บทที่ 10...1/3

          พื้นที่เช่าซึ่งใช้ทำเป็นห้องเสื้อแบรนด์ Phoebe ของพริมาอยู่ในห้างใหญ่กลางใจเมือง มีนาเคยมาดูสถานที่จริงแล้วจึงไม่ต้องเสียเวลาในการเดินหา พอออกมาจากลิฟต์แล้วเดินมาอีกนิดเดียวก็ถึงบริเวณซึ่งเป็นพื้นที่ปิด กระจกทุกบานถูกปิดด้วยกระดาษจากด้านใน จึงมีความเป็นส่วนตัว หากมีนาจะพรีเซนต์งานในนั้น

          พอผลักบานกระจกเปิดเข้ามาภายในห้องที่เปิดไฟสว่าง มีนาเห็นว่าพริมามาถึงแล้ว โดยนั่งรออยู่ที่ชุดโซฟาสีครีมที่เธอคงสั่งให้เลขานำมาไว้ที่นี่ คราวก่อนที่มีนามาดูสถานที่ยังไม่มีอะไรในห้องนี้เลยสักอย่าง

“คุณมีนามาคนเดียวหรือคะ” พริมาถาม

มีนาวางกระเป๋ากับโน้ตบุ๊กพลางนั่งลงบนโซฟาอีกฝั่ง “พอดีว่าคุณการติดคุยงานกับลูกค้า มีนเลยมาคนเดียวค่ะ”

          “ดีค่ะ” พริมายิ้มกว้าง “พริมหมายถึงเรามาเริ่มดูแบบกันเลยดีไหมคะ ถ้าคุณมีนาอธิบายโดยอิงตามสถานที่จริงจะดีมากเลยค่ะ”

          มีนาวางแผนเอาไว้แบบนั้นจึงพกแท็บเล็ตซึ่งมีไฟล์แบบอยู่เหมือนกันขึ้นมาเปิด การเห็นภาพตามแบบในสถานที่จริงจะช่วยให้ลูกค้าเข้าใจมากขึ้น

          “ถ้างั้นเราเดินดูไปด้วยกันแต่ละจุดนะคะ แล้วมีนจะอธิบายงาน แบบนี้ก็ดีค่ะ เห็นภาพได้ง่ายขึ้น”

          พริมาเดินตามมีนาไปในแต่ละจุดแล้วฟังอย่างตั้งใจพร้อมกับนึกภาพหากสิ่งที่อยู่ในแบบร่าง กลายเป็นสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันคงสวยและถูกใจเธอมากทีเดียว ส่วนที่พริมาขอให้แก้ไข มีนาก็ทำมาใหม่และมีภาพในแบบกว้างๆ ที่พริมาชอบและบอกว่าหากทำได้ตามที่ออกแบบมา เธอคงมีความสุขทุกครั้งที่มาร้านของตัวเอง ซึ่งมีหุ้นส่วนอีก 2 คน แต่เธอสามารถตัดสินใจได้ทั้งหมด

          งานผ่านและไม่มีข้อติติงใดๆ ทำให้มีนาโล่งอก พริมากลับมานั่งที่โซฟาเพื่อดื่มน้ำ มีนาเองก็ต้องดูตารางงานของทีมงาน เสียงโทรศัพท์ของพริมาดังขึ้นมาพอดี ทำให้มีนาที่กำลังจะนัดวันสำหรับการเข้ามาดำเนินการต้องรอก่อน

          “สายสำคัญค่ะ ของที่สั่งไว้น่าจะมาส่งแล้ว คุณมีนาอยู่คนเดียวสักครู่นะคะ เดี๋ยวพริมมาค่ะ”

          มีนายิ้มรับพลางรอจนพริมาออกไปแล้ว จึงเหยียดขาออกพลางพิมพ์ตอบข้อความจากภาคินในเรื่องเม้าท์มอยทั่วไป ก่อนจะมาดูแชทกลุ่มของบริษัท เธออ่านฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ

          “เจอตัวเสียทีนะนังมีน”

          พอมองไปตรงหน้ามีนาก็ถอนใจทั้งเบื่อทั้งเซ็ง วันนี้มันเหมือนจะดีไปหมดทุกอย่าง งานก็ราบรื่น มันถึงต้องมีอะไรมาบั่นทอนให้รู้สึกว่าชีวิตมันไม่ง่ายเกินไปนัก

          “เธอมาที่นี่ได้ยังไงน่ะเบญ แอบตามฉันมาเหรอ”

มีนาวางโทรศัพท์พร้อมรับมือ ในนี้ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวหากไม่สังเกตดีๆ คงไม่เห็นเธอได้ง่าย แล้วเบญญาเข้ามาเจอเธออย่างกับจงใจคงต้องเรียกว่าสะกดรอยตามเท่านั้นล่ะ

          “เรายังมีเรื่องต้องสะสางนี่นา แกบอกเองนี่ว่าฉันทำอะไรแกไม่ได้หรอก ทั้งคิน ทั้งพี่เขมเข้าข้างแกทั้งนั้น ถ้าอยากเลิกแล้วต่อกัน มาเคลียร์ให้จบๆ แกจะรอ แต่แน่จริงก็หาแกให้เจอก่อนสิ กล้าท้า พอฉันหาแกเจอจริงๆ ตอนนี้คงกลัวแล้วล่ะสิ”

          ต่อให้ละเมอมีนาก็มั่นใจว่าไม่มีทางส่งข้อความหาเบญญาได้ยาวขนาดนั้นหรอก มุกใหม่ของเบญญาที่จะหาเรื่องเธอกระมัง ได้ข่าวว่าตอนนี้ไม่มีงาน คงว่างมากมั้ง

          “แต่งนิยายแทนเดินแบบหรือไง ฉันไปท้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่”

          เบญญาโชว์โลเคชั่นในแชทให้มีนาดูเร็วๆ อีกฝ่ายจะคว้ามาดูก็ไม่ทัน

          “แกส่งโลเคชั่นมาให้ฉันเอง เลิกทำหน้าเหมือนไม่รู้อะไรเสียที”

          “ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่”

มีนาสงสัยว่าใครที่ส่งข้อความไปหาเบญญา แล้วแอบอ้างว่าเป็นเธอ อีกทั้งยังส่งโลเคชั่นให้ถูกที่เสียด้วย มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว ต้องมีใครสักคนทำแบบนี้แน่ ซึ่งไม่ใช่เธออยู่แล้ว อยู่ดีๆ เธอจะหาเรื่องมาให้ตัวเองปวดหัวทำไม

“แต่ไหนๆ ฉันก็เจอเธอแล้ว ถึงแม้จะไม่อยากเจอก็เถอะนะ อยากเคลียร์อะไรก็ว่ามา อ้อ อย่าคิดใช้กำลังล่ะ โตๆ กันแล้ว คุยด้วยเหตุผล แล้วหลังจากนี้อย่ามาเจอกันอีกเลย” ไม่ใช่แค่เตือนเบญญา มีนายังเตือนตัวเองด้วย เธอมันพวกมือหนัก

“ใครจะไปใช้วิธีแบบนั้นล่ะ”  

เบญญายิ้มหยันเรื่องพวกนี้เธอคิดได้เองหรอกน่า ถ้ามีนาอยากทำให้เธอดูเลวร้ายชอบใช้กำลังตามอารมณ์ วันนี้สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นกับเธอ

“คราวนี้แกต่างหากที่ทุกคนจะมองว่าเป็นนางมารร้าย!”

ไม่ทันจบคำมีนาก็ได้คำตอบว่าเบญญาหมายถึงอะไร เบญญาตบหน้าทึ้งผมตัวเองอย่างกับคนบ้า ไม่เพียงเท่านั้นยังกระชากเสื้อตัวเองจนกระดุมหลุดไปหลายเม็ด แถมยังฉีกกระโปรงผ้าบางๆ ของตัวเองจนขาด

“บ้าหรือเปล่า ทั้งตบทั้งทึ้งตัวเองแบบนั้น ทำไปทำไม เสื้อผ้าเธอน่ะมันถูกหรือไงถึงมาฉีกให้มันขาดน่ะ”

เบญญายิ้มหยันใส่มีนา ก่อนจะเปิดประตูกระจกเดินออกไปแล้วทำหน้าเหมือนคนตกใจกลัว หลังจากนั้นนั่งกองทรุดลงกับพื้น แล้วแผดเสียงร้องไห้ดังลั่น มีนามองอย่างทึ่งๆ นี่มันการแสดงระดับเวทีลูกโลกทองคำต้องมาศึกษางานชัดๆ

          “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย ฉันถูกทำร้าย ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!”

          มีนาเดินออกมามองเบญญาพลางมองใครต่อใครก็ไม่รู้ที่เดินมาช่วยเหลือเบญญา นี่เธอกำลังกลายเป็นนางร้ายทั้งไม่ได้ทำอะไรเลยสินะ

          “เกิดอะไรขึ้นคะคุณมีนา คนมามุงกันใหญ่แล้ว” พริมาเดินแกมวิ่งมากับเลขาที่ถือของพะรุงพะรัง “นี่นางแบบคนนั้นนี่นา มีปัญหาอะไรกันก็ควรคุยกันดีๆ สิคะ”

          จากที่คนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้บรรดาไทยมุงพากันมองมาที่มีนาราวกับนี่แหละนังคนใจร้ายที่ทำให้เบญญาอยู่ในสภาพนี้ มีนามองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเพิ่งจะเข้าใจตอนนี้เองว่าเบญญาวางแผนมาดีขนาดไหน พริมาก็พลอยเชื่อตามที่เห็นไปด้วย เรื่องมันไม่จบง่ายๆ เสียแล้ว

          “คุณนัดดาบอกเขมด้วยค่ะว่าเกิดเรื่องแล้ว มีนากับเบญญาน่าจะมีเรื่องกัน รีบมาที่นี่ด่วนค่ะ เดี๋ยวพริมจะส่งโลเคชั่นไปให้” พริมาโทรหาเลขาของเขมินท์

          มีนาอยากจะร้องเฮอะ ไม่มีใครคิดจะถามเธอบ้างหรือไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เบญญาก็เอาแต่ร้องไห้จนบรรดาไทยมุงพากันประคองเข้าไปในห้องเสื้อ โดยมีพริมาช่วยเปิดประตูให้ พอเลขาของพริมาเข้าไปวางของที่หิ้วมาเสร็จก็รีบวิ่งไปซื้อยาทำแผล

มีนานั่งมองสิ่งที่เป็นไปตรงหน้าอย่างถ้วนถี่ ตอนนี้เธอต้องใช้ความคิดว่าอะไรที่จะช่วยเธอให้รอดพ้นจากข้อกล่าวหาทำร้ายร่างกายได้บ้าง แม้จะมีสายตาของผู้หวังดีต่อเบญญาหลายคู่มองมาที่เธออย่างตำหนิก็ตาม

งานเข้ามีนาอีกแล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ โบว์จะลงให้อ่าน 60% ของเนื้อเรื่องทั้งหมดนะคะ

บรรพตี