195 ทากัตซูกิ มาโกโตะเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ

195 ทากัตซูกิ มาโกโตะเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจ

ราชาสัตว์ซากัน

ถ้าผมถูกถามให้อธิบายเขาเป็นคำพูด มันจะเป็น ‘สิงโตยักษ์สีเงิน’

“หรือเหมือนกับ ไม่ใช่ว่ามันใหญ่เกินไปเหรอมากกว่า?” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การพูดนั่นออกมาดังๆ

นั่นคือที่มันใหญ่ขนาดไหน

ข้างหน้าเจ้านี่ มังกรและยักษ์นั้นเหมือนหนูตัวเล็กๆ

ไม่ใช่ว่าขนาดมันใหญ่กว่า 100 เมตรเหรอ?

ถ้าผมไม่ได้ข้อมูลมาก่อนหน้านี้ ผมจะคิดว่านี่ไปไคจูหรือพวกที่เหมือนก็อตซิลล่า

ไม่ใช่ว่ามันทำลายการความเป็นอิเซไกแบบนี้เหรอ?

(ชั้นอธิบายกับเธอ ใช่มั้ย? ราชาสัตว์มีเลือดของสัตว์ดินศักดิ์สิทธิ์ เบเฮมอธ เขาอยู่คนละโลกกับมอนสเตอร์ธรรมดาและมังกรเลย) (โนอาห์)

เสียงของโนอาห์-ซามะสะท้อน

ข้อมูลที่ผมถูกบอกก่อนผมจะมาถึงที่นี่

เห็นว่า หลังจากที่สงครามดินแดนสวรรค์จบลง สัตว์ศักดิ์สิทธิ์เบเฮมอธอยู่ในดินแดนมนุษย์ตต่อ และทำให้มอนสเตอร์รอบๆท้อง และลูกหลานพวกนั้นได้กลายมาเป็นลอร์ดปีศาจ

ช่างมีปัญหา…

พูดถึงแล้ว เบเฮมอธอยู่ไหน?

(เค้าได้หลับอยู่ประมาณ 15,000,000 ปีในทวีปปีศาจ เค้าจะไม่ตื่นขึ้นมา ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน ในแง่ของแผนที่ มันเป็นที่ที่เรียกว่าเทือกเขาเฮเซล) (โนอาห์)

เขาได้ถูกปฏิบัติเป็นเทือกเขา

แต่เขาใหญ่ขนาดไหน…

(สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น รู้มั้ยที่สำคัญกว่านั้น มีสมาธิกับลอร์ดปีศาจตรงหน้าเธอ) (โนอาห์)

มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยกันสบายๆ

“ซากุไร-คุง นายคิดว่านายชนะได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้…คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่ชั้นชนะราชาสัตว์ก่อนหน้าเมื่อชั้นมีพระอาทิตย์อยู่ข้างชั้น ตอนนี้…” (ซากุไร)

ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ

แสงของพระอาทิตย์ไม่มาถึงเลยซักนิด

ทำอะไรดี

ในทันทีนั้น…

“...XXXXXXXXXXXXXX”

ราชาสัตว์พูด

อากาศสั่นเหมือนเสียงเองเป็นการโจมตี

ลอร์ดปีศาจได้พูดบางอย่างในเสียงที่ต่ำและสง่างาม

…แต่…

ซากุไร-คุง ลอร์ดปีศาจพูดอะไรอ่ะ?” (มาโกโตะ)

ผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร

มันไม่ใช่ภาษามนุษย์และแน่นอนว่าไม่ใช่ภาษาสปิริตด้วย

“...เห็นว่ามันเป็นภาษาของปีศาจ ชั้นก็ไม่เข้าใจมันด้วย” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงตอบอย่างขอโทษของโพย

ลอร์ดปีศาจพูดต่อ

“...XXXXXXXXX”

ไม่ ถ้านายพยายามจะสื่ออะไร พูดในคำพูดที่เราเข้าใจได้ซี่!

ผมคิดว่าเขาพูดบางอย่างกับฝั่งมนุษย์…

ไบฟรอน-ซังและเซเตค พูดในภาษามนุษย์นะ รู้มั้ย?!

(เพราะทั้งหมดไบฟรอนและเซเตคปกครองทวีปทิศตะวันตก 1,000 ปีก่อน พวกเขาไม่สามารถบริหารจัดการได้โดยไม่รู้ภาษาของมนุษย์ ใช่มั้ยล่ะ? ราชาสัตว์อยู่ในทวีปปีศาจตลอด เค้าเลยพูดได้แต่ภาษาปีศาจ) (โนอาห์)

เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างนั้น

พูดถึงแล้ว ท่านเข้าใจภาษาปีศาจมั้ย โนอาห์-ซามะ?

(หือห์?! เธอมีแผนจะให้ชั้นแปลให้เธอเหรอ?!) (โนอาห์)

อา ขอโทษ

แน่นอนว่านั่นไม่ดี

(เห้อ ช่วยไม่ได้ มาโกโตะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ โอเคมั้ย?) (โนอาห์)

ดูเหมือนท่านจะแปลมันให้ผม

(มาดูซิ: ‘มนุษย์ที่โง่เง่า…หลังจาก 1,000 ปีที่ต้องแก้ไขความพ่ายแพ้ของเรา เราเหล่าปีศาจจะปกครอกโลกอีกครั้ง…’ คือที่เขาพูดในท่าทางยืดยาว แล้วก็: ‘ฮีโร่แห่งแสง ข้าจะรับการดวรของเจ้ากับข้า ลอร์ดปีศาจซากัน’) (โนอาห์)

เขาไม่ได้พูดอะไรที่สำคัญ

แล้วก็ มาพูดอะไรเกี่ยวกับการดวลหลังจากที่วางกับดักเขาวะ!

นี่มันน่าโมโห

“เฮ้ย ซากุไร-คุง มาตีลอร์ดปีศาจด้วยการโจมตีก่อนระหว่างที่เค้าพูดของเค้าเถอะ” (มาโกโตะ)

“อ-เอ๋? …นั่นโอเคเหรอ?” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงทำสีหน้ามีปัญหาจากคำแนะนำของผม

เฮ้ย เฮ้ย มันมีขีดจำกัดว่านายเป็นคนดีได้มากแค่ไหนนะ

“พูดถึงแล้ว ชั้นได้พยายามจะควบคุมเมฆดำสนิทเพื่อเปิดท้องฟ้ามาซักพักแล้ว แต่มันเป็นไปได้ไม่ดีเลย แม้ว่าเมื่อชั้นสามารถที่จะควบคุมเมฆ มันจบที่การกลับมา” (มาโกโตะ)

เปลี่ยนสภาพอากาศโดยใช้แขนสปิริต

ไม่ได้ผลกับเมฆดำสนิทจริงๆ

ผมพูดอย่างนั้น แต่ผมคิดว่าผมสามารถที่จะทำให้สภาพอากาศกลับมาชั่วคราวประมาณ 30 นาที

นั่นน่าจะเหมือนโยนหินก้อนเล็กๆลงในทะเลสาบ หือห์…

“ในเวลานั้นที่เรากำจัดราชาสัตว์คนก่อน เราสามารถที่จะกำจัดเขาได้อย่างไรก็ไม่รู้หลังจากที่ตั้งทีมกับนายพลยูเวอิน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ และฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศไฮแลนด์ แต่…” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงส่งสายตาไปไกล

ในที่นั้น พันฒมิตรหกประเทศและกองทัพลอร์ดปีศาจสู้กันอย่างเข้มข้น

ไม่มีสัญญานที่พวกเขาจะมาสนับสนุนเรา

หรือเหมือนกับ บาเรียสีดำได้หายไป แต่ฝั่งเราไม่ได้ดูเหมือนจะสังเกตว่าซากุไร-คุงโอเค

สิ่งที่เด่นที่สุดรอบเราคือลอร์ดปีศาจขนาดยักษ์

ไม่มีไอโง่คนไหนจะพุ่งเข้าไปหาลอร์ดปีศาจที่สุขภาพดีอย่างสมบูรณ์

“อยากจะลองวิ่งหนีและรวมกลุ่มมั้ย งั้น?” (มาโกโตะ)

“...แต่มันจะดีถ้าเค้าเป็นศัตรูที่จะอนุญาตเรื่องนั้นนะ” (ซากุไร)

พวกเรามองดูสัตว์ยักษ์สีเงินตรงหน้าเรา

เขาใหญ่มากจนบอกไม่ได้อย่างถูกต้องว่าเขามองไปที่ไหน แต่ผมคิดว่าเขามองเราอยู่

เขาน่าจะรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน…

(มาโกโตะ! เขาพูดว่าถ้าไม่มีคำตอบ เขาจะเป็นคนที่เข้าหาเธอ!) (โนอาห์)

คำตอบอะไร?!

บอกคำที่เราเข้าใจสิ!

“ซากุไร-คุง เค้าจะมาแล้ว!” (มาโกโตะ)

“ด-ได้เลย!” (ซากุไร)

พวกเราเตรียมตัวกับการโจมตีของศัตรู

ราชาสัตว์เปิดปากกว้าง

แสงรวมกันอยู่ในปากของราชาสัตว์

เก่ะห์…เป็นไปได้มั้ยว่า…

“《ก๊าห์!!!》”

แสงขนาดยักษ์ได้ถูกยิงจากปากของลอร์ดปีศาจ

ผมรู้สึกเหมือนแสงอาทิตย์โยนใส่เรา

เอ๋?

ไม่ใช่ว่าเราตายที่นี่เหรอ…?

“วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์: [ระเบิด]!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงเหวี่ยงดาบ และการโจมตีของราชาสัตว์ชะงักไป

สองการโจมตีปะทะกันในอากาศ และระเบิด

“ซากุไร-คุง นั่นน่าประทับใจ! ด้วยนี่…” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาาา…ฮ่าาาาา…ฮ่าาาา…” (ซากุไร)

ซากุไรคุงที่ปรกติผ่อนคลายได้หายใจแรง

“ซากุไร-คุง นายโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“โดยไม่มีแสงอาทิตย์ ชั้นฟื้นฟูมานาหรือออร่าชองชั้นไม่ได้ ดังนั้น…มันอาจจะลำบากสำหรับชั้น ถ้านั่นเมื่อกี้นี้ได้มาอีกหลายครั้ง” (ซากุไร)

นั่นจะแย่สิ

“มาซ่อนกันก่อนตอนนี้เถอะ” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว” (ซากุไร)

ผมใช้ซ่อนบนซากุไร-คุงและตัวผมเอง และสร้างระยะจากราชาสัตว์

“[หมอก]” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้ว่านี่จะได้ผลในการกำจัดวิสัยทัศน์ของเขามั้ย แต่ผมปิดบริเวณโดยรอบด้วยหมอกหนา

ไม่ใช่ว่าเราจะหนีได้ถ้ามันเป็นไปได้ด้วยดีเหรอ?

“《กกกุโอออออออออออ้!!》”

เสียงคำรามของสัตว์ป่าสะท้อน

ทันนทีต่อมา การสั่นที่รู้สึกเหมือนมันพลิกแผ่นดินเกิดขึ้น

“ทากัตซูกิ-คุง! จับไว้!” (ซากุไร)

“ขอบคุณ!” (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกหนุนโดยซากุไร-คุงเมื่อผมยืนอยู่บนเท้าผมไม่ได้ และสามารถจะทนมันได้อย่างไรก็ไม่รู้

ในทันทีนั้น บางอย่างที่แปลกกระโดดเข้ามาในวิสัยทัศน์ของผม

มีกำแพง

พวกเราถูกล้อมโดยกำแพงยักษ์

เพื่อไม่ให้เราวิ่งหนี หือห์

หรือเหมือนกับ เขาสามารถที่จะสร้างกำแพงแบบนี้ได้ในทันทีมากกว่า ไม่ใช่ว่ามันอยู่ระดับเดียวกันกับตาแก่ไททันเลยเหรอ?

(ลอร์ดปีศาจซากันมีเลือดของสัตว์ดินศักดิ์สิทธิ์เบเฮมอธ คิดซะว่าพื้นเป็นอาวุธของซากัน) (โนอาห์)

ขอบคุณสำหรับคำอธิบาย โนอาห์-ซามะ แต่ไม่มีวิธีที่จะเคลียร์ฉากนี้เหรอ?

(วิธีที่ดีที่สุดที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจคือด้วยฮีโร่ที่มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา นั่นทำไมเธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะยืมความช่วยเหลือจากฮีโร่แห่งแสง-คุง แต่…) (โนอาห์)

ได้ยินอย่างนี้ ผมชำเลืองมองซากุไร-คุง

ซากุไร-คุงก็มองมาทางนี้

“ซากุไร-คุง ชั้นจะทำให้ฟ้าโปร่งแป้ปนึ่ง ได้โปรดลองว่านายทำอะไรบางอย่างกับนั่นได้มั้ย” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว!” (ซากุไร)

“[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ)

…*ซุซุซุซุซุ*

รูเปิดขึ้นมาในเมฆสีดำ แสงของพระอาทิตย์โผล่เข้ามา

ซากุไร-คุงยกดาบและแสงปกคลุมดาบของซากุไร-คุง

แต่…

(มันถูกดันกลับ!) (มาโกโตะ)

เมฆสีดำสนิทที่น่าจะก่อตัวขึ้นโดยมานาไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้อย่างถูกต้องด้วยเวทมนตร์น้ำของผม

ผมควรจะคิดว่าเมฆสีดำนี้เองเป็นเวทมนตร์จากนักเวทย์คนอื่น

ไม่ว่าความเชี่ยวชาญผมจะสูงขนาดไหน ผมควบคุมเวทมนตร์ของคนอื่นไม่ได้

“ทากัตซูกิ-คุง! ลอร์ดปีศาจได้สังเกตว่าเราอยู่ที่นี่!” (ซากุไร)

“เก่ะห์” (มาโกโตะ)

ลอร์ดปีศาจเปิดปากและกำลังจะยิงการโจมตีที่เหมือนเลเซอร์เหมือนก่อนหน้า

นาย…แม้ว่านายมีตัวที่ใหญ่นายเป็นพวกสแปมระยะไกล?!

นาเป็นก็อตซิลล่าเหรอ?!

“《ก๊าห์!》”

แสงได้ถูกยิงมาอีกครั้ง

“วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์: [กางเขนที่ยิ่งใหญ่]!” (ซากุไร)

คลื่นแสงที่ซากุไร-คุงยิงจากดาบเขาปะทะกับการโจมตี…และระเบิดเกิดขึ้น

“อุว้า!” (มาโกโตะ)

และผมได้ถูกเป่ากระเด็น

“ทากัตซูกิ-คุง?!” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงสามารถจับผมได้อย่างไรก็ไม่รู้

วิธีนี้ไม่ดีเลย

และผมเป็นภาระ

ผมควรจะเคลื่อนไหวแยกออกไปมั้ย…?

ทันทีที่ผมคิดอย่างนั้น…

บางอย่างขนาดยักษ์ลงพื้นจากข้างบน

หน้าขนาดยักษ์ของสิงโตได้มองมาทางนี้

มันยกขาที่ใหญ่และมันลงมาสูเรา

กรงเล็บขนาดยักษ์บนขาได้เผาเหมือนแม็กม่า

นี่มันแย่แล้ว!

ซากุไร-คุงตอนนี้ได้จบผมและมีท่ายืนที่ไม่ดีอยู่ตอนนี้

เราหลบมันไม่ได้

ดังซากุไร-คุงได้มุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ ผมเห็นได้จากมุมตาของผม และเขาวางดาบตรงหน้าเพื่อทำให้ตัวเองพร้อม

นี่…เราอาจจะเละที่นี่

โล่งจิต 100%

ผมคิดวินาทีนึกว่ามีอะไรที่ทำได้มั้ย และขยับมือผมไปที่มีดของโนอาห์-ซามะอย่างไม่รู้ตัว…

“เฮ้ย”

“เอ๋?!”

“อะ!”

บางคนได้เรียกเราจากข้างหลัง และซากุไร-คุงและผมถูกดึง

รอบข้างเบลอ

และจากนั้นภาพที่เห็นมั่นคงในทันที

“เฮ้ย เฮ้ย นั่นค่อนข้างมีปัญหานะที่นายเป็นอยู่น่ะ”

เสียงที่โกรธสะท้อน

เมื่อเวลาที่ผมสังเกต ซากุไร-คุงและผมถูกจับที่คอเสื้อและห้อยอยู่กลางอากาศ

มีแอ่งขนาดยักษ์ตรงที่เรายืนเมื่อกี้ และพื้นไหม้

ช่างเป็นการโจมตีอะไรกัน…

ถ้าเราอยู่ที่นั่น มันจะแย่

แต่เราขยับในทันที

ผมรู้ถึงความรู้สึกนี้

เวทมนตร์ที่ลูซี่พาผมมาที่นี่

อย่างไรก็ตาม มานาที่ใช้ขัดเกลามามากกว่าหลายสิบเท่ามากกว่ามานาในครั้งนั้น

เทเลพอร์ตไม่ร่าย

มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถทำอย่างนั้นได้ แม้ว่าคุณจะค้นหาทั้งทวีป

ผมขยับหัวของผมและสามารถที่จะมองกลับไปได้อย่างไรก็ไม่รู้

ผมสีขาวบริสุทธิ์และเสื้อคลุมสีขาว

ตาสีแดงที่สองแสงมัวๆ

“งั้นเธอมา…” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงปล่อยเสียงที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ

ผมก็ถอนหายใจในความโล่งใจด้วย

ฮ่าาา…เราถูกช่วยแล้ว

“มากำจัดลอร์ดปีศาจเถอะ”

เจ้าของของเสียงที่พึ่งพาได้มาจาฮีโร่ในตำนานตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord