เขากับวันที่ฝนตก

        ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างในวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้มทั้งที่กำลังจะเข้าสู่ตอนเที่ยงที่ควรมีแดด   ฉันหวนนึกถึงคำทำนายของ   Gerardo   เพื่อนสเปนที่น่ารักของฉัน   เขาเป็นเกย์ที่สุภาพและน่ารัก   เขาชอบปลูกต้นไม้   ดอกไม้และทำกับข้าวกินจากพวกมัน   ฉันมารู้ไม่นานว่าเขาสามารถอ่านไพ่ได้   ฉันก็เลยอยากลองให้เขาดูเรื่องความรักของฉันแม้ฉันจะไม่อยากดูอีกต่อไปเพราะกลัวที่จะได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน   เขาบอกกับฉันในวันถัดมาหลังจากที่ฉันตั้งคำถามให้เขาว่าแฟนของฉันเป็นคนไกลที่พยายามจะสร้างสมดุลในชีวิต   เขาอยากเติบโตในทุกด้าน   เขามีภาระเยอะเกินกว่าจะสนใจเรื่องไร้สาระแต่เขาก็พยายามเจียดเวลาเช็คข้อความฉันเป็นบางช่วง   เมื่อถามถึงความสัมพันธ์   Gerardo   บอกว่าฉันควรปล่อยไป   ปล่อยให้ตัวเองไหลไปกับกระแสของน้ำ   อย่าดึงความสัมพันธ์คนอื่นมาเปรียบเทียบกับของตัวเองเพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะเหมือนกัน   และแฟนของฉันมีเพื่อนที่เขาชอบถามคำปรึกษาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขา   Gerardo   บอกว่าสิ่งที่เพื่อนเขาแนะนำกับเขาไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน   มันก็คงประมาณเดียวกับที่เพื่อนของฉันมองแฟนของฉันว่าแย่   เพื่อนของเขาก็คงมองไม่ต่าง   คงบอกว่ารักระยะไกลมันไม่จีรัง   ฉันเข้าใจนะและฉันหวัง   ไม่สิ   ฉันเชื่อมั่นว่าแฟนของฉันจะปกป้องฉันเหมือนที่ฉันพยายามทำให้เพื่อนของฉันเข้าใจเขา   เมื่อถามถึงว่าจะได้เจอกันไหม?   Gerardo   บอกว่าไม่แน่ใจ   เขาบอกว่ามันน้อยมากที่จะได้เจอกันแต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจก็คือความสัมพันธ์ของฉันและแฟนจะไม่พังลงเพราะพลังงานที่   Gerardo   คุยด้วยผ่านไพ่บอกกับเขาแบบนั้น  

          ฉันถอนหายใจออกมา   ตั้งแต่วันนั้นฉันก็เริ่มใช้แอพหาคู่อันเดิมที่ฉันเจอกับแฟนมากขึ้น   รู้อะไรไหม   จะบอกว่าฉันใจง่ายก็ได้นะแต่การได้คุยกับใครหลายๆ คน   มันทำให้จิตใจของฉันดีขึ้น   เหมือนกับที่ผ่านมาฉันปิดกั้นผู้ชายทุกคนออกจากชีวิตเพราะฉันต้องการแค่เขาคนเดียว   คนเดียวที่ฉันอยากได้ความสนใจทุกวันและวินาที   ฉันเจอคนมากมาย   ทั้งที่มาดีและหวังอย่างอื่น   ทั้งที่ฉันเขียนข้อมูลไว้ชัดเจนว่าฉันก็แค่อยากหาคนคุยแก้เหงาเวลาที่เขาไม่ว่าง   ฉันก็แค่อยากเปลี่ยนเส้นทางความสนใจที่มีให้เขา   100   เปอร์เซ็นต์ให้คนอื่น   เขาจะได้ไม่ต้องรำคาญกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของฉันและบางที   ฉันจะได้ลืมนับไปว่านี่มันผ่านมากี่ปีแล้วนะที่เรายังไม่เจอกัน   แต่   Gerardo   ไม่ได้ทำนายไว้แค่นั้น   เขายังพูดอีกว่าในไม่ช้านี้จะมีชายหนึ่ง   เพียงหนึ่งคนที่จะทำให้ฉันเลือก   เลือกในสิ่งที่ง่ายและเร่าร้อนหรือเลือกในสิ่งที่ไม่แน่นอนแต่เต็มไปด้วยความรักอันบริสุทธิ์   ครั้งนี้ไม่อาจมี   2   ฉันจะต้องเลือกหนึ่งคน   และการเลือกในครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็เป็นการเลือกที่ถูกต้องที่สุด  

          ตาฉันยังจ้องเม็ดฝนด้านนอก   มีหลายครั้งที่ฉันอยากปลดเปลื้องทุกสิ่ง   ฉันอยากวางโทรศัพท์และหูฟังที่มักใส่ออกไปเดินออกกำลังกายในสวนไว้ที่บ้านในฤดูฝนแบบนี้และเต้นรำ   เต้นแบบไม่อายใคร   ไม่แคร์สายตาของคนนอกว่าจะมองและคิดยังไง   ฉันชอบฝนนะ   ชอบมากเพียงแต่เวลาที่มันตกลงมามักจะไม่ยอมบอกกันก่อน   ทุกอย่างมันจะดูยุ่งยากขึ้นถ้าโทรศัพท์ที่ราคาแพงพอๆ กับโน๊ตบุ๊คของฉันมันเกิดค้างและเสียขึ้นมา   ไม่รู้นึกยังไงแต่ฉันเอื้อมมือออกไป   สัมผัสที่สายฝนพรำ   รู้สึกเจ็บและเย็น   เม็ดฝนหน้านี้มันหนาและใหญ่เกินพอดี   ฉันชักมือกลับแต่เหมือนมันจะค้างอยู่ที่เดิมโดยไม่ตั้งใจ   นี่ฉันเป็นตะคริวที่แขนหรือก็ไม่นะ   มันเหมือนมีใครคนหนึ่งที่กำลังจับฉันจากอีกฟากของสายฝน   ฉันรู้สึกอบอุ่นที่ข้อแขน   ไออุ่นของนิ้วทั้ง   5   ที่สัมผัสได้ก่อนที่ตัวเองจะถูกแรงที่ไม่มากและน้อยเกินไปดึงเข้าไป  

          ภาพจำสุดท้ายก่อนที่ฉันจะปิดตาลงคือทิวทัศน์หน้าบ้านที่ฉันยืนดูมันเกือบชั่วโมงในสายฝน   ตอนนี้มันเป็นอีกสิ่ง   ที่นั่นฉันเห็นป่า   มันมืดมากจนเหมือนกับตอนกลางคืน   ลมที่โกรกหน้าฉันอย่างต่อเนื่องพร้อมกับสายฝนที่ตกลงกระทบหัวฉัน   สัมผัสที่แขนยังอบอุ่นและมันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน   ฉันเห็นเขา   เจ้าของมือที่ค่อยๆ คลายออกนั้น   ใบหน้าและทรงผม   แม้แต่การแต่งตัวก็เหมือนกันไปทุกอย่าง   เขาเป็นผู้ชายที่หัวเล็กกว่าไหล่ที่กว้าง   เขาสูงมากกว่าฉันเกือบ   15   เซนติเมตร   ดวงตาสีน้ำตาล   2   ชั้น   ริมฝีปากเข้ารูปปิดสนิท   เขาถือร่มสีฟ้าและแต่งกายด้วยเสื้อซัมเมอร์สีเขียวแบบผักกาดที่ผ่านการลวกน้ำร้อน   กางเกงสีน้ำตาลเข้มและรองเท้าแตะเหมือนพวกผู้ชายติดดิน   “.....จอร์จ?”   กว่าที่ฉันจะเปล่งเสียงออกมาได้เป็นคำ   มันเหมือนเสียงนกหวีดที่ใกล้พัง   มีแต่ลมที่ออกมาและไม่เป็นภาษา   ผู้ชายคนนั้นคนที่เหมือนจอร์จที่ฉันรักทุกอย่างเว้นก็เพียงฉันไม่มีข้อพิสูจน์ใดๆ นอกจากภาพที่เขามักส่งให้ฉันทีละนิดทีละน้อย   เป็นจอร์จที่ฉันกำลังมองเห็นแน่ๆ เพียงแต่เขาคนนี้เงียบขรึมเกินไป  

          จะบอกว่าฉันบ้าก็ได้นะแต่ฉันมักจะชอบจินตนาการถึงสิ่งต่างๆ มากมายที่ฉันอยากจะทำกับจอร์จ   ทั้งเรื่องบนเตียงและนอกบ้าน   รวมไปถึงตอนนี้ที่ฉันได้เจอกับเขาผ่านสายฝน   ฉันแค่อยากจะ....ฉันพุ่งเข้าใส่เขา   โอบกอดเขาที่ไม่ทันตั้งตัวจนล้มลง   ร่มนั้นปลิวออกไปไกลแค่ไหนฉันไม่รู้   รู้แค่ตอนนี้ฉันจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากแดงธรรมชาตินั้น   สิ่งที่เกิดขึ้นจากความโหยหาอยากยาวนาน   เหมือนจิ๊กซอว์ที่ต่อเข้ากันกลายเป็นภาพที่สมบูรณ์   ฉันไม่ได้เตรียมตัว   ไม่คิดว่าจะมีใครเห็นและได้ยินเสียงคำรามราวกับหมาป่าผู้หิวกระหาย   เสียงของสายฝนดังพอที่จะซ่อนเร้นทุกอย่าง   มันเกิดขึ้นเร็วมาก   ทุกอย่าง   จนฝนหยุดตก

          ฉันหมดแรง   ฉันล้มลงกับพื้น   ไม่คิดว่าในป่าแบบนี้จะเป็นที่ๆ โรแมนติคสำหรับเรื่องอย่างว่า   ในหัวฉันคิดถึงภาพการเสียความบริสุทธิ์ไว้อย่างสวยหรู   ว่าเราจะนั่งแท็กซี่กลับจากสนามบินไปยังโรงแรมใกล้บ้านฉัน   ว่าเราจะรอในวันที่เราไปทะเล   นอนในบ้านไม้ติดชายหาด   ฟังเสียงคลื่นด้านนอกที่คอยกลบเสียงอื่นที่ดังตามมาอย่างเป็นจังหวะ   ภายใต้แสงเทียนที่มีแค่ฉันและเขา   แชร์เรือนร่างของกันและกัน   แต่ในความเป็นจริง   ชีวิตมันคว้าเราที่ชายเสื้อและกระชากเราไปอย่างไม่มีจุดหมาย   ฉันลุกขึ้น   หันมองโดยรอบที่มีเสื้อผ้าของพวกเรากระจัดกระจาย   หันไปจนเห็นจอร์จที่นอนหลับอยู่บนพื้นหญ้าที่ยังเปียกแฉะ   ฉันเดินไปนอนข้างๆ เขา   ลูบไล้ที่ใบหน้าอันเนียนขาวของเขา   มันคือของจริง   ฉันเลื่อนมือที่ครีบคลานราวกับงูผู้หิวกระหายจนสัมผัสสิ่งนั้น   มันหลับใหลหลังจากกิจกรรมหลายชั่วโมง   หมดแรงเพราะฉันทำแบบนั้น   ฉันก็แค่อยากทำให้ตูดมันบวมขึ้นนิดหน่อยและรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะเริ่มกระหายอยากอีกครั้ง  

          ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังฝันรึเปล่าแต่ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ตรงนั้น   หน้ากองไฟที่ฉันเห็นมันหลังตื่นจากการงีบหลับด้วยความเพลีย   “จอร์จ”   ฉันไม่รู้จะพูดอะไร   พวกเราแค่จ้องหน้ากัน   เขายังทำตัวเหมือนคนไร้ปาก   มือฉันตอนนี้มันเอื้อมไปจับที่มือของเขา   พวกเราประสานมือกัน   ฉันเริ่มจูบเขาและเขาก็เริ่มเล้าโลมฉันอีกครั้ง   เสียงของท่อนไม้ที่ถูกไฟเผามันช่วยเร่งเร้าอารมณ์เถื่อนของฉันจนฉันเผลองับที่คอของเขา   ดูดมันราวกับหัวนมของแม่ในยามเด็ก   ฉันข่วนเขาที่กลางหลังด้วยเล็บที่ยังไม่ตัดดี   เขากระแทกฉันแรงขึ้นเหมือนรู้ว่าฉันต้องการอะไร   ฉันครางเรียกชื่อเขาออกมา   ฉันบอกว่าฉันรักเขาแค่นั้นและมองในตาของเขาที่มันยังคงว่างเปล่า   เขาไม่แม้แต่จะอ้าปากส่งเสียงคราง   เขาทำหน้านิ่งๆ   ฉันผลักเขาลงไปนอนกับพื้น   เขาปล่อยให้ฉันนั่งบนตัวเขา   ฉันพยายามตามที่เข้าใจให้เร็วที่สุดเพราะฉันต้องการมัน   ฉันต้องการเขาและทุกอย่างที่เขามี   ฉันจูบเขาที่ปาก   กัดริมฝีปากล่างและทำให้มันยืดออกเล็กน้อย   ฉันกัดที่คอเขาเบาๆ เลียหัวนมของเขา   อยากที่จะรีดน้ำนมนั้นออกมาแต่แล้วฝนก็กลับตกลงมาอีกครั้ง   ฉันยิ่งรู้สึกเร่าร้อนกว่าเก่า   เหมือนนี่คือหนึ่งในจินตนาการที่ฉันโหยหา

          แต่ฉันได้ยินเสียงเรียก   เสียงที่คุ้นหูของแม่ที่ดังจากด้านหลัง   ฉันแหงนหน้าไปมอง   ภาพป่าในตอนกลางคืนมันดูโดดเด่นมาก   ฉันเห็นแม่ที่กำลังบ่นถึงฉันว่าฉันหายไปไหน   แม่กำลังโทรหาฉันแต่รู้ว่ามันไม่มีทางมาถึงเพราะฉันตอนนี้อยู่ในอีกฟากของมิติ   ที่นั่นฉันได้ยินเสียงฝน   ฉันรู้ได้ด้วยตัวเองเลยว่ามันคืออะไร   ฉันลุกขึ้นจากเขาในทันที   รู้สึกแสบไปหมดที่ก้นในขณะที่พยายามใส่เสื้อและกางเกงกลับเข้าไป   จอร์จเดินมาหาฉัน   เขาแค่จ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้นก่อนที่ฉันจะยิ้มให้เขาและจุมพิตลงที่หน้าผาก   แก้มและริมฝีปากอย่างละเอียดอ่อน   สายฝนที่กระเซ็นเข้าตาทำให้ฉันมองหน้าเขาแทบไม่ได้แต่ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังกอดใครอยู่   เป็นเขา   ฉันไม่อยากถอดมือที่เกาะแผ่นหลังกว้างนั้นไปแม้แต่วินาทีเดียว   ฉันไม่ได้ตั้งคำถามด้วยซ้ำว่าที่นี่คือประเทศอังกฤษหรือโลกคู่ขนาน   รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องไป   กลับไปสู่ความจริงถ้าฉันกำลังฝัน   ฉันจับน้องชายที่เริ่มแข็งตัวของจอร์จ   ขยับมันไปมาเล็กน้อยแต่เหมือนเวลาจะไม่รอฉันแล้ว   ประตูมิติอีกฟากที่มองเห็นมันกำลังเล็กสั่นไหว   ฉันที่ยังตกใจทำอะไรไม่รู้แต่จอร์จ   เป็นจอร์จที่ผลักฉันเข้าไป   ฉันเอื้อมมือออกไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว   มันเหมือนปฏิกิริยารีเฟลคชั่นที่เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้   ฉันจำหน้าเขาได้   มันไม่ได้ดูไร้อารมณ์มากกว่าเดิมแต่เศร้า   เขากำลังเศร้า.....