243 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งความมืด

243 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งความมืด

ตอนนี้เราขี่หลังมังกรขาวเมล-ซังและบินอยู่ในท้องฟ้า

สมาชิกคือฮีโร่อาเบล โมโมะ เมล-ซัง และผม

สมาชิกเดียวกับที่ลาเบรินทอส

จูเลียตต้า-ซังอยากจะมาด้วยกันกับเรา แต่เมล-ซังพูดดว่า ‘อย่าเพิ่มจำนวนมากเกินไป’ ดังนั้นเธอยอมแพ้ด้วยน้ำตา

ผมรู้สึกแย่นิดหน่อยกับเธอ แต่เมล-ซังเป็นคนที่ให้เราขี่ ดังนั้นเราบ่นไม่ได้

“ว้าาา มันสูงมาก มาสเตอร์!” (โมโมะ)

“ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ! ปีกของชั้นบินสูงขนาดนี้ไม่ได้!” (อาเบล)

“ฮึ่ม ใช่มั้ย ใช่มั้ย?” (เมล)

โมโมะและฮีโร่อาเบลอารมณ์ดี

เมล-ซังตอบอย่างกภาคภูมิใจกับเรื่องนั้น

และสำหรับผม…

“...”

ผมเงียบ

เพราะมันน่ากลัวมากๆ

แม้ว่าผมจะใช้โล่งจิต มันยังน่ากลัว

มันสั่นมาก และผมเปิดตาไม่ได้เพราะลมแรง

เออ๋? …มันจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลาหรือ?

มันต่างจากการเดินทางบนท้องฟ้าที่สบายของเรือบิน…

แต่โมโมะและอาเบลดูเหมือนจะสนุก ดังนั้นผมไปขัดความสนุกที่นี่ไม่ได้

ต้องทน ทน

“ผู้ใช้สปิริต-คุง อยากให้ชั้นบินช้ากว่านี้มั้ย?” (เมล)

“...มันจะช่วยชั้นได้” (มาโกโตะ)

เมล-ซังสังเกตอย่างรวดเร็ว

อย่างที่คาดกับคนที่อายุมากที่สุด เธอเก่งในการดูแลคนอื่น

ขอบคุณเมล-ซังที่ชะลอลงนิดหน่อย ในที่สุดผมก็สามารถจะพูดได้

ผมพูดกับสองคนระหว่างที่ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้ดูหดหู่มากเกินไป

“นายเคยไปที่ลาโฟรเอจแล้ว ใช่มั้ย มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลถามเรื่องนี้กับผมระหว่างที่พูดคุย

ผมกำลังจะตอบว่า ‘เคยไป’ แต่ผมรีบปิดปากของผม

“แน่นอนว่าชั้นไม่เคยไป” (มาโกโตะ)

ที่ผมเคยไปเป็นเมืองหลวงของลาโฟรเอจ 1,000 ปีในอนาคต

ซากปรักหักพังที่ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน

“จริงๆแล้ว ชั้นอยากไปที่นั่นตลอดเวลานี้ ชั้นเคยได้ยินแต่ข่าวลือ แต่เมืองศักดิ์สิทธิ์นี้ได้หนีจากภัยของกองทัพลอร์ดปีศาจ ชั้นสงสัยว่ามันเป็นที่ยังไง” (อาเบล)

“ใช่…” (มาโกโตะ)

การตอบที่หนักของผมตรงกันข้ามกับตาที่เป็นประกายจากความคาดหวังของอาเบล

เหตุผลที่ลาโฟรเอจเจริญรุ่งเรื่อง เพราะมันเกี่ยวข้องกับกองทัพลอร์ดปีศาจ

จากหนังสือภาพ คนที่ค้นพบเรื่องนี้คือฮีโร่อาเบล

ผมพาเขามาด้วยกันกับผมเพราะผมแยกจากเขาไม่ได้ แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…

“มาสเตอร์ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกเวทมนตร์ไฟที่นี่!” (โมโมะ)

โมโมะประท้วงที่ข้างผม

การอยู่บนหลังเมล-ซัง ทำให้ลมแรง ไฟจบที่การถูกเป่าดับ

พูดถึงแล้ว ผมก็ฝึกเวทมนตร์น้ำและโชคชะตาต่อ

“งั้น มาลองใช้เวทมนตร์อื่นเถอะ ถ้ามันเป็นเวทมนตร์ดินหรือไม้ เธอจะใช้มันได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมเสนอเวทมนตร์อื่นให้กับโมโมะ

“ออออุ…งั้นพี่ก็จะไม่พูดว่าไม่ต้องฝึกระหว่างที่เราเดินทาง หือห์…” (โมโมะ)

“ไม่ใช่มันอีกทางหนึ่งเหรอ? ไม่มีอะไรให้ทำที่นี่นอกจากฝึก ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ลูกศิษย์ของผมพูดบางอย่างที่ไม่มีเหตุผลเลย

เธอสมควรจะเป็นอนาคตปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ในทันทีนั้น ผมจำบางอย่างที่สำคัญได้

“มังกรขาว-ซัง เธอสอนเทเลพอร์ตให้กับโมโมะได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมตะโกนไปหาเมล-ซังในสถานการณ์นี้ ที่มันยากที่จะคุยเพราะลม

“หืม? ชั้นสอนเหรอ? ชั้นไม่ถือมันจริงๆ” (เมล)

“ทำไมถึงทำนี่กระทันหันล่ะ มาสเตอร์” (โมโมะ)

“เพราะชั้นสอนมันกับเธอไม่ได้ แต่เธอมีสกิลปราชญ์ ดังนั้นเธอใช้มันได้ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นหนึ่งในผู้ใช้เทเลพอร์ตที่โดดเด่นในทวีปในอนาคต

นั่นทำไมโมโมะควรจะมีพรสวรรค์

“งั้น ในเวลาที่เราว่าง ชั้นจะสอนเวทมนตร์โชคชะตากับเธอ” (เมล)

“ค-ค่ะ…ตอนนี้หนูมีมาสเตอร์สองคนแล้ว” (โมโมะ)

“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นสอนมนุษย์…ไม่ครึ่งแวมไพร์ ฟุฟุ ชั้นเข้มงวดนะ รู้มั้ย?” (เมล)

“อออุ ได้โปรดอ่อนโยน” (โมโมะ)

เมล-ซังดูแลคนอื่นเก่งจริงๆ

เธอถูกรักโดยมังกรโบราณในลาเบรินทอสด้วย

เธอเหมือนพี่สาวเลย

อย่างที่คาดกับมังกรอายุ 10,000 ปี

แต่เมื่อผมพูดเกี่ยวกับอายุของเธอ เธอจ้องผม ดังนั้นมันดูเหมือนผมไม่ควรพูดเรื่องนั้น

“มาโกโตะ-ซัง ชั้นควรจะทำอะไรดี?” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลถามอะไรแปลกๆ

แต่ผมพูดอะไรกับผู้กอบกู้อาเบลในตำนาน เหมือนผมเป็นเจ้านายเขาไม่ได้นะ…

“อืม…ชั้นไม่ใช่นักดาบ ดังนั้นชั้นสอนอะไรนายไม่ได้ อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

“เข้าใจ…แล้ว…” (อาเบล)

เขาดูเหมือนจะเศร้านิดหน่อย

{—ในทันทีนั้น คำพูดที่ฟูจิ-ยังบอกผมเมื่อนานมาแล้ว ขึ้นมาในใจของผม}

“ฟังที่นี่ ทักกิ-โดโนะ เมื่อเวลาที่มีเพื่อนมากกว่า 3 คน หัวข้อการสนทนาควรจะเป็น ‘ความรู้ที่ถูกแบ่งปัน’ -เดสุ โซ เราเครื่องร้อนเมื่อพูดเกี่ยวกับเกม แต่ถ้าคนที่ไม่มีความรู้มากเกี่ยวกับเกมปนเข้ามาในกลุ่ม พวกเขาจะรู้สึกเหมือนถูกมองข้าม มันสำคัญที่จะมีความรู้อื่น” (ฟูจิ)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

อย่างที่คาดกับผู้เชี่ยวชาญการสื่อสารฟูจิ-ยัง

มันช่วยได้จริงๆ

“ดังนั้น ทักกิ-โดโนะต้องเรียนรู้ที่จะเข้าใจความยิ่งใหญ่ของหูสัตว์-เดสุ โซ!” (ฟูจิ)

ดูเหมือนเขาเพียงแค่อยากพูดเกี่ยวกับรสนิยมของเขา

มันไม่ช่วยเลย

“แต่ชั้นรู้สึกว่าคนที่ชอบหูสัตว์นั่นมีความรู้เกี่ยวกับเกมนะ… แต่นี่เป็นอคติของชั้นนะ” (มาโกโตะ)

“มุห์ ตอนนี้ที่นายพูดถึงมัน นั่นมันฟังดูจริง” (ฟูจิ)

มันค่อนข้างเป็นการคุยที่ไม่มีจุดประสงค์

ผมยังไม่เข้าใจความยิ่งใหญ่ของหูสัตว์แม้ว่าจะหลังจากนั้น

อย่างไรก็ตาม…

โมโมะ เมล-ซัง และผมมีการสนทนาที่เครื่องร้อนเกี่ยวกับเวทมนตร์

มีแค่ฮีโร่อาเบลที่ไม่มีส่วนร่วมในการคุย

นี่มันไม่ดีเลย

“นายสอนเวทมตร์แสงให้ชั้นได้มั้ย? ชั้นเพิ่งได้สกิลมาและชั้นไม่ชินกับมัน

“ชั้นสอนนายเหรอ…? เข้าใจแล้ว ปล่อยมันให้ชั้น!” (อาเบล)

หน้าของอาเบลสว่างขึ้น

มันเป็นทางที่ถูกต้อง

“งั้น ชั้นจะแสดงเวทมตร์ของชั้นให้ดูก่อน” (มาโกโตะ)

“ต-ตอนนี้เหรอ?!” (อาเบล)

“เฮ้ พวกนาย อย่ามาทำเวทมนตร์เละเทะบนหลังชั้นนะ โอเคมั้ย…?” (เมล)

เมล-ซังเตือนเรา และเดินทางผ่านท้องฟ้าต่อ

◇มุมมอง ฮีโร่ อาเบล◇

ตอนนี้มันเป็นกลางคืน และเฮเลเมอร์ค-ซามะพูดว่าเธอเหนื่อย ดังนั้นเราตัดสินใจที่จะตั้งแค้มป์

มาโกโตะ-ซังจับปลาจากแม่น้ำ และโมโมะ-จังปรุงมัน

หนูกำลังจะช่วยบางอย่าง แต่มาโกโตะ-ซังพูดว่า ‘มันโอเค แค่พักผ่อน’ ดังนั้นตอนนี้หนูไม่มีอะไรทำ

หลังจากทุกคนได้กินอาหารค่ำ มันได้ถูกตัดสินใจว่าเราจะสลับกันนอน

“งั้น นายไปก่อน อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

“มาสเตอร์ พี่เซแล้ว ได้โปรดพัก” (โมโมะ)

“ผู้ใช้สปิริต-คุง นายเป็นคนที่เหนื่อยที่สุด พัก” (เมล)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนมาโกโตะ-ซังได้ใช้ความอดทนไปค่อนข้างมากจากการขี่มังกรขาว-ซามะ

เขานอนลง และมันไม่ใช้เวลานานสำหรับเขาที่จะหลับ

“หนูจะนอนด้วย!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังเข้าไปในผ้าห่มของมาโกโตะ-ซัง และเธอดูเหมือนจะหลับอย่างสงบสุขด้วย

เธอดูเหมือนน้องสาวที่อยากโดนเอาใจโดยพี่ชาย

คนที่เหลืออยู่คือหนูและมังกรขาว-ซามะ

พูดถึงแล้ว ตัวของมังกรขาว-ซามะตอนนี้ไม่ใช่มังกร แต่เป็นมนุษย์ผู้หญิง

“...”

“...”

ไม่มีการสนทนา

นี่มันอึดอัด

มังกรขาว-ซามะพูดกับหนูดั่งทำลายความเงียบ

“พูดถึงแล้ว ทำไมตอนนี้เธออยู่ในรูปผู้หญิง รูปคนปีกสวรรค์? ไม่ใช่รูปนี้ควรจะซ่อนเหรอ?” (เมล)

“เพราะทั้งหมดมีแค่คนที่รู้ความลับของชั้นที่นี่… แล้วก็ มันง่ายกับชั้นมากกว่าที่จะอยู่ในรูปนี้ตอนกลางคืน แต่ชั้นกลับไปรูปผู้ชายในตอนเช้านะ…” (แอนนา)

“ฟุมุ ร่างกายเผ่าผสม หือห์ ต้องลำบากสำหรับเธอ” (เมล)

“ใช่… ชั้นต้องระวังรอบข้างตลอดเวลาเพื่อที่จะไม่ถูกจับจากมัน มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ชั้นสามารถอยู่ในรูปธรรมชาติ” (แอนนา)

หนูพูดอย่างนี้ขณะที่หนูชำเลืองมองหน้าตอนหลับของมมาโกโตะ-ซัง

มันไม่ได้เป็นเวลานานตั้งแต่หนูได้เจอเขา

แต่มาโกโตะ-ซังได้ทำให้หนูตกใจซ้ายขวา

หนูควรจะตามเขา

หนูมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีถ้าหนูเชื่อในเขา

ความคิดของหนูไหลไปทางนั้น

“คนนี้…อยู่ในสภาพที่ล่อแหลม” (เมล)

มังกรขาว-ซามะพึมพำ

หนูเกือบจะฟังมันไม่ทัน

อยู่ในสภาพล่อแหลม?

มาโกโตะ-ซังน่ะนะ?

แม้ว่าเขาแข็งแกร่งขนาดนี้?

หนูมองมังกรขาว-ซามะในความตกใจ

“อะไร ฮีโร่มนุษย์-คุง เธอไม่คิดอย่างนั้นด้วยเหรอ? เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีถ้าเธอตามผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)

“?!”

เธอยิ้ม

หนูรู้สึกเหมือนมังกรขาว-ซามะได้เห็นส่วนลึกที่สุดของหัวใจหนู หนูอยู่ในความเงียบ

ทำไมเธอพูดอะไรบางอย่างแบบนั้น?

“มังกรขาว-ซามะ…ได้โปรดบอกชั้นว่าเธอหมายความเรื่องนั้นว่ายังไง” (แอนนา)

“อย่าเสียงดัน สองคนจะตื่นขึ้น…นี่เป็นความเห็นของชั้นอย่างเดียว ไม่มีอะไรรับประกันว่าชั้นถูก ยังอยากจะได้ยินแม้อย่างนั้นมั้ย?” (เมล)

“ได้โปรด…” (แอนนา)

“ได้เลย” (เมล)

พูดคำนี้ อะไรที่มังกรขาว-ซามะบอกหนูมันมากพอที่จะทำให้หนูช็อก

 

เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord