ฝันบอกเล่า

          ฉันหลับๆ ตื่นๆ   จ้องหน้าจอในความมืดทำให้สายตาที่สั้นอยู่แล้วแย่กว่าเดิมแต่ฉันก็ทำมัน   พลิกตัวไปมาอย่างระส่ำระสาย   ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงแคร์เขามากขนาดนี้   Last Seen   ของเขายังหยุดที่เดิม   เหมือนเวลาที่ถูกแช่แข็ง   ชั่วขณะฉันเห็นเวลาที่เปลี่ยนไปบนหน้าจอแต่ก็ยังไม่เห็นว่าเขาจะอ่านข้อความอันมากมายของฉันที่เขียนทีเล่นทีจริงเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกแย่มากถ้าได้อ่านมันจริงๆ   ในใจฉันหวังลึกๆ ว่าเขาจะยอมหาเพลงสักเพลงให้ฉันฟัง   ให้ฉันได้ลองวิเคราะห์ว่าเขากำลังคิดอะไร   ให้ฉันได้พอมีจุดหมายได้เดินต่อไปเพราะตอนนี้เหมือนฉันกำลังยืนที่ปากเหว   ไม่มีอะไรให้ฉันทำอีกต่อไปแต่เวลาที่เงยหน้าขึ้นมอง   ฉันเห็นจุดสีขาวๆ ตรงนั้น   บางทีนั่นอาจหมายถึงว่าฉันอาจจะแค่เก่งแต่ปาก   อาจจะภาวนาให้แฟนของฉันไม่เออออตามอารมณ์ที่บิดเบี้ยวของฉัน  

          ฉันเผลอหลับไป   แค่ชั่วขณะเหมือนผ่านไปนาน   คงเพราะร่างกายที่เหนื่อยล้า   รู้ไหมว่าฉันไม่อยากทำอะไรเลยตั้งแต่ที่ส่งข้อความหาเขา   ฉันเข้านอนเร็วกว่าปกติ   ตอนนี้เวลาตี   5   มีข้อความหนึ่งปรากฏบนหน้าจอ   เป็นข้อความของเขา   ฉันลุกขึ้นไปเปิดไฟและเปิดอ่านมันอย่างตั้งใจ   ใจความสำคัญของเนื้อหาไม่ได้มีอะไรมาก   ไม่มีแม้แต่เพลงที่ฉันขอร้องให้เขาหา   ดูเหมือนเขาจะเมินฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาตอบข้อสงสัยของฉัน   ว่าเวลาที่เขามีก่อนเริ่มงานกะดึกและในวันหยุดจะทุ่มเททั้งหมดให้น้องชายตัวน้อย   Meme King   เพราะเขารู้ว่าหากวันใดวันหนึ่งที่เขาต้องเดินทาง   เขาจะไม่มีเวลากลับไปหาครอบครัว   ที่เขากลับมาที่อังกฤษเพราะเขาต้องหาเงินป้อนให้โรงแรมที่เขาเป็นเจ้าของและผู้จัดการที่อินเดียหลังถูกปิดลงด้วยพิษโควิด   เขาบอกว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าวันไหนที่จะได้มาและเขาเคารพในการตัดสินใจของฉัน   บอกว่าฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะเดินจากไปแต่ขออย่างหนึ่งได้ไหม   ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังร้องให้เพราะเสียใจที่เขาไม่ยอมยื้อฉันไว้ในความสัมพันธ์หรือเพราะฉันกำลังดีใจที่จะได้เริ่มใหม่กับใครที่ฉันก็ยังไม่ได้เริ่มหา   เขาบอกฉันว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ไป   เขาอยากจะให้พวกเราคุยกันไปแบบนี้เรื่อยๆ เหมือนทุกวันที่ฉันมักส่งลิงก์ตลกโง่ๆ ของสัตว์โลกไปให้เขา   ไม่รู้ว่าเขาจะเปิดอ่านบ้างไหม  

          ฉันตอบเขาไปสั้นๆ และคลุมเครือ   ว่าเขาจะไม่เป็นอะไร   ว่าเขาเป็นคนที่รักครอบครัวมากและเขาจะโอเคกับชีวิตหลังจากนี้   ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะสัญญาเพราะครั้งสุดท้ายที่ฉันทำ   มันไม่ได้ลงเอยด้วยดีนักเพราะฉันก็แค่พูดออกไปให้เพื่อนที่มากกว่าแฟนในสายตาของฉันฟังว่าฉันจะอยู่รอเขา   จะไม่ไปไหนแต่หลังจากคืนนั้นที่เราเลือกที่จะเป็นเพื่อนกัน   ฉันก็โหลดแอพนั้นกลับมาและได้เจอกับแฟนคนนี้ที่ฉันรักเขาอย่างหมดหัวใจ   ฉันรู้ว่าฉันมันก้านโลกและเห็นแก่ตัวที่จะดึงเขาออกมาจากความรักที่แสนอบอุ่นของครอบครัว   สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของพวกเขามันมากกว่าความรักจับต้องไม่ได้ของฉัน   ไม่ว่าฉันจะพยายามเอื้อมมือ   จะเห่าหอนดังแค่ไหนก็ไปไม่ถึง   ฉันยังจำได้ว่า   2   เดือนแรกนั้นมันชั่งหอมหวาน   เขาบอกว่าเขาจะบินมาหาฉันในทันทีที่ประเทศเปิด   ฉันตั้งตารอข่าวดีจากประเทศของพวกเรา   ปีที่แล้วฉันถามเขา   เขาบอกว่าเดือน   6   ฉันรอจนถึงเดือนนั้นอย่างใจเย็น   ข่าวร้ายประเดประดังและสุดท้ายก็นำมาสู่การปิดประเทศโดยสมบูรณ์   ฉันเข้าใจดีว่ามันยากเกินไปและถึงแม้ช่วงปลายปีมาตรการจะเริ่มผ่อนผันแต่ก็ต้องใช้เงิน

          บางครั้งฉันก็อยากจะเก็บเงิน   ฉันอยากบินไปหาเขาเองแต่ต้องเก็บกี่ปีฉันถึงจะได้ไปกันล่ะ?   งานใหม่ที่ทำมันได้เงินน้อยเหลือเกิน   อยากหาใหม่ก็หาไม่ได้สักที   ฉันควรทำยังไง?   รู้ไหมเวลาที่ฉันรอเขามาเกือบ   2   ปี   ถ้าฉันตั้งใจหางาน   ไม่เป็นแต่ฝ่ายที่รอเขา   บางทีฉันอาจได้เจอเขาไปแล้วก็ได้   แต่ฉันกลัวไง   ฉันไม่เคยไปไหนคนเดียว   ฉันกลัวที่จะต้องเดินทางไปที่ไหนไกลๆ   ต่างประเทศหรือ?   ฉันต้องออกประตูไหนเมื่อไปถึง   ฉันจะเดินทางไปโรงแรมยังไง?   ฉันจะทำอะไรที่นั่นได้ถ้าไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา?   ฉันอ่อนแอและไร้เดียงสาแต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะมองคนรอบข้าง   ฉันแค่รู้สึกว่าฉันรักเขา   ก็แค่ในตอนนี้ศรัทธาของฉันมันน้อยเกินกว่าปกติ   เขาอ่านข้อความนั้นของฉันโดยไม่ตอบอะไร   ตอนนี้มันก็   7   โมงกว่าแล้ว   ฉันรอจนแม่ลงมาจากชั้น   2   และขึ้นไปนอนห้องนอนนั้น   ฉันรูดม่านปิดจนมิด   ฉันไม่อยากเห็นแสงจากด้านนอกและนอนลง   จ้องหน้าจอที่ยังไม่มีการตอบกลับจากเขาคนนั้นก่อนจะเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวและฉันก็ฝัน   ปกติฉันไม่ฝัน  

          มันยากที่ฉันจะฝันแต่มันก็เกิดขึ้นในเช้าวันนั้นที่ฉันหมดแรงที่จะทำอะไร   ในความฝันฉันอยู่บนรถคันเก่าของพ่อที่เสียไปหลายสิบปี   นั่งกับเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อซัน   เป็นเกย์นะ   ส่วนอีกคนฉันไม่รู้จัก   พวกเราแวะกันที่โรงแรม   ฉันนั่งมองเวลาอยู่บนเตียงก่อนจะมารู้ตัวอีกทีก็กำลังยืนอยู่บนถนนเปียกแฉะและเห็นรถคันนั้นที่ขับออกไปโดยไม่มีฉัน   ความเศร้า   สับสนและเสียใจประเดประดัง   ฉันพยายามจะวิ่งตามแต่ก็ไม่ทัน   มันเร็วเกินไป   รู้ตัวอีกทีก็กำลังจูงจักรยานขึ้นไปบนสถานีรถไฟ   BTS   ที่นั่นฉันเห็นบันไดเลื่อน   2   ฝั่ง   โดยฝั่งแรกฉันรู้ด้วยสัญชาตญาณว่ามันคือเส้นทางที่ถูกต้องและฉันควรจะใช้มันแต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงเลือกที่จะลงไปอีกฝั่งตรงข้ามพร้อมกับจักรยานคนนั้น   ฉันลงมาที่ถนนที่เต็มไปด้วยร้านขายของ   เผลอวางกระเป๋าเป้ไว้ในตรอกอันดำมืดในขณะที่เดินผ่านพ้นมันออกมาและพบว่ามันเป็นถนนคนเดินที่สว่างกว่าในซอกนั้น   ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอโดยรอบ   ในภาพที่ฉายผ่านกล้องโทรศัพท์   อาคารและสิ่งต่างๆ มันเปลี่ยนเป็นของโบราณ   เหมือนเวลาที่มีภาพที่ไม่เกี่ยวกับความจริงเข้าแทรกความจริงก่อนที่ไม่นานรถของพ่อจะขับกลับมาจากอีกฝั่งที่ฉันควรลง   ตอนนั้นฉันขึ้นรถไปและไม่เห็นกระเป๋าเป้ของตัวเอง   ฉันรู้ทันทีว่าฉันทำของที่มีค่ามากที่สุดหายไปตลอดกาล   โน๊ตบุ๊คที่ฉันซื้อด้วยเงินตัวเอง   ฉันเสียใจที่จะไม่ได้เห็นและใช้มันอีก   พอถึงบ้านฉันเดินเข้าไป   เหนื่อยล้าจากทุกสิ่งที่พบเจอแต่แล้ว   ฉันเห็นมัน   กระเป๋าเป้ที่ทำหายมันวางอยู่ตรงนั้น   ตรงโต๊ะไม้ที่วางของอย่างรกรุงรังและฉันดีใจที่ได้เจอมันอีก

          ฉันตื่นจากฝันอันไร้สาระ   เหมือนว่าฉันนอนไปนานแต่ความจริงเพียงไม่กี่ชั่วโมง   ฉันพิมพ์ทุกอย่างลงไป   ทุกข้อความในฝันที่ฉันจำได้ให้เขาดูและวิเคราะห์อย่างเข้าข้างตัวเองว่าความจริงแล้วฝันนี้อาจจะมาจากการที่หัวใจของฉันอยากสื่อสารกับฉัน   ว่าความเศร้า   สับสนและเสียใจที่ถูกทิ้งไว้กลางทางก็เหมือนตอนที่เขาได้อ่านข้อความเมื่อคืนของฉัน   เขาคงจะตกใจหรือชินชาที่ได้รับรู้ว่าลิมิตที่ฉันมีมันหมดลงและหลังจากนี้พวกเราจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน   ว่าบันไดเลื่อนอีกฟากที่ฉันใช้คือสิ่งที่หัวใจปรารถนาอย่างแท้จริง   ไม่ใช่ความถูกต้องที่สมองชี้นำ   ว่าพ่อที่ตายไปแล้วของฉันก็คงอยากให้ฉันมีความสุขกับการเริ่มต้นใหม่   ว่าภาพที่แทรกขึ้นในระหว่างการอัดวิดีโอคือสิ่งลวงตาที่ฉันคิดขึ้นมาเอง   ว่าการที่ฉันลืมสิ่งสำคัญในเงามืดของตรอกไร้ผู้คน   ว่าการที่ฉันมองเห็นแสงสว่างและผู้คนและคิดว่าฉันควรเหมือนพวกเขา   ว่าความรู้สึกที่ได้เจอของรักที่พลัดพรากอีกครั้งมันดีแค่ไหน   บางทีโน๊ตบุ๊คตัวนั้นอาจไม่เคยจากไปไหนไกล   ความรักที่ฉันทิ้งไว้ในเงามืดมัวไม่ได้หายไปไหน   มันยังอยู่ในบ้าน   บ้านที่ฉันชอบอยู่และไม่อยากจะจากไปไหน  

          แต่เขากลับไม่คิดแบบนั้น   เขาอยากให้ฉันไป   ไปเจอคนที่ดีกว่าเขา   คนที่ฉันสามารถจับมือ   คนที่ฉันสามารถมอบความบริสุทธิ์ที่เหลือให้ได้   คนที่จะไม่ทำให้ฉันต้องเสียใจ   คนที่มีเวลาให้ฉันมากกว่าครอบครัวและงาน   เป็นฉันเอง.....เป็นฉันเองที่เลือกที่จะอยู่เพราะหัวใจฉันมันเลือกแล้ว   กับเส้นทางต่อไปนี้ที่ฉันเกลียด   ฉันอาจจะมองไม่เห็นเส้นทางข้างหน้าว่ามันไกลแค่ไหน   ไม่มีหลักกิโลให้ฉันมอง   ไม่มีแม้แต่ป้ายบอกทาง   ฉันก็แค่ต้องขับไปเรื่อยๆ   พอถึงที่หมายฉันก็จะรู้เองหรือบางทีฉันอาจจะหยุดที่ไหนสักแห่ง   หันกลับมามองตัวเองอีกครั้ง   รักตัวเองให้มากขึ้น   ให้มากกว่าที่ฉันรักเขา   ให้มากกว่าที่ฉันมักคอยปกป้องเขาจากเพื่อนสนิทและคนอื่นๆ ที่รับรู้เรื่องราวของฉัน   บางทีพวกเขาอาจคิดถูก   บางทีฉันและเขาอาจจะไม่ได้เจอกัน   อาจจะมีวันหนึ่งที่เขายอมปล่อยฉันไปด้วยใจจริง   อาจมีวันหนึ่งที่เขาต้องยอมแพ้   ที่เขาจะไม่สามารถทำหน้าที่ที่ฉันเรียกร้องได้   แต่รู้อะไรไหม   ขอฉันเดินต่อไปนะ   เพื่อน   ขอให้ฉันได้พยายามอีกครั้ง   จนกว่าฉันจะหมดแรง   จนกว่าเขาจะหมดศรัทธา   และไม่ว่ายังไงฉันก็ยังอยากให้เพื่อนของฉัน   ทั้งฟาร่าและเพื่อนสเปนออนไลน์ที่ได้อ่าน   อวยพรให้ฉัน   เดินตามข้างๆ ฉัน   โอบกอดฉันและบอกฉันว่าฉันทำได้ดีมากแล้ว   ไม่ว่าจุดสุดท้ายนั้นฉันจะไปถึงเส้นชัยนั้นไหม   ไม่ว่าจุดสุดท้ายนั้นฉันจะเห็นเขารอฉันอยู่รึเปล่า  

          ฉันเลือกคุณค่ะ   Joshua McGurk   ฉันเลือกที่จะรอคุณต่อไป