ทุกอย่างถือว่าเลิกแล้วต่อกัน

“ท่านแม่ข้าแอบรู้มาว่าท่านยังแอบซุกเงินไว้กับตัวไว้ไม่น้อย ซ้ำยังมีที่นาอยู่อีกหมู่บ้านกว่าสิบไร่ ข้าไม่นับรวมพวกมันด้วยถือว่าข้าปรานีท่านมากแล้วนะขอรับ” อวิ้นซียืนกอดอกก่อนหรี่ตาเล็กน้อยคล้ายรู้ทันแม่โจ เรียกได้ว่าแม่โจเป็นผู้รักบุตรชายคนโตมากจนขนาดสินเดิมของตน แม่โจไม่คิดแบ่งให้บุตรคนอื่นๆเลยด้วยซ้ำยังคิดเก็บไว้ให้บุตรชายคนโต หากเจ้าของร่างเดิมไม่ไปแอบได้ยินตอนแม่โจกับโจต้าคุยกันคงไม่รู้ว่าแม่โจแอบเก็บเงินและที่นาไว้อีกมาก

“ท่านแม่หยุดพูดก่อนเถอะขอรับ ของพวกนี้หาใหม่ทีหลังได้ แต่สินเดิมของน้องสะใภ้สามอย่างไรก็ต้องคืนให้เขา พี่ใหญ่ให้ตามที่เจ้าร้องขอ นี่คือทั้งหมดของพี่ใหญ่” ไม่คิดว่าแม้แต่เรื่องนี้อวิ้นซียังรับรู้ โจต้ารีบตัดบทมารดาของตนเอง เขายินดีที่จะให้น้องสะใภ้สามในส่วนสมบัติของเขา เพราะรู้ว่าแม่โจยังเหลือสมบัติติดตัวอยู่ อย่างไรเขาก็คงไม่ขาดเงินแน่ หากมารดายังพูดมากความอีกเขากลัวว่าอวิ้นซีจะเอามันไปทั้งหมด

“อืม เช่นนั้นเรื่องนี้ก็เลิกแล้วต่อกันวันนี้ ให้พี่รองพี่สะใภ้รอง น้องสี่และน้องสะใภ้สี่ ช่วยเป็นพยานด้วย จะไม่มีการพูดคุยเรื่องในวันนี้อีก ต่างคนต่างใช้ชีวิตของแต่ละครอบครัวไปไม่ยุ่งเกี่ยวกัน” ในเมื่อโจต้ายินยอมมอบของคืนแทนสินเดิมแต่โดยดี อวิ้นซีก็ไม่ได้พูดให้มากความ เพียงแต่ของให้เหล่าพี่น้องของสามีและสะใภ้ช่วยกันเป็นพยานในวันนี้ ต่อไปจะไม่มีการพูดถึงเรื่องวันนี้อีก ต่างคนแยกย้ายกันไป

“ได้พวกเราเห็นด้วย” โจฉีเห็นด้วย กล่าวคือเขาได้หมดใจต่อมารดาแล้ว แม้รู้ว่าแม่โจแอบเก็บสินเดิมไว้ให้พี่ใหญ่ตอนนี้เขาหาสนใจมันไม่

“ข้าก็เห็นด้วย” โจรุ่ยเองขอเช่นกัน แม้สมบัติที่แบ่งกันจะไม่ยุติธรรมนัก หากแต่ใช้จ่ายอย่างประหยัด ขยันทำงานมากขึ้น เขาคิดว่าหนึ่งปีครอบครัวของเขายังพอตั้งตัวได้อยู่

“เช่นนั้นข้ากับสามีขอตัวก่อน จะไปเก็บของหากเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้จะย้ายออกทันที ขอบคุณพวกพี่รอง น้องสี่ พี่สะใภ้รองและน้องสะใภ้สี่มากที่ช่วยเหลือพวกข้าในวันนี้ ท่านพี่ไปกันเถิด” อวิ้นซีไม่อยากอยู่ในห้องนี้นานนักจึงขอตัวออกไปก่อน อวิ้นซียังไม่ลืมขอบคุณพี่น้องคนอื่นๆ ของสามี อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่คิดข่มเหงสามีของเขา ซ้ำยังช่วยพูดให้อีกต่างหาก อย่างไรมีมิตรเพิ่มขึ้นยังดีกว่ามีศัตรู

“ได้ภรรยาข้า” โจอันเฉิงเดินตามหลังภรรยาของตนเองไปอย่างเชื่อฟัง

“ในเมื่อครอบครัวน้องสามไปแล้ว พวกเราก็ไปเก็บของกันเถิด ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก” โจฉีหันไปกล่าวกับภรรยาของตนเอง เขาเองก็ต้องไปเก็บของด้วยเช่นกัน อันไหนที่เป็นของเขา เขาจะไม่เหลือไว้ให้พวกโจต้าใช้แม้แต่น้อย

“ได้เจ้าค่ะสามี จิวเอ๋อลุกลูกแม่อุ้มน้อง เจ้าเดินตามพ่อกับแม่มานะ” สะใภ้รองรับคำสามีอุ้มลูกชายที่ยังเป็นทารก พร้อมบอกให้ลูกสาววัยหกขวบของนางเดินตามออกไป

“เช่นนั้นพวกข้าก็จะไปเก็บของเช่นกันพี่รอง คิดว่าพรุ่งนี้เช้าคงออกจากที่นี่เลย” โจรุ่ยเองก็จะแยกตัวไปเก็บของเช่นกัน ในเมื่อสถานการณ์ที่เรือนนี้น่าอึดอัดเช่นนี้สู้เขารีบเก็บของคืนนี้แล้ว ออกไปวันรุ่งขึ้นเลยเสียดีกว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าพี่ใหญ่นัก

“เช่นนั้นพวกเราก็ออกไปพร้อมกัน” เมื่อโจรุ่ยจะออกไปพรุ่งนี้ โจฉีก็จะออกไปด้วยเช่นกัน เขา เจ้าสาม และเจ้าสี่ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน ยังรักใคร่กันไม่น้อย หากพรุ่งนี้ไม่มีที่อยู่จะได้ช่วยเหลือกันได้บ้าง

“ได้” ว่าเสร็จครอบครัวรองกับครอบครัวสี่จึงพากันออกจากห้องโถงไปกันอย่างรวดเร็ว

“พวกมัน พวกลูกอกตัญญู ฮึม ข้าเลี้ยงพวกมันมาเสียข้าวสุกจริงๆ” แม่โจถึงกับอึ้งงัน พวกลูกอกตัญญูพวกนี้ไม่เห็นหัวเขาเลยสักนิด แม้แต่คำพูดลาพวกมันยังไม่เอ่ยออกมาแม้แต่น้อย หลงเมียกันเสียให้หมด

“ท่านแม่ใจเย็นลงเถิดขอรับ ข้ากับจินเอ๋อจะเลี้ยงดูท่านเอง ต่อไปท่านไม่ต้องไปสนใจพวกเขาแล้ว” โจต้าพูดปลอบแม่ของตนเอง เขาแสดงสีหน้าว่าห่วงใยแม่โจเหลือคณา

“ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ อยู่กับพวกเราต้องมีความสุขแน่เจ้าค่ะ ข้าจะดูแลท่านอย่างดีเจ้าค่ะ” สะใภ้ใหญ่เมื่อเห็นสามีกล่าวเช่นนี้ตนก็ผสมโรงพูดจาเอาใจแม่สามีด้วยเช่นกัน

“เฮ้อ ก็มีแต่เจ้าใหญ่และสะใภ้เช่นเจ้านี่แหละที่กตัญญูต่อข้า อวิ้นซีมันช่างโหดร้ายนักเอาของพวกเจ้าไปหมดแล้ว มาแม่จะมอบพวกนี้ให้เจ้า ความจริงแม่มีที่อยู่สิบไร่ กับเงินอีกยี่สิบตำลึงทอง อย่างน้อยก็พอช่วยครอบครัวของพวกเจ้าได้บ้าง” แม่โจมองบุตรชายคนโตกับลูกสะใภ้ แล้วให้สงสารทั้งสองคนนัก หากเกอหัวอ่อนอย่างอวิ้นซีไม่แข็งข้อขึ้นมา สมบัติมากมายขนาดนั้นคงไม่ต้องหลุดมือพวกเขาไป ยิ่งทั้งสองคนไม่โทษแม่โจแม้แต่น้อยแม่โจยิ่งรู้สึกรักพวกเขามากขึ้น

“แต่นี่เป็นสินเดิมของท่านนะขอรับ” โจต้ามีท่าทีตกใจ แต่ในใจของเขานั้นกลับลิงโลดขึ้นมา อย่างไรสมบัติพวกนั้นก็เสียไปแล้วเพื่อแลกกับชื่อเสียงของครอบครัว และเรือนหลังใหญ่หลังนี้ยังคงตกเป็นของเขา ไม่คิดว่าแม่โจจะให้สินเดิมของเขามาง่ายๆ เช่นนี้ อย่างไรโจต้าเองก็ไม่ชอบทำงานนัก หากไม่ได้สินเดิมของแม่โจนี้คิดว่าไม่นานคงไม่มีกินแน่ จะไม่ให้โจต้าดีใจได้รึ

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่ให้เรามาเยอะแล้ว พวกเรารับไว้ไม่ได้จริงๆ เจ้าค่ะ” สะใภ้ใหญ่สบตาสามีแล้วรู้ความนัยทันที หากได้เงินมาจากแม่สามี นางเองก็จะมีเงินไปต่อทุนที่โรงพนันในเมือง นางย่อมยินดียิ่งจึงร่วมเล่นละครสะใภ้กตัญญูไปกับสามี

“อย่างไรพวกเจ้าก็เลี้ยงดูข้าตอนแก่เฒ่า หากไม่สบายใจเอาเป็นว่าข้าให้หลานชายของข้าแล้วกัน” แม่โจยิ้มยินดี ในเเววตามีความรักใคร่ภูมิใจ แม้บุตรชายคนอื่นๆ จะไม่ได้เรื่อง อย่างไรเจ้าใหญ่และครอบครัวของเขายังคงกตัญญูกับเเม่โจอยู่มาก แม่โจมองท่าทางลำบากใจของสองสามีภรรยา จึงใช้ชื่อหลานชายเป็นข้ออ้างให้พวกเขารับไว้อย่างไม่กระดากใจนัก

“เอ่อ หากท่านแม่พูดเช่นนั้นก็ได้ขอรับ” โจต้าแสดงสีหน้าลำบากใจคล้ายไม่อยากรับ แต่จำใจรับไว้ให้บุตรชายของเขา

“อาหยวนรีบๆ ขอบคุณท่านย่าของเจ้าเร็วเข้า” เมื่อสามีเอ่ยรับมาแล้ว สะใภ้ใหญ่ก็เร่งให้บุตรชายวัยห้าขวบของนางที่กำลังกินขนมอยู่มาเอาใจแม่โจ

“ขอบคุณขอรับท่านย่า ท่านย่าดีกับข้าที่สุด ข้านวดให้ท่านย่าเองขอรับ” โจอี้ชวน เด็กชายตัวอ้วนรู้ความนักเมื่อมารดาของตนสั่งเขาพร้อมจะทำตาม คล้ายถูกฝึกให้ทำเช่นนี้หลายครั้งแล้ว เขาออดอ้อนเอาใจท่านย่าของตนเองเสียเต็มที่

“ฮ่าๆ ข้าดีกับเจ้า เพราะเจ้ากตัญญูกับย่าที่สุดอย่างไรเล่า มาให้ย่าหอมเจ้าสักหน่อย” แม่โจกอดหลานชายคนแรกของตนเอง แม่โจเมื่อถูกหลานชายอ้อนก็อารมณ์ดียิ่งนัก แม่โจรักโจต้าอย่างไร เขาเองก็รักบุตรชายของโจต้าไม่แพ้กัน ดูจากขนาดตัวของเขาที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ ต่างจากบุตรของโจฉีกับโจรุ่ยที่ผมแห้งเหลือเกิน

“ขอรับท่านย่า” เบื้องหลังสองสามีภรรยายิ้มให้แก่กัน ในที่สุดก็ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการมาแล้ว