ตอนที่ 2 แม่สาวน้อย

   [เปรม] “แม่เจ้าโว้ยยย ฮยอน อู นายดูแม่สาวน้อยคนนั้นสิว่ะ เพื่อนนน สวยแจ่มจันเมืองพิจิตอะไรจะขนาดนั้น ฉันว่าคนนี้ต้องถูกใจเจ้านายของพวกเราอย่างแน่นอน”

   [ลี ฮยอน อู] “ไหน..ไหน..คนไหน เจ้านายเพิ่งเดินทางมาถึงด้วย ถ้าไม่ถูกใจมีหวังพวกเราโดนสับเละเป็นโจ๊กแน่ๆ ต้องสวยและสะอาดด้วยนะ เพื่อนนน”

   [เปรม] “ก็คนที่เดินมาตรงนั้น..นั่นไงชุดสีฟ้าน่ะ..สวยออร่าจับซะขนาดนั้น..นายยังไม่เห็นอีกเหรอเพื่อนนน”

   [ลี ฮยอน อู] “สวยมากกก สวยจริงๆ ดูท่าเธอคงจะเรียกค่าตัวแพงน่าดูนะ เพื่อนนน เราทำยังไงดี”

   [เปรม] “ฮยอน อู นายขับรถมาประกบรอเลย เดี๋ยวฉันจัดการเอง อุ้มขึ้นรถไปเลย แล้วเราค่อยไปตกลงราคากันทีหลัง แค่นี้ก็จบ ไม่เห็นจะยาก”

   [ลี ฮยอน อู] “เพื่อนนน นายนี่ฉลาดล้ำลึกจริงๆ ฉันยกนิ้วให้เลย”

   [เปรม] “เสร็จภารกิจจัดส่งของขวัญให้กับเจ้านายเรียบร้อยแล้ว เราค่อยไปหาผู้หญิงสาวสวยหมวยอึ๋มกันเพื่อนนน ฮ่าฮ่าฮ่า”

   [ลี ฮยอน อู] “ดีๆ นายรีบไปจัดการเถอะ เหยื่อสาวของเราเดินออกไปไกลแล้วนั่น”

   ทันทีที่จบการสนทนาลงนายเปรมก็รีบก้าวขายาวๆ เดินตรงไปที่อ้อนแอ้นในทันทีด้วยความรวดเร็ว นายเปรมใช้มือใหญ่ล็อคเข้าไปที่เอวของอ้อนแอ้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนอ้อนแอ้นไม่ทันได้ตั้งตัว หรือระแวดระวังภัยในขณะที่อ้อนแอ้นกำลังจะกรีดร้องออกมา ด้วยความตกใจก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของนายเปรม ปิดปากอิ่มสวยเอาไว้ได้เสียก่อน จากนั้นนายเปรมก็ฉุดกระชากลากถูอ้อนแอ้นมาจนถึงในรถ ทุกอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าและเป็นมืออาชีพมากๆ เวรี่อีซี่สุดๆ สำหรับนายเปรมส่วนอ้อนแอ้นนั้นก็สู้ดิ้นรนขัดขืนมาตลอดทาง ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งข่วน ทั้งตีสารพัดวิธีงัดมาใช้หมดโดยไม่สนว่าจะโดนส่วนไหนของนายเปรมบ้าง เล่นงานจนนายเปรมเหงื่อตกอยู่เหมือนกันพอนายเปรมเอามือออกจากปากงาม อ้อนแอ้นก็ได้จังหวะกรีดร้องขอความช่วยเหลือออกมาในทันที แต่ยังไม่ทันที่จะได้ส่งเสียงออกมาดีก็โดนนายเปรมเอาผ้ามาอุดปากเข้าให้เสียก่อน จบข่าว

   [เปรม] “ฮยอน อูผู้หญิงคนนี้แรงเยอะจัด ฉันนี้น่วมไปทั้งตัวเลยเพื่อนนน”

   [ลี ฮยอน อู] “อดทนไว้เพื่อนนน ใกล้ถึงโรงแรมแล้ว เดี๋ยวเราก็ส่งตัวให้เจ้านายเขาจัดการตกลงราคากับแม่สาวน้อยเอาเองก็แล้วกัน เราแค่รอรับค่าเหนื่อยเป็นพออาจได้รางวัลพิเศษด้วยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

   เมื่อสิ่งที่อ้อนแอ้นได้ยินผู้ชายสองคนนี้พูดคุยกันถึงโรงแรม ทำให้อ้อนแอ้นฮึดสู้ดิ้นรนจนสุดกำลังอย่างบ้าคลั่ง เพื่อหวังให้พ้นภัยในครั้งนี้ภาวนาในใจ ขอให้เธอรอดปลอดภัยออกไปจากที่นี่ได้ด้วยเถอะ ใครก็ได้ช่วยทีจนเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดสนิท แต่อ้อนแอ้นก็ไม่สามารถมองเห็นบรรยากาศภายนอกได้เลย เนื่องจากนายเปรมกดไหล่ทั้งสองข้างของอ้อนแอ้นเอาไว้กับเบาะนั่ง เพื่อไม่ให้อ้อนแอ้นดิ้นหนีหรือร้องส่งเสียงดังเล็ดลอดออกไปได้

   [ลี ฮยอน อู] “เอายังไงต่อดีเพื่อนนน แล้วเราจะพาสาวน้อยคนนี้ขึ้นไปให้กับเจ้านายของเราได้ยังไง คนทั้งโรงแรมไม่แห่กันออกมาดูเราหรอกหรือ มีหวังเขาได้โทรแจ้งตำรวจมาจับเรากันพอดี”

   [เปรม] “ใครว่าเราจะเข้าไปทางด้านหน้าล่ะว่ะเพื่อนนน นายก็ขับเข้าไปจอดทางด้านหลังสิว่ะเพื่อนนน แล้วเราก็แค่จ่ายค่าปิดปากไปสักหน่อยขี้คร้านพวกนั้นก็เปิดทางให้เราขึ้นไปแทบไม่ทัน เฮ่อออ เมื่อไหร่ฉันจะมีวาสนาได้นอนโรงแรมหรูระดับห้าดาวแบบนี้กับเขาบ้างว่ะ ฮยอน อู”

   [ลี ฮยอน อู] “ไม่เห็นจะยากเลยเพื่อนนน นายก็แค่ไปเกิดเป็นเจ้านายแค่นั้นแหละ จบนะ”

   [เปรม] “นายนี่ เดี๋ยวนี้ พูดไทยเก่งเชียวนะ”

   [ลี ฮยอน อู] “ครูสอนมาดี ฮ่าฮ่าฮ่า”

   [เปรม] “เออออ ระวังครูจะต่อยปากนักเรียนเข้าให้สักวัน หึหึ”

   ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าเงินเฉกเช่นเดียวกันกับพนักงานที่เฝ้ายาม อยู่ทางด้านหลังของโรงแรมทำให้นายเปรมกับฮยอน อูทำงานได้ง่ายขึ้น โดยการพาตัวอ้อนแอ้นตรงขึ้นไปยังลิฟท์ของโรงแรม ถึงแม้ว่าจะทุลักทุเลกันไปบ้างเป็นเพราะว่า ตอนที่ดึงอ้อนแอ้นออกมาจากรถแม่สาวน้อยพยายามสลัดตัวออกจากการเกาะกุมและวิ่งหนี แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ถูกจับตัวเอาไว้ได้อยู่ดี จนนายเปรมและฮยอน อูต้องเข้ามาประกบข้างทั้งซ้ายและขวา ล็อคตัวอ้อนแอ้นเข้ามาในลิฟท์จนได้ แล้วกดไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรมอ้อนแอ้นประมวลได้ทันที ว่าคนพวกนี้ต้องรวยมากระดับไหนกันถึงอยู่ชั้นบนที่สูงที่สุด และแพงที่สุดเช่นนี้ได้แถมห้องก็ยังเป็นห้องส่วนตัวมากถึงเพียงนี้ ทั้งชั้นมีอยู่ห้องเดียวแล้วเธอจะทำอย่างไรดีจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง เป็นการสู้ดิ้นรนครั้งสุดท้ายของอ้อนแอ้นหลังจากที่แม่สาวน้อย พยายามฝืนตัวไม่ยอมก้าวเดินต่อทำให้นายเปรมต้องจับอ้อนแอ้นขึ้นมาพาดบ่า ส่วนฮยอน อูเป็นคนเปิดประตูให้เพื่อนเปรมเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของเจ้านาย

   [ปาร์ค ซอง มิน] “ไหนว่าจะออกไปเที่ยวกันไง ทำไมถึงกลับกันมาเร็วจังล่ะ”

   กับเหตุการณ์แบบนี้อ้อนแอ้นทำได้แต่มองเท่านั้น ชายคนนี้สินะที่เป็นเจ้านายของพวกเขาเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างสูงใหญ่ เขานั่งอยู่บนที่นอนขนาดใหญ่พร้อมกับโน๊ตบุ๊คที่เหมือนว่า เขาน่าจะนั่งพิมพ์งานอยู่จนเมื่อลูกน้องเขาเดินเข้ามา เขาจึงพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงและเริ่มสนทนากัน ซึ่งอ้อนแอ้นอยู่ในลักษณะมองกลับหัวด้วยถูกแบกเอาไว้บนบ่าของนายเปรม เลือดจะไหลตกหัวตายอยู่แล้วเนี่ยยืนคุยกันอยู่ได้ แต่สิ่งที่อ้อนแอ้นเห็นก็คือเจ้านายของพวกเขาผมดำหน้าตาของเขาหล่อลากไส้มากทีเดียว ผิวขาวสะอาดสะอ้านไม่ใช่คนไทยแน่ๆ น่าจะเป็นคนต่างชาติแต่ประเทศอะไรไม่รู้ได้จะเป็นจีน หรือเป็นคนญี่ปุ่น หรืออาจจะเป็นคนเกาหลีก็ไม่รู้สินะ แต่จากที่เห็นคงเป็นคนโซนเอเชียแน่นอน ส่วนปาร์ค ซอง มินก็หรี่ตามองสำรวจแม่สาวน้อยที่ถูกแบบเข้ามาด้วยในตาวิบวับ ดวงตาคมเปล่งประกายแปลกๆ ชวนขนลุกไปถึงหัวยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ทำให้อ้อนแอ้นนึกขยะแขยงขึ้นมาเมื่อเห็นหนวดเคราที่เขียวครึ้มจางๆ ของปาร์ค ซอง มินอย่างกับพวกมาเฟียไม่มีผิดอ้อนแอ้นคิดได้ดังนั้นก็ประมวลหาทางหนีทีไล่ในทันที แต่จะทำได้ยังไงกันล่ะห้องก็กว้างใหญ่ซะขนาดนี้ไม่รู้ห้องไหนออกไปทางไหนบ้าง [คิดสิคิดสิคาปูชิโน่ เอสเปรสโซ่ อาราบิก้า โรบัสต้า อะไรดีนะ โอ๊ยยย เอาเพลงนี้ออกจากหัวไรท์ที ฮ่าฮ่าฮ่า] อ้อนแอ้นยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ออกมาตายแน่เรา

   [ปาร์ค ซอง มิน] “นั่นพวกนายแบกใครกลับมาด้วยน่ะ มาถึงก็ก่อเรื่องให้ฉันปวดหัวเลยนะ”

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ