บทที่ 153: มีความคิดที่จะหาคู่เพิ่ม

ปัจจุบันหลงโม่ไม่ควรอยู่ในเผ่าหรอกหรือ?

 

เป้าเฟิงขยี้ตาพลางคิดว่าเขาคงเหนื่อยจนเห็นภาพหลอนไปเอง

 

แต่ไม่ว่าเขาจะขยี้ตาจนเปลี่ยนเป็นสีแดง ภาพมังกรดำที่อยู่ตรงหน้าตนก็ยังไม่หายไปอยู่ดี

 

ทางด้านหลงโม่พอเห็นภูตเสือดาว เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานเขาก็จำได้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะออกเดินทาง พวกเขาใช้ให้อีกฝ่ายรีบมาแจ้งข่าวแก่กลุ่มภูตที่ทำภารกิจขนดอกเกลือทราบก่อน ซึ่งมันเป็นแผนการล่อคนทรยศออกมาด้วย

 

ในตอนนั้นเขากับหูเจียวเจียวมัวแต่เป็นกังวลจนลืมเป้าเฟิงไป

 

“เป้าเฟิง เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?”

 

หูชิงซานก้าวไปตบไหล่เสือดาวหนุ่ม เขาคิดว่าอีกคนมาพร้อมกับหลงโม่

 

ความแข็งแกร่งของลูกชายคนโตของตระกูลหูในเผ่าเป็นรองเพียงอิงหยวนเท่านั้น ตอนที่เขาตบไหล่ของเป้าเฟิงก็มีเสียง ‘ป้าบ’ ดังขึ้น 2 ครั้ง แล้วสีหน้าของคนโดนตบก็เปลี่ยนไปพร้อมกับที่ไหล่ของเขาแทบทรุด

 

“ไม่...ไม่มีอะไร” ชายหนุ่มกัดฟันตอบ จากนั้นเขาก็นึกถึงงานสำคัญที่ได้รับมอบหมายจากหัวหน้าเผ่าด้วยใบหน้าที่สดใส

 

ครู่ต่อมา เขาพูดอย่างกระวนกระวายว่า “ท่านผู้เฒ่าบอกว่าถนนสายนี้—”

 

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เขาก็ถูกภูตจิ้งจอกตัวโตขัดจังหวะ

 

“เจ้าจะบอกว่ามีพวกภูตซุ่มโจมตีพวกเราอยู่ระหว่างทางใช่ไหม?”

 

“???”

 

อ้าว ข้ายังไม่ได้พูดเลย แล้วพวกเขารู้ได้ยังไง?

 

หูชิงซานหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “หลงโม่พูดไปแล้ว เราทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วด้วย”

 

ถัดมา หูเฉียงก้าวไปเรียกภูต 2-3 คนที่กำลังพักผ่อนอยู่ว่า “ไปกันเถอะ พวกเราต้องรีบขนดอกเกลือไปอีกทางหนึ่ง”

 

เนื่องจากพ่อจิ้งจอกอายุมากที่สุดในบรรดาภูตเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงมีบทบาทเป็นผู้นำโดยปริยาย

 

ภูตชายทั้งหลายส่งเสียงตอบรับ และยกถุงหนังสัตว์ใบใหญ่ที่มีดอกเกลือกว่า 200 ดอกขึ้นแบกไว้บนไหล่

 

ภูตทั้ง 8 นำดอกเกลือกลับมาได้เกือบ 2,000 กิโลกรัม ซึ่งเป็นเกลือที่มีน้ำหนักมากกว่าตอนที่พวกเขาแลกมาจากชายทะเลโดยที่ไม่ต้องเอาเหยื่อไปแลกเปลี่ยน นั่นยิ่งทำให้ทุกคนตื่นเต้นมาก และพวกเขาไม่อยากโดนฆ่าตายเพราะดอกเกลือเหล่านี้

 

หลังจากนั้นไม่นาน พวกภูตก็เก็บข้าวของเตรียมพร้อมที่จะเดินทางกลับเผ่า

 

ในเวลาเดียวกัน เป้าเฟิงที่โดนเมินเฉยไปถึงกับพูดอะไรไม่ออก

 

ทำไมเขารู้สึกเหมือนกับว่าตนไม่เป็นที่ต้องการของคนกลุ่มนี้เลย?

 

เสือดาวหนุ่มอุตส่าห์วิ่งตาลีตาเหลือกมาที่นี่เต็มกำลังจนมีสภาพหอบเหมือนหมา แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่กันนะ…

 

ไม่นานภูตชายทุกคนก็เปลี่ยนเส้นทางอย่างรวดเร็ว พวกเขาตัดสินใจข้ามภูเขาลูกหนึ่งเพื่อกลับไปที่เผ่าจากอีกด้านหนึ่ง

 

ในเส้นทางเดิมมีแม่น้ำขนาดใหญ่กว้างกว่า 10 เมตรขวางไว้ อีกทั้งแม่น้ำก็ลึกมาก เดิมทีหูเฉียงวางแผนที่จะนำสมาชิกเดินทางข้ามแม่น้ำไปและปกป้องดอกเกลือให้ปลอดภัยเพื่อที่ทุกคนจะได้ย่นระยะเวลาลง 1 วัน

 

แต่ใครจะไปรู้ว่าหลงโม่จะนำข่าวมาบอกพวกตนว่ามีพวกภูตเจตนาร้ายแอบซุ่มอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำ

 

นอกจากนี้ พวกเขาขาดกำลังคนและต้องการปกป้องดอกเกลือ ดังนั้นหูเฉียงจึงเลือกที่จะทำตามคำแนะนำของมังกรหนุ่มโดยใช้ทางอ้อมไปไกลกว่าเดิม

 

เพราะถึงอย่างไรการกลับช้าก็ยังดีเสียกว่าการไม่ได้กลับไปเลยตลอดชีวิต

 

ปัจจุบันภูตทั้ง 10 คนได้เดินทางข้ามภูเขา โดยกำลังจะมุ่งหน้าต่อไปยังเผ่า

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงหมาป่าหอนไล่เรียงกันในป่าด้านหลังเขา

 

“อาวู้วววว!”

 

เนื่องด้วยเรื่องของหมาป่ากลายพันธุ์ก่อนหน้านี้ จึงส่งผลให้ทุกคนรู้สึกหวาดหวั่นกับเสียงหอนของหมาป่า

 

ในขณะนั้นสีหน้าของภูตคนหนึ่งในกลุ่มเปลี่ยนไป เขาพูดตะกุกตะกักว่า “มะ-มีหมาป่าอยู่ข้างหลังเรา”

 

“มันไม่ใช่ฝูงหมาป่า” หลงโม่หันไปมองที่ป่าทึบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เสียงหมาป่าหอนดังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ และมันก็เร็วเกินกว่าที่สัตว์ป่าทั่วไปจะทำได้

 

“มันคือกลุ่มภูตที่ตามหลังพวกเรามา”

 

มันเป็นไปตามที่หูเจียวเจียวบอกเขาจริง ๆ!

 

…

 

ในเผ่า

 

ภายใต้คำสั่งของหูเจียวเจียว ในที่สุดภูตชายทั้ง 4 คนก็สร้างเตาเผาถ่านขึ้นมาได้สำเร็จ

 

เตาเผาเหลือเพียงช่องว่างโค้งเล็ก ๆ สำหรับให้ภูตนำท่อนไม้เข้าและออกจากเตา ส่วนด้านหลังมีรูปร่างคล้ายกระดองเต่าขนาดใหญ่

 

อีกด้านหนึ่งมีช่องระบายอากาศขนาดเล็กเพื่อให้อากาศถ่ายเท และป้องกันไม่ให้ไม้ถูกเผาเป็นเถ้าทั้งหมด

 

หลังจากเตาเผาดินเต็มไปด้วยฟืน ตามด้วยจุดไฟจากปากเตาเผา และในไม่ช้าเปลวไฟก็ลามไปทุกซอกทุกมุมของเตา

 

หูเจียวเจียวคอยเฝ้าอยู่ตรงช่องว่างของเตาเผา เมื่อเธอเห็นไม้ข้างในกำลังไหม้เป็นสีแดง ใบหน้าของเธอก็มีความสุขมาก

 

“ปิดปากเตาเผาเร็วเข้า”

 

พวกหูชิงเการีบปิดช่องว่างตรงเตาเผาด้วยหินและดินเหนียวทันทีโดยไม่เว้นให้เหลือช่องว่างใด ๆ

 

“น้องเล็ก เราต้องทำอะไรต่อไป?” จิ้งจอกหนุ่มหันไปถามน้องสาว 

 

“ตอนนี้ก็แค่รอให้ถึงเวลา” หูเจียวเจียวตอบพร้อมทำหน้าพึงพอใจ 

 

หลังจากที่เหล่าภูตช่วยกันปิดผนึกเตาไว้เป็นเวลาครึ่งวัน ไม้ที่อยู่ภายในจะถูกทำให้เป็นถ่าน

 

เนื่องจากภูตหลายคนไม่เคยทำงานง่าย ๆ เช่นนี้มาก่อน

 

ดังนั้นทั้ง 4 คนจึงอยู่เฉยไม่ได้ ระหว่างรอให้ไม้ในเตากลายเป็นถ่าน พวกเขาออกไปนอกเผ่าและนำฟืนกลับมาให้เพียงพอสำหรับเติมเต็มเตาเผาถ่าน

 

การกระทำของเหล่าภูตชายทำให้หูเจียวเจียวประหลาดใจ

 

ก่อนหน้านี้เธอได้ยินหัวหน้าเผ่าบอกว่าจะต้องใช้เวลาเตรียมการประมาณ 2-3 วัน

 

ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมท่านผู้เฒ่าถึงดูมีความสุขมากตอนที่ได้ยินว่าจะเริ่มทำการเผาถ่านในวันนี้ ปรากฏว่าเขารอมานานแล้วต่างหาก

 

ในตอนบ่าย จิ้งจอกสาวคาดการณ์ว่าใกล้จะถึงเวลาแล้ว เธอจึงขอให้พวกเขาเปิดประตูเตาเผา

 

ทันทีที่เปิดมันออก กลุ่มควันสีเทาหนา ๆ ก็ลอยฟุ้งออกมาจากปากเตาเต็มไปหมด 

 

“แค่ก ๆ...”

 

ผู้ชายหลายคนสำลักควันพลางยกมือขึ้นมาปัดควันให้พ้นหน้าตัวเอง

 

ทางด้านหูเจียวเจียวกำลังจะชะโงกหน้าเข้าไปมองไม้ที่ถูกเผาอยู่ข้างในด้วยสายตาคาดหวัง แต่ทว่า…

 

“น้องเล็ก ช้าก่อน” หูชิงเกาคว้าแขนเธอไว้แน่น

 

ภายใต้สายตาที่สงสัยของจิ้งจอกสาว พี่ชายคนรองได้ทำความสะอาดประตูเตาเผาที่เปื้อนเศษดินอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นเขาก็พูดกับเธอว่า

 

“เอาล่ะ น้องเล็ก เข้าไปดูสิ ถ่านที่เจ้าพูดถึงสำเร็จหรือเปล่า?”

 

เป็นเพราะน้องสาวตัวน้อยของเขารักความสะอาด ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่อยากให้อีกฝ่ายได้สัมผัสกับปากเตาที่สกปรก

 

เมื่อเห็นการกระทำของหูชิงเกา หัวใจของหูเจียวเจียวก็อบอุ่นขึ้นมา

 

พวกพี่ ๆ จิ้งจอกยกให้เธอเป็นที่หนึ่งในดวงใจและคอยประคบประหงมเธอในทุกเรื่อง

 

ต่อมา หญิงสาวเดินไปที่เตาเผาถ่านแล้วพบว่าอุณหภูมิในเตายังคงสูงมาก ก่อนที่เธอจะคีบถ่านที่ถูกเผาเป็นรูปร่างกิ่งไม้ออกมา และเคาะมันเบา ๆ

 

ปรากฏว่าถ่านในมือไม่แตกหัก ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นคาร์บอนไปทั้งหมดแล้ว

 

สำเร็จ!

 

“พี่รอง มันได้ผล นี่คือถ่านที่เทพอสูรแสดงให้ข้าเห็นในความฝัน” หูเจียวเจียวกล่าวพร้อมเผยรอยยิ้มสดใส

 

เธอไม่คาดคิดเลยว่าการเผาถ่านครั้งแรกในชีวิตจะประสบความสำเร็จ

 

“จริงหรือ?”

 

“ดีมาก!”

 

ภูตหลายคนส่งเสียงโห่ร้องทันที จากนั้นภูตคนหนึ่งก็รีบไปบอกข่าวดีแก่หัวหน้าเผ่า

 

“หูเจียวเจียว เจ้าเก่งมากจริง ๆ ตอนนี้บ้านหินก็กำลังถูกสร้างขึ้น ผู้หญิงในเผ่าจะไม่ต้องทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็นในหน้าหนาวอีก” ชาวบ้านในเผ่ามองจิ้งจอกสาวด้วยสายตาซาบซึ้ง

 

ทำไมพวกเขาถึงไม่รู้ว่าหูเจียวเจียวฉลาดขนาดนี้มาก่อน?

 

มันคงจะดีถ้าเขาได้เป็นคู่กับนาง...

 

“ถูกต้อง เจียวเจียวของเราเป็นภูตที่เทพอสูรโปรดปราน” หูชิงเกาพูดยกยอน้องสาวสุดที่รักด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

 

ภูตอีก 2 คนที่เหลือมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจิ้งจอกหนุ่ม ดังนั้นพวกเขาจึงแอบขยับไปด้านข้างอีกฝ่าย โดยวางแผนที่จะใช้เส้นสายในการได้ใกล้ชิดน้องสาวของเขา

 

“หูชิงเกา เจียวเจียวของเจ้ามีหลงโม่เป็นคู่เพียงคนเดียว หากนางพิจารณาอยากจะหาคู่เพิ่มอีกสัก 2-3 คน...”

 

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นไง?”

 

หูชิงเกาชำเลืองมองทั้งคู่ก่อนจะผลักพวกเขาออกไปด้วยความขยะแขยง

 

“ไสหัวไปให้พ้น!”

 

แค่มีหลงโม่คนเดียวก็พอแล้ว น้องสาวเขาตัวเล็กบอบบางเช่นนี้จะอยากได้คู่มากมายไปทำไม?

 

ไม่มีทางซะหรอก!

 

หากเจ้าอยากได้น้องสาวตัวน้อยของข้า เจ้าต้องข้ามศพข้าไปก่อน!

 

เวลาต่อมา ชายผู้เป็นหัวหน้าเผ่าที่เดินทางมาถึงก็ยิ้มหน้าบาน

 

ไม่นานชายชราก็ออกคำสั่งให้ภูตทุกคนเริ่มเคลื่อนย้ายถ่านที่อยู่ข้างในออกมาวางข้างนอก และในไม่ช้าก็มีกองถ่านเล็ก ๆ อยู่ด้านข้างเตาเผา

 

หูเจียวเจียวได้เห็นสิ่งที่เขียนบนม้วนหนังสือหนังแกะว่าเตาเผาดินธรรมดาสามารถเผาถ่านได้ครั้งละ 200 ก้อน

 

เตาเผาดินที่พวกภูตสร้างมีขนาดใหญ่กว่าเตาเผาดินทั่วไป 2-3 เท่า เธอจึงประมาณคร่าว ๆ ว่าเตานี้ผลิตถ่านได้ประมาณ 500 ก้อนต่อการเผา 1 ครั้ง

 

แม้ว่าคุณภาพของพวกมันจะไม่ดีเท่าถ่านชั้นดีที่ผลิตใช้ในเชิงอุตสาหกรรม แต่ถ่านเหล่านี้ก็สามารถใช้ก่อไฟหรือให้ความร้อนในโลกภูตได้ดี และไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน

 

หญิงสาวอดคิดในใจไม่ได้ว่าภูตนั้นแข็งแกร่งจริง ๆ

 

เตาเผาดินที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิม 2-3 เท่านั้น คงมีเพียงภูตที่จะทำเสร็จได้อย่างรวดเร็ว

 

“เจียวเจียว เพื่อเป็นการตอบแทนที่เจ้าทำงานอย่างหนัก เจ้าสามารถนำถ่านชุดแรกที่เราเผากลับบ้านได้ทั้งหมด!”

 

หัวหน้าเผ่าไม่ใช่คนขี้เหนียว เขามอบถ่านทั้งหมดที่เผาออกมาครั้งแรกให้กับหูเจียวเจียวอย่างไม่เห็นแก่ตัว