97 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับเทพธิดาแห่งน้ำ

97 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับเทพธิดาแห่งน้ำ

“ยินดีที่ได้รู้จัก, เด็กน้อยของโนอาห์ ชั้นเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์”

หน้านั้นและเสียงนั้นเป็นของเจ้าหญิงโซเฟียอย่างแน่นอน

แต่ที่อยู่ตรงนั้นคือรอยยิ้มที่ผิดธรรมชาติ

ตาสีฟ้าของเจ้าหญิงโซเฟียเปล่งแสงสีทอง

มานาที่ปกคลุมเจ้าหญิงโซเฟียได้เอ่อล้นและปล่อยแสงออกมา

สปิริตทั้งหมดหายไปหมด

เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่ปกครองโลกนี้

เทพธิดาที่ปกครองธาติน้ำ, เออร์-ซามะ

สำหรับบางคนอย่างผมที่ใช้เวทมนตร์น้ำ, นี่เป็นเทพธินะที่ผมไม่ควรไปต่อต้าน

ถ้าผมไปทำให้ท่านรู้สึกไม่ดี, ผมจะเสียสกิลเวทมนตร์น้ำไป…เห็นว่า

“เธอไม่จำเป็นต้องกังวลมาก” (เออร์)

เออร์-ซามะหัวเราะคิกคักด้วยรอยยิ้มที่เจ้าหญิงโซเฟียไม่มีวันแสดงก่อนหน้า

แต่แรงกดดันที่ตัวของเธอได้ปล่อยออกมาเทียบไม่ได้กับมอนสเตอร์ที่ผมได้สู้มาก่อน

มานาในบรรยากาศได้สั่น

นี่คือเทพธิดาได้ลงมาสถิตสู่ออราเคิล, หือห์…

◇◇

“เทพธิดาสถิต?” (มาโกโตะ)

“มันมีเรื่องที่มีชื่อเสียง ออราเคิลของเทพธิดาสามารถรับเทพธิดาลงในตัวของพวกเขา เพราะสิ่งนั้น ออราเคิลต้องรักษาความบริสุทธิ์ของกายไว้” (ฟูจิ)

เมื่อผมคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดในปาร์ตี้ไฮแลนด์ และเรื่องของโนเอลซามะและส่วนที่บริสุทธิ์, ฟูจิ-ยังบอกสิ่งนี้กับผม

“งั้น, นั่นหมายความว่าเทพธิดาสามารถยึดครองร่างของเจ้าหญิงโนเอลและเจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้เห็นมันด้วยตัวเอง, แต่…เมื่อพวกเขาทำการออราเคิล, เทพธิดาเห็นได้ชัดว่าสถิต” (ฟูจิ)

“โฮ่ห์” (มาโกโตะ)

คำพูดของเทพเจ้าปรกติจะได้ยินแค่ออรเคิลและสาวก, และผู้คนสามารถได้ยินมันผ่านออราเคิล

เห็นได้ชัดว่านั่นทำไมออราเคิลเป็นตัวตนที่พิเศษ

“แต่เจ้าหญิงโนเอลบอกสิ่งนี้กับนาย? นายต้องค่อนข้างใกล้ชิดกับเธอ” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังพูดกับผมด้วยสีหน้าที่น่าทึ่ง

“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นสิ่งนั้น, มันจะแค่มีปัญหา, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“นั่นคือคู่หมั้นของซากุไร-โดโนะ-เดสุ โซ สนิทในระดับปานกลางพอ เจ้าหญิงโซเฟียจะร้องไห้นะ, รู้มั้ย” (ฟูจิ)

“ทำไมเจ้าหญิงโซเฟียจะร้องไห้กับสิ่งนั้น…?” (มาโกโตะ)

“นายมันทึบจัง…” (ฟูจิ)

“?”

◇◇

ตอนนี้ผมเข้าใจการคุยตอนนั้นกับฟูจิ-ยังแล้ว

ถ้าเขาบอกผมชัดๆ…ไม่, แม้ว่าเขาบอก, ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไร

ยังไงก็ตามผมต้องจัดการกับสถานการณ์นี้

“เทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์-ซามะ, มีธุระอะไรกับผมวันนี้?” (มาโกโตะ)

ผมทำให้ใจผมเย็นด้วย [โล่งจิต] และถามเทพธิดาตรงหน้าผม

“ฮีโร่-ซังใหม่ของโรเซส, ขอบคุณมากที่ช่วยเมืองหลวงของโฮรันเมื่อวันก่อน” (เออร์)

เออร์ซามะยิ้ม

ความต่างของสีหน้าปรกติเธอนั้นไม่สบายเลย

“นั่นมัน…แค่โชค แล้วก็, ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ถ้าผมไม่ได้ทำจังหวะเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ผมจะไม่สามารถกำจัดยักษ์ต้องห้ามได้

“แม้อย่างนั้น, นั่นมันผ่านความแข็งแกร่งของเธอเอง เพราะทั้งหมดฮีโร่น้ำแข็งลีโอ-คุง, ยังเด็กอยู่ เขาเป็นเด็กน้อยที่เอ่อล้นไปด้วยพรสวรรค์ด้วย, แต่…มันดูเหมือนมันยังมากไปสำหรับเขา” (เออร์)

“เจ้าชายเลนเนิร์ดลำบากนะ” (มาโกโตะ)

เด็กผู้ชายที่เหมือน-สาวคนนั้นปรากฏขึ้นในใจผม

“ฟุฟุ, นั่นทำไม, โปรดช่วยเลโอ-คุง, รู้มั้ย?” (เออร์)

เธอวางมือไว้บนริมฝีปากและหัวเราะเหมือนกับสนุก

“ยังไงซะ, ผมจะทำที่ผมทำได้” (มาโกโตะ)

มันน่าเศร้าที่ผมไม่สามารถพูดว่า ‘ปล่อยให้ผมได้เลย’ ในน้ำเสียงที่เข้มแข็ง

ทั้งหมดเพราะในท้ายที่สุด, ผมแค่นักเวทย์ฝึกหัด

“โอชั้น ถ้าเธออยากจะแข็งแกร่งขึ้น ชั้นมอบสกิลของขวัญให้เธอดีมั้ย?” (เออร์)

“เอ๋?”

เธอได้ไกลตัวของเธอที่ใกล้อยู่แล้วมาหาผม, และวางมือของเธอบนแก้มของผม

“อ-อืม…ท่านใกล้” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ-คุง, ถ้านายเป็นผู้ศรัทธาของชั้น, นายจะได้ [เวทมนตร์น้ำ: ระดับนักบุญ]” (เออร์)

เทพธิดา-ซามะพูดออกมาเฉยๆ

เอ๋? เธอพูดอะไรนะตอนนี้?

ระดับนักบุญ

หนึ่งระดับสูงกว่ากษัตริย์

สกิลที่แค่ส่วนน้อยในทวีปอาจจะมีหรืออาจจะไม่มี

ผมเอาสิ่งนั้นได้เหรอ?

“อืม…แค่อะไร…” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ยินเกี่ยวกับความลำบากของนายจากโซเฟีย-จัง นายได้อยู่ไปด้วยเวทมนตร์น้ำประถม และผู้ใช้สปิริตแต่, มันยาก, ใช่มั้ย?” (เออร์)

“...”

ใช่, ผมมีเวลาทียาก

ผมใช้เวทมนตร์ไม่ได้ถ้าไม่มีสปิริต

มันจะอยู่เหนือการควบคุม, และมันใช้เวลาที่จะสามารถใช้เป็นเวทมนตร์

แม้อย่างนั้น, ผมไม่สามารถเอาชนะอะไรได้ด้วยแค่มานาของผม

“ถ้านายมาเป็นผู้ศรัทธาชั้น, ทุกอย่างจะแก้ไข, รู้มั้ย?” (เออร์)

…จริงเหรอ?

ไม่, แต่เงื่อนไขของสิ่งนั้นคือ…เปลี่ยนศาสนาเป็นของเธอ

ท่านจะบอกผมให้ทรยศโนอาห์-ซามะ?

“ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำเธอประมาณ 200 ถ้าเธอมีเวทมนตร์น้ำนักบุญ, เธอจะเป็นนักเวทย์น้ำอันดับหนึ่งของทวีป เธอจะแข็งแกร่งกว่าปราชญผู้ยิ่งใหญ่-ซังในประเทษแห่งแสง -ด้วยเวทมนตร์น้ำอย่างเดียว, น่ะนะ” (เออร์)

“...อ-อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

ธาตุที่อ่อนแอที่สุด, น้ำ

แม้อย่างนั้น, เมื่อตัวเทพธิดาเองบอกว่าผมจะเป็นเบอร์หนึ่งของทวีป…

“นายจะทำยังไง, มาโกโตะ-คุง?” (เออร์)

รอยยิ้มที่ไม่เปลี่ยนของเออร์-ซามะ

[คุณจะเปลี่ยนศาสนาเป็นเทพธิดาแห่งน้ำเออร์, และยอมรับสกิลของขวัญ – เวทมนตร์น้ำ: ระดับนักบุญ?]

ใช่

ไม่ ←

“…..”

มันเป็นตัวเลือกที่มีเสน่ห์อย่างน่ากลัว

สิ่งล่อใจที่เหมือน-มาร

“โอ้ชั้น, ชั้นเป็นเทพธิดา ถ้าเธอเรียกชั้นว่าเหมือน-มาร, เธอจะได้รับการลงทัณฑ์จากสวรรค์นะ, รู้มั้ย?” (เออร์)

“...แน่นอนว่าท่านอ่านใจได้” (มาโกโตะ)

เหมือนกับโนอาห์-ซามะ, หือห์

เมื่อผมคิดอย่างนั้น, ความทรงจำจากอดีตปรากฏขึ้นในใจของผม

วันที่ผมได้มาสู่โลกนี้และเรียนรู้ว่าผมคนเดียวที่มีค่าสถานะที่แย่ที่สุด

ผมมีสกิลที่เสี่ยงอันตราย, แต่แม้อย่างนั้น, ผมฝึก

ความทรงจำที่ขมขื่นที่ถูกทิ้งไว้คนเดียวในวิหารแห่งน้ำ

ในสถานการณ์ที่ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นซักคนเหลืออยู่, ผมผ่านวันไปด้วยความกลัวอายุขัยที่สั้นของผม

นั่นหมายความว่าเวลาในโลกนี้ของผมจะได้รับรางวัล?

…เวทมนตร์น้ำ: ระดับนักบุญ

มันจะไม่มีโอกาสอื่นแบบนี้อีก

ผมหายใจลึกๆและตอบ

“เทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์-ซามะ, ผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะ ตอนนี้, และตลอดไป” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งนี้ระหว่างที่มองตาสีทองของเทพธิดา

“โอ้ชั้น, ชั้นถูกปฏิเสธ” (เออร์)

เทพธิดายังคงยิ้มเหมือนกับไม่ถือมัน

เธอดีดนิ้วของเธอ

นั่นเพื่ออะไร?

(ม-มาโกโตะะะ~~~~!!) (โนอาห์)

อ้า, โนอาห์-ซามะ

(นายยังเป็นผู้ศรัทธาชั้นเหรอ? นายยังไม่เปลี่ยนศาสนา, ใช้มั้ย?! ช-ชั้นดีใจจจจจจจ!) (โนอาห์)

มันเป็นซักพักตั้งแต่ผมได้ยินโนอาห์ซามะพูดในท่าทางที่ลนแบบนี้

(อ-อีเทพธิดาเวรนี้! เธอบอกอะไรมาโกโตะของชั้น?!) (โนอาห์)

“โอ้ชั้น? ชั้นได้ใจดีตรงนี้นะและอยากจะมอบของขวัญให้คนรักของโซเฟีย-จังที่น่ารักของชั้น” (เออร์)

(ใจดีอะไร?! เธอมีผู้ศรัธทาเยอะแยะ, เธอเลยควรจะโอเค! ชั้นมีมาโกโตะเท่านั้น!) (โนอาห์)

อ-โออ้…

เทพธิดาทะเลาะกัน

มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

“แท้ฮีโร่แห่งน้ำ 1,000 ปีที่แล้วถูกฆ่าโดยสาวกของเธอ, โนอาห์ ขอบคุณสิ่งนั้น, โรเซส, ที่เป็นประเทศเล็กๆ, มีเวลาที่ลำบากในการทิ้งลูกหลาน, รู้มั้ย?” (เออร์)

(อ-อึก…ชั้นขอโทษเรื่องนั้น) (โนอาห์)

เรื่องเกี่ยวกับสาวกคนเก่าของผม 1,000 ปีที่แล้วได้ทำไปหลายอย่าง, หือห์

นักฆ่าฮีโร่ในตำนาน, ใช่มั้ย?

เขาถูกเรียกว่าอัศวินต้องห้ามแห่งความมืด, หรือฮีโร่ทีบ้าคลั่ง

“ไม่ว่ายังไง, เด็กคนนี้เหลือเชื่อไปเลย แม้ว่าชั้นมองเค้าด้วยสายตาเสน่ห์ของชั้น, เค้าไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยซักนิด” (เออร์)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

อะไร? ผมได้ถูกเสน่ห์เหรอ?

(ช่างเป็นคนโง่ เค้าไม่หลงเสน่ห์แม้ว่าเค้ามองคนสวยเบอร์หนึ่งของดินแดนสวรรค์โนอาห์-ซามะ, รู้มั้ย? ไม่มีทางที่หัวใจมาโกโตะจะขยับด้วยอะไรแบบนั้น) (โนอาห์)

“...เธอแสดงตัวของเธอเองเหรอ, โนอาห์? และแม้อย่างนั้น, เขายังคงมีสติ?” (เออร์)

เออร์-ซามะเปลี่ยนรอยยิ้มเป็นหนึ่งในความสงสัยเป็นครั้งแรก

“มาโกโตะ-คุงเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?” (เออร์)

(หืมม, น่าจะนะ?) (โนอาห์)

“อะไรของท่านมาสงสัยความเป็นมนุษย์ของผมที่นี่?” (มาโกโตะ)

ผมต้องตอบโต้เรื่องนั้น

(ยังไงก็ตาม! ตั้งแต่ตอนนี้, มันห้ามให้โน้มน้าวใจให้มาโกโตะเปลี่ยนศาสนา!) (โนอาห์)

“มาโกโตะ-คุง~, ถ้าเธออยากได้เวทมนตร์น้ำนักบุญ, เธอบอกโซเฟีย-จังได้ทุกเวลานะ, โอเคมั้ย?” (เออร์)

(ฟังอยู่มั้ยเนี่ย?!) (โนอาห์)

“เจอกัน, มาโกะ-คุง~ อ้า! เก็บเป็นความลับที่ว่าชั้นลงมาสถิตนะ, โอเคมั้ย?” (เออร์)

เธอขยิบตาให้ผมอย่างร่าเริง

เจ้าหญิงถึงตอนนี้ได้หายไปและท่าทางของเธอได้ตรงๆมากขึ้น

นี่เป็นนิสัยจริงๆของเธอ

และเป็นความลับ? ทำไม?

เธอโบกมือ, และจากนั้น, เจ้าหญิงโซเฟียหลับและพิงมาบนผม

“โว่ห์” (มาโกโตะ)

ผมรีบจับเธอโดยการนำมือไปโอบไหล่ของเธอ, และปากของเจ้าหญิงโซเฟียได้เปิด

สีหน้าของเธอได้เหมือนปรกติของเธอ

“...มา…โกโตะ…” (โซเฟีย)

“เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโซเฟียขยี้ตาของเธอด้วยใบหน้าที่ง่วง

“ชั้นขอโทษ…ชั้นหลับไปนานมั้ย? ตัวของชั้นรู้สึกดีขึ้นมากตอนนี้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียยืนขึ้นและจัดชุดกับผมของเธอ

“ชั้นมีฝันที่แปลก ฝันที่เทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์ซามะ, มาสถิต แม้ว่ามันไม่มีทางที่เธอจะมาสถิตในที่แบบนี้” (โซเฟีย)

“อ-อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกบอกให้เก็บเป็นความลับ

เธออาจจะไม่ใช่ที่ผมเป็นผู้ติดตาม, แต่การขัดต่อคำขอของเทพธิดานั้นน่ากลัว

มาไม่บอกเธอเถอะ

“ขอบคุณ ต้องขอบคุณนายชั้นเลยพักได้นิดหน่อย” (โซเฟีย)

“เธอนอนพอมั้ย? มันดีที่สุดที่จะดูแลตัวของเธอเองนะ, รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมแอบมองหน้าเธอและเธอหันไปทางอื่น

“ช-ชั้นโอเค! ว่าแต่…ชั้นพูดอะไรก่อนชั้นหลับไปมั้ย?” (โซเฟีย)

“อืม…” (มาโกโตะ)

มันคือเวลาที่เธอครึ่ง-หลับ?

“ชั้นจะอยู่ในประเทศแห่งน้ำตลอดไป” (มาโกโตะ)

“ข-เข้าใจแล้ว ข-ขอบคุณมาก” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ไปพร้อมกับหน้าเธอที่ยังมองลงข้างล่าง

“ครั้งหน้า, ชั้นจะเป็นคนที่ชวนเธอไปกินข้าว” (มาโกโตะ)

“...ได้, ชั้นจะรอ” (โซเฟีย)

พูดสิ่งนี้, เจ้าหญิงโซเฟียมุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์

ผมตัดสินใจจะกลับไปที่โรงแรมตอนนี้

เจ้าหญิงโซเฟียทำงานหนักขนาดนั้น

มีอะไรที่ผมสามารถทำได้มั้ย?

◇◇

“มาโกโตะ-ซัง!”

ระหว่างที่ผมกลับมาที่โรงแรม, ฮีโร่น้ำแข็ง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, เจอผม

“เกิดอะไรขึ้น? หรือเหมือนกับ, นายมาทำอะไรที่นี่มากกว่า, เจ้าชายเลนเนิร์ด?” (มาโกโตะ)

เจ้าชายไปไหนมาไหนด้วยตัวเขาเองนั้นอันตราย

“นั่น…ชั้นรู้สึกว่าเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะได้ลงมาสถิต ชั้นรีบไปที่ โซเฟีย-เน่ซามะอยู่, แต่ความรู้สึกได้หายไป แม้ว่า ชั้นรู้สึกถึงการมีอยู่ของเทพธิดาอย่างแน่นอน…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดเลิกคิ้วและครุ่นคิดนั้นน่ารักเหมือนเคย

เข้าใจแล้ว เทพธิดาแห่งน้ำที่เจ้าชายเลนเนิร์ดติดตามในฐานะของฮีโร่น้ำแข็ง

งั้นเขาสังเกตได้เมื่อเทพธิดาได้ลงมาสถิต

“นายสังเกตอะไรมั้ย, มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)

“ม-ไม่” (มาโกโตะ)

“การลงมาสถิตของเออร์-ซามะเป็นเหตุการใหญ่ในระดับประเทศ มันจริงที่ว่ามันไม่มีทางจะเกิดขึ้นในวันธรรมดา…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดดูเหมือนจะไม่มั่นใจ, เขาได้พึมพำเพราะเขาคิดอยู่

มันอาจจะสายเกินไป, แต่นี่ทำให้ผมได้รู้สึกว่าการคุยกับเทพธิดามันเรื่องใหญ่แค่ไหน

แต่ผมได้พูดกับโนอาห์-ซามะอย่างไร้กังวลค่อนข้างบ่อยนะ

“ว่าแต่! คุณได้ทานอาหารกับโซเฟีย-เน่ซามะ, ใช่มั้ย?!” (เลนเนิร์ด)

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

“มันเป็นยังไงบ้าง?!” (เลนเนิร์ด)

มันคืออะไร? เจ้าชายเลนเนิร์ดถามผมด้วยพลังที่เหลือเชื่อ

“อาหารนั้นอร่อย แต่เจ้าหญิงโซเฟียต้องเหนื่อย, เธอหลับไประหว่างกลาง” (มาโกโตะ)

“...เน่-ซามะหลับไประหว่างกลาง…? จริงเหรอ?” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดตาเบิกกว้างในความช็อก

ผมพูดอะไรแปลกๆเหรอ?

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, มันมีอะไรแปลกกับ—” (มาโกโตะ)

“เฮ้ยา, ทากัตซูกิ-คุง, เจ้าชายเลนเนิร์ด”

คนที่ตัดบทสนทนาเราคือฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-คุง

ผมยกมือขึ้นและตอบด้วย ‘เฮ้ยา’

เจ้าชายเลนเนิร์ดวางมือไว้บนหน้าอกของเขาและทักเขาในสไตล์ของขุนนาง

ซากุไร-คุงตอบกลับมาแบบนั้น

โออ้, นั่นเท่

ผมควรจะเรียนรู้นั่นด้วย

“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ…ทากัตซูกิ, นายมีเวลาหลังจากนี้มั้ย? (ซากุไร)

เขาดูขอโทษขอโพย, และหน้าของเขาดูจะเหนื่อย

ผมจำได้ว่าโยโกยามะ-ซังขอผมให้ช่วยซากุไร-คุง

“ได้, ซากุไร-คุง นายจะทำอะไร, เจ้าชายเลนเนิร์ด?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ชั้นไปกับนายได้มั้ย?” (เลนเนิร์)

หืม? ผมชวนเขาไปแบบนั้น, แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นราชวงศ์

มันหยาบคายนิดหน่อยมั้ย?

“ถ้ามันโอเคกับนาย, เจ้าชายเลนเนิร์ด” (ซากุไร)

“ถ้ามาโกโตะ-ซังไป, ชั้นจะไปด้วย” (เลนเนิร์ด)

พวกเราตามซากุไร-คุงและมาถึงที่ห้องของฮีโร่แห่งแสงในปราสาทไฮแลนด์

“งั้นนี่คือห้องนาย, ซากุไร-คุง…” (มาโกโตะ)

ไม่, นี่มันเรียกห้องได้มั้ย…

ไม่ใช่ว่ามันมากกว่า 165ตารางเมตรเหรอ?

มันใหญ่เท่ากับทางเข้าของสมาคม

เรานั่งรอบๆ โตะใหญ่ที่อยู่ในห้อง

“...จริงๆแล้ว, ชั้นมีบางอย่างที่อยากปรึกษานาย เกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืด” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงที่เหนื่อยเริ่มพูด

ออราเคิลแห่งความมืด

สืบทอดสายเลือดของราชวงศ์ของประเทศที่ล่มสลายลาโฟรเอจ, เธอเป็นบนสุดของศาสนาของเทพธิดาแห่งความมืดไนอา

แต่อำนาจของพวกเขาได้ตกมาอยู่ต่ำที่สุด

ออราเคิลแห่งความมืดทรยศมนุษย์และสมรู้ร่วมคิดกับฝั่งเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ 1,000 ปีก่อน

ในท้ายที่สุด, ผู้กอบกู้อาเบลเปิดเผยความชั่วร้ายของเธอ, แต่หลังจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้พ่ายแพ้, ที่ล่มสลายต่อคือประเทศแห่งความมืดหลักๆโดยน้ำมือของประเทศแห่งแสง ที่เป็นศูนย์กลางของประเทศทั้งหก

ในเวลานั้น, ราชวงศ์ลาโฟรเอจได้ถูกำจัด

{ยกเว้นออราเคิลแห่งความมืด}

“ทำไม? ไม่ใช่ว่าปรกติควรจะตรงกันข้ามเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่าคนที่ทรยศมนุษยชาติเป็นคนที่โดนประหารเหรอ

“ในเวลาเดียวกันที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สิ้นไป, ออราเคิลแห่งความมืด แม่มดแห่งภัยพิบัติได้หายไป ที่คาดกันหนึ่งอย่างคือผู้กอบกู้-ซามะได้เอาชนะเธอ” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดบอกผม

“หลังจากนั้น, ออราเคิลแห่งความมืดจะปรากฏในกรณีที่หายากในประวัติศาตร์ -ในฐานะของลูกหลานของราชวงศ์ลาโฟรเอจที่ล่มสลาย อัศวินแห่งแสงจับตัวหนึ่งในออราเคิลแห่งความมืดนั้น” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดเหมือนอยู่ในความเจ็บปวด

มีอะไรเหรอ?

“ออราเคิลแห่งความมืดได้รวบรวมกึ่งปีศาจในลาโฟรเอจและวางแผนการฟื้นคืนชีพ เพราะสิ่งนั้น, ผมได้ยินมาว่าเธอได้ถูกปราบโดยอัศวินแห่งแสง ซากุไร-ซามะเป็นผู้บงการในเรื่องนั้น” (เลนเนิร์ด)

“อาา, ฟูจิ-ยังได้บอกชั้นเรื่องนั้นด้วย” (มาโกโตะ)

ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นระหว่างที่คิดว่าซากุไร-คุงต้องลำบากแน่ๆ

“แต่…ผู้คนที่อาศัยอยู่ในลาโฟรเอจจริงๆแล้วเป็นคนที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข” (ซากุไร)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมถามกลับโดยไม่ตั้งใจกับคำพูดของซากุไร

“มันเป็นการสาธิตเพื่อให้กำลังใจผู้คนที่อยู่ในความกลัวเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่… จริงๆแล้วมันเป็นการปราบปรามกึ่งปีศาจที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข…” (ซากุไร)

“ฮีโร่แห่งแสง-ซามะ…” “ซากุไร-คุง…”

พูดยังไงดี…นั่นเป็นเรื่องที่หนัก

งั้นซากุไร-คุงได้ถูกใช้โดยไม่รู้อะไรเลย

“เหตุผลที่ชั้นได้ถูกเลือกให้ไปปราบออราเคิลแห่งความมืด เพราะชั้นมี [ภูมคุ้มกันผลของสถานะผิดปรกติ] ออราเคิลแห่งความมืดเป็นผู้เชี่ยวชาญ เวทมนตร์โชคชะตา, เวทมนตร์ความมืด, และเวทมนตร์คำสาป เธอได้พิเศษในเวทมนตร์ที่ทำให้ผู้คนสับสน นั่นทำไมชั้นเป็นคนที่ไปจับเธอ” (ซากุไร)

ไม่มีความร่าเริงปรกติในเสียงของซากุไร-คุง

“ออราเคิลแห่งความมืดได้ด่าชั้นขณะที่เธอถูกจับ พูดว่า ‘สนุกตรงไหนที่นำความเจ็บปวดมาเพิ่มให้กับผู้มีบาปที่ใช่ชีวิตอย่างสงบสุข?’” (ซากุไร)

““……””

เรื่องนี้ทำให้ผมรู้สึกป่วย

“แต่โชคดี, เธอสามารถหนีไปได้ อย่างไรก็ตาม, เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ได้หนีไปจากซิมโฟเนีย นี่จริงๆแล้วไม่ใช่บางอย่างที่ชั้นควรทำ แต่อย่างน้อยชั้นก็อยากให้เธอหนีไป…” (ซากุไร)

หลังจากคำพูดของซากุไร-คุง, ผมมองที่เจ้าชายเลนเนิร์ด

“มาโกโตะ-ซัง, คุณจะทำอะไร?” (เลนเนิร์ด)

“ถ้านี่เป็นคำขอของซากุไร-คุง, ชั้นอยากจะช่วย, แต่นายใช้ลูกน้องของอัศวินแห่งแสงไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“...การกระทำนี้ขัดต่อการตัดสินใจของประเทศแห่งแสง นี่เป็นความเห็นแก่ตัวส่วนตัวของชั้น” (ซากุไร)

เข้าใจแล้ว

“งั้น, นายรู้มั้ยว่าเธออยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“ไม่…ชั้นไม่เก่งในการรวบรวมข้อมูลแบบนั้น” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดอย่างขอโทษ

หืมม, ทำอะไรดี

นี่มันเป็นงานตามหาคน, ฟูจิ-ยังเป็นคนที่พึ่งได้

โดยใช้เครือข่ายพ่อค้าของเขา

แต่ฟูจิ-ยังตอนนี้ได้ยุ่ง

เอามากกว่านี้ไปไว้บนเขาไม่รู้สึกว่าถูก

แต่ผมก็ไม่เก่งในการรวบรวมข้อมูล

ถ้าเจ้าชายเลนเนิร์ด สามารถใช้อำนาจของราชวงศ์ของเขา มันจะเป็นสิ่งหนึ่ง, แต่ความสามารถส่วนตัวเขาจะไม่เหมากับสิ่งนี้ด้วย

นี่มันมีปัญหา

(สุสาน) (โนอาห์)

เอ๋? โนอาห์-ซามะ?

(หาสุสานของซิมโฟเนีย) (โนอาห์)

นั่นเป็นคำแนะนำที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจง

เป็นไปได้มั้ยว่า ท่านรู้สึกกวนใจในความจริงที่ว่า ผมถูกชวนโดยเออร์-ซามะ

(ม-ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!) (โนอาห์)

ดูเหมือนผมจะถูก

ไม่จำเป็นต้องกังวลมาก, รู้มั้ย

ผมจะไม่ทรยศท่าน

(……อย่างนั้นเหรอ) (โนอาห์)

ผมได้ยินเสียงที่มีความสุขเล็กน้อย

“ซากุไร-คุง, สุสาน ออราเคิลแห่งความมืดอยู่ที่นั่น” (มาโกโตะ)

““เอ๋?””

การประกาศที่กระทันหันของผมทำให้ซากุไร-คุงและเจ้าชายเลนเนิร์ด ส่งใบหน้าที่ตะลึงมาหาผม

หลังจากทำให้เขามั่นใจ, พวกเราฮีโร่ทั้ง 3 ตัดสินใจจะมุ่งหน้าไปที่สุสานที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน