242 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปที่ชั้นกลาง

242 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปที่ชั้นกลาง

“...นายจะพูดว่านายไปชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอสเหรอ?” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังจับหัวของเขาเหมือนเก็บความปวดหัวไว้อยู่

เราอยู่ตรงหน้าทะเลสาบใต้ดิน

มีคนจากเมืองดันเจี้ยนรวมตัวกัน

ทิวทัศน์นั้นดี และปรกติมันจะเป็นที่ที่คนหนึ่งควรจะระวังเกี่ยวกับมอนสเตอร์

แต่ตอนนี้ ไม่มีมอนสเตอร์ซักตัวอยู่รอบๆ

และเหตุผลสำหรับเรื่องนั้นก็คือ…

“อืม…ผู้หญิงคนนั้น…คือลอร์ดของลาเบรินทอส?” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้า-ซังพูดคำนี้อย่างลังเลระหว่างที่มองดูเมล-ซัง

นั่นใช่แล้ว มังกรขาวเมล-ซังที่ปรกติจะอยู่ในชั้นที่ลึกที่สุด แต่การมาที่ชั้นกลาง ทำให้มอนสเตอร์วิ่งหนีไป

เพราะเรื่องนั้น ชั้นกลางสงบสุข

สำหรับมอนสเตอร์ นี่มันต้องเป็นสถานการณ์ที่อุกอาจที่พวกมันรับไม่ได้

“นั่นใช่แล้ว มนุษย์ ชั้นเป็นหัวหน้าของที่อยู่ของมังกรโบราณในชั้นที่ลึกที่สุด เฮเลเมอร์ค มันเป็นหลายศตวรรษแล้วตั้งแต่ที่ชั้นได้ขึ้นมา แต่มันดูเหมือนชื่อของชั้นเป็นที่รู้จักกันดี” (เมล)

คนที่ดันหน้าอกของเธออย่างภาคภูมิใจคือมังกรขาว เมล-ซัง ที่ {กลายร่าง} จากมังกรมาเป็นมนุษย์ผู้หญิง

แต่ยังไงซะ เธอสูง 2 เมตร และมีทรวดทรงอย่างสุดยอดนางแบบ ดังนั้นเธอโดดเด่นมาก

“แน่นอนว่าเราจะรู้…”

“ไม่ใช่เธอเป็นมังกรโบราณในตำนานเหรอ…?”

“ไม่มีทาง…ทำไมเธออยู่ที่นี่…?”

ผมได้ยินเสียงเหล่านั้น

เมล-ซังเป็นมังกรที่มีชื่อเสียง

“มาโกโตะ แต่ชั้นได้ยินมาว่านายจะออกไปสำรวจนิดหน่อยนะ…?” (จอห์นนี่)

“นั่นใช่แล้ว การสำรวจสั้นๆ 2 วัน 1 คืน” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้ากับที่จอห์นนี่-ซังพูด

“““……”””

แต่คนรอบๆได้ส่งสายตาว่า ‘คนนี้พูดอะไรกัน?’

ทำไม?

ผมกลับมาอย่างเร็วนะ ไม่ใช่เหรอ?

“ม-มาโกโตะ-ซามะ มาพักหน่อยดีมั้ย? นายต้องเหนื่อยจากการไปที่ชั้นที่ลึกที่สุด ใช่มั้ย?”

คนที่พูดอย่างนี้คือเอลฟ์ที่ดูเหมือนลูซี่

เสียงของเธอสั่นน่าจะเป็นเพราะเธอกลัวเมล-ซัง

“ใช่ มันจริงที่ว่าชั้นเหนื่อย ดังนั้นชั้นจะไปพัก งั้น ชั้นอยากจะไปปราบลอร์ดปีศาจไบฟรอนพรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้ ดังนั้นนายจะมากับเรามั้ย จอห์นนี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

“““?!”””

เมื่อผมพูดอย่างนี้ สีหน้าของคนรอบๆผมเปลี่ยนไป

ปาร์ตี้ในตำนานตอนนี้สมบูรณ์แล้ว ดังนั้นเราควรจะสามารถชนะลอร์ดปีศาจได้

นั่นทำไมผมชวนเขา

“ม-มาโกโตะ-ซามะ?! นายพูดถึงอะไรบนโลกนี้กัน?!”

“มาโกโตะ-โดโนะ อย่างไร้เหตุผลนักสิ!”

“น-นายบ้าไปแล้วเหรอ?!”

เสียงดังขึ้นในทันที

สาวที่ดูเหมือนลูซี่ ฮีโร่เหล็ก-ซัง และชายกึ่งสัตว์คนอื่นทั้งหมดคัดค้าน

มังกรขาว-ซัง อาเบล และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่พูดอะไร

แต่พวกเขาทำหน้าที่ลังเลเล็กน้อยนะ

แต่ผมพูดว่าเราจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ ไม่ใช่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ…

แต่คนแรกที่จะถูกกำจัดจากประวัติศาสตร์คือไบฟรอน ดังนั้นผมไม่คิดว่าผมพูดอะไรที่ประหลาดออกไปนะ

“อะไร? นายจะต่อต้านราชาของเราเหรอ?” (เดีย)

ในทันทีนั้น เดียปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้

ทุกคน -โดยเฉพาะฮีโร่- ได้ดูประหม่า และเอามือไปจับอาวุธ

ดูเหมือนพวกเขาระวังคนที่ไม่รู้จักที่ปรากฏขึ้น

“อ้าา ทุกคน มันโอเค เธอเป็นสหายของชั้น และ…” (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะแนะนำตัวเดียกับพวกเขา แต่…

“มาแสดงพลังของราชาของเราเถอะ” (เดีย)

เดียยกมือขวาขึ้น

เฮ้ย อีโง่ หยุดมันนะ

มานาจำนวนมหาศาล รวมกันที่มือของเดีย

อันไดน์ไม่รู้จักการยั้งมือเรื่องมานา

ผลของมัน ที่ที่เรายืนอยู่ถูกปกคลุมไปด้วยมานาที่เข้มข้น

อากาศและพื้นสั่น ดั่งจะตอบสนองมานานั้น

ในทันทีต่อมา ทะเลสาบใต้ดินถูก {แช่แข็ง}

แม้แต่น้ำตกใหญ่ที่ล้อมทะเลสาบใต้ดิน เปลี่ยนไปเป็นน้ำแข็ง…และความเงียบปกครองชั้นกลาง

“ฮฮฮฮฮิ้!”

มีคนที่แม้แต่หล่นไปที่ก้น

“อีโง่!” (มาโกโตะ)

ผมตีหัวของเดีย

“ช-ชั้นขอโทษ ราชาของเรา!” (เดีย)

“ทำให้มันเป็นอย่างเดิมเดี๋ยวนี้!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ทันที!” (เดีย)

เดียคืนทะเลสายใต้ดินไปเป็นแบบเดิมของมัน

เสียงคำรามของน้ำตกสะท้อนด้วย

อากาศเย็น น่าจะเพราะผลของเวทมนตร์ของเธอ

ไม่มีใครพูดอะไร และมันกระอักกระอ่วนไปถึงสุดขีด

“เพราะทั้งหมด ครอบครัวมังกรของเราเกือบจะโดนกวาดล้างโดยเวทย์เดียวของผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)

“““…”””

สายตาของชาวบ้านเมืองดันเจี้ยนมันเจ็บปวด

สาวที่เหมือนลูซี่ก็สร้างระยะกับผม

ธงหัก!

แต่ยังไงซะ ผมไม่มีปัญหากับเรื่องนั้นนะ

ทุกคนเงียบ ผมเลยมองกลับไปที่จอห์นนี่-ซัง

“แล้วดังนั้น ชั้นอยากจะไปกำจัดลอร์ดปีศาจ มันเป็นยังไง จอห์นนี่-ซัง?” (มาโกโตะ)

แต่ครั้งนี้ ไม่มีการคัดค้าน

แต่จอห์นนี่-ซังดูเหมือนจะมีปัญหากับมัน

คนที่พูดแทนคือมังกรขาว-ซัง

“พูดถึงแล้ว นายพูดว่านายจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ แต่นายมีดาบศักดิ์สิทธิ์มั้ย?” (เมล)

“ดาบศักดิ์สิทธิ์?” (มาโกโตะ)

ผมเอียงหัวของผม

“ลอร์ดปีศาจถูกปกป้องโดยการปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้ามาร นายกำจัดพวกเค้าโดยไม่มีของไว้สวนพลัง นั่นก็คือดาบศักดิสิทธิ์ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์” (เมล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“ทำไมนายไม่รู้เรื่องนั้น…?” (เมล)

เพราะเธอรู้มั้ยล่ะ ผมไม่ใช่ฮีโร่

แต่มันจริงที่ว่าเขาพูดว่าฮีโร่และดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของคู่กันที่สำคัญ…ผมคิดว่านะ

ฮีโร่น้ำแข็งเลนเนิร์ดมีดาบศักดิ์สิทธิ์แอสคาลอน

ฮีโร่ลมไม้แมกซิมิเลียน-ซังมีดาบศักดิ์สิทธิ์คลาเรนท์

ฮีโร่เปลวเพลิงโอลก้า และดาบศักดิ์สิทธิ์บัลมุง

ฮีโร่สายฟ้าเกราลท์และดาบศักดิ์สิทธิ์ คาลิเบิร์น

และจากนั้น มีฮีโร่แห่งแสงซากุไร-คุง และดาบศักดิ์สิทธิ์ อะราวไดท์…ไม่ นั่นเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์มั้ย?

ผมไม่มั่นใจกับอันสุดท้าย

ใช่ พวกเขาส่วนใหญ่มีกันเล่มหนึ่ง

เข้าใจแล้ว ดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นของที่จำเป็น

แต่ยังไงซะ นั่นไม่ควรจะเป็นปัญหา

เพราะทั้งหมดมีฮีโร่อยู่เยอะที่นี่

“บางคนมีเล่มนึง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมมองดูฮีโร่ดิน-ซังและฮีโร่ไม้-ซัง และฮีโร่เหล็ก-ซัง

แต่พวกเขาทั้งหมดเลี่ยงสายตาอย่างน่าเศร้า

อ-เอ๋…?

“ไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซัง เป็นตัวแทนพวกเขาในการตอบ

เอ๋ จริงๆอ่ะ?

“มาโกโตะ-ซัง มาสเตอร์ของชั้น -ฮีโร่ไฟ- มีดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอทำมันหายในการต่อสู้กับเคน…” (อาเบล)

“ไม่มีทางน่า!” (มาโกโตะ)

เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร?

งั้น เรากำจัดลอร์ดปีศาจไม่ได้

“เมล-ซัง เธอรู้มั้ยว่าดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่รู้” (เมล)

มุห์ นี่มันมีปัญหา

จอห์นนี่ซังพูดขึ้นระหว่างที่ผมครุ่นคิด

“มาโกโตะ…เกี่ยวกับคำตอบของคำขอก่อนหน้า ชั้นจะให้ความร่วมมือในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจ แต่ชั้นอยากได้เวลานิดหน่อย เราสร้างเมืองใหม่ในชั้นกลาง แต่มันยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง มอนสเตอร์ในชั้นกลางแข็งแกร่ง ดังนั้นมันเดินหน้าอย่างช้าๆ นั่นทำไมชั้นอยากได้เวลานิดหน่อย” (จอห์นนี่)

เข้าใจแล้ว จอห์นนี่-ซังกังวลเกี่ยวกับชาวบ้านของเมืองชั้นกลาง

เพราะทั้งหมดเขาเป็นผู้อาวุโสสูงสุด

“ผู้นำเอลฟ์ ชั้นควรจะให้หนึ่งในครอบครัวมังกร อาศัยอยู่ที่นี่มั้ย? ถ้ามังกรโบราณอยู่ที่นี่ มอนสเตอร์จะไม่โจมตี” (เมล)

“...มันโอเคที่จะทำมากขนาดนั้นกับเราเหรอ?” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังทำหน้าตกใจ

โออ้ ความคิดดี มังกรขาว-ซัง!

“หรือเหมือนกับ ถ้าครอบครัวมังกรโจมตีชาวเมืองที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ นายจะโกรธมากกว่า ใช่มั้ย…?” (เมล)

มังกรขาว-ซังแอบมองผม

“จริง เพราะทั้งหมดมังกรแดง-คุง ดูเหมือนจะแค้นชั้น” (มาโกโตะ)

“ไม่ เด็กคนนั้นพูดว่าตัวของเค้าไม่หยุดสั่นโดยแค่มองนาย ดังนั้นชั้นคิดว่ามันควรจะโอเค” (เมล)

“เอ๋? ชั้นทำอะไรที่แย่ๆกับเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มาสเตอร์…” (โมโมะ)

การตอบโต้ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เข้ามา

อะไร?

“ชั้นแค่แช่แข็งเค้านิดหน่อยเอง” (มาโกโตะ)

“พี่พยายามจะถวายเค้าหลังจากนั้น ใช่มั้ย?!” (โมโมะ)

“อ้าาา…” (มาโกโตะ)

จริง

“เมืองควรจะเสร็จในประมาณ 30 วัน ถ้ามันหลังจากนั้น ชั้นไปได้กันกับกลุ่มของนายเพื่อสู้กับลอร์ดปีศาจได้” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังตกลง

โอเค ดูเหมือนการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจจะเป็นหลังจาก 30 วัน

แต่…

ผมจะไม่มีอะไรให้ทำจนถึงตอนนั้น

หืมม ทำอะไรดี?

ผมควรจะท้าทายวิหารทะเลลึกมั้ย?

ด้วยเดีย มันอาจจะง่ายอย่างคาดไม่ถึง

มากที่สุดของทั้งหมด…ผมคิดถึงเสียงของโนอาห์-ซามะ

โนอาห์-ซามะที่นำทางผมตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากวิหารแห่งน้ำ

ท่านไม่ควรจะรู้จักผมในยุคนี้ แต่ท่านจะต้อนรับผมถ้าผมไปหาท่าน?

ในเวลาที่ผมอยู่ในอารมณ์ที่อึมครึม

“ไม่ใช่ว่าดาบศักดิ์สิทธิ์จะอยู่ที่นั่นเหรอ?” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้าพึมพำสิ่งนี้

ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เรายังไม่ได้แก้ปัญหาเรื่องดาบศักดิ์สิทธิ์

นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาอยู่ในอารมณ์เศร้า

“จูเลียตต้า-ซัง เราควรจะไปที่ไหนดี?” (มาโกโตะ)

“คอร์เน็ต; เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ” (จูเลียตต้า)

ประเทศแห่งความมืด!

บ้านเกิดของฟูเรีย-ซัง

มากกว่านั้น มันยังไม่ล่มสลายในยุคนี้

ไม่ใช่แค่นั้น มันอยู่จุดสูงสูดของความเจริญรุ่งเรือง

แต่…

“ทำไมพี่รู้ว่าจะมีดาบศักดิ์สิทธิ์ถ้าเราไปที่นั่นล่ะ?” (โมโมะ)

โมโมะพูดเรื่องนี้ในความสงสัย

เข้าใจแล้ว ถ้ามีข่าวลือแบบนั้น กองทัพลอร์ดปีศาจจะไม่แค่ปล่อยมันไว้ ใช่มั้ย?

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันเป็นเพราะมันเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่ราชินีความมืดปกครองอยู่ มันเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่กองทัพลอร์ดปีศาจแตะต้องไม่ได้ มันพูดกันว่ามีทหารที่นั่นที่จะไม่แพ้กองทัพลอร์ดปีศษจ และภูเขาของอุปกรณ์ในตำนาน”

คนที่บอกเราคือเอลฟ์ที่เหมือนลูซี่

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่กองทัพลอร์ดปีศาจแตะต้องไม่ได้ หือห์…

งั้นมันถูกปฏิบัตอย่างนั้นในยุคนี้

มันทำให้ผมรู้สึกหลายอารมณ์เมื่อรู้ประวัติศาสตร์ของมัน

“แต่ไม่มีซักคนที่เดินทางไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์แล้วกลับมา รู้มั้ย?” (โวล์ค)

“เอ๋? ไม่กลับมา?” (มาโกโตะ)

ผมตกใจกับคำพูดของโวล์ค-ซังที่พูดอย่างนี้ด้วยหน้าที่ซีเรียส

หรือเหมือนกับ พวกเธอเคยไปขอความช่วยเหลือ หือห์

แน่นอนว่าพวกเขาจะทำ

“นั่นใช่แล้ว… แต่ยังไงซะ เมืองหลวงของประเทศแห่งความมืดปลอดภัย เป็นเพียงแค่ข่าวลือที่ชั้นได้ยินจากพ่อค้านักเดินทางนะ…” (จูเลียตต้า)

“มีพ่อค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

พวกเขาทำธุรกิจได้

“มี พวกเค้าทำอะไรที่คล้ายกับเรา พวกเค้าจะสร้างที่อยู่อาศัยในดันเจี้ยน ทำที่อยู่อาศัยใต้ดิน และใช้ชีวิตโดยการซ่อน ขณะที่พวกเขาเดินทางจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่ง” (จูเลียตต้า)

“ทำไมมาโกโตะ-คุงไม่รู้อะไรเลย?”

ผมถูกถามด้วยหน้าตาที่สงสัย

“อ้า” (มาโกโตะ)

นี่มันแย่แล้ว มันถูกเปิดเผยว่าผมไม่มีความรู้ทั่วไปของอดีต

“เจ้าคิดว่าชายที่เอาชนะเรา มังกรโบราณในทีเดียว ต้องหลบๆซ่อนๆเหรอ?” (เมล)

“““อ้าา~”””

ดูเหมือนทุกคนได้เข้าใจคำพูดของมังกรขาว-ซัง

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ…

ยังไงซะ มันถูกตีความในท่าทางที่สะดวก ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องแก้ความเข้าใจผิด

เราออกนอกประเด็นที่นี่

เราควรจะตัดสินใจแผนเราสำหรับอนาคต

“จอห์นนี่-ซัง มันโอเคที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจหลังจาก 30 วัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“อุมุ… งั้นมันถูกสรุปไว้แล้วว่า เราจะไปสู้กับลอร์ดปีศาจ หือห์ ช่วยไม่ได้ ชั้นจะให้ความร่วมมือ” (จอห์นนี่)

“งั้น เราจะไปที่ประเทศแห่งความมืดเพื่อจะหาดาบศักดิ์สิทธิ์ในเวลานั้นนะ โอเคมั้ย? เธอรู้จักที่มั้ย มังกรขาว-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ชั้นบอกตำแหน่งคร่าวๆได้ ช่วยไม่ได้ ชั้นจะแบกนายไปที่นั่น” (เมล)

มังกรขาว-ซังเห็นด้วย

“งั้น ได้โปรดทำ” (มาโกโตะ)

โอเค เราได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่ไหนต่อ

ที่ที่เรามุ่งหน้าไปคือเมืองหลวงของประเทศแห่งความมืดก่อนมันจะล่มสลาย คอร์เน็ต

จากตำนาน ในอนาคต มันจะถูกเรียกว่าเมืองปีศาจที่ถูกปกครองโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ

 

เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord