บทที่ 102: ตัดเขามังกร

ฟิ้ว~

 

ในเวลานี้ มังกรดำตัวเขื่องลอยลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับจับวัวตัวอ้วนหลาย 10 ตัวไว้ในกรงเล็บของมัน

 

ไม่นานมังกรตัวนั้นก็กลายร่างเป็นมนุษย์ แล้วทุกคนก็เห็นว่าเป็นหลงโม่ที่ออกไปล่าสัตว์

 

พอเห็นว่าชายหนุ่มนำเหยื่อจำนวนมากกลับมา พวกภูตจึงไปรวมตัวกันรอบ ๆ พลางเอ่ยปากชมเขา

 

“หลงโม่ เจ้าล่าสัตว์ได้เก่งจริง ๆ วัวดำพวกนี้ตัวใหญ่มาก แต่เจ้าก็ยังจับพวกมันกลับมาได้หลาย 10 ตัวในคราวเดียว แล้วอีกอย่าง วัวดำก็จัดการได้ไม่ง่ายด้วย… ตอนนี้เรามีเหยื่อมากมาย ในที่สุดข้าก็ได้กินหนำใจ 10 วันที่ผ่านมานี้ข้ากินไม่อิ่มเลยสักวัน”

 

“ใช่ ข้าเคยไปแลกเปลี่ยนเกลือ แต่ระหว่างทางข้าไม่เคยอิ่มท้องเลย” 

 

เมื่อเหล่าภูตเห็นเหยื่อมากมายกองอยู่ตรงหน้าก็ตาเป็นประกาย

 

ตามปกติสมาชิกในกลุ่มมักจะกินเหยื่อเท่าที่จับได้เท่านั้นโดยไม่แตะต้องเสบียงที่เอาติดตัวมาด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว บางครั้งพวกเขาอาจจะโชคดีจับเหยื่อมาได้มากสักหน่อย แต่ว่าเหล่าภูตชายก็ไม่สามารถแบกพวกมันติดตัวไปด้วยได้อยู่ดี 

 

แล้วหากวันไหนโชคร้ายล่าเหยื่อตัวใหญ่ไม่ได้ ภูตในกลุ่มจะต้องมานั่งแบ่งสัตว์ตัวเล็ก ๆ กินกันหลายคน ดังนั้นการเดินทางไปแลกเปลี่ยนเกลือทุกครั้งไม่เคยมีใครได้กินอิ่มเลย

 

ขณะนี้ใบหน้าของหลงโม่ยังคงเฉยเมยเช่นเดิม เขาพยักหน้ารับคำพูดของทุกคน จากนั้นก็เดินออกไปด้านข้างเพื่อให้คนอื่นแจกจ่ายเหยื่อกันเอง

 

ในเวลาเดียวกัน หูชิงซานมองไปข้างหลังมังกรหนุ่มอยู่สักพักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่เห็นหูชิงหลู่กลับมาสักที เขาจึงขมวดคิ้วถามอีกฝ่าย “หลงโม่ น้องสามของข้าอยู่ที่ไหน?” 

 

“หูชิงหลู่? ข้าไม่เห็นเขาเหมือนกัน เมื่อกี้เขายังอยู่ในค่ายพักแรมไม่ใช่หรือ?” หลงโม่หันไปตอบจิ้งจอกหนุ่มที่กำลังจ้องหน้าเขาด้วยท่าทางไม่ดีนัก

 

พอคำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม สีหน้าของหูชิงซานก็เคร่งเครียดขึ้น เขายกกำปั้นชกไหล่ของอีกคนทันที

 

“ไอ้สารเลว! เจ้าไม่ได้ขอให้หลงอู่กลับมาบอกให้เขาไปช่วยเจ้าหรอกหรือ เจ้าพาเขาไปที่ไหน!?”

 

ในบรรดาพี่น้อง 5 คนของตระกูลจิ้งจอก หูชิงซานเป็นคนอารมณ์รุนแรงที่สุดในยามที่เขาโกรธ

 

“หลงอู่?” พอมังกรหนุ่มได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าของเขาก็มืดลงทันที เมื่อตระหนักอะไรบางอย่างได้ เขาจึงอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าไม่ได้อยู่กับเขา และไม่ได้ขอให้เขากลับมาบอกอะไรใครด้วย”

 

“เป็นไปได้ยังไง ทุกคนได้ยินเหมือนกันหมด และหลงอู่ก็พูดชัดเจนว่า—”

 

บัดนี้ดวงตาของคนเป็นพี่ใหญ่เบิกกว้าง การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ทว่าก่อนที่เขาจะพูดจบ สีหน้าของหลงโม่ก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ชั่ววินาทีนั้นเขาแปลงร่างเป็นมังกรแล้วพุ่งออกจากค่ายพักแรมไป

 

“เฮ้ย! หลงโม่ เจ้าจะไปไหน กลับมาหาข้าก่อน! เจ้าเอาตัวน้องสามของข้าไปไว้ที่ไหน!”

 

หูชิงซานตะโกนเรียกอีกฝ่ายด้วยความกังวลใจ ก่อนจะแปลงร่างเป็นจิ้งจอกขาววิ่งตามไปติด ๆ 

 

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก คนอื่นในค่ายพักแรมยังไม่ทันได้เข้าใจเรื่องราว ทั้งคู่ก็หายตัวไปแล้ว

 

“อิงหยวน เอ่อ...” ภูตชายคนหนึ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขาหันมามองหน้ากันแบบตกตะลึง

 

อินทรีหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นพลางมองไปยังทิศทางที่ทั้ง 2 คนจากไป 

 

“เจ้า 2 คนนี้ออกจากค่ายไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พวกเจ้าอยู่จัดการกับเหยื่อที่นี่ แล้วคนที่เหลือไปตามตัวพวกเขากลับมาพร้อมกับข้า” 

 

“รับทราบ” 

 

เมื่อสิ้นคำสั่งของหัวหน้ากลุ่ม ผู้ชายทั้งหมดก็แปลงร่างกลายเป็นสัตว์เพื่อวิ่งตามอินหยวนไป

 

...

 

หูชิงหลู่สะดุ้งเมื่อเห็นว่ากรงเล็บมังกรกำลังจะแทงมาที่ขนจิ้งจอก เขารีบกลิ้งออกจากจุดนั้นแล้วหลบการโจมตีของมังกรดำได้โดยไม่เป็นอันตรายใด ๆ

 

ถึงแม้ว่าการโจมตีครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ภูตมังกรตัวยักษ์ก็ไม่ยอมแพ้ เขาโจมตีรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

 

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างของจิ้งจอกขาวก็ปกคลุมไปด้วยบาดแผล

 

ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย หัวใจของจิ้งจอกหนุ่มกระตุกวูบ โดยธรรมชาติแล้วภูตทั่วไปไม่สามารถต่อสู้กับภูตมังกรได้เลย หากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาเกรงว่าตนจะต้องตายด้วยน้ำมือของหลงอู่

 

แต่หูชิงหลู่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขากัดฟันลากร่างที่บาดเจ็บสาหัสหลบไปด้านข้าง พร้อมกันนั้น เขาก็อ้าปากจิ้งจอกแหลมส่งเสียงหอนเบา ๆ คล้ายเสียงขับกล่อมที่เป็นสัญญาณระหว่างสัตว์

 

มังกรดำที่กำลังลอยอยู่ในอากาศชะงักไปแล้วพูดเย้ยหยันคู่ต่อสู้

 

“หูชิงหลู่ เจ้านี่มันขวัญสูงเทียมฟ้าเสียจริง ในเวลาแบบนี้ยังจะมาร้องเพลงได้อยู่ แต่ข้าไม่มีเวลามาชื่นชมบทเพลงของเจ้าหรอกนะ...”

 

หลังจากที่ภูตมังกรตัวใหญ่พูดจบ จิตสังหารก็ฉายแววในดวงตาของสัตว์ร้าย ไม่นานเขาก็แยกเขี้ยวพุ่งเข้าไปกัดคอของจิ้งจอกขาว

 

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหูชิงหลู่หมดแรงแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะหลบหลีกการโจมตีครั้งนี้พ้น!

 

แต่จู่ ๆ หลงอู่ก็รู้สึกชาที่ส่วนหาง พอเขามองย้อนกลับไปก็เห็นว่ามีงูหลากสีหลายสิบตัวกำลังกัดหางของตนไว้

 

ที่ข้างใต้ตัวมังกรหนุ่มมีงูมารวมตัวกันหลายร้อยตัวโดยที่พวกมันโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ในขณะที่รอบตัวหูชิงหลู่ก็มีงูเช่นกัน แต่ตอนนี้งูทั้งหลายพร้อมที่จะพุ่งเข้าไปกัดมังกรตัวเขื่องที่ลอยอยู่บนอากาศ

 

แย่แล้ว!

 

บริเวณโดยรอบไม่ได้มีเพียงแค่งูเท่านั้น มันยังมีแมลงพิษอีกจำนวนไม่ถ้วนซ่อนอยู่ใต้ร่างของงู ซึ่งมีทั้งตัวใหญ่และตัวเล็กปะปนกัน สถานการณ์แบบนี้เหมือนกับว่าพวกมันถูกเรียกมาโดยอะไรบางอย่าง จึงพากันมารวมตัวอยู่ตรงนี้แล้วจ้องมองมังกรดำไม่วางตา

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ใบหน้าของหลงอู่ซีดลง “เกิดอะไรขึ้น?”

 

ทำไมสัตว์มีพิษพวกนี้ถึงมาปรากฏตัวที่นี่?

 

มิหนำซ้ำ พวกมันไม่ได้โจมตีหูชิงหลู่ แต่มุ่งเป้ามาที่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

ทางด้านจิ้งจอกขาวพูดเยาะเย้ยอีกฝ่ายอย่างท้าทาย “ข้าไม่ได้ฆ่าง่ายขนาดนั้น ถ้าเจ้าอยากฆ่าข้าก็เข้ามาเล้ย!!” 

 

ในใจของชายหนุ่มได้นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อวาน ระหว่างทางที่เขาเดินกลับเผ่า น้องสาวสุดที่รักได้มอบถุงที่บรรจุผงแปลก ๆ มาให้ นางบอกกับเขาว่าผงนี้สามารถดึงดูดแมลงและงูพิษได้ แล้วเขาก็สามารถควบคุมพวกมันโดยการเลียนเสียงของสัตว์ป่า ซึ่งผงนี้มีไว้สำหรับป้องกันตัวเท่านั้น

 

เมื่อก่อนเขาสามารถเรียกแมลงพิษได้เพียงไม่กี่ตัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าผงวิเศษของน้องสาวจะใช้งานได้ง่ายขนาดนี้ และมันยังสามารถดึงดูดสัตว์มีพิษทั้งหมดในรัศมีหลายกิโลเมตรมาที่นี่ได้ในคราวเดียว

 

พอหลงอู่ได้ยินคำพูดยั่วยุของคู่ต่อสู้ ใบหน้าของเขาก็ขุ่นมัวทันที

 

“พวกมันก็แค่แมลงตัวเล็ก ๆ เท่านั้น เจ้าคิดว่าของแบบนี้จะสามารถขวางข้าได้งั้นรึ?”

 

เขากล่าวเย้ยหยันในขณะที่สะบัดหางเบา ๆ งูพิษที่พันอยู่รอบตัวเขาก็ถูกสลัดจนหลุด

 

“ข้าลืมบอกไป เกล็ดมังกรของภูตมังกรนั้นแข็งมาก แม้ว่าแมลงตัวจ้อยพวกนี้จะกัดทะลุเกล็ดมังกรของข้าได้ แต่พิษเพียงเล็กน้อยก็ไม่มีผลอะไรกับข้าอยู่ดี อย่างน้อยมันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าข้าจะฆ่าเจ้าได้สำเร็จ”

 

แค่มังกรดำกวาดหางใส่เบา ๆ แมลงพิษ งูและมดจำนวนมากบนพื้นดินก็ถูกบดขยี้จนตายในทันที โดยทิ้งไว้เพียงเศษชิ้นส่วนร่างกายของพวกมันที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น แต่ถึงอย่างนั้น สัตว์มีพิษที่อยู่บนพื้นก็ดูไม่เกรงกลัวความตายเลยสักนิด พวกมันกลับมารวมตัวกันพุ่งเข้าหามังกรตัวใหญ่อย่างต่อเนื่อง

 

หูชิงหลู่ได้เห็นภาพนี้ก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

เขาแค่เลียนเสียงเพื่อสั่งให้สัตว์มีพิษจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่เฉย ๆ แม้ว่าพวกมันจะโจมตีหลงอู่ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่พวกมันโดนกวาดล้างไปเยอะมาก แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้กันเลยแม้แต่น้อย

 

เป็นไปได้ไหมว่าผงยาของน้องเล็กจะมีผลมหัศจรรย์ถึงขั้นทำให้พวกมันคลั่งเลยทีเดียว

 

จิ้งจอกหนุ่มสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทางด้านภูตมังกรตัวยักษ์เป็นบ้าไปแล้ว เขาไม่สนใจกลุ่มแมลงบนร่างกายของตัวเอง แล้วมุ่งความสนใจที่จะโจมตีเป้าหมายอย่างรุนแรง 

 

“หูชิงหลู่!”

 

“น้องสาม!”

 

ในเวลาเดียวกันนั้น หลงโม่กับหูชิงซานก็ได้เห็นภาพที่เกิดขึ้นเสียก่อน ทั้งคู่จึงเปล่งเสียงตะโกนร้องเรียกจิ้งจอกขาวที่กำลังจะถูกโจมตีเสียงดัง

 

มังกรหนุ่มพุ่งเข้าไปเสยคางของหลงอู่พร้อมกับจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นปรปักษ์เต็มที่

 

วินาทีเดียวกัน หลงอู่กำลังอ้าปากเปื้อนเลือดตั้งท่าจะกัดหูชิงหลู่ แต่จู่ ๆ ก็มีแรงกระแทกใส่ตน ทำให้ฟันบนกับฟันล่างกระทบกันอย่างแรง เป็นผลให้มันงับเข้าใส่ลิ้นและริมฝีปากของตัวเองซึ่งทั้ง 2 นี้เป็นจุดอ่อนของภูตมังกร!

 

“กร๊าซซซ!!”

 

มังกรดำม้วนตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่กลางอากาศ

 

หลงโม่ไม่ได้ยั้งมือเพียงแค่นั้น เขาตวัดกรงเล็บมังกรที่แหลมคมฟันเข้าไปที่หัวของอีกฝ่าย

 

ฉัวะ!

 

จากนั้นเขามังกรทั้ง 2 ของหลงอู่ก็ขาดออกจากกันแล้วร่วงหล่นลงจากฟ้า

 

ซึ่งโดยธรรมชาติแล้ว เขาของภูตมังกรมีความสำคัญพอ ๆ กับชีวิต!