บทที่ 69: คบกับผู้ชายคนอื่น

ขณะที่หลงโม่กำลังสงสัยว่าเขาเดินทางมาผิดที่ จู่ ๆ ก็มีเด็ก 5 คนวิ่งออกมาจากบ้าน

 

“ท่านพ่อ!”

 

“นั่นท่านพ่อนี่นา ท่านแม่ไม่ได้โกหกเรา ท่านแม่ให้ท่านพ่อกลับมาแล้วจริง ๆ”

 

หลงหลิงเอ๋อวิ่งออกมาจากบ้านอย่างมีความสุขและโผเข้าสู่อ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ 

 

ใบหน้าเล็กที่น่ารักนั้นแดงระเรื่อจากความตื่นเต้น บวกกับดวงตากลมโตของนางจ้องมองไปที่พ่อมังกรเป็นประกาย

 

“ท่านพ่อ ในที่สุดท่านก็กลับมา หลิงเอ๋อคิดถึงท่านมาก!”

 

ตอนที่หลงโม่ยังอยู่ในเผ่า หลงหลิงเอ๋อยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ชอบเกาะต้นขาของเขาไม่ยอมปล่อย

 

เมื่อชายหนุ่มได้พบกับลูกของตัวเอง ใบหน้าที่เย็นชาและแข็งกร้าวก็แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน ยามที่เขาอยู่กับลูก ๆ เขาไม่ได้ปล่อยออร่าอันแสนเย็นชาและมืดมนออกมาเลยสักนิด

 

ไม่นาน เด็กอีก 4 คนก็วิ่งตามหลังสาวน้อยมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่แสดงอาการตื่นเต้นเท่ากับหลงหลิงเอ๋อ แต่ทุกคนก็ยังเม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่มีความสุข

 

ขณะนี้เจ้าตัวเล็กทั้งหลายดีใจมากที่ท่านพ่อกลับมาบ้าน

 

มีเพียงหลงเหยาเท่านั้นที่รีบบินตามพี่สาวมาด้านหลัง แต่เมื่อหลงโม่อ้าแขนจะกอดมังกรน้อย เขาก็รีบหยุดกะทันหันก่อนจะยืดศีรษะมองไปด้านหลังคนเป็นพ่อราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

 

“เหยาเอ๋อ มีอะไรหรือ?” หลงโม่เห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของลูกชายคนสุดท้อง เขาจึงถามขึ้นมาอย่างสงสัย

 

ในอดีต ตอนที่หลงเหยาเจอเขา เด็กคนนี้มักจะโผเข้ากอดเขาเช่นเดียวกับหลงหลิงเอ๋อ

 

แต่เจ้ามังกรน้อยเป็นลูกชาย เขาจึงไม่ค่อยอยากให้อีกฝ่ายยึดติดกับเขาเท่าไหร่นัก

 

ทว่าไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าวันนี้หลงเหยาจะไม่สนใจตน มันจึงทำให้พ่อมังกรรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

 

ถัดมา หลงหลิงเอ๋อเงยหน้าขึ้นและอธิบายด้วยเสียงอันไพเราะ “ท่านพ่อ เสี่ยวเหยากำลังมองหาท่านแม่”

 

“ทำไมนางไม่กลับมาพร้อมกับท่านล่ะ?” ดวงตาที่สุกสกาวคล้ายอัญมณีของสาวน้อยกะพริบปริบ ๆ ด้วยความงุนงง

 

หลงโม่ที่ได้ยินเช่นนี้ตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

 

ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกตั้งแต่เมื่อไหร่?

 

หลิงเอ๋อจะสนใจว่านางจะกลับมาหรือไม่ทำไมกัน?

 

เมื่อชายหนุ่มสบตาลูกสาวที่จ้องมองกลับมาอย่างมีความหวัง เขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน โดยไม่บอกอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทำให้เขากับหูเจียวเจียวเจอกันในวันนี้ “พ่อไม่เห็นนางเหมือนกัน พ่อคิดว่านางอาจจะกลับมาในเร็ว ๆ นี้”

 

จากนั้นดวงตาที่ลึกล้ำของหลงโม่เลื่อนไปมองที่เครื่องเรือนต่าง ๆ ในลานบ้าน

 

ด้านหนึ่งเป็นท่อนซุงที่กองไว้อย่างเรียบร้อย อีกด้านเป็นหินแปลก ๆ อีกทั้งรั้วดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นใหม่ แล้วบริเวณบ้านก็กว้างมากขึ้นด้วย มิหนำซ้ำ พื้นบ้านก็ดูสะอาดสะอ้านยิ่งขึ้น

 

นอกจากนี้ยังมีกระท่อมอีก 1 หลังเพิ่มขึ้นมา 

 

ปัจจุบันมีบ้านขนาดใหญ่ 1 หลัง ขนาดเล็ก 1 หลังอยู่ภายในรั้วเดียวกันซึ่งมันให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนครอบครัวทั่วไป

 

พอมังกรหนุ่มหันกลับมามองลูก ๆ อีกครั้ง เขาก็เห็นว่าพวกเขาแตกต่างจากเด็กตัวดำซูบผอมก่อนหน้านี้มาก ราวกับว่าเด็กทุกคนได้เกิดใหม่เสียอย่างนั้น

 

ระหว่างที่เขาไม่ได้กลับมาที่เผ่าเป็นเวลานาน ทำไมครอบครัวของตัวเองถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้?

 

หรือว่าผู้หญิงคนนั้นมีคนใหม่?

 

เมื่อหลงโม่นึกถึงความเป็นไปได้ดังกล่าว รูม่านตาสีทองของเขาก็หดลง และพวกมันก็ถูกย้อมด้วยความมืดมน

 

เขารู้ว่าแม่จิ้งจอกนั่นขี้เกียจจะตาย นางจะมานั่งทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยแบบนี้ได้อย่างไร อีกทั้งการที่นางจะสานสัมพันธ์กับอินทรีหนุ่มเจ้าเสน่ห์ได้สำเร็จนั้นยังห่างไกลนัก ด้วยเหตุนี้อีกฝ่ายอาจจะไปมีสัมพันธ์กับภูตชายคนอื่นแล้ว

 

!?

 

ทางด้านเหล่าเด็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของผู้เป็นพ่อก็มีสีหน้าผิดหวังทันที

 

พอหลงเหยาได้รู้ว่าหูเจียวเจียวยังไม่กลับมา เขาจึงบินไปอยู่บนศีรษะของหลงอวี้แล้วนอนหลับไป

 

ส่วนลูกชายตัวน้อยทั้ง 3 คนก็หันหลังกลับเข้าบ้านโดยไม่สนใจอะไรอีก

 

“...?” 

 

ทันใดนั้น หลงโม่ก็ได้เผชิญหน้ากับความรู้สึกถูกทิ้งอย่างกะทันหัน

 

ทำไมลูก ๆ ของเขาถึงมีปฏิกิริยาแตกต่างไปจากที่เขาคิดไว้?

 

“ท่านพ่อ ไปตามหาท่านแม่กันเถอะ พวกเราหิวแล้ว ไปรับท่านแม่มาทำอาหารกัน” หลงหลิงเอ๋อออกความเห็นอย่างชาญฉลาด แล้วดันต้นขาของผู้เป็นพ่อให้เดินออกจากลานบ้าน

 

ด้วยร่างกายที่บอบบาง เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะไม่สามารถผลักมังกรหนุ่มให้ขยับได้

 

ก่อนหน้านี้เขาพบนางออกไปทำงานกับกลุ่มเก็บเกี่ยว

 

เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งของทั้งหมดที่อยู่ในบ้านนั้นได้มาจากจิ้งจอกสาว?

 

ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังคงก้าวเดินไปอย่างเชื่อฟัง และเมื่อเขาหันกลับมา เขากำลังจะบอกลูกสาวว่าตนจะไปตามหาแม่เอง แต่หลงหลิงเอ๋อกลับวิ่งหนีไปไกลแล้ว

 

ครู่ถัดมา สาวน้อยก็ตะโกนทิ้งท้ายว่า “ไปเถอะท่านพ่อ เราจะรอท่านกับท่านแม่อยู่ที่บ้าน!”

 

นางเกือบจะบอกเขาตรง ๆ ว่า อย่ากลับมาจนกว่าจะเจอท่านแม่ด้วยซ้ำ

 

หลงโม่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปตามหาหูเจียวเจียวเพียงลำพัง

 

...

 

เมื่อหัวหน้าเผ่ารู้ว่ามีภูตเร่ร่อนอยู่ใกล้ ๆ เขาไม่กล้ารั้งอยู่ที่เดิมอีก เขาจึงบอกให้ภูตชายเก็บถุงผลไม้แล้วรีบกลับไปที่เผ่า

 

ส่วนหูเจียวเจียวยังคงเดินตามอยู่ท้ายแถวเหมือนเคย

 

“หูเจียวเจียว ข้าเดินด้วยได้ไหม?” ในขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังเล่นหญ้าหางสุนัขที่เก็บได้จากริมทาง จู่ ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังมาขัดจังหวะ

 

พอเธอเงยหน้าขึ้นก็พบลู่เมี่ยนเอ๋อกำลังจ้องมองเธอด้วยใบหน้าที่มีความหวัง

 

“เอ่อ...ได้สิ” หูเจียวเจียวผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินหลบไปด้านข้าง

 

หญิงสาวผู้เป็นนางเอกของนิยายวิ่งไปที่ด้านข้างของอีกฝ่ายด้วยหน้าตามีความสุข แล้วเดินไปพร้อมกับจิ้งจอกสาว

 

เส้นทางในป่านั้นไม่ได้ราบเรียบเดินง่าย หนทางที่ผู้หญิงเดินล้วนถูกผู้ชายถางป่าเปิดทางให้ทีละก้าว ซึ่งมันเหมาะสำหรับเดินคนเดียว แต่ถ้าอยากจะเดินเคียงข้างกัน 2 คน มันก็ต้องเบียดเสียดกันสักหน่อย

 

ขณะนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อเดินช้าลงเนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าของนาง และในทุก ๆ 2-3 ก้าว นางต้องวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อให้ตามทันหูเจียวเจียว

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวถูกกิ่งไม้ข้างทางข่วนแขนครั้งที่ 19 บนหัวของเธอก็มีเส้นสีดำปกคลุมเหมือนในการ์ตูนเพราะเธอรู้สึกหดหู่ใจมาก

 

เกิดอะไรขึ้นกับลู่เมี่ยนเอ๋อ?

 

นางไม่อยากเดินไปตามถนนโล่ง ๆ ข้างหน้า แต่นางอยากจะมาเบียดเสียดกับเธอเพื่อจับผิดหรือไง?

 

หูเจียวเจียวสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง แล้วกำลังจะหันไปพูดกับคนข้าง ๆ ทว่ากวางสาวกลับรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมาก่อนว่า “หูเจียวเจียว ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยข้าในวันนี้”

 

พอลู่เมี่ยนเอ๋อพูดจบ นางก็ถอนหายใจและรีบพูดต่อไป

 

“ก่อนหน้านี้ข้าเข้าใจเจ้าผิด ข้าเคยพูดจาไม่ดีกับเจ้า ถ้าเจ้าโกรธ เจ้าจะด่าข้าหรือทุบตีข้าก็ได้นะ ถ้ามันทำให้เจ้าหายโกรธได้ เจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ”

 

ตั้งแต่นางยังเด็ก พ่อเลี้ยงก็ไม่รักนาง ส่วนแม่กับน้องชายต่างพ่อของหญิงสาวก็ชอบรังแกตนต่าง ๆ นานา นางคิดว่ามีเพียงอิงหยวนกับหู่จิงซึ่งเป็นเพียง 2 คนในโลกเท่านั้นที่ดีต่อนางอย่างจริงใจ กวางสาวไม่คาดคิดเลยว่าหูเจียวเจียวที่นางเกลียดมาตลอดจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยตนเองไว้ 

 

นางจะไม่มีวันลืมบุญคุณในครั้งนี้ไปตลอดชีวิต

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อ เจ้า...” แม่จิ้งจอกหันไปมองอีกคนด้วยสายตาแปลก ๆ “เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?”

 

เธอไม่ได้ป่วยทางจิตสักหน่อย แล้วทำไมเธอต้องไปทำร้ายคนอื่นด้วย?

 

เป็นไปได้ไหมว่าตอนนี้สมองของนางเอกถูกภูตเร่ร่อนทำให้กระทบกระเทือน?

 

เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็ขมวดคิ้วพลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของอีกฝ่าย แล้วขยับเข้าไปใกล้นางเพื่อตรวจสอบ

 

“ไม่มีไข้ ไม่มีแผล...” เธอพึมพำกับตัวเอง

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อพยักหน้าอย่างเขินอาย ในขณะที่แก้มของเธอแดงขึ้น แล้วน้ำเสียงที่อ่อนโยนก็เต็มไปด้วยความเว้าวอน “ข้าไม่ได้เจ็บตรงไหน หูเจียวเจียว...เจ้ายกโทษให้ข้าได้ไหม?” 

 

ฝ่ายที่ถูกถามชำเลืองมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าก่อนจะพยักหน้าตอบ “อ่า ๆ ข้ายกโทษให้เจ้า”

 

จากนั้นเธอก็ขยับเข้าไปช่วยพยุงกวางสาวและเร่งฝีเท้าตามไปให้ทันกลุ่มคนที่เดินทิ้งห่างไปไกล

 

ถ้าเธอยังอืดอาดต่อไป เธอจะตามคนอื่นไม่ทันแล้วนะ!

 

การที่ผู้หญิงถูกทิ้งไว้ในป่าไม่ใช่เรื่องดี

 

ระหว่างนั้นลู่เมี่ยนเอ๋อมองจิ้งจอกสาวที่จับมือนางไว้แล้วรู้สึกสะเทือนใจยิ่งกว่าเดิม

 

หูเจียวเจียวใจดีมาก เมื่อรู้ว่านางได้รับบาดเจ็บ อีกคนก็ช่วยพยุงนางให้เดินไปด้วยกัน

 

หลังจากที่กลุ่มเก็บเกี่ยวมาถึงเผ่า ทุกคนก็เห็นกลุ่มชาวบ้านยืนล้อมกันอยู่ที่ทางเข้าในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยอะไรบางอย่างกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

เมื่อคนในเผ่าเห็นหูเจียวเจียวและภูตคนอื่น ๆ ก็มีเสียงอุทานดังมาจากฝูงชน

 

“ท่านผู้เฒ่ากลับมาแล้ว! เร็วเข้า บอกให้ท่านผู้เฒ่ามาที่นี่...”

 

“ท่านผู้เฒ่า เกิดเรื่องแล้ว!”