเขาเป็นคนในครอบครัวเดียวกันกับข้า หากเจ้าต้องการให้เขากลับไปล่ะก็ เจ้าต้องได้รับอนุญาตจากข้าเสียก่อน!”

 

“อย่าคิดว่าเพราะตัวเองเป็นภูตมังกรแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!”

 

หลังจากที่หูหมินพูดจบ หูหลินกับคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน “ถูกต้อง!”

 

“ถ้าเจ้ายังกล้ามารังแกเจียวเจียวของข้าอีก ก็อย่าโทษว่าพวกข้าหยาบคายกับเจ้า!”

 

วันนี้พวกนางมาที่นี่ก็เพื่อสนับสนุนลูกสาวของนาง

 

นางต้องการให้ภูตเผ่ามังกรรับรู้ว่าครอบครัวของเจียวเจียวไม่ใช่ครอบครัวที่จะถูกใครรังแกได้ง่าย ๆ

 

แต่เมื่อหลงหรงได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย นางก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยันในทันที “นางไม่คู่ควรกับหลงโม่ ข้าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา ทำไมข้าจะตัดสินใจเรื่องคู่ครองของเขาไม่ได้?”

 

“มันไม่มีประโยชน์ที่เจ้าจะมาหาข้าหรอกนะ เพราะไม่ว่ายังไงข้าก็จะต้องพาหลงโม่กลับไปยังเผ่ามังกรอยู่ดี”

 

“หึ! ท่านบอกว่าตัวเองเป็นแม่ของหลงโม่ แล้วเขายอมรับท่านว่าเป็นแม่หรือยังล่ะ!?” หูชิงหยวนตะโกนออกมาจากด้านหลังของแม่จิ้งจอกวัยกลางคน

 

“ท่านแม่ อย่าไปฟังคำพูดนาง วันนั้นข้าได้ยินเต็มสองหูว่านางไม่เคยเลี้ยงดูหลงโม่เลยแม้แต่น้อย แล้วหลงโม่ก็ไม่ได้ยอมรับในตัวของนางเลย”

 

จิ้งจอกหนุ่มเปิดเผยความจริงออกมาแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

 

“ใครบอกว่าข้า… แต่ถึงยังไงข้าก็ยังคงเป็นแม่ของเขา!” จู่ ๆ แม่มังกรที่ถูกจี้ใจดำก็หน้าแดงด้วยความโกรธ “ข้าเป็นคนให้กำเนิดเขาและจะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้!”

 

หลงหรงแสร้งทำเป็นเข้มแข็งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่

 

“ลูกของเจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ของหลงโม่เลยแม้แต่น้อย ข้าจะไม่มีวันยอมรับนาง!”

 

พอหูหมินได้ยินว่าผู้หญิงตรงหน้ายังคงดูถูกลูกสาวของตน มันก็ทำให้นางโกรธจนควันออกหู “คิดว่าเจียวเจียวของข้าจะต้องการได้รับการยอมรับจากเจ้างั้นรึ? เจ้าคิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหน! หา!”

 

นางเอามือเท้าเอวพลางแอ่นหน้าอกไปข้างหน้าเพื่อชนกับอีกฝ่าย

 

แม้ว่าแม่จิ้งจอกจะไม่ได้แข็งแรง แต่นางก็ยังสูงกว่าคนตรงหน้า เป็นผลให้แม่มังกรผู้อ่อนแอถูกกระแทกจนเซถอยหลังไป 2 ก้าว

 

เมื่อคู่ของหลงหรงที่อยู่ข้างหลังเห็นดังนั้นก็โกรธจัดจึงก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อที่จะทำร้ายหูหมิน

 

“พวกเจ้าจะทำอะไร!”

 

“กล้าดียังไงที่คิดจะมาแตะตัวคู่ของข้า!”

 

หูเฉียงและหูหลินไม่ใช่คนขี้ขลาด พอเห็นท่าไม่ดี พวกเขา 2 คนจึงออกมายืนบังหูหมินทันทีแล้วผลักภูตมังกรทั้ง 2 ให้ออกห่างจากภรรยาของพวกตน

 

จากนั้นพวกเขาก็ยืนปกป้องคนรักด้วยท่าทางที่มั่นคง 

 

บัดนี้พ่อจิ้งจอกทั้ง 2 เชิดหน้าขึ้นพลางถลึงตามองไปยังภูตมังกรด้วยสีหน้าดุร้าย 

 

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่าภูตมังกร แต่ทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ

 

“คนพวกนี้กล้ามาก พวกเขากล้าโจมตีผู้หญิงในเผ่าของเรา!”

 

หูชิงหยวนที่ยืนอยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นเสียงดังเพื่อให้ภูตคนอื่นในเผ่าได้ยิน ท่าทางของเขา ณ ตอนนี้เหมือนกำลังดูเรื่องสนุกบางอย่าง อยู่และไม่ได้มีทีท่าจะเข้าไปช่วยพ่อแม่ตัวเองเลยแม้แต่น้อย

 

“ท่านพ่อ พ่อรอง ฆ่าพวกมันซะ ให้พวกมันเห็นว่าพวกเราแข็งแกร่งแค่ไหน!”

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: มันเริ่มไปกันใหญ่แล้ว หลงโม่รีบมาห้ามทัพด่วน ๆ เลย!