ตอนที่ 127

ตอนที่ 127

「นายแอบมองเสื้อผ้าของสาวไม่ได้นะ」

ยูกะที่ปิดตาข้างหนึ่งและวางนิ้วชี้ไว้ที่ปากของเธอ พูดคำนี้ด้วยรอยยิ้ม และจากนั้น――

「ขออภัย」

นานะฟูชิปิดตาของผมด้วยมือจากข้างหลัง
ในกรณีของผม ผมไม่คิดว่ามันจะสำคัญที่ผมจะถูกขัดขวางการมองด้วยตา
อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความคิดที่ดีหรือไม่ ถ้าผมไม่ใช่งานความสามารถของผม ผมจะไม่รู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไร
ไม่ มันไม่ใช่ที่เธอจะพูด และมันเป็นที่เธอจะทำ

「ทำไมชั้นใส่นี่ล่ะ? ชั้นไม่คิดว่ามันเหมาะกับชั้นนะ……」

ผมได้ยินเสียงของริกกะ ผมบอกได้ด้วยเสียงของเธอว่าเธออาย

「ชั้นมั่นใจว่าเธอโง่」

ผมคิดว่าเธอตักเตือนริกกะ ผมได้ยินเสียงของยูกะ

「มันเหมือนที่เธอใส่มั้ย? ไม่ใช่ว่ามันเรียบไปหน่อยเหรอ? ยังไงชั้นก็ชอบบางอย่างที่โบกสะบัด」

เสียงของทามะมูชิไม่เห็นด้วยกับความอายของริกกะดัง
ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอพูดอย่างนั้นเพราะเธอใส่เสื้อคลุมสีดำตลอด

「มีคนอยู่ที่นี่เยอะ อย่างยู-จังและฮิซูกิ-จังที่ตัวแข็งแกร่งกว่าที่เห็น และมารินะ-จังดูดีมาก ความตะลึงของนมใหญ่มันน่าทึ่งไปเลย」

ยูกะดูเหมือนจะคุยกับพวกเธอ
แน่นอน ผมเห็นด้วยกับที่เธอพูดอย่างสมบูรณ์

「นั่นทำไมชั้นคิดว่ามันดีกว่าที่จะเน้นความกระฉับกระเฉงและน่ารักของริกกะ-จัง และความเรียบง่ายและไร้เดียงสาของทามะมูชิ-จัง แต่ ผมและเสื้อผ้าที่น่ารักก็สำคัญด้วย และอย่าลืมว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวของเธอเอง โอเคมั้ย?」
「ได้ ได้! ชั้นไม่มั่นใจ แต่ชั้นเข้าใจมัน!」
「เข้าใจแล้ว ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นเชื่อในยูกะ」

พวกเธอทั้งสองคนดูไม่เหมือนว่าจะเข้าใจที่ยูกะพูด แต่พวกเธอดูเหมือนจะตามคำแนะนำจนถึงตอนนี้

「เห็นมันมั้ย?」

ผมได้ยินเสียงนานะฟูชิจากข้างหลังผม ในเวลาเดียวกัน นิ้วของนานะฟูชิ ที่ปิดตาของผม เปิดชั่วครู่
ผมเห็นผิวบางๆ

「มันเป็นยังไง?」
「อะไร?」
「ได้มองสาวที่เปลี่ยนเสื้อผ้าระหว่างที่พูดกัน」
「โอ้ใช่ นั่นดี ไม่ใช่เหรอ? ชั้นรักผู้หญิงเปลือย」
「มันดีแต่มันน่าเบื่อ」
「ชั้นขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ชั้นจะระวัง」
「ชั้นไม่ชอบมันเมื่อนายระวัง」

ผมไม่เห็นทามะมูชิเพราะผมโดนปิดตา แต่ผมบอกได้โดยแค่เสียงของเธอว่าเธอเบื่อ
ผมสงสัยว่าเธอหาคำตอบแบบไหน
สำหรับเรื่องนั้น ยูกะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พูดและทำการ “คุยวี้ดว้าย” แบบนั้นได้
ถ้าอาซาฮินะทำมัน….

「ชั้นอยู่ในอารมณ์กุ้กกู้ พูดอีกอย่าง ไม่ใช่อารมณ์ที่ไม่ดี ดังนั้น มา มาหาชั้นจากที่ไหนก็ได้」

ผมไม่รู้ว่าจะตอบการพูดแบบนั้นได้อย่างไร ระหว่างที่มันกระจายความรู้สึกของการข่มขู่อย่างไม่จำเป็น
งั้นมันก็คือฮิซูกิ…

「ฟูกะ*! ชั้นจะพูดวี้ดว้าย!」
«TLN: คาเซะฮานะ»
「โอเค ฮิซูกิ! ชั้นด้วย」

ดูเหมือนเธอทำลังจะทำท่าพิเศษ
งั้นแล้วมารินะล่ะ?

「มันไม่ใช่ว่าชั้นไม่กุ้กกู้หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น แล้วก็ นยู ได้โปรดอย่าบอกชั้นว่าหัวนมชั้นใหญ่ ชั้นกังวลเกี่ยวกับมัน ซูซูฮาระ-ซัง……โง่」

โอ้? มันเหมาะกว่าเธอมากกว่าที่เธอคิด ไม่ใช่เหรอ?

――ซูซูฮาระ-ซังคิดเรื่องโง่ๆนานๆครั้ง ไม่ใช่เหรอ?

เสียงของมารินะดังขึ้นมากระทันหัน ผมไม่มั่นใจว่าเธอโกรธหรืออาย แต่มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น
มันเป็นการตอบแทนก่อนหน้า ผมรู้ว่าผมอยู่ในปัญหามากแค่ไหนที่อยู่ระหว่างริกกะและทามะมูชิ
เพิ่มเติมจากนั้น ริกกะและทามะมูชิเป็นกุญแจของปฏิบัติการนี้
ทามะมูชิทำหน้าที่ที่สำคัญที่สุดในการนำ และเข้าไปในแค้มป์ของศัตรู
ริกกะเป็นคนคุ้มกันของผม เชื่อมต่อกับมารินะที่ฐานระหว่างที่ทามะมูชิอยู่ที่ที่เกิดเหตุ
แต่กระนั้น ถ้าพวกเธอทั้งสองคนเริ่มฆ่ากันจริงๆ ภารกิจของเราจะล้มเหลว
แต่พูดจากใจ มันโล่งใจ
ผมได้สนใจแต่ริกกะจนผมไม่ได้สนใจทามะมูชิ
เธอร่าเริงและกระฉับกระเฉง ผมไม่มีความคิดเลยว่าเธอเจ้าคิดเจ้าแค้น
ผมมั่นใจว่าพวกเธอจะสังเกตุว่าผมใช่ความสามารถอยู่ตลอดเวลา แต่จริงๆแล้ว ถ้าไม่มีมัน ผมเป็นแค่คนไร้ความสามารถ

――มันจะยอดเยี่ยมจริงๆถ้านาย “ไร้ความสามารถ” จริงๆ อย่างไรก็ตาม ได้โปรดอย่าใช้ความสามารถมากที่สุดเท่าที่ทำได้ แม้ว่าชั้นจะบอกไม่ให้นายใช้มัน ยังไงนายก็คงใช้มัน

ผมถอนหายใจกับเสียงของมารินะ
ผมเข้าใจ เวรเอ้ย
ผู้บัญชาการของพวก จะเป็นสิ่งน่าปวดหัวถ้าทำเธออารมณ์เสีย

「มันเสร็จแล้ว! นายมองมันได้แล้วตอนนี้!」

ผมได้ยินเสียงของยูกะ จากนั้นมือของนานะฟูชิที่ปิดตาผมอยู่ได้ถูกนำออก

「โอ้!」

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะร้องมันออกมาจากสิ่งที่เข้ามาในสายตาของผม
ริกกะ หน้าม้าของเธอถูกแยกออกไปข้างๆและกลัดด้วยที่กลัดผม และเธอใส่ฮู้ดดีสีดำด้วยฮู้ด ฮู้ดดี้เปิดข้างหน้าและมีซิป แต่ซิปของเธอถูกดึงลงถึงหน้าอกของเธอ เปิดเผยเสื้อชั้นในสีดำที่โบกสะบัดที่เธอใส่อยู่ข้างใน
และข้างล่างนั้น เธอใส่กางเกงขาสั้น เธอใส่กางเกงขาสั้นสีดำ เพิ่มเติมจากนั้น มีถุงเท้าเข่าปกปิดต้นขาของเธอ
ทั้งตัวของเธอสีดำ แต่นั่นทำไมผมที่ขาวเป็นหิมะของเธอและตาสีแดงเพลิงโดดเด่น
ผมของเธอขาวเหมือนหิมะและตาของเธอแดงเหมือนไฟ
แก้มของเธอย้อมไปด้วยความอาย ซึ่งมันน่ารักจริงๆ
ทามะมูชิในทางกลับกัน ทำให้ผมตกใจด้วยเหมือนกัน
ผมสีเงินของเธอถูกมัดเป็นเปีย และมีดอกไม้เล็กๆแต่งอยู่ข้างหัวเธอ และเสื้อไร้แขนสีดำ แค่นั้น เท้าของเธอเท้าเปล่า
มันเรียบง่ายมากๆ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวทามะมูชิเองโดดเด่น
เธอดูเรียบง่ายและไร้เดียงสาในการถักเปียและชุดนี้ อย่างไรก็ตาม เพราะชุดไม่มีแขนเสื้อ มันมอบเสน่ห์ที่ลึกลับแต่ร้าย เพิ่มเติมจากนั้น สีดำเหมาะกับผิวที่ซีดขาวของทามะมูชิ ที่มันลามกอย่างผิดปรกติเพราะมันเปิดเผยมากกว่าเสื้อคลุมสีดำของเธอปรกติ ความจริงที่ว่าเธอเท้าเปล่า ก็เพิ่มความลามกเข้าไปด้วย
เหมือนริกกะ แก้มของเธอย้อมเป็นสีแดง และเธออยู่ไม่สุข ซึ่งเพิ่มความน่ารักเข้าไปอีก
อื้มม! หรืออะไรบางอย่าง! และถ้าผมปิดปากของผมไว้ ผมจะบอดด้วยสาวสวยเหล่านี้
แล้วก็ ริกกะมีผมขาวและทามะมูชิมีผมเงิน ดังนั้นพวกเธอสีคล้ายกัน เพิ่มเติมจากนั้น พวกเธอทั้งสองใส่ชุดสีดำ ทำให้พวกเธอดูเหมือนพี่สาวน้องสาว

「พวกเธอน่ารักมาก」

คำเหล่านั้นออกมาจากปากผม
เมื่อพวกเธอได้ยินคำพูดของผม พวกเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและหันไป แหย่กันด้วยศอกเพื่อที่จะปลดปล่อยความอายออกไป
ผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้วพวกเธอสนิทกันหรือไม่

「ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพวกเธอน่ารักมาก เพราะธรรมชาติของพวกเธอน่ารัก」

ยูกะยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอและส่งเสียงด้วยความภาคภูมิใจ

「แต่ มันดีที่เธอเป็นสาวมากกว่าเดิม แต่มันทำให้เธอรู้สึกอายมากขึ้น และเธอไม่เคลื่อนไหวมากเท่าที่ควร」

คำพูดของยูกะให้พวกเธอทั้งสองคน ที่แหย่กันด้วยศอก หันไป หูของพวกเธอแดง
อย่างที่ยูกะพูด พวกเธอดูเหมือนจะอายเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหว และพวกเธอไม่อยากจะมองผม
แต่นั่นทำไมมันไม่แย่มาก
พวกเธอทั้งสองคนปรกติแล้วจะแมนๆ และนั่นทำไมผมสนใจรูปลักษณ์ของพวกเธอมากขึ้น

「ยังไงซะ แม้ว่าพวกเธอถูกมอง อีกคนเป็นโมตะ-คุง ชั้นไม่คิดว่านั่นเป็นปัญหา」

ยูกะชำเลืองมองผมขณะที่เธอพูดอย่างนี้

「ใช้ ชั้นจะมีความสุข ถ้าเธอจะให้ชั้นเห็นมัน」
「ห-หนูจะไปฉี่」
「ช-ชั้นจะไปอาบน้ำอีกครั้ง」

ผมยิ้มและตอบ และพวกเธอทั้งสองคนได้ยินคำพูดผม พยายามที่จะวิ่งหนีด้วยหน้าที่แดงและตาที่มีน้ำตา

「ไม่ใช่ว่าเธอมีภารกิจเหรอ มาสเตอร์? และริกกะ-จัง มันโอเคที่จะให้ซูซูฮาระ-ซามะและมาสเตอร์ของชั้นจู๋จี๋กันมั้ย?」

นานะฟูชิ ที่เคลื่อนไหวในพริบตา จับพวกเธอทังสองคนที่พยายามจะหนีโดยคอและยกพวกเธอด้วยด้วยเสียงที่ดุ

「นี่มันอะไรกันวะ? เมื่อไหร่ที่นี่เกิดขึ้น ชั้นหมายถึง ปล่อยชั้นนะ!」
「เฮ้ นานะฟูชิ เธอกำลังไม่เคารพมาสเตอร์ของเธออยู่นะ!」

พวกเธอทั้งสองคนถูกจับที่คอโดยนานะฟูชิและดิ้นไปทั่ว
มันน่ากลัว ผมเชื่อไม่ได้เลยว่าเธอจับสองคนนั้นโดยไม่สู้ได้
นานะฟูชิพูดว่าเธอสามารถเอาชนะริกะและฟูกะได้ แต่ถ้ามันปรกติ มันยากที่จะจินตนาการว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหนเมื่อเธอเอาจริง
นั่นทำไม
ความจริงที่ว่านานะฟูชิ ที่มีพลังมากขนาดนั้น ที่ไม่ไปท้าทายคุดัน แสดงให้เห็นว่าคุดันเป็นสัตว์ประหลาดมากขนาดไหน
ถ้าเธอเอาชนะคุดันได้ เธอจะทำอย่างนั้นทันที

「เธอสองคนอยู่กับที่ ชั้นจะดูแลโมตะ-คุงก่อน」

ยูกะยิ้มและส่งเสียง
โอ้? ยูกะจะเป็นคู่ผมเหรอ? ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น แต่ผมต้องน้ำแตกในมดลูกของทามะมูชิ ถ้ายูกะทำมัน ผมไม่คิดว่าผมจะมีพลังงานเหลือพอที่จะน้ำแตกในมดลูกทามะมูชิ

「อะไร?! ยูกะ-ซามะเหรอ?」
「ถ้าเธอเริ่มจากคนที่แข็งแกร่งที่สุดจากตอนแรก นั่นมันจะจบ ไม่ใช่เหรอ!」

พวกเธอกำลังจะวิ่งหนี แต่เมื่อพวกเธอได้ยินคำพูดของยูกะ พวกเธอตะโกนคำวิจารณ์ด้วยตาที่มีน้ำตา
พวกเธอกำลังจะวิ่งหนีเมื่อพวกเธอได้ยินคำพูดของยูกะ และมีน้ำตาอยู่ในตาของพวกเธอ พวกเธอตะโกนความไม่เห็นด้วยของพวกเธอ ยิ้ม ยูกะเดินมาอย่างช้าๆและขึ้นไปบนเตียงที่ที่ผมอยู่ จากนั้นเธอคุกเข่าสี่ขาและคลานมาหาผม
ยูกะที่ใส่เสื้อทีเชิ้ตที่ธรรมดามากๆ คอไม่กว้างด้วย มันแค่เสื้อทีเชิ้ตธรรมดา
รอยปูดที่ดันทีเชิ้ตของเธอส่างและเนินนมของเธอถูกเห็นได้เล็กน้อยจากคอ มันอนาจาร
ยูกะนั่น ผมหวังว่าผมจะอยู่นั่นกับเธอได้
ถ้าผมทำได้ ผมอยากจะจูบยูกะด้วย

「ชั้นขอโทษ ยูกะ แต่ชั้นอยากนำทามะมูชิมาก่อน ชั้นจะข้ามการอธิบาย แต่เธอต้องการอสุจิเพื่อทำให้พลังของเธอมั่นคง」

ผมกระซิบกับยูกะเพื่อที่พวกเธอจะไม่ได้ยินผม พวกเธอต้องการอสุจิของผมเพื่อที่จะทำให้พลังของพวกเธอมั่นคน แต่ริกกะจะได้ยินมัน

「มารินะบอกชั้น มันโอเค」

ยูกะคุกเข่าสี่ขามาหาผมและนั่งท่าผู้หญิงตรงหน้าผม
มันดูเหมือนมารินะขอให้เธอทำอย่างนี้ ผมเดาว่าเธอรู้ทุกอย่าง
ผมเพิ่งรู้ว่ามารินะใช้สื่อได้แยกคน ใช่มั้ย? นั่นหมายความ….
ยกตัวอย่างเช่น เธอมอบคำแน่นำให้ยูกะได้ทุกเวลา ระหว่างเก็บมันเป็นความลับกับผม
มันเป็นความสามารถที่ย่ำแย่จริงๆ พวก

「อย่ากังวล พวกเธอทั้งสองคน ชั้นจะไม่มีเซ็กส์กับเค้าเมื่อชั้นพูดว่าชั้นจะจัดการกับโมตะ-คุง」

ยูกะนั่งตรงหน้าผม มองพวกเธอสองคน และพูดออกไป

「ที่สำคัญนั้นไม่ใช่เซ็กส์ แต่เป็นกระบวนการ นั่นคือสิ่งที่ชั้นอยากให้พวกเธอทั้งสองคนรู้」

ยูกะยิ้มและพูดกับพวกเธอ

「ยูกะ-ซามะ! ชั้นขอโทษที่ชั้นอารมณ์เสียก่อนหน้านี้! อย่ากังวลเกี่ยวกับชั้น ได้โปรดมีความสุขกับมาสเตอร์ของชั้น!」
「สาวน้อย! อย่าพูดอะไรที่ไม่จำเป็น! ถ้ายูกะรีดเค้าออก ชั้นจะไม่มีตาของชั้นอีกแล้ว!」

ริกกะกังวลเกี่ยวกับยูกะ ระหว่างที่ทามะมูชิกังวลเกี่ยวกับตัวเธอเอง
นิสัยของพวกเธอแสดงออกมาจริงๆ

「หืมม…」

ยูกะยิ้มขณะที่เธอดูพวกเธอสองคน จากนั้นมองผมด้วยรอยยิ้ม และจากนั้น…

「ชั้นอยากจะจับมือของนาย」

ด้วยรอยยิ้ม เธอมองผม

「โอ้ ได้」

เห็นด้วย ผมยื่นมือของผมออกไปสู่มือของยูกะ จากนั้นยูกะก็นำมือของเธอไว้ข้างหน้าเธอและพันนิ้วมือกับทั้งสองมือของผม
แทนที่จะจับมันเหมือนการจับมือ เธอคว้าด้วยนิ้วมือของเธอ
ผมรู้สึกได้ถึงนิ้วที่บาง อ่อนนุ่ม นิ่ม ของยูกะ ในทุกซอกทุกมุมของแต่ละนิ้ว

「อ๊ะ!」

ความรู้สึกดีที่น่ากลัววิ่งผ่านสันหลังของผม
ยูกะขยับนิ้วของเธอเล็กน้อย มันแค่รู้สึกดี

「มือของโมตะ-คุง ถ้าชั้นมองมันใกล้ๆ ชั้นเห็นว่ามันปกคลุมไปด้วยแผลเป็น」

ยูกะกระซิบในเสียงหวาน ระหว่างที่พันนิ้วของเธอรอบนิ้วของผม

「คนจะไม่ทนกับสิ่งแปลกปลอม รู้มั้ย ไม่พวกเขาแยกออกไปเขาก็ทำให้เธอไม่มีความสำคัญ ในกรณีของชั้น มันเป็นเพราะชั้นดูอ่อนแอ ชั้นได้ตกเป็นเป้าของการรังแกหลายครั้ง แต่ชั้นสู้กลับพวกเขาทั้งหมด แต่ชั้นเป็นแค่เด็ก รู้มั้ย ชั้นขยับไปรอบๆได้ไม่ดีเท่าที่ชั้นทำได้ตอนนี้ ชั้นได้แผลเป็นส่วนใหญ่จากเวลานั้น」

ยูกะตอบด้วยการ พันนิ้วของเธอและไล้แผลเป็นทุกที่ด้วยนิ้วของเธอ

「นายค่อนข้างมีแผลเป็นนิดหน่อยที่ตัวนายด้วยเหมือนกัน」
「เด็กมันไม่ยั้งมือน่ะ」
「นายได้สู้อยู่คนเดียว ไม่ใช่เหรอ?」
「ชั้นเดาว่านั่นเกิดขึ้น」
「นายแข็งแกร่ง ไม่ใช่เหรอ โมตะ-คุง?」
「ถ้าชั้นแข็งแกร่ง ชั้นจะไม่บิดเบี้ยวมากขนาดนี้」
「อาจจะเป็นอย่างนั้น」

ยูกะหัวเราะคิกคักกับคำตอบของผม
การสนทนาถูกขัด ซึ่งทำให้เสียงของลมหายใจยูกะดังผิดปรกติ
นิ้วของยูกะ พันกัน และเธอมองขึ้นมาหาผมด้วยตาที่แฉะ
แก้มของเธอแดงเล็กน้อย และริมฝีปากของเธอชมพูซีดขณะที่เธอหายใจซ้ำๆ
หรี่ตาของเธอ ยูกะยืดหลังของเธออย่างช้าๆระหว่างที่นั่งในท่านั่งผู้หญิง
หน้าของยูกะใกล้เข้ามา
ผมสีดำของเธอผูกอยู่ในหางม้า
เธอได้ทำผมของเธอแบบนั้นตั้งแต่เธอรู้ว่าผมชอบหางม้า
หน้าของเธอน่ารัก โดยมีความอ่อนเยาว์อยู่เล็กน้อย
แม้อย่างนั้น หน้าอกของเธอบวมอย่างลามก
สิ่งต่อไปที่ผมรู้ ผมดึงหน้ายูกะมาใกล้กับผม
เพราะเราใกล้กันมาก ผมสัมผัสกับริมฝีปากที่นุ่มแต่เปียกของยูกะไวกว่าที่ผมคิด
ริมฝีปากของยูกะเปิดออกเล็กน้อยและเธอแลบลิ้นของเธอออกมาอย่างสุขุม เก็บปากของเธอสัมผัสกันเบาๆ
ความรู้สึกที่ลื่นไล้ริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน
กลิ่นที่หวานหอมเตะจมูกผม
ลมหายใจที่ร้อนบนริมฝีปากของผม
และจากนั้น…
ตาของยูกะเปิดออกเล็กน้อย และเธอได้จ้องผมด้วยตาที่แฉะของเธอ
ยูกะไม่ได้มองไปทางอื่นเลย
ผมแลบลิ้นของผมออกไป และยูกะพันลิ้นของเธอกับผมทันที
ขณะที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกันเบาๆ เสียงที่ลามกของน้ำสามารถได้ยิน
ผมอยากจะขอมากกว่านี้ เห็นว่าเราทั้งสองคิดอย่างนั้น แต่เราใจร้อนใส่กันเอง
ผมเห็นความรู้สึกดีที่เข้มข้นล่วงหน้าได้
เรารู้ว่าถ้าเราโหยหากันอย่างลึกซึ้งมากกว่านี้ เราจะได้ความรู้สึกดีนั้น และมันทำให้เราอยากจะรีบ
ควยของผม ซึ่งห่ออยู่ในกางเกง เต้นเป็นจังหวะอย่างแรง ดั่งมันอยากจะน้ำแตก
ยูกะก็ได้ยื่นโหนกบนทั้งสองเนินที่ดันหน้าอกของเธอออกมาในทีเชิ้ตของเธอ
ผมอยากจะเล่นกับหัวนมของยูกะ และผมอยากจะเห็นหน้าเธอขณะที่เธอดิ้นอยู่ในความรู้สึกดี ที่ถูกเล่นด้วย
แต่ผมจับหัวนมของยูกะไม่ได้ เพราะนิ้วของทั้งสองมือของเราพันกันอยู่
ไม่ การพันนิ้วของผมรู้สึกดีมาก ผมไม่อยากจะปล่อยมือไป
เรามองหน้ากัน แลบลิ้นของเราออกมาเบาๆ และพันมันอย่างลื่น
ความต้องการความรู้สึกดีที่เข้มข้นนั้นไม่มีวันจบสิ้น แต่ผมก็รู้ว่า มันไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดี ที่จะอยู่แบบนี้ตลอดไป

「ช-ชั้นเป็นผู้ให้คำแนะนำ……♥」

ยูกะที่ถอยไปเบาๆ พึมพำด้วยการหายใจไม่ทันเล็กน้อย
ยูกะใส่ความพยายามของเธอเข้าไปมากกับนิ้วที่พันกันแม้ว่าเธอถอย

「เรื่องราวเปลี่ยนไป ขึ้นอยู่กับเธอให้คำแนะนำใคร ใช่มั้ย?」

ผมนำหน้าของผมเข้าไปใกล้ยูกะขณะที่เธอถอย
ผมมั่นใจว่าเธอจะหล่น แต่มันเป็นเพราะนิ้วของเราพันกันอยู่ เธอหล่นไม่ได้
ขณะที่เธอหันไป ทรงของหัวนมทั้งสอง ที่มันโดดเด่นจากทีเชิ้ตของเธอ เห็นชัดเจนกว่าเดิม
แม้ว่าผ่านทีเชิ้ต ผมเห็นได้ว่ามันแข็งถึงจุดที่มันจะระเบิด
แล้วก็ แม้ว่ายูกะใส่กระโปรงกับขาเปล่าๆของเธอ เธอหันในท่านั่งผู้หญิง และข้างหลังต้นขาของเธอเห็นได้เล็กน้อย
แว้บเดียวของกางเกงในสีขาวเห็นได้ ผมมั่นใจว่ามีรอยเปื้อนสีดำบนกางเกงใน

「ยูกะ…..」
「ดา ดาเมะ*…..♥」
«TLN: ไม่ได้นะ»

ยูกะถอยระหว่างที่จ้องผมด้วยหน้าของเธอและตาที่แฉะ
เธอล้มระหว่างที่นั่งเหมือนผู้หญิงเพราะเธอเอียงมาข้างหน้า
ต้นขาของเธอเปิดและกระโปรงม้วนขึ้น และเพราะเธอล้มระหว่างนั่งท่าผู้หญิง กางเกงในของเธอขุดเข้าไปในหว่างขาของเธอ และเพราะรอยเปื้อน กางเกงในใสเล็กน้อย
ผมสามารถที่จะ “เห็น” ภาพนี้ได้เพราะผมได้ปิดความสามารถของผม
โอ้ ไม่ ผมอยากจะกอดยูกะ

「ยูกะ……」
「โม โมตะ-คุง……♥」

เราเรียกหากัน และผมนำหน้าของผมเข้าไปใกล้หน้าที่ล้มของยูกะ และจากนั้น เราบีบมือของเราทั้งสองซึ่งมันยังพันกันอยู่
ยูกะพยายามจะถอยเพราะเธอเป็นผู้ให้คำแนะนำ แต่กำลังที่เธอใส่เข้ามาในนิ้วที่พันกัน บอกผมอย่างเงียบๆว่าเธอต้องการผม
ครั้งต่อไปที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ผมจะไม่สามารถควบคุมความต้องการของผมได้อีกต่อไป
ด้วยนั่นที่อยู่ในใจ ผมนำหน้าเข้าไปใกล้ยูกะ
นั่นเป็นเมื่อผมเห็นตาของยูกะส่องสว่าง
ผมก็รู้สึกถึงตัวตนที่แปลก และชำเลืองมองไปด้านข้าง
และมันอยู่ที่นั่น

「ว้า ว้าา……♥」
「โฮ่ะเอ้ เออ้……♥」

ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเธอขึ้นมาบนเตียง แต่ผมเห็นริกกะและทามะมูชินั่งข้างเรา นั่งใกล้กัน มองเราด้วยนิ้วเข้าไปในปากของพวกเธอ เปลี่ยนเป็นสีแดงสด
ผมได้ลืมพวกเธอไปอย่างสิ้นเชิงเลย ไม่ได้ล้อเล่น ผมลืมอย่างสิ้นเชิง

「โคะ โคะฮ่อน」

ยูกะไอ เหงื่อวิ่งผ่านแก้มของเธอ และลุกขึ้นอย่างเร็วและนั่งกับไปบนเตียง
ยูกะดูเหมือนจะลืมด้วย

「ชั้นได้แสดงตัวอย่างให้เธอดูแล้ว แต่มันก็สำคัญที่จะตื่นเต้นก่อนที่จะทำบางอย่างแบบนี้ด้วย」

ยูกะดูเหมือนจะพูดว่ามันเป็นแค่การแสดง
ถ้ามันเป็นการแสดง ผมจะหดหู่

「ยูกะ-เซ็นเซ ระดับมันสูงมาก ชั้นไม่เห็นทางอื่นนอกจากร้องไห้……」
「ถ้าชั้นดูไม่ผิด ซูซูฮาระถูกกลืนไปอย่างสมบูรณ์ ชั้นควรจะทำยังไงเมื่อชั้นถูกแสดงอะไรแบบนี้ให้ดู……」

สองคน ที่ระเบิดร้องไห้ ห้อยหัวลง

「โอ้ไม่ นั่น…หือ พวกเธอทั้งสองคนใจเย็น」

ยูกะ ที่ใจของเธอสลาย แทนที่จะเป็นมอบคำแนะนำให้กับพวกเธอ ดูเหมือนจะค่อนข้างใจร้อน
พวกเธอทั้งสองคนได้น่ารัก ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมัน แต่มันเป็นคู่ที่ผิดอย่างแน่นอน

「แล้วก็ โมตะ-คุง ควย ควยออกมา」
「ยูกะ เธอเป็นคนที่ต้องใจเย็น ให้ควยชั้นออกไปนั่นมันมีจุดหมายอะไรล่ะ?」

ยูกะที่อยู่ในความรีบและดูค่อนข้างสับสน
ผมมั่นใจว่าเธอได้คิดถึงมันซักพักแล้ว

「ไม่ ไม่ ไม่ แค่ให้มันออกมา」
「อืม อืม มันไม่เหมือนว่ามันจะลด……」

ผมรูดซิบกางเกงอย่างไม่เต็มใจและดึงควยผมออกมา
ควยได้แข็งเกินขีดจำกัดจนเมื่อไม่นานมานี้ แต่มันได้เหี่ยวเล็กน้อยเพราะขาดความตื่นเต้น แต่มันยังแข็งถึงจุดหนึ่ง

「ว้าว♥」
「มปุ♥」

พวกเธอทั้งสองคนใจสลาย แต่ทันทีที่พวกเธอเห็นควยของผม แก้มของพวกเธอย้อมไปด้วยความสุข
ผมสามารถทำมัน แต่นี่มันโอเคมั้ย?

「เธอมั่นใจเรื่องนี้มั้ย?」

ยูกะยิ้ม เอียงหัวของเธอ โล่งใจ
ไม่ ยังไงซะ ผมหมายถึง อะไรวะ ผมยอมรับมันได้มั้ย?

「ดังนั้น ชั้นจะขอให้พวกเธอทั้งสองคนดูแลโมตะ-คุง」
「ช-ชั้นจะทำเต็มที่!」

ริกกะที่นั่งให้ตรงกับคำพูดของยูกะ ตอบอย่างร่าเริง

「สาวน้อย เธอขวางทางอยู่ ชั้นควรจะทำมันคนเดียว」

ทามะมูชิ ในทางกลับกัน บ่นด้วยการคิ้วขมวด
เธอสวย สาวลึกลับที่มาพร้อมผมเปียสีเทาและเสื้อไร้แขน แต่วิธีที่เธอบ่นทำลายทุกอย่างสำหรับผม
ทามะมูชิ เธอเป็นสาวที่สวยจริงๆถ้าเธอไม่พูด
ในเหตุการณ์ที่มีคำถามใดๆเกี่ยวกับที่ไหน และวิธีที่จะติดต่อเราอย่างดีที่สุด ได้โปรดอย่างลังเลที่จะติดต่อเรา*
«TLN: มันอยู่ในที่เขาแปลมาครับ ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน»

「หืมม?」

ทามะมูชิส่งเสียงของเธอเหมือนเธอไม่สบายใจกับการที่ริกกะไม่ตอบกลับมา

「ริกกะ-ซามะ ชั้นจะเชื่อฟังเธอ! ได้โปรดพูดอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ」
「ม-มันน่ารัก ♥ ริกกะ-จังแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ แต่เมื่อเธอมองชั้นแบบนี้ เธอน่ารักจริงๆ ♥ ชั้นอยากทำให้เธอเป็นน้องสาวของชั้น」

ยูกะ ที่แก้มของเธอย้อมเป็นสีแดงจากการขยี้ที่เธอถูกริกกะที่ซื่อสัตว์ทำ ลูบหัวริกกะ กอดเธอและถูแก้มกัน
ทามะมูชิเป็นคนเดียวที่เจ็บปวดข้างในกับภาพที่เห็นนี้

「ทามะมูชิ」
「หืมมม」
「เธอเป็นอีโง่จริงๆ」
「ออออออุ……」

ผมมองทามะมูชิ ผู้ที่ร้องไห้หลังจากที่โดนเรียกอีโง่โดยผม และผมถอนหายใจโล่งใจออกไป จากนั้นผมลูบหัวเธอ
ทามะมูชิที่เล็ดการสะอื้น เข้าหาผมระหว่างที่นั่ง และทรุดที่อกผมและฝังหน้าของเธอ
ผมคิดว่าผมเข้าใจว่าทำไมพวกเขาพูดแย่ๆกับเด็ก ที่ยิ่งน่ารัก
ในแง่หนึ่ง ทามะมูชิเก่งกับสิ่งที่เธอทำมาก

「เฮ้ เธอ! เธอทำอะไรน่ะ? ชั้นได้ทำตัวดี ทำไมเธอควรได้ประโยชน์ล่ะ?」

ริกกะที่ทำตัวดีจนถึงตอนนี้ เห่าพร้อมเส้นเลือดปูดที่ขมับของเธอ

「ชั้นจะไม่ปล่อยให้เธอรอดไปแบบนี้」
「นี่เป็นวิถีของโลกนี้」

ทามะมูชิ ที่ฝังหน้าของเธอไว้ที่อกผม พึมพำด้วยรอยยิ้ม ผมพูดไม่ได้ว่ามันเป็น “ปัญญาทางโลก” ของเธอ

「ธ-เธอออออออออออ!」

ริกกะ ที่เปิดตาและตะโกนเงื้อมือขวาเธอไว้ข้างหลังเธอ แต่――

「นั่นอะไร? หือห?」

ริกกะร้องและบีบหลังเธอด้วยมือขวา
ผมมั่นใจว่าเธอเอาขวานใหญ่ออกระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้า

「ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่าาฮ่า! เธอลดการป้องกันลง! ชั้นจะฆ่าเธอด้วยหนอนเข็มที่มันแทงเหล็กได้!」
「ชั้นจะบอกเธอ ทามะมูชิ เมื่อเธออาบน้ำ เธอถือนั่น…..」

เธอหัวเราะและเอื้อมมือไปที่สะโพกของเธอ ทามะมูชิจ้อง
เธอเกือบจะถูสะโพกเธอด้วยสองมือเมื่อเธอได้ยินคำพูดของผมและสั่น

「ฮึ่ม!」

ทามะมูชิกอดอกหน้าหน้าอกของเธอ เหงื่อไหลลงจากแก้มของเธอ และสูดหายใจด้วยความภาคภูมิใจ
มันดูเหมือนเธอไม่มีแม้แต่คำพูดที่ถูกต้องที่จะปกปิดมัน

「ช-ชั้นจะซัดเธอถึงตายด้วยมือเปล่า!」
「ข-เข้าใจแล้ว! นั่นเป็นวิธีที่ทำมัน!」

ทามะมูชิตกใจโดยเสียงที่โกรธของริกกะ และจากนั้นพวกเธอทั้งสองคนตั้งท่า

「นั่นพอแล้ว」

พวกเธอทั้งสองคนสั่นกับคำพูดผม
ผมชำเลืองมองยูกะ และยูกะจับได้ว่าพวกเธอมองยูกะด้วย
พวกเธอนั่ง และไหล่ของพวกเธอสั่น

「อะ ว้าว้าว้าว้า……」
「โอ้ ไม่ไม่ไม่ไม่……」

พวกเธอทั้งสองคนซีดทันที

「ชั้นไม่ถือเสียง แต่อย่ากวนยูกะมากเกินไป」
「หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ……」
「ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ……」

หลังจากที่ถูกสั่งสอนโดยผม พวกเธอทั้งสองคนขอโทษจากใจด้วยหน้าที่ซีด
ผมเกลียดห้องเรียนที่เสียงดังที่โรงเรียน และเสียงคนไปมาในเมือง แต่แปลกมากพอ ผมไม่รำคาญกับที่พวกนี้ทำเสียงที่โง่เขลา ในความเป็นจริงแล้ว ผมรู้สึกเหมือนจะดูพวกเธอมากเท่าที่ผมทำได้
ผมตกใจ แม้อย่างนั้น ผมไม่คิดว่ายูกะจะโกรธกับอะไรแบบนี้

「ไม่ มันผิด…….」

ยูกะที่โกหกที่หน้าเธอและสั่นไหล่ ส่งเสียงสะอื้น
มันไม่ใช่ว่าเธอโกรธ แต่เธอร้องไห้
ยูกะยกหัวของเธอขึ้นอย่างช้าๆ มีน้ำตาวิ่งผ่านแก้มของเธอ แต่เธอมีรอยยิ้มที่ใหญ่บนหน้าเธอ

「ชั้นเดาว่าน้ำตาออกมาแม้ว่าชั้นสนุกอยู่…..」

ยูกะที่ร้องไห้ด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่บนหน้าของเธอ

「ชั้นคิดว่าชีวิตของชั้นจบแล้ว แต่ชั้นไม่เคยคิดว่าชั้นจะมีความสนุกมากขนาดนี้」
「ยู-ยูกะ-ซามะ……」
「ยู-ยูกะ……」

ได้ยินคำสะอื้นของยูกะ พวกเธอทั้งสองคนส่งเสียงระหว่างที่จ้องยูกะในความเหลือเชื่อ

「ชั้นรักพวกเธอทั้งหมด ทุกช่วงเวลาตอนนี้สนุก」

มันริกกะและทามะมูชิดูเหมือนจะชะงักโดยรอยยิ้ม น้ำตา และคำพูดของเธอ
ดอกบัวซึ่งหมายถึงการทำให้สะอาด ความสามารถสนับสนุนที่แข็งแกร่งมากที่สุด และเห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งที่สุดแม้ไม่มีมันได้ด้วย

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord