ตอนที่ 74

ตอนที่ 74

「น-นายโอเคมั้ย?」

มารินะที่เดินอยู่ข้างขวาของผม ระหว่างที่เดินไปที่โรงเรียนถามด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจ

「ชั้นก็กังวล ริกกะ-จังแข็งแกรงมากและก้าวร้าวด้วย ไม่ใช่เหรอ?」

ยูกะที่เดินอยู่ข้างซ้ายของผม ถามด้วยความกังวลเดียวกันกับมารินะ
มันปรกติสำหรับพวกเธอที่จะกังวล ริกกะคือน้องสาวของคาซะฮานะ, และมาสเตอร์ของพวกเธอที่มีเป้าหมายที่ผมคือคามูโระ ฮิซูกิ
แม้ว่ามารินะจะสำเร็จในการปัดป้องคามูโระ ฮิซูกิและคาซะฮานะ, แต่กระนั้น ผมเก็บริกกะ, มันเมือนกับมีงูอยู่ที่อก
มากกว่านั้น, ริกกะเป็นสาวบ้าสงครามที่เริ่มสู้กับผม
มันไม่ไร้เหตุผลสำหรับพวกเธอที่จะกังวล

พูดถึงแล้ว, ผมสั่งริกกะให้อยู่ที่บ้าน
ริกกะยิ้มเมื่อเธอรับคำสั่งของผม
มันเป็นรอยยิ้มที่เด็กและไร้เดียงสา มารินะและยูกะที่เห็นรอยยิ้มนั้น ไม่ได้พูดอะไรตอนนั้น
ไม่, มันดีกว่าที่จะพูดว่าพวกเธอไม่สามารถพูดอะไรได้
นั่นคือมากเท่าไหร่ที่มันไร้การป้องกันของรอยยิ้มริกกะ
มากกว่านั้น, ริกกะแม้แต่คุกเข่าต่อหน้าสองคนนี้
สั้นๆคือ, มารินะและยูกะได้กังวลโดยริกะ
เธอสองคนไม่พูดอะไรต่อหน้าริกกะ อย่างที่คาด, พวกเธอตัดสินใจว่าริกกะอันตราย
ยังไงซะ, นั่นเห็นได้ชัด

「ไม่จำเป็นต้องกังวล ริกกะได้ตกมาอยู่ในมือชั้นอย่างสมบูรณ์ แล้วก็, ริกกะยอมรับพวกเธอด้วย ชั้นคิดว่าเธอแค่รับมันอย่างเชื่อฟัง และทะนุถนอมเธอดีกว่านะ」

ตอบสองคน, พวกเขามองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ขุ่นมัว
ผมเข้าใจความรู้สึกของพวกเธอได้แต่ริกกะไม่ใช่อันตรายอีกต่อไป
การที่ผมตัดสินใจ ไม่ได้มาจากท่าทางของริกกะ แต่เป็นการอ่านหัวใจเธอ แต่, ผมจะอธิบายมันยังไง?

ーซูซูฮาระ-ซัง ไร้ความปราณีแต่, เขามีเปิดใจกว้างแปลกๆในบางที่

มารินะพึมพำในหัวใจเธอระหว่างที่กระพิบตาให้ยูกะ

ーใช่, ใช่ “ฉันชอบใจเธอที่พยายามจะหาเรื่องสู้กับฉัน” คือน่าจะเป็นสิ่งที่เขาคิด

เหมือนกับอ่านใจมารินะ, ใจของยูกะตอบ
พวกเขาแค่มองตากัน, ติดต่อกันทางสายตา

ーยูกะ-ซัง, เราควรทำยังไงดี? เราควรจะหยุดซูซูฮาระ-ซังมั้ย?

ส่งสายตาให้ยูกะ, เธอปิดตาซ้ายของเธอและขยับนิ้วก้อยของมือขวา

ーหืมมม, นั่นยาก ที่ฉันเห็นได้จากท่าทางริกกะ, ฉันไม่รู้สึกไม่เป็นมิตร แต่มันอันตราย

ส่งสายตาให้มารินะ, ยูกะปิดแขนขวาของเธอจากนั้นขยับนิ้วชี้ทั้งสอง

ーใช่

มารินะพยักหน้าเบาๆ

ーมารินะ-จังคิดยังไงเหรอ?

ยูกะส่งสายตาให้มารินะ

ーฉันเหรอ? ฉันเห็นด้วยกับยูกะ-ซัง แต่ー

เห็นยูกะพยักหน้าเบาๆ, มารินะชี้นิ้วชี้ของเธอไปที่แก้มของเธอ

ーแต่?

ยูกะเอียงหัวของเธอ

ーฉันพูดยังไงดีล่ะ? นั่น, ฉันรู้สึกมันอย่างไรก็ไม่รู้, มันเป็นแค่การหยั่งรู้แต่…

มารินะขยับนิ้วชี้ของเธอบนสองมือสลับกัน, คนนิ้วก้อยบนมือขวา, แลบลิ้นออกมาระหว่างที่ชี้นิ้วชีมือขวาไปที่หัวเธอ

ーอ่า-ฮะ ต่อเลย ต่อเลย

พยักหน้า, ยูกะวาดวงกลมในอากาศด้วยนิ้วชี้ทั้งสอง

ーริกกะ-จัง, เธอ, ชั้นคิดว่าเธอเป็นเด็กที่น่าสมเพช

เหวี่ยงนิ้วชี้ทั้งสองของเธอ, จากนั้นทำสามเหลี่ยนด้วยนิ้วชี้ดและนิ้วโป้งบนสองมือ, จากนั้นมารินะเอียงหัวของเธอ

ーเด็กที่น่าสมเพช?

ยูกะทำสามเหลี่ยมด้วยนิ้วชี้และนิ้วโป้งทั้งสองมือ, จากนั้นเอียงหัวของเธอ

ーใช่ ฉันก็ไม่เข้าใจ แต่นั่นเป็นที่ฉันรู้สึก…

หมุนนิ้วชี้มือขวาในอากาศ, จากนั้นวางนิ้วนั้นไปที่แก้มเธอ, จากนั้นมารินะเอียงหัวเบาๆ

ーนั่นหมายความว่า ริกกะ-จังต้องการโมตะ-คุง?

ส่งสายตาให้ผมและส่งจูบ, ยูกะมองมารินะจากนั้นเอียงหัวของเธอ

ーขอโทษ ชั้นไม่เข้าใจมันจริงๆ แต่ใช่ เหมือนที่ยูกะ-ซังพูด, ฉันคิดว่าริกกะ-จังต้องการซูซูฮาระ-ซัง น่าจะนะ

มารินะลดคิ้วของเธอลงดูหน้าตาสับสน, เอียงหัวของเธอเบาๆระหว่างที่พยักหน้า, จากนั้นส่งสายตามาให้ผมและแสดงการส่งจูบ

ーเข้าใจแล้ว…ถ้านั่นเป็นอย่างนั้น, เธอก็ปฏิเสธมันไม่ได้ตรงๆ

ยูกะแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา, ถอนหายใจเล็กๆ แต่เธอยิ้มเหมือนกับประนีประนอม

ーแต่มันเป็นการหยั่งรู้ของฉันในท้ายที่สุดนะ

มองยูกะด้วยรอยยิ้มประนีประนอม, มารินะชี้นิ้วชี้ของเธอไปที่หัวของเธอ จากนั้นยิ้มเบี้ยวๆ

ーไม่, ฉันคิดว่ามันไม่ใช่แค่การหยั่งรู้ของเธอ ฉันมันใจว่ามันคือความเห็นอกเห็นใจ

ยูกะหัวเราะระว่างที่มองมารินะ, พันนิ้วของเธอจากนั้นยักไหล่ของเธอ

ーเห็นอกเห็นใจ?

มารินะพันนิ้วของเธอจากนั้นเอียงหัวของเธอ ระหว่างที่มองยูกะ

ーฉันคิดว่าฉันจะสังเกตเมื่อฉันใช้เวลากับริกกะ-จัง แต่มารินะ-จังสังเกตมันด้วยการชำเลือง สถานการณ์ของริกกะ-จังนั้นเหมือนกับเรา

ยูกะมองมารินะจากนั้นปิดตาขวาของเธอ, จากนั้นพันนิ้วของเธออิกครั้งจากนั้นยิ้ม เธอมองผมและส่งจูบ

ーเข้าใจแล้ว นั่นอาจจะเป็นอย่างนั้น ฉันมองริกะ-จังและคิดว่าเธออาจจะเป็นเหมือนฉัน

มารินะแสดงรอยยิ้มบางๆสู่ยูกะ, ถอนหายใจเล็กๆและพยักหน้า

ーชั้นมันใจว่ามันเป็นแบบนั้น

ยูกะหัวเราะระหว่างที่ยักไหล่

ーแล้วก็, ภัยของคามูโระ ฮิซูกิยังไม่หายไปอย่างสมบูรณ์, ภัยอื่นอาจจะปรากฏ ในความรู้สึกนั้น, มันเป็นกำลังใจที่จะให้บางคนที่แข็งแกร่งเหมือนริกกะ-จังเป็นพวกของเรา

ยูกะหัวเราะและทำหน้าแน่นๆ, ชี้นิ้วชี้ของเธอไปที่แก้ม จากนั้น, เธอใส่นิ้วก้อยเข้าไปในปากเธอ, ปิดตาซ้ายเธอและส่ายเอวของเธอ

ーนั่นจริง, แต่, มันไม่สนุกถ้าริกกะ-จังคือภัยใหม่ ไม่ต้องสงสัยว่าริกกะ-จังอันตราย, และเธอแม้แต่มีริกกะไว้ในกระเป๋า ไม่ว่ายังไง, เราควรจะระวังตัว

มารินะพยักหน้าระหว่างมองยูกะ, เธอยกนิ้วโป้งมือขวาขึ้น จากนั้นกดนิ้วชี้ซ้ายไปที่นิ้วโป้งขวา และทำสีหน้าแน่ๆ จากนั้น, เธอกอดอกจากนั้นส่ายตัวของเธอซ้ายขวา, ปิดตาขวาของเธอ และจิ้มแก้มเธอด้วยนิ้วชี้ทั้งสอง

ーรับทราบ! อย่างที่คาดกับหัวหน้าของเรา!

ยูกะวันทยหัตถ์ระหว่างที่มองมารินะ
มารินะที่มองยูกะได้แดงสด

ผมได้มองไปข้างหน้าตลอด, กลืนน้ำลายของผมระหว่างที่ฟังการสนทนาของทั้งสองจิตใจ
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่กระนั้นพวกเขาสามารถสร้างบทสนทนาที่ซับซ้อน ด้วยแค่การสื่อสารทางสายต่า, ท่าทางและสีหน้า มากกว่านั้น, การสนทนานั้นสะอาด
มันดูตลกที่เป็นพวกเธอส่งท่าทางเงียบๆ แต่มั้นมหัศจรรย์เกินไป

นี่มันความสามารถพิเศษแล้ว
พูดสิ่งนั้น, การสรุปที่ทั้งสองได้ทำดูเหมือนจะเป็นการยืนเผชิญหน้า โดยไม่ลดการป้องกัน
งั้น, ผมควรจะแค่อยู่เงียบๆ
ทั้งสองคนจะไม่ลดการป้องกันลงไม่ว่าผมจะพูดอะไร
ในท้ายที่สุด, ทางเดียวที่พวกเขาจะรับรู้ว่าริกกะไม่อันตรายอีกต่อไป คือการให้ทั้งสองคนใช้เวลากับริกกะ

มาถึงที่โรงเรียน, ผมไปที่ห้องเรียนของผมแล้วนั่นเก้าอี้ผม

ーฉันควรทำยังไงดี? อาซาฮินะน่ากลัว
ーซายะกะได้รับการติดค้างจากอาซาฮินะ แม้ว่าเธอแค่ซายากะ
ーถ้ามันเป็นอย่างนี้ต่อไป, ฉันอาจจะเป็นเป้าหมายต่อไปในการรังแก
ーมันน่าโมโห แต่ฉันควรจะประจบประแจงอาซาฮินะมั้ย?
ーฉันต้องรักษาความปลอดภัยของฉัน ก่อนที่บางคนจะขโมยการเดินหน้า
ーถ้าฉันไม่ทำอะไรโดยเร็ว, ฉันจะเด่นและถูกตัดกำลัง
ーฉันน่ารักที่สุด ฉันควรจะเป็นคนที่อยู่บนสุด
ーอีเหี้ยนั่นคิดว่าเธอน่ารัก น่ารำคาญ

เมื่อผมใช้ความสามารถของผม, เสียงของใจนักเรียนได้ถูกเห็นได้
เสียงของผู้ติดตามเก่าของอาซาฮินะนั้นโดดเด่น
มากกว่านั้นー

「อ้า! กิ๊บติดผมของมิซาโตะ-จังน่ารักจังเลย!」
「เอ๋? นั่นไม่จริงหรอก คุมินั้นน่ารักกว่า」
「ซัคจังตัดผมของเธอเหรอ? นั่นน่าารักอ่ะ!」
「เอ๋? มันปรกตินะ ไม่ใช่กระเป๋าของซาจิก็น่ารักมากด้วยเหรอ?」

ผู้ติดตามเก่าได้รวมตัวกันและชมกันเองด้วยรอยยิ้ม แต่เนื้อในของมันดำมืด
แม้ว่าพวกเธอเตะกันเองในใจ, พวกเธอได้ยิ้มอย่างดีให้กันเอง ผมไม่เข้าใจมันเลย
แทนที่จะอย่างนั้น, การดูนี่ไม่น่าสนใจเลยซักนิด แทนที่จะอย่างนั้น, มันไม่น่าพึงพอใจ นั่นทำไมผมยกเลิกความสามารถของผมด้วยความรีบ

จากนั้น, นั่นเมื่อผมคิด

พูดถึงแล้ว, คามูโระ ฮิซูกิพูดว่าเธอยกเลิกความสามารถเธอไม่ได้
แม้ว่ามันเป็นเศษเสี้ยว, มันหมายความว่าเธอรู้ว่าอะไรอยู่ในใจของผู้คน และเธอมีความยากลำบากในการที่หาวิธีเลี่ยงมันไม่ได้
ถ้าเธอยกเลิกความสามารถเธอได้แบบผม, เธออาจจะไม่บ้าขนาดนั้น

แม้ว่าผมยกเลิกความสามารถของผม, ผมควรจะพูดว่าความสงสัยหรือความอยากรู้อยากเห็น? ผมแอบมองใจของนักเรียนที่เดินไปรอบๆทางเดิน ทุกครั้งที่พัก

ผมแค่คิดว่าพวกเขาอาจจะคิดอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ แต่นี่มันไม่สนุกเลยซักนิด
ผู้ชายส่วนใหญ่ เต็มไปด้วยความต้องการทางโลก และผู้หญิงส่วนใหญ่ แค่ยิ้มระหว่างบ่นในใจ
มองเห็นอย่างนี้, ผมเห็นได้ว่าใจของมารินะและยูกะนั้นบริสุทธิ์

ーอุฟุฟุ, เจอซูซูฮาระ-คุงแล้ว ♥

ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบในสันหลังเมื่อผมอ่านใจกระทันหัน
ผมได้ยินเสียงของหัวใจเธอ พูดอีกอย่างคือ, เธอได้รุกรานเข้ามาในระยะของความสามารถของผม

ーอุฟุฟุ, เหม่อลอยด้วยตาที่น่ารังเกียจดวงเดิมของนาย ♥ ชั้นเห็นได้ว่านายมองทางเดินแต่นายรอฉันอยู่ใช่มั้ยล่ะ ♥ นั่นแน่นอน ♥ นายแค่อยากเห็นฉันใช่มั้ย ♥ นากอยากเห็นฉันจนนายทนไม่ได้ ♥ จริงๆเลย, นายไม่จริงใจเลย ♥

เธอเข้าหาผมไปด้วยกันกับเสียงนั้นในหัวใจเธอ

ーเหี้ย
ーหนี!
ーมันจะไม่จบแค่เรื่องตลกถ้าเธอหมายหัวฉัน

ความคิดของรอบข้างที่บ่นและต้องการทางโลกได้เป็นหนึ่งเดียวกันในทันที และนักเรียนที่ผ่านทางเดินกระตายตัวและสร้างทาง
สาวคนหนึ่งเดินในทางเดินอย่างกล้าหาญ
ทวินเทลสีดำที่ส่ายของเธอ, ตาปลาที่มันจ้องไปข้างหน้า
สัดส่วนที่เรียบเนียนที่ไม่เสียของ, แม้ว่าส่วนหนึ่งของการเป็นผู้หญิงนั้นดีกว่าที่จะมีส่วนเสียของ แต่เธอไม่มีเลยซักนิด
สาวที่ละเอียดอ่อนคนนั้น ส่งความรู้สึกของการข่มขู่ที่ท่วมท้น
ยูกะเป็นแค่คนเดียวที่เธอเรียกว่าเพื่อนได้ ถ้านักว่าคิซารากิเป็นเพื่อนพวกเธอด้วย กองกำลังมีแค่พวกเธอสามคน แตกระนั้น, ไม่มีปีหนึ่งที่ต่อต้านเธอ
ไม่, แม้ว่าปีสองหรือสาม, ไม่มีใครจะหันเขี้ยวใส่พวกเธออีกต่อไป

อาซาฮินะที่เดินอยู่ในทางเดินเข้ามาหาหน้าผมอย่างกล้าหาญ

ーฉันให้โอกาสนายเรียกฉันนะ ♥ โฮร่า โฮร่า ♥ ฉันให้โอกาสนายเรียกฉัน ♥

คิดอย่างนั้นในใจของเธอ, อาซาฮินะเดินตรงหน้าผมด้วยท่าทางที่ห่างเหิน

เย็ดแม่น่ารำคาญ มันน่ารำคาญและมันอันตราย เธออยากจะถูกเรียก

ผมอยากจะฝึกเธอทันที แต่มันอันตรายที่จะติดต่อกับเธอในที่สาธารณะ
ผมได้เป็นแฟนกับมารินะ และมารินะสมควรจะตกเป็นเป้าของอาซาฮินะ ขอบคุณสิ่งนั้น, ไม่มีใครมายุ่งเกี่ยวกับผมเลยซักนิด
เพราะผมอยากจะเก็บบรรยากาศที่เงียบนี้ไว้, ผมให้รอบข้างรู้ไม่ได้ว่าจุดยืนของผมสูงกว่าอาซาฮินะ
คิดอย่างนั้น, ผมรอให้อีโง่จากไประหว่างพยายามจะไม่มองเธอให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
อย่างไรก็ตาม, อาซาฮินะที่เดินหน้าถึงจุดจุดหนึ่งได้หยุดและเดินกลับมา

ーจริงๆเลย, นายไร้เดียงสามาก ♥ นายไม่เรียกฉันเพราะนายอาย ♥ นายแกล้งทำเป็นหยิ่งแต่นายเป็นเด็กชายที่กำลังโตในท้ายที่สุด ♥ ชั้นเข้าใจมัน ♥ ชั้นมองโอกาสพิเศษให้นายอีกครั้ง

อาซาฮินะเดินมาที่ผมระหว่างคิดอย่างนั้น
อย่าเดินกลับมาสิ มันเห็นได้ชัดว่ามันไม่ธรรมชาติ เว้นไว้ให้ผมเรื่องนั้นเธอ ถ้าเธออยากจะถูกดูงั้นผมจะทำมันภายหลังแต่อย่ายุ่งเกี่ยวกับผมตอนนี้
รู้สึกว่าหน้าผมบิดเบี้ยว, อาซาฮินะแกล้งทำเป็นไม่เห็นจากนั้นเริ่มเดิน
พูดถึงแล้ว, ผมรู้สึกว่าอาซาฮินะเดินใกล้โต๊ะผมที่ครั้งที่จบคาบแต่, ผมยกเลิกความสามารถของผมเพราะผมอยู่ในห้องเรียน
เธอร้องขออย่างสิ้นหวังให้ผมดูเธอ
งั้น, สังเกตมันทีเหอะว่าผมจะไม่ดูเธอน่ะ

ーฟุฟุ, ซูซูฮาระ-คุง, เขาจำธุระสำคัญได้เหรอ ♥ เขาเดินเร็วขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง ♥

คิดระหว่างที่วิ่ง, อาซาฮินะตีความผมอย่างสะดวกกับตัวเองแล้ววิ่งตามผม
ทำไม่เธอมองโลกในแง่ดีจัง? สังเกตทีเหอะว่าผมเลี่ยงเธอ
วิ่งเพราะผมไม่สามารถทนได้, อาซาฮินะวิ่งตามผม
ได้โปรด ผมขอร้องเธอล่ะ, อย่างวิ่งตามผม พยายามเดาหน่อย อ่านสถานการณ์หน่อย ผมไม่อยากเด่น

ーเขาเป็นคนที่ข่าวลือว่าเป็นแฟนกับยูกิ-เซ็นไปปีสอง, ใช่มั้ย?
ーฉันรู้สึกอิจฉาที่เขาเป็นแฟนกับยูกิ-เซ็นไปแต่มันไม่ตลกเลยที่จะตกเป็นเป้าของอาซาฮินะ
ーเดี๋ยว, เฮ้! อาซาฮินะไล่ตามเขา!
ーอุว้า, ชายน่าสงสาร เขาได้ตกเป็นเป้าอย่างสมบูรณ์เลย
ーชายที่มีตาที่น่ารังเกียจ, ฉันไม่รู้จักเขาแต่ฉันไม่ควรจะไปข้องเกี่ยวกับเขา

ผมคิดว่ามันแย่ที่สุดแต่การตอบสนองจากรอบข้างได้ต่างไปจากที่ผมคาด
มันดูเหมือนพวกเขาคิดว่าผมที่ถูกวิ่งไล่โดยอาซาฮินะ โดนรังแกโดยเธอ
นั่นช่วยได้
แต่, ถ้านี่มันดำเนินต่อไป, จะมีบางคนที่บอกว่ามันน่าสงสัย
ก่อนนั่นจะเกิดขึ้น, ผมควรจะบอกอาซาฮินะ
คิดอย่างนั้นระหว่างที่วิ่งเต็มกำลัง, ผมคิดเกี่ยวกับที่ที่ไม่มีคนและเปลี่ยนเส้นทาง

เมื่อคุณคิดถึงที่ที่ไม่มีคน, ที่หนึ่งที่ผมจำได้เป็นที่เปิดในป่า และข้างหลังตึกโรงเรียน

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

มาที่พลาซ่ายังไงไม่รู้, ผมงอตัวไปข้างหน้าแล้ววางมือผมไปที่เข่า

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

เหมือนกันกับผม, อาซาฮินะงอตัวไปข้างหน้าและจับหัวเข่าเธอ
แต่เดิมแล้วผมปรับความเร็วเพื่อนำอาซาฮินะไปที่ที่ไม่มีคน แต่เมื่อผมเห็นอาซาฮินะวิ่งมาหาผม, ผมรู้สึกหงุดหงิดผมเลยวิ่งด้วยกำลังทั้งหมด
แต่, ในท้ายที่สุด, ผมแยกออกมาจากเธอไม่ได้
ใครจะคิดว่าเธอไหวกับการเต็มกำลังของผม
ยังไงซะ, ปฏิกิริยาตอบสนองของอาซาฮินะดูเหมือนจะดีเมื่อมองผ่าน, และสมดุลย์ของเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อของเธอค่อนข้างดีด้วย
ผมคิดว่าโครงสร้างทางกายภาพของเธอมีพลังกายภาพที่ดี แต่มันดูเหมือนเธอค่อนข้างมีความอดทนด้วย

หลังจากซักพัก, อาซาฮินะที่หายใจทันแล้วได้ยืดตัวขึ้น
จากนั้นー

「อ้า, นั่น, เจอมันแล้ว」

อาซาฮินะพึมพำให้ความว่างเปล่าจากนั้นหยิบก้อนหินบนพื้น

「ม-มันคือไอนี่, ชั้นมาเพื่อหยิบหินนี้ ชั้นดีใจที่ชั้นเจอมัน」

จ้องก้อนหินที่เธอหยิบขึ้นมา, อาซาฮินะพึมพำอย่างผิดธรรมชาติ
หินอะไร? เธอต้องอยากได้มันนี่นทำไมเธอถึงมาที่นี่ แต่นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างที่คาด

ーโฮร่า โฮร่า ♥ เราอยู่ตามลำพังแล้ว ♥ มันเป็นโอกาสเดียวในชีวิตที่จะเรียกฉันนะ ♥

อาซาฮินะคิดจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ, เธอยืนขึ้นจากนั้นมองผม จากนั้น, เธอหันหลังไป
เธออยากให้ผมเป็นคนที่เรียกเธอจริงๆเหรอ?

「ต-ตอนนี้ชั้นหยิบหินก้อนนี้แล้ว, มันถึงเวลาที่กลับไปห้องเรียน!」

หันหลังของเธอให้ผม, อาซาฮินะคุยมากกว่าที่จำเป็น
โอ้ อย่างนั้นเหรอ? งั้นไปสิ!
ผมอยากจะพูดนั่นด้วยกำลังทั้งหมด ผมอยากจะพูดมันแต่ผมจะเป็นคนที่มีปัญหา ถ้าผมไม่บอกเธอว่าอย่ามาข้องเกี่ยวกับผมที่โรงเรียน

「อาซาฮิー」
「อย่าเรียกชั้นสบายๆสิไอบ้ากาม ♥」

เมื่อผมพยายามจะเรียกอาซาฮินะ, เธอมองกลับมาก่อนผมจะพูดเสร็จจากนั้นแยกเขี้ยวของเธอ
เธอดูโมโห, เธอมีเจตนาจะพูดมันด้วยน้ำเสียงที่โมโหแต่หน้าของเธอยิ้มจนทุกอย่างมันเละเทะ

「ชั้นอยากให้นายหยุดเข้าใจผิดได้แล้ว ♥」

เข้าใจผิดอะไร?

「ชั้นมาที่นี่เพื่อหยิบหินก้อนนี้ ♥ จากนั้น, นายแค่อยู่ที่นี่โดยบังเอิญ ชั้นเลยคุยเกี่ยวกับมัน ♥ มันจะมีปัญหาถ้านายเข้าใจผิดว่าชั้นมาที่นี่ด้วยความสะดวกของนาย ♥ อย่าเสียการควบคุมตัวเองไปซะล่ะ」

พูดสิ่งนั้น, อาซาฮินะเอาหินให้ผมดูจากนั้นเลี่ยงตาเธอ
อ้า, อย่างนั้นเหรอ? หืมม

「และแม้อย่างนั้น, เรียกชั้นในที่ที่ไม่คนแบบนี้, นายมีแผนการอะไรอยู่ ♥ ไม่ว่าทางไหน, นายจะบังคับความบ้ากามที่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมของนายใส่ชั้น ที่ชั้นจะบอกใครไม่ได้ ♥」

แม้ว่าเธอแค่กลับไปเลยก็ได้หลังจากที่หยิบหิน, เธอพองหน้าอกที่มันไม่มีของเธอ จากนั้นขึ้นเสียงของเธอดูถูกผม
จากนั้น, เธอเลี่ยงหน้าเธออีกครั้ง
มันดูเหมือนเธอได้ดีใจจนทนไม่ได้เมื่อผมเรียกเธอ ผมเห็นมันโดยไม่ต้องอ่านใจของเธอได้
ผมข่มขืนเธอแต่, มองดูท่าทางและพฤติกรรมของอาซาฮินะเมื่อเร็วๆนี้, ผมเริ่มสงสัยว่านั่นมันข่มขืนจริงๆเหรอ
แต่, ผมคิดว่ามันจริงที่ว่าผมข่มขืนอาซาฮินะและเธอแตกสลาย ผมไม่คิดว่ามันเป็นการแสดง, แล้วก็, อาซาฮินะแสดงละครได้ห่วยแตก
พูดสิ่งนั้น, เธอแตกสลายจากการโดนข่มขืนโดยผม จากนั้นตื่นมาเป็นมาโซคิสบ้ากามรายใหญ่
พูดสิ่งนั้น, เธออยากจะโดนบังคับทำเรื่องลามกที่โหดร้ายและผิดมนุษย์มนาเหรอ?
แม้มันดูเหมือนว่าผมมอบความปรารถนาให้อาซาฮินะ, ถ้าเธอบอกว่าเธออยากจะทำบางอย่างที่ลามก งั้นมันไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
นอกจากนี้, นิสัยเธอแบบนั้นแต่อาซาฮินะเป็นคนสวยแน่นอน
นั่นทำให้ผมอยากจะข่มขืนเธอ
แต่เธอไม่มีนมนะ
มันจะยอดเยี่ยมมากถ้าเธอนมใหญ่
ไม่เดี๋ยว มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ
ถ้าเกิดอาซาฮินะมีนมใหญ่
ผมรู้สึกว่ามันไม่เข้ากับเธอ
ตัวบาง, ทวินเทล, ตาปลา มีนมใหญ่กับนั่นจะรู้สึกไม่สบายอย่างน่าทึ่ง
อาซาฮินะที่มีหน้าตาคล้ายกัน, ผมรู้สึกว่าเธอน่ารักเพราะเธอแบนเป็นกระดาน
สั้นๆคือ, อาซาฮินะดีเพราะเธอไม่มีนม
แล้วก็, เธอมไม่นีนมมันเลยสนุกที่จะล้อสิ่งนั้น

「ท-ทำไมนายเงียบไปล่ะ! ชั้นได้เสร็จธุระชั้นแล้ว! ชั้นได้หยิบหินก้อนนี้แล้ว! ชั้นจะกลับ! ชั้นจะกลับจริงๆล่ะนะ!? ชั้นจะกลับ!?」

คิดเกี่ยวกับหลายอย่างระหว่างที่มองอาซาฮินะ, มันดูเหมือนว่าเธอไม่อารมณ์เสียแล้ว จากนั้น, เธอเอาหินที่เธอหยิบให้ผมดู
ไม่, เธอไม่ต้องเอาหินนั่นให้ดูหรอก
แทนที่จะอย่างนั้น, เธอไม่สังเกตว่าพฤติกรรมเธอมันขัดแย้งแค่ไหนเหรอ?
ยังไงซะ, ไม่ว่ามันจะขัดแย้งแค่ไหน, ผมมั่นใจว่าเธอจะลืมมัน
ยังไงซะ โอเค งั้น, ผมจะโจมตีเธอด้วยหัวใจทั้งหมดอย่างที่เธอปรารถนา

「หุบปากอีทาส」

ยิ้ม, มองลงไปหาอาซาฮินะ, ผมพ่นคำพูดผมออกมา

「อะไร?!」

ตาของอาซาฮินะเปิดกว้างจากนั้นเธอส่งเสียงที่ตกใจ
จากนั้น, เธอเปลี่ยนเป็นสีขาว

「ช-ชั้นทนได้ที่นายเรียกชั้นว่าทาส! นั่นคือคำสัญญาของชั้น! แต่ทำไมนายบอกชั้นให้หุบปาก! แค่นายคิดว่านายเป็นใครกัน?!」

เธอยอมรับที่ถูกเรียกว่าทาสแต่มันดูเหมือนเธอรับไม่ได้ที่ถูกบอกไปหุบปาก มากกว่านั้น “นายคิดว่านายเป็นใคร?” เธอพูด
ผมเป็นมาสเตอร์และเธอเป็นทาสไม่ใช่เหรอ? แต่กระนั้น, เธอถามมาสเตอร์ของเธอว่าเขาเป็นใคร? เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน?
ยังไงซะ, เธอแค่อยากจะกบฏกับผมจากนั้นให้ผมทำเธอ

ーอ๊าาาา ♥ เร็วๆ ♥ เร็วๆเข้าแล้วสั่งฉัน ♥ สั่งฉันแบบที่นายคิดปรกติไม่ได้ คำสั่งลามกที่, ผิดมนุษย์, โหดร้าย ♥

อาซาฮินะดูเหมือนจะเลยขีดจำกัดของความอดทนเธอแล้ว
ผมเข้าใจดังนั้นใจเย็นเหอะ

「แก้ผ้า」
「เอ๋?」
「ชั้นสั่งเธอ แก้ผ้าแล้วเปิดเผยรูตูดของเธอ」

เมื่อผมสั่งเธอ, ตาของอาซาฮินะเบิกกว้าง

ーระ, รูรู, รูตุ, รูตูด ♥ เข้าพูดมันแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว♥

อาซาฮินะผู้ที่กรีดร้องความรู้สึกดีในใจของเธอー

「คุห์ ♥」

เล็ดเสียงครวญที่เสียใจ แต่, การที่เธอรู้สึกดีได้เล็ดออกมาด้วย แต่มันดูเหมือนเธอพยายามจะซ่อนเจตนาจริงของเธออย่างสิ้นหวัง, ยังไงซะ, ผมจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน

「น-นายจะบอกชั้นให้แก้ผ้าในที่แบบนี้, แล้วหันตูดไปให้นาย, จากนั้นเปิดรูตูดของชั้นจนถึงขีดจำกัดเพื่อให้นายเห็นส่วนลืก? และตั้งใจจะตาหวานส่วนที่ลึกที่สุดของรูตูดชั้น, จากนั้นแทงรูตูดที่บริสุทธิ์ของชั้น ด้วยควยที่โกรธ, ไม่ยุติธรรม, และโหดร้ายของนายใช่มั้ย? จากนั้นนายอยากจะละเลงส่วนที่ลึกที่สุดใช่มั้ย?」

แก้มแดง, กัดฟัน, อาซาฮินะจ้องผมระหว่างที่สั่นจากนั้นพูดออกมาในเสียงที่สั่น
เอ๋? โอ้, ไม่, ผมไม่ได้พูดไกลขนาดนั้น

「บางคนที่โหดร้ายและผิดมนุษย์อย่างบ้ากามแบบนาย ควรจะแค่ตกนรกไปซะ!」

อาซาฮินะที่ตะโกนเริ่มถอดเสื้อของเธอออกอย่างร่าเริ่ง
เธอพูดสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ แต่, ผมจะแพ้ถ้าผมโมโห
เป้าหมายของอาซาฮินะคือเพื่อให้ผมโกรธ
แต่, ผมปล่อยให้อาซาฮินะพูดไม่ดีอย่างเดียวกับผมไม่ได้ แต่, ถ้าผมโจมตีเธอ, เธอจะแค่พอใจ
งั้น, ผมควรคิดหาวิธีโจมตี
อาซาฮินะที่อยากให้รูตูดของเธอโดนแทงแทบตาย และเมื่อผมสั่งให้เธอเปิดเผยรูตูดของเธอ, เธอได้พอใจเพราะเชื่อว่าผมจะแหย่รูตูดเธอ
อีโง่, ผมไม่ใจดีขนาดนั้น
คุคุคุ, ผมจะโจมตีเธอ ผมจะโจมตีเธออย่างสุดใจ
ผมจะโจมตีอย่างทั่วถึงยกเว้นที่ที่เธออยากจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ
ผมรอคอยการตอบสนองของอาซาฮินะ

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord