ตอนที่ 8 ต้นหญ้าหวาน

“ท่านพ่อ ท่านไม่รู้จักต้นพวกนั้นหรือขอรับ” จางอี้หมิงถามเสียงใสมือก็ชี้ไปที่เจ้ากอหญ้าขนาดไม่ใหญ่นัก

“หมิงเอ๋อร์ พวกนั้นมันต้นหญ้าทั้งนั้น ไม่ใช่สมุนไพร ไม่ใช่อาหาร ไม่ใช่ผักป่าและยังไม่ใช่ดอกไม้ด้วย ไม่มีใครกินมัน กลิ่นมันเหม็นเขียวและฉุน พ่อขึ้นเขามาก็เห็นแบบนี้ตลอด”

“ท่านพ่อมันคือต้นหญ้าหวาน มันให้รสหวานเหมือนน้ำตาลเลยขอรับ”

“รสหวานเหมือนน้ำตาลเช่นนั้นหรือ”

“ใช่แล้วขอรับ แต่ว่ามันต้องเอาไปตากแห้งก่อนแล้วนำไปต้มกับน้ำ มันจะกลายเป็นน้ำเชื่อม เราสามารถเอาไปทำอาหาร ทำขนม หรือชงดื่มเป็นชาได้ขอรับ ข้อดีอีกอย่างคือเก็บไว้ได้นาน” อี้หมิงเริ่มอธิบายอีกครั้ง  “ท่านพ่อ น้ำตาลและเกลือในตลาดราคาเท่าไหร่หรือขอรับ”

“ถ้าพ่อจำไม่ผิด น้ำตาลจะราคาจินละ 40 อีแปะ เกลือจะแพงมาก ราคาประมาณ จินละ 65 อีแปะ”

“แพงมากเลยขอรับ ท่านพ่อไปทำงานที่บ้านท่านลุงเย่ได้ค่าจ้างวันละ 200 อีแปะเท่านั้นเอง ข้าเข้าใจแล้วขอรับว่าเหตุใด บ้านเราถึงไม่มีเกลือหรือน้ำตาลกินเลย เพราะมันแพงเช่นนี้นี่เอง ถ้าข้าทำน้ำตาลผักออกมาขาย ท่านพ่อว่ามันจะขายได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเงยหน้าเอ่ยกับบิดา ดวงตามีไฟลุกวาวด้วยความตื่นเต้น 

“น้ำตาลผักหรือหมิงเอ๋อร์” จางอี้เทานึกตรอง “พ่อก็บอกเจ้าไม่ได้เช่นกัน เพราะน้ำตาลผักที่เจ้าว่า ชาวบ้านหรือแม้แต่ตัวของพ่อเองยังไม่รู้จัก” 

“ท่านพ่อ ข้าอยากทำน้ำตาลผักออกมาขายดู ข้าว่ามันต้องขายได้แน่นอน ขั้นตอนการทำไม่ยากเลยขอรับ อีกอย่างท่านพ่อดูนั่นสิ เรามีเจ้าต้นหญ้าหวานมากมายขนาดนี้ ทำขายไปอีกสิบปีก็ไม่หมด ที่สำคัญเราไม่ต้องลงทุนแม้แต่อีแปะเดียวขอรับ”

“เป็นเช่นนั้นหรือหมิงเอ๋อร์ น้ำตาลผักนี่ก็เป็นสิ่งที่ชาวสวรรค์กินกันเช่นนั้นหรือ”

“ใช่แล้วขอรับ น้ำตาลผักมีประโยชน์มากเลยนะขอรับ โดยเฉพาะท่านย่าที่แก่แล้ว” อี้หมิงพูดชักจูง หญ้าหวานพวกนี้มีมากมาย สามารถนำมาทำขายได้ตลอดโดยที่ไม่ต้องใช้เงินลงทุน

“เช่นนั้นหมิงเอ๋อร์ลองบอกพ่อมาสิว่า พ่อต้องทำเช่นใดบ้าง” 

“ท่านพ่อตัดเอากิ่งต้นหญ้าหวานใส่ตะกร้าเลยขอรับ เลือกเอากิ่งที่ไม่มีดอกสีขาวนะขอรับ เพราะพวกที่มีดอก มันจะทำให้มีรสขมและกลิ่นแรงมาก รสของมันหวานมากเลยขอรับ เราใช้ไม่เยอะ วันนี้เราตัดไปแค่พอทดลองทำก่อนก็ได้ขอรับ” เด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้ว “ใช่แล้วท่านพ่อ เราทำออกมาแล้วเอาไปให้ท่านลุงเย่ลองชิมดูเพื่อตอบแทนที่ท่านลุงเย่ให้เนื้อเรามาเมื่อวานนี้ ดีหรือไม่ขอรับ”

“ดีมาก หมิงเอ๋อร์ ท่านลุงเย่ดีต่อครอบครัวเรามาก ถ้ามีโอกาสเราต้องตอบแทนบุญคุณครอบครัวซุนให้มากรู้หรือไม่”

“ข้าทราบแล้วขอรับ”

สองพ่อลูกช่วยกันตัดเอากิ่งหญ้าหวานใส่จนเต็มตะกร้าด้านหลัง จางอี้เทาพาบุตรชายกลับขึ้นมาด้านบนเมื่อได้ในจำนวนที่มากพอ

“ท่านพ่อขอรับ อย่าลืมสถานที่ตรงนี้นะขอรับ เพราะต่อไปท่านพ่อต้องขึ้นเขามาเก็บเจ้าต้นหญ้าหวานเมื่อเราต้องทำน้ำตาลผักในอนาคต”

“หมิงเอ๋อร์ ไม่ต้องเป็นกังวล ที่ตรงนี้พ่อจำได้”

“ขอรับ”

“หมิงเอ๋อร์ พวกเราลองเดินลึกเข้าไปอีกหน่อยดีหรือไม่ ยังพอมีเวลา แถวนี้ไม่มีสมุนไพรหรือผักป่าให้พวกเราได้เก็บเลย”

“ข้าว่าเรากลับกันดีกว่าขอรับ ต้นหญ้าหวานต้องตากให้แห้งสักสามชั่วยาม ถ้าเรารีบกลับไปตอนนี้ คืนนี้ข้าจะทำน้ำตาลผักให้ท่านพ่อได้ชิม อีกอย่างที่บ้านมีผักบุ้งกับน้ำมันอยู่ พวกเรากินผัดผักบุ้งไปก่อนก็ได้ขอรับ”

“พ่อตามใจเจ้าหมิงเอ๋อร์”

เมื่อตกลงกันได้แล้ว สองพ่อลูกจึงพากันเดินลงเขารีบตรงกลับบ้าน ระหว่างทางจางอี้เทาเดินจูงมือบุตรชายสอบถามพูดคุยถึงการสร้างบ้านดินที่เขาก็ให้ความสนใจไม่น้อย พรุ่งนี้เขาจะนำน้ำตาลผักที่บุตรชายบอกว่าเป็นอาหารสวรรค์ไปฝากบ้านพี่เย่และพูดคุยเรื่องการสร้างบ้านดิน

จางอี้เทากระชับมือบุตรชายแน่นขึ้นอีกนิด หลังจากฟื้นขึ้นมาจากความเจ็บไข้ ลูกชายของเขาก็กลายเป็นเทพบุตรตัวน้อยที่คอยปัดเป่าไล่ความโชคร้าย รวมทั้งยังนำความโชคดีต่างๆมาด้วย

เฉลียวฉลาดเกินเด็กในวัยเดียวกันไปมาก ขอบคุณสวรรค์ยิ่งนักที่คืนบุตรชายเขากลับมา