บทที่ 10 วางแผน 2

บทที่ 10 วางแผน 2

แสงสีฟ้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นส่องสว่างตั้งแต่ที่ชายหนุ่มได้กลับมายังบ้านของตนเอง ตอนนี้รูรุเริ่มมีอาการหิวข้าวนั่นก็เป็นเพราะว่าตั้งแต่ที่ได้กลับมานั้น ชายหนุ่มยังไม่ได้รับประทานอะไรเลยแม้เพียงนิด แม้แต่น้ำที่ควรจะรับประทาน เขาอ่านเอกสารไปเท่าไรไม่สามารถทราบได้ นั่นก็เพราะว่าเอกสารที่เขาอ่านนั้นอยู่ในรูปแบบเอกสารที่เป็นฟายที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ เขาไม่เหมือนกับพวกแก่ที่ต้องนำฟายเอกสารออกมาจากจอคอมพิวเตร์ แต่ถึงกระนันข้อมูลที่รูรุหาก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ปรากฏง่าย ๆ

เด็กหนุ่มละสายตาออกจากคอมพิวเตอร์ก่อนที่จะค่อย ๆ มองฟ้าและนาฬิกาของตนเอง เวลาสิบสองนาฬิกาที่ปรากฏขึ้นทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าวันนี้เขาได้ใช้เวลากับการอ่านเอกสารนานแค่ไหน รูรูคิดจะกดโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาผู้หญิงคนหนึ่ง ทว่าก่อนที่นิ้วจะได้สัมผัสกับโทรศัพท์จู่  ๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขากลับเกิดบางสิ่ง แสงสีฟ้าจากหน้าจอเริ่มติด ๆ ดับ ๆ เอกสารที่อยู่หน้าจอค่อย ๆ ถูกลบทิ้งไปอย่างช้า ๆ

“นี่มันอะไรกับวะ” เขาอุทาน ก่อนทีจะรีบกดแป้นพิมพ์ที่อยู่ตรงหน้า เพื่อหวังว่าจะสามารถกู้ข้อมูลที่ถูกทำลาย

“ไม่จริง นี่มันอะไร มันมีคนกำลังแฮกคอมของเรา”

เพียงไม่นานหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่รูรุใช้ทำงานก็ค่อย ๆ ดับลงราวกับว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ไม่เคยมีชีวิตอยู่มาก่อน ชายหนุ่มผมฟ้ากัดฟันกรอด ก่อนที่จะเงื้อมือเพื่อที่จะทุบคอมพิวเตอร์ของตนเอง ทว่าชายหนุ่มกลับเปลี่ยนใจเขาค่อย ๆ สูดหายใจเข้าเพื่อระงับความโกรธของตน ในมือของรูรุเรียบเปิดเข้าเว็บแล้วเริ่มกดส่งข้อความรายงานคนผู้หนึ่งที่กำลังรอฟังผล

“ภารกิจล้มเหล็ว”

เขาละสายตาออกจากโทรศัพท์ก่อนที่จะกดเปิดคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ทว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ตัวโปรดกับไม่ได้ตอบสนอง เมื่อชายหนุ่มพบเช่นนั้นรูรุจึงละสายตาออกจากหน้าจอ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่เกือบทั้งคือ ก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำชําระล้างร่างกาย

หญิงสาวมองการกระทำของชายหนุ่มผมฟ้าอยู่ที่ไกลแสนไกล เดิมทีเธออยากจะเดินเข้าไปพบกลับรูรุ ทว่าหญิงสาวนั้นรู้ดีว่าตอนนี้เธอยังไม่สามารถกระทำเช่นนั้นได้ หากเธอรีบร้อนเกินไป เธออาจจะต้องถูกผู้แข็งแกร่งทั้งสองจัดการได้โดยง่าย ตอนนี้เธอสำรวจพลังเวทในร่างกายที่กำลังถูกโลกดูดไปอย่างช้า ๆ อันเป็นการลดระดับพลังของโลก ทำให้ผู้ที่ข้ามมิติไม่มีพลังที่สูงส่งเกินไป

หญิงสาวมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงสุริยาโผล่พ้นที่ปลายฟ้า สายตาของเธอนั้นมิได้ถูกจำกัด ดังนั้นเนตรทิพย์ของจอมปราชญ์นั้นยังคงสามารถทำงานได้ดุจเดิม ถึงแม้ว่าพลังของหญิงสาวจะลดลงทว่าสำหรับเธอนั้นหาได้หวั่นเกรงเรื่องนี้ไม่ ทุก ๆ อย่างนั้นเป็นไปตามแผนที่หญิงสาวได้คิดและไตร่ตรองไว้แล้ว เหลือแค่รอเวลาและสิ่งนั้นหญิงสาวจึงจะเริ่มเคลื่อนไหว

“อีกไม่นาน เราจะได้เจอกันอีก”

หญิงสาวเสกลูกบอลโปร่งแสงขึ้นมาบนมือแล้วค่อย ๆ แปลเปลียนให้มันเป็นกระจก หล่อนกวาดตามองรอบ ๆ พลางยิ้มอย่างชั่วร้าย ในกระจกนั้นมีภาพของเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังตกอยู่ในห่วงนิทรา เธอฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะนำมืออันขาวนวญรูปไร้ไปรอบ ๆ ใบหน้านั้น เธอรำพึงรำพันทว่าปราศจากเสียงอันใดที่ผู้คนจะได้ยิน

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังอยู่ในห้องคำนึง ทันใดนั้นเธอพลันรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนร่างเข้ามาใกล้ หญิงสาวละสายตาออกจากกระจกก่อนที่จะชำเลืองมองชายหนุ่มปริศนา เส้นผมสีทองยาวประบ่าแววตาสีดุจน้ำทะเลที่กวาดมองมานั้น ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่เคยอยู่ในช่วงเวลาเดียวกันกับเธอ ทว่ากลับไม่ได้รู้สึกแตกต่าง

ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินมาหาหญิงสาวแปลกหน้าอย่างช้า ๆ ทว่าในใจของเขากลับตระหนักรู้ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นมีฝีมือมิใช่ธรรมดาอย่างแน่นอน “นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันเลยนะผู้มาจากต่างมิติ”

หญิงสาวยิ้มกับคำกล่าวของชายหนุ่ม “นี่คงไม่ใช่ครังแรกหรอก ไม่สิหากเป็นผู้ที่สามารถข้ามการเวลาและยังสามารถข้ามมิติเช่นพวกเจ้าคงเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับตัวของข้าในห่วงเวลานี้”

“คงเป็นเช่นนั้น การที่ท่านรู้แสดงว่าทันคงไม่ใช่ผู้เดินทางข้ามมิติทั่วไป แต่ท่านคงรู้ดีว่ากฎเกณฑ์ของโลกทั้งสามนั้นได้จกเลิกการข้ามมิติและการข้ามห่วงเวลาเมื่อหลายปีก่อน ดังนั้นการที่ท่านทำเช่นนี้มันถือว่าเป็นการฝ่าฝืนกฎของพระผู้เป็นเจ้า เป็นเรื่องที่ผิดอย่างมหัน “

“เจ้าจะบอกกับข้าว่าเจอมีหน้าที่ที่จะต้องกำจัดผู้ที่ฝ่าฝืนกฎแห่งสวรรค์อย่างนั้นหรือ ไม่สิต่อให้เจ้ามีหน้าที่เช่นนั้นจริงเจ้าก็คงไม่สามารถกระทำได้ เจ้าคงรู้ดีนะเจ้าหนุ่มว่าพลังเวทของเจ้ากับของข้านั้นไม่ได้ต่างกันมากมายนัก ต่อให้พวกเราต่อสู้กันพวกเราคงจะไม่สามารถหาผู้แพ้หรือผู้ชนะได้โดยเร็ว แล้วอีกอย่างการที่ข้ากับเจ้าเปิดเผยพลังที่สูงกว่าระดับจักรพรรดิให้กับนักเวทของยุคปัจจุบันคงไม่ใช่เรื่องที่ดี”

หญิงสาวหยุดกล่าว ก่อนที่จะดูท่าทีของวิน เธอรู้ดีว่าวินนั้นเป็นคนที่ใจเย็น ชายหนุ่มผู้นี้มักจะคิดคำนวญถึงผลร้ายผลดีก่อนที่จะกระทำเรื่องต่าง แล้วอีกทั้งในตอนนี้ ทั้งสามอาณาจักรนั้นยังมี่มีการเคลื่อนไหว ทุกอาณาจักรนั้นยังอยู่ในความสงบปราศจากสงคราม ดังนั้นชายหนุ่มผู้ที่รักสันติคงมิคิดจะเคลื่อนไหวและคงไม่เปิดเผยพลังเวทที่เหนือกว่าจักรพรรดิ และพลังอีกสองสายที่หายไปจากโลก

วินยิ้ม “แผนการของท่านนั้นไม่เป็นผลดีต่อคนในโลกนี้ ไม่สิไม่เป็นผลดีต่อสามอาณาจักร ท่านจอมปราชญ์คงไม่คิดจะหยุดยั้งการตื่นของสิ่งนั้น”

“แน่นอนว่าข้าไม่คิดจะคิดว่าข้าคงเดียวนั้นจะสามารถหยุดยั้งการตื่นของสิ่งนั้นได้ แต่ทว่าหากข้าไม่คิดจะทำแล้วใครจะทำ เจ้าคงไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เจ้าคงเป็นเพียงผู้สังเกตการเท่านั้น ต่อให้โลกนี้จะเกิดเรื่องอันใดเจ้าก็คงไม่คิดจะมายุ่งเกี่ยว”

“เรื่องนี้มันแน่นอน แล้วตัวของผมก็หวังว่าท่านผู้ข้ามมิติเช่นท่านจะเป็นผู้สังเกตการ แต่ทว่าเรื่องนี้ผมคงคิดผิด การที่ท่านได้มอบสิ่งนั้นให้กับเด็กผมฟ้าเป็นคำตอบอย่างดีว่าท่านนั้นก็ไม่เป็นกลาง การมอบสิ่งนั้นให้จะทำให้โลกนี้เปลี่ยนแปลงไป”

“ต่อให้เป็นแบบนั้นแล้วเจ้าจะทำเช่นไร”

ชายหนุ่มผมทองสะบัดมือ ก่อนที่วินจะกล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ตัวของผมก็คงต้องทำงาน ผมคงต้องหยุดท่านเสียตอนนี้”

จอมปราชญ์ยิ้ม “ด้วยกำลังกระนั้นหรือ ชายหนุ่มผู้อยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลกเวทมนตร์”

“คงเป็นเช่นนั้น หากการเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผล”

หญิงสาวดูข้อความในจอมโทรศัพท์ของตนเอง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา เดิมทีที่ให้รูรุไปรวบรวมข้อมูลมันเป็นความคิดที่ผิดหรือถูกหญิงสาวก็มิอาจจะรับรู้ได้ แต่ทว่าหญิงสาวกลับลองเสี่ยงดู เธอพิมพ์ข้อความส่งกลับไปยังรูรุ ก่อนที่จะปิดหน้าจอโทรศัพท์

ไอมองหารถยนต์ที่ไม่น่าจะมีอย่างไรก็ตามระยะทางจากบ้านถึงโณงเรียนไม่ได้ไกลมากนัก หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินกลับบ้านของตน เธอพยายามกลับบ้านให้ช้าลงเนื่องจากไม่อยากจะโดนแอนนาบ่นจนหูชา เธอรู้ดีว่าย่าของเธอรักหลานทั้งสองของท่าน ถึงแม้ว่าเด็กทั้งสองจะไม่ได้เป็นนักเวทที่เก่งกาจเหมือนกับเธอ

ระหว่างที่ไบรท์กำลังนั่งฟังผู้เฒ่าทั้งสองกำลังรำลึกประสบการณ์เมื่อครั้งยังเยาอยู่นั้น ประตูบ้านพลันค่อย ๆ ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ไอเดินตรงมายังชายชราทั้งสอง สีหน้าท่าทางของหล่นนั้นไม่ค่อยจะสู้ดีนัก หากดูจากกระย่างเท้าที่เสียงดัง ทำให้ไบรท์รู้ได้ทันทีว่าพี่สาวของตนคงต้องไปประสบกับเรื่องที่มิได้ชอบใจนัก

“เป็นไงหลานรัก หาโรงแรมนอนไม่ได้เลยกลับมานอนบ้านอย่างนั้นหรือ” เสียงของโยดากล่าวสัพยอก

ไอนั่งลงก่อนที่จะใช้ให้ไบรท์ไปนำน้ำเปล่ามาให้ หญิงสาวนั่งตรงข้ามกับไบรท์หลังจากนั้นจึงเริ่มกล่าว “เดิมทีหนูคิดว่า“เรื่องที่ให้ไปทำมาคงเหลวสินะ” สุริยะกล่าว

ไอหน้าเบ้ในทันที “ความจริงเรื่องนี้มีโอกาสสำเร็จน้อยอยู่แล้ว  หนูให้คนที่มีความสามารถทางด้านนี้ไปจัดการแต่ว่า”

“ก็ไม่เกินความคาดหมายหรอก การที่จะหาข้อมูลนั้นได้มันคงเกินตัวของพวกเราไปจริง ๆ แต่ว่าฉันก็ต้องขอบคุณเธอ เท่านี้เจ้าพวกนั้นคงต้องเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังมากขึ้น มันจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเราด้วย ว่าแต่คนที่ให้ไปทำนี่คือใคร”

ไอส่ายหน้าปฏิเสธ “เป็นความลับค่ะ หนูคงบอกไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าหนูมันใจว่าคนที่ให้ไปทำงานนี้ไว้ใจได้แน่นอน ว่าแต่นี่กำลังทำอะไรกันค่ะ แทนที่จะนอน แล้วอีกอย่างให้ไบรท์มาอยู่ด้วยได้ยังไงคะ เดี๋ยวย่าแอนนาก็มาว่าเอาหรอก”

หญิงสาวกวาดตามอง ก่อนที่จะได้กล่าวอะไร ประตูห้องนอนของหญิงชราพลันค่อย  ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ

“ในที่สุดก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสักทีฉันจะได้บ่นทีเดียว””

ไอเวทมนตร์อันเย็นยะเยือกค่อย ๆ แผ่ออกมาจากห้อง ทำให้ไบรท์รู้สึกหนาวสั่น เด็กน้อยพยายามจะหลบสายตาของย่าของตนในหัวของเขาหาวิธีเอาตัวรอดออกจากสถานการณ์นี้ ส่วนชายชราทั้งสองนั้นรีบวางแก้เหล้าลงในทันที

“ชอบดื่มนักไม่ใช่หรือสุรา แล้วไยหยุดดื่มเสียเล่า”

เด๊ียวจะพยายามเขียนในส่วนที่ไม่ได้ลงนะครับ  ที่หายไปเนื่องจากปวดตามากครับ ตาติดเชื้อไปหาหมอแล้วอาการดีขึ้นแล้วเลยกลับมาเขียนได้ มันเป็นโลกประจำที่เป็นตอนขาดยาครับ ดังนั้นตอนเป็นผมจะไม่ได้เล่นคอมครับ