9 พวกพ้องคนแรกของฉัน

9 พวกพ้องคนแรกของฉัน

“สวัสดีตอนเช้า, รอนานมั้ย, มาโกโตะ?”

“ชั้นเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง” (มาโกโตะ)

“งั้น, ไปกันเถอะ”

หลังจากที่ได้ทักทายกันเหมือนคู่รัก, ผมออกเดินทางพร้อมกับลูซี่

สถานที่นัดพบคือทางเข้าสมาคม

ยังไงก็ตาม, ไม่ว่าผมจะมองลูซี่กี่ที, เธอก็ยังคงงดงาม

ได้ตั้งปาร์ตี้กับคนสวยๆแบบนี้, อิเซไกก็ไม่ได้แย่, หื้อห์

แต่มันมีบางอย่างที่กวนใจผม

“ไม่หนาวเหรอ?” (มาโกโตะ)

มันอาจจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ, แต่ตอนเช้านั้นอากาศหนาว

แม้ผมจะใส่เสื้อแขนยาว, และสวมเสื้อโค้ท, ลูซี่นั้นแต่งตัวเบาๆ

เสื้อที่ดูเหมือนชั้นใน, และกระโปรงสั้น เธอใส่ผ้าคลุม, แต่นั่นมันยากที่จะเรียกว่ากันหนาว

“ชั้นมีอุณหภูมิร่างกายธรรมชาติสูงน่ะ, ไม่ต้องเป็นห่วง” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ลูซี่บอกว่าเธอไม่มีปัญหากับมัน, แต่เด็กมัธยมสุขภาพดี, ด้วยเครื่องแต่งกายแบบนั้น, มันยากสำหรับผมว่าจะมองตรงไหน

แฟชั่นโชว์ไหล่และขาอ่อนของเธอนั้นวาบหวิวมาก

ผมตั้ง[โล่งจิต] ไว้ที่ 80%

ด้วยสิ่งนี้, ผมตัดจากกิเลสทางโลกแทบทั้งหมด

ผมทำว่าผมไม่ถือและเปลี่ยนเรื่อง

ผมยืนอยู่ที่หน้ากระดาษประกาศของสมาคม

“มีเควสดีๆมั้ย?” (มาโกโตะ)

“หืมม, ไม่มีอะไรโดนเลย” (ลูซี่)

ดูคร่าวๆ, มีปราบกริฟฟอน, หาและปราบมิโนทอรัสเขาวงกต, ส่งเกล็ดของไฟร์เดรค; เควสความยากสูกพวกนี้เรียงรายกัน

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเรา

อย่างอื่นที่เหลือคือพวก: รวบรวมพืชสมุนไพร, ส่งเนื้อกระต่ายมีเขา, งานจำพวกเดินงาน

“อะร้า, ไม่ใช่มาโกโตะกับลูซี่เหรอ? กำลังหาเควสแรกในฐานะปาร์ตี้อยู่เหรอ?” (แมรี่)

แมรี่-ซังได้เริ่มทำงานวันนี้พอดี

“อรุณสวัสดิ์, แมรี่-ซัง มีเควสดีๆมั้ย?” (มาโกโตะ)

“หืมม, ปาร์ตี้นักเวทย์ระดับทองแดง 2คนเหรอ นั่นจะยากหน่อยนะ” (แมรี่)

เธอแสดงสีหน้าลำบากใจ

ช่วยไม่ได้

“ไปล่าก็อบลินกัน มันปลอดภัยและเราได้เงินติดกระเป๋าด้วย” (มาโกโตะ)

“มันเป็นความสามารถพิเศษของนายน่ะสิ” (ลูซี่)

“แมรี่-ซัง, พวกเราไปแล้วครับ โชคดีในการทำงานครับ” (มาโกโตะ)

“ได้, ระวังตัวด้วยล่ะ แต่ชั้นว่านายคงไม่เป็นไรมั้ง, มาโกโตะ-คุง” (แมรี่)

“แล้วหนูล่ะ?” (ลูซี่)

“เธอฟังที่มาโกโตะ-คุงบอกนะ โอเค๊, ลูซี่? อย่าตีกันเองล่ะ, เข้าใจมั้ย?” (แมรี่)

“เอ๋? หมายความว่ายังไงล่ะคะนั่น?” (ลูซี่)

ลูซี่เหมือนจะไม่ชอบนั่น

ในปาร์ตี้ที่แล้วของเธอ เธอสู้กับปาร์ตี้ของเธอและแยกตัวจากพวกเขา

ช่วยไม่ได้ที่แมรี่-ซังจะเป็นห่วงเธอ

เราโบกมือให้แมรี่-ซังและออกจากสมาคม

◇◇

“เฮ้, นายไม่คิดว่าแมรี่-ซังชอบนายเหรอ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

พูดอะไรขึ้นมาล่ะนี่?

“ไม่มีทางน่า” (มาโกโตะ)

“แต่เธอไม่ใจดีเว่อร์ไปหน่อยกับแค่นายเหรอ?” (ลูซี่)

“นั่นเป็นเพราะชั้นเป็นมือใหม่หรอก” (มาโกโตะ)

แล้วก็, เธอต้องเป็นห่วงแน่เพราะผมมีสแตทห่วยและหลายอย่าง

เธอค่อนข้างตกใจครั้งแรกที่เห็นโซลบุคผม

“เธอเลิกดูแลคนอื่นเมื่อพวกเขาเป็นระดับทองแดงนะ, นายรู้มั้ย? คนพูดว่ามีแต่นายที่เธอดูแลมาตลอด” (ลูซี่)

“ไม่ ไม่ ไม่” (มาโกโตะ)

แต่ผมไม่ได้ยินคำคุยนี้แหะ

“ไม่ใช่ว่าคิดมากไปหรอ?” (มาโกโตะ)

“ทุกวันที่นายกินข้าวเย็น, เธอคุยกับนาย, ใช่มั้ยล่ะ? ก่อนหน้านายจะมาที่สมาคม, แมรี่ซังจะดื่มทุกๆ2วันนะ, นายรู้มั้ย” (ลูซี่)

“อ-อย่างงั้นหรอ” (มาโกโตะ)

แมรี่-ซังชอบผมหรอ?

แนวพี่สาวที่สวยงาม

นมเธอใหญ่

ผมกลืนน้ำลาย

เธอจะใจดีนำผมบนเตียงด้วยมั้ย?

เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่!

ผมหมดความอดทันตั้งแต่ตอนที่ผมได้ยินเรื่องของฟูจิ-ยัง

ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ไหม้ไปด้วยตัญหา

“อย่าพูดเหลวไหลแล้วไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“ออ้า, เปลี่ยนเรื่องนี่” (ลูซี่)

“นั่นพอแล้ว แม้ว่าจะเจอกับก็อบลิน, เราต้องเอาจริง, ไม่งั้นเราจะเจ็บตัวนะ” (มาโกโตะ)

ตอนนี้, ดึงบทสนทนากลับมาที่เควสก่อน

“เก็ทแล้วน่า เฮ้, เราจะไปตรงไหนล่ะวันนี้?” (ลูซี่)

“ใกล้ๆกับป่าปีศาจที่ผมล่าก็อบลินประจำ” (มาโกโตะ)

“เอ๋? นั่นไกลอ่ะ? มันใช้เวลาประมานครึ่งวันเพื่อที่จะไปที่นั่นนะ, รู้มั้ย” (ลูซี่)

“เอาน่า, เอาน่า” (มาโกโตะ)

“จิงอ่ะ?” (ลูซี่)

ลูซี่เหมือนเป็นห่วง

ยังไง, คุณจะเข้าใจมันเมื่อคุณเห็นกับตา

ผมทักทายนายประตู-ซัง ที่ประตูใหญ่ทิศตะวันตก และออกจากเมือง

เมื่อคุณออกมาจากประตูใหญ่, คุณจะเห็นป่าทันที

พวกเราเดินบนถนนหลักของป่ามาซักพักหนึ่ง

“พอมาคิดดูแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่มันกวนใจผม

“เธอเป็นเอลฟ์หรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

ปาร์ตี้คนแรกของผมเป็นเอลฟ์

ผมไปคุยโม้เรื่องนี้กับฟูจิ-ยังได้!

“น-นั่นถูกแล้ว! นายรู้ได้ด้วยการมองหูของชั้นสิ, ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)

“โออ้, เข้าใจแล้ว งั้นมันมีเอลฟ์ที่ผมและตาสีแดง”, เมื่อผมพูดแบบนี้, ลูซี่หลบตา

“อืม, ชั้นเลือดผสมน่ะ ชั้นไม่ใช่เอลฟ์เลือดบริสุทธิ์…” (ลูซี่)

“หืม?” (มาโกโตะ)

ออ้า, งั้นนี่มันกับดัก, หือห์

เธออาจจะเจอแต่เรื่องลำบากจนถึงตอนนี้เพราะเธอเลือดผสม? เช่นถูกแยกออกจากเอลฟ์คนอื่น

ถ้านั่นคือประเด็น, ผมไปพูดบางอย่างที่ไม่ละเอียดอ่อนซะแล้วซิ…

“อ่า, คุณปู้ของฉันเป็นหัวหน้าเผ่าในหมู่บ้านเอลฟ์น่ะ, ชั้นเลยมีบ่นเกี่ยวกับที่โดนคนอื่นเหยียดหยามน่ะ” (ลูซี่)

ลูซี่พูดโดยไม่รู้สึกผิดและแสดงใบหน้าที่มีแต่ชัยชนะ

สาวนี่กล้า

“มันกวนใจนายมั้ยที่ชั้นไม่ใช่เอลฟ์เลือดแท้อ่ะ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

เธอมองมาที่ผมอย่างกังวล

เฮ้ย เฮ้ย, ความกล้าไปไหนแล้ว?

“ชั้นถามเพราะว่าเธอเป็นเอลฟ์คนแรกที่ชั้นเจอตั้งแต่มาที่โลกนี้น่ะ” (มาโกโตะ)

“ออ้า, งั้นมันเป็นแบบนั้น” (ลูซี่)

ลูซี่ดูโล่งใจ

การพูดคุยในปาร์ตี้ช่างยาก ผมไม่รู้ว่าจะพูดได้ลึกแค่ไหน

มันยากสำหรับพวกต่อต้านสังคมแบบผม

พวกเราเดินในป่าซักพัก แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังลำธารที่ถนน

แถวๆนี้ได้ละ

“เฮ้, พวกเราจะไปไหน? ทางนั้นมันมีกระแสน้ำ, รู้มั้ย” (ลูซี่)

“ทางนี้ถูกแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมเดินบนผิวน้ำ

เวทมนตร์น้ำ: เซอร์เฟส วอล์ค

“ไม่ต้องร่ายเหมือนเป็นธรรมชาติเลยนะ, หึห์” (ลูซี่)

“นี่, มา” (มาโกโตะ)

ผมกวักมือเรียกลูซี่

“ชั้นใช้เซอร์เฟสวอล์คไม่ได้ หรืออีกอย่าง, เราจะทำอะไรต่อจากนั้นล่ะ?” (ลูซี่)

“โอเคน่า, โอเคน่า ส่งมือมา” (มาโกโตะ)

โดยไม่รอคำตอบ, ผมจับเธอโดยแขนเสื้อและดึงเธอสู่กระแสน้ำ

“ว้าย!”

“อย่าปล่อยมือ, โอเค๊? ผลของเวทย์จะตัดออกถ้าเธอปล่อย” (มาโกโตะ)

“อย่าดึงชั้นไปฉุกละหุกซิ!” (ลูซี่)

เวทมนตร์สนับสนุนเช่นเซอร์เฟสวอล์ค สามารถแชร์ได้โดยการสัมผัสกับส่วนใดส่วนหนึ่งของผู้ใช้

ผลของเวทมนตร์สลายลงเมื่อแยกกัน

ยังไง, ผมก็ร่ายใส่สองคนได้, แต่วิธินี้, ผมประหยัดมานากว่า

“ผิวของน้ำมันนิ่มๆนี่, หือห์ ความรู้สึกประหลาดแหะ” (ลูซี่)

“จับแน่นๆ เดี๋ยวเราจะไปเร็วแล้วนะ” (มาโกโตะ)

“เอ๋? หมายความว่าไง?” (ลูซี่)

[เวทมนตร์น้ำ: วอเทอร์ เคอร์เรนท์]

“เอ๋? เอออออ๋?!” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงตกใจ

เราเดินหน้าไปบนกระแสน้ำ

“มีแค่น้ำตรงเท้าเราที่เคลื่อนไหว?!” (ลูซี่)

ฟุฟุ, เธอตกใจล่ะซิ

“นี่อะไรน่ะ?!” (ลูซี่)

“วอเทอร์เคอร์เรนท์ แบบเฉพาะน่ะ ชั้นเรียกมันว่าทางเดินน้ำ”

ภาพที่ผมใช้สำหรับสิงนี้คือทางรถไฟในสถานีรถไฟ

โลกนี้คงไม่ใช้แบบนี้

“ชื่อเวทมนตร์อะไรแปลกๆ…” (ลูซี่)

“เงียบเหอะ ชั้นเพิ่มความเร็วละนะ” (มาโกโตะ)

“เดี๋ยว เดี๋ยว, ใจชั้นยังไม่พร้อม—” (ลูซี่)

ผมเร่งความเร็วขึ้น

จังหวะที่เร่งความเร็วรู้สึกดีที่สุด

“ว้ายยยยยย!!” (ลูซี่)

เสียงร้องก้องไปในป่า

“เฮ้ย, อย่าเสียงดังสิ” (มาโกโตะ)

“อย่าขออะไรที่เป็นไปไม่ได้!” (ลูซี่)

เราตัดป่าไปด้วยวิธีนี้

◇◇

“เดี๋ยว, ขอชั้นพักก่อน ชั้นน่าจะเมาจากนั่นนะ” (ลูซี่)

ลูซี่เซไปหาต้นไม้และพิงมัน

“ขอโทษ, ชั้นเร่งเยอะไปน่ะ” (มาโกโตะ)

ต้องสำนึกผิดแล้ว

ผมอินไปกับมันเกิน

“ไม่, โอเคแล้ว นั่นยอดเยี่ยมมากเลย เรามาถึงใกล้กับป่าปีศาจภายใน30นาที งั้นนายเดินทางแบบนี้เหรอ หือห์” (ลูซี่)

“ใช่, พวกเรามาถึงเร็ว, ใช่มะ?” (มาโกโตะ)

“นี่มันแถวรอบๆป่าปีศาจ?” (ลูซี่)

“ใช่, นั่นทำไม, อย่าส่งเสียงดังแถวนี้ เราจะถูกก็อบลินล้อมเอาได้” (มาโกโตะ)

“เอ๋?!” (ลูซี่)

ลูซี่รีบจับแขนเสื้อผม

“ประมาณกี่ตัว?” (ลูซี่)

“ประมาณ 40, ชั้นคิดว่า เหมือนเดิม” (มาโกโตะ)

“เออ๋?! นั่นเยอะอ้ะ!” (ลูซี่)

“แถวนี้เป็นอย่างงี้น่ะ พวกเราไกลพอตัวจากกลุ่มที่ใกล้ที่สุด, แล้ววันนี้หมอกหนา, โอกาศโดนเจอต่ำน่ะ มันจะไม่เป็นไรหรอก” (มาโกโตะ)

“ธ-เธอชินกับแบบนี้แล้วหรอ, หือห์” (ลูซี่)

“ทั้งหมดนี่ชั้นมาที่นี่ทุกวันไง” (มาโกโตะ)

“อย่างที่คาดไว้สำหรับก็อบลินคลีนเนอร์” (ลูซี่)

ชื่อเล่นแบบนั้นหยุดเถอะ

“ตอนนี้, มาล่าซักตัวใกล้ๆดีกว่า” (มาโกโตะ)

ถ้ามีมอนสเตอร์อยู่ใกล้, ลูซี่จะสามารถใช้เวลาร่ายมนตร์ได้

◇◇

-มุมมอง ลูซี่-

“งั้น, รอเดี๋ยว” (มาโกโตะ)

พอพูดแบบนี้, มาโกะโตะหายเข้าไปในหมอก

เข้าต้องซ่อนเสียงฝีเท้าด้วย ซ่อน แน่ๆ

ฉันไม่รู้สึกถึงตัวเขาอีกแล้ว

“อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวในที่แบบนี้สิ…” (ลูซี่)

เมื่อใจของฉันนึกได้ว่าที่นี่ใกล้ป่าปีศาจ ฉันก็รู้สึกประหม่า

“!”

ฉันได้ยินเสียงแว่วของบางอย่างไกลๆ

ฉันเป็นเอลฟ์, ฉันจึงมีหูที่ดี

แม้ว่าแบบนั้น, เสียงมันเล็กมากจนปล่อยผ่านไปได้เพราะนึกว่าคิดไปเอง

หลังจากซักพัก, มาโกโตะกลับมา

“ชั้นจัดการไปตัวนึง” (มาโกโตะ)

“นายบอกได้, แต่ชั้นไม่เห็นนายนะ” (ลูซี่)

ฉันพูดแบบนี้ราวกับบูดบึ้ง

เกิดเสียงกรอบแกรบดังขึ้น

ก็อบลินเล็กๆได้มองมาทางนี้

มันทำท่าเหมือนกำลังจะเรียกพวกพ้องมัน

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“มันไม่เป็นไร” (มาโกโตะ)

เมื่อมาโกโตะยกมือไปทางก็อบลิน, ทันใดนั้น, บางอย่างขาวๆได้ปิดปากและตาของก็อบลิน

นั่น…เขาควบคุมหมอก

“?!”

ก็อบลินลุกลี้ลุกลนไม่อาจส่งเสียงออกมาได้

มาโกโตะเข้าไปใกล้โดยไร้เสียง, และแทงหัวใจของก็อบลินด้วยมีดของเขา

มีดตัดอย่างนุ่มนวล, แต่มันไม่มีเลือดไหลออกมา

มีดนั้นสะอาดเมื่อดึงออกจากก็อบลิน

ก็อบลินล้มลง

มันไม่มีเสียงล้ม

เขาน่าจะลบเสียงด้วย ซ่อน

(เขาควบคุมหมอกระหว่างที่ใช้สกิล, และเขาควบคุมแม้กระทั่งเลือดดังนั้นเลือดจึงไม่เลอะเขา?) (ลูซี่)

ผู้ชายคนนี้ทำสิ่งที่อุกอาจราวกับว่าไม่มีอะไร

“เห็นป่ะ?” (มาโกโตะ)

อย่าทำหน้าว่า ‘ง่ายใช่มั้ย?’ ซิ

นี่คือรูปลักษณ์ของนักเวทย์ที่ขัดเกลาความเชี่ยวชาญหรอ? อัศจรรย์

…แค่นั่น, ที่เขาทำดูเหมือนจะเป็นมือลอบสังหารมากกว่า

“ชั้นจะไปล่าอีกหน่อย” (มาโกโตะ)

หลังจากพูดแบบนี้, มาโกโตะหายเข้าไปในหมอกอีกครั้ง

“นี่คือผลงานของวันนี้” (มาโกโตะ)

มาโกโตะล่าก็อบลิน10ตัวในราวๆหนึ่งชั่วโมง

ที่เขาทำก็คือการใช้ซ่อนเพื่อเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆและล่ามัน

ถ้าเค้าโชคร้ายถูกเจอก่อนจะเข้าใกล้พอ, เขาปิดตาและปากของพวกมันด้วยเวทมนตร์ทันที

และผลที่ออกมา, พวกมันไม่สามารถเรียกพวกพ้องได้

“มันมีหมอกเยอะแถวนี้, ชั้นเลยใช้เวทย์ได้มากเท่าที่ต้องการน่ะ” (มาโกโตะ)

“ทั้งหมดนี่ป่าปีศาจมีหมอกปกคลุมตลอดปีน่ะ” (ลูซี่)

ทุกคนมีคำถามว่าทำไมมือใหม่อย่างมาโกโตะ ไปที่ที่อันตรายอย่างป่าปีศาจเพื่อล่า ความลึกลับนั้นได้ไขกระจ่างแล้ว

“ชั้นมีมานาน้อย, ชั้นจึงใช้ได้แค่เวทย์ถูกๆแบบนี้” (มาโกโตะ)

“มันถูกหรอ?” (ลูซี่)

ฉันคิดว่านั่นน่าประทับใจ

“อีกอย่าง, เธอแสดงเวทมนตร์ของเธอให้ดูต่อได้มั้ยล่ะ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

โอ้, ในที่สุดมันก็มา

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด, มันใช้เวลาร่ายนี่, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่…อย่างต่ำ, มากกว่า3นาที” (ลูซี่)

“นั่นนานแหะ” (มาโกโตะ)

ออุห์, เขาผิดหวังเหรอ

“ยังไงก็, ได้ ชั้นได้จัดการก็อบลินส่วนใหญ่รอบๆแล้ว, แม้ว่ามันจะร่ายนาน, มันน่าจะไม่เจอทันที, ชั้นคิดว่านะ” (มาโกโตะ)

“งั้นนายคิดไปไกลขนาดนั้นแล้ว?” (ลูซี่)

“เพราะเรามีโอกาศตรงนี้, ชั้นอยากใช้เวลาแล้วดูเวทมนตร์กษัตริย์น่ะ” (มาโกโตะ)

ดวงตาของมาโกโตะระยิบระยับ

เขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เอ๋? นิสัยเขาเปลี่ยนไป?

แต่ฉันนึกว่าเขาเป็นพวกสุขุมซะอีก

“งั้น, ชั้นจะเตรียมตัว” (ลูซี่)

ล้มเหลวไม่ได้

ฉันแยกจากปาร์ตี้ยีนและเอมิลี่หลังจากทะเลาะ, และมันไม่มีมีใครอีกแล้วในสมาคมในมักกาเรนที่ฉันปาร์ตี้ด้วยได้

ฉันเริ่มร่ายมนตร์

ฉันพูดแบบนั้น, แต่มันเป็นเวทมนตร์ไฟเกรดประถม: ไฟร์บอล

“ว้าว!” (มาโกโตะ)

มาโกโตะพึมพำ

ไฟร์บอลได้ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น

1เมตร, 2เมตร…

สุดท้าย, ไฟร์บอลใหญ่เท่าบ้านได้ถูกสร้างขึ้นข้างบนตัวชั้น

“นี่มันไม่…อันตรายเหรอ?” (มาโกโตะ)

หน้าของมาโกโตะแข็งทื่อ

แต่ฉันตั้งสมาธิไปที่เวทมนตร์ของฉันและไม่มีเวลาว่างที่จะตอบเขา

มือของฉันสั่นไหว

มันต้องทุ่มหมดตัวเพื่อให้ไฟลูกยักษ์ที่ฉันสร้างคงที่

“[ไฟร์บอล]!!” (ลูซี่)

ฉันปล่อยไฟร์บอลไปข้างหน้า

เสียงอะไรหนักๆตกได้ดังพร้อมไปกับการสั่นของพื้น

*{วู้มมมม!}* เสาจากไฟได้เกิดขึ้นเหมือนพยายามจะเผาฟ้า

และตอนนี้ฉันไม่มีมานาเหลือในตัว, ฉันรู้สึกวิงเวียนศรีษะ

ออ้า, โล่งใจหน่อย

“หึ่ม พลังทำลายอย่างที่คาดหวังไว้กับชั้น!” (ลูซี่)

“นั่นยอดไปเลย ต้นไม้ของป่าที่ยิ่งใหญ่ที่ควรจะแข็งแกร่งต่อไฟได้ไหม้ด้วย” (มาโกโตะ)

มาโกโตะพูดสิ่งนี้ ประทับใจ

มันเป็นซักพักที่ชั้นได้ใช้ 10% ของพลังไฟร์บอล

มันรู้สึกดี

อ้า, แต่ความรุนแรงของไฟนั้นเยอะเกินไป

ต้นไม้เวทมนตร์ของป่าที่ยิ่งใหญ่นั้นลุกไหม้ยาก

แต่ต้นไม้ได้ถูกเผาเหมือนจะไม่ได้สนใจ

อ-เอ๋?

เดี๋ยว, ฉันทำเกินไปรึเปล่า?

…{มันจบที่ไฟไหม้}

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน