ตอนที่ 23 คนเดิมที่แสนซื่อ

"นาริน" ต้องยอมกินยาจนได้ ถ้ายังขืนไม่ยอมกินยาดูสิ มีหวังได้ป้อนกันถึงปากต่อปากเป็นแน่ คิดแล้วก็เขินๆ เหมือนกันนะ หึ๋ยยย แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ววว

“ก็แค่เนี๊ยะ ทานยาเองตั้งแต่แรกก็จบไปล่ะ ไม่รู้จะดื้อไปถึงไหนกัน เดี๋ยวจับตีก้นสะเลยดีมั๊ย”

"อัศวิน" เอ่ยหยอกล้อพร้อมกับส่งยามาให้กับ "นาริน" เธอรับมาแล้วก็รีบใส่เข้าไปในปากและดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว

“เห็นมั๊ย พี่บอกแล้วว่ามันไม่น่ากลัวอย่างที่คิด”

"อัศวิน" เอ่ยออกไปอย่างขบขัน

“รินง่วงค่ะ รินอยากจะนอนแล้ว”

"นาริน" พูดจบก็ลงนอนหันหลังให้กับ "อัศวิน" ในทันที

“อ้าว น้องรินเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้เองนะ จะเข้านอนอีกแล้วเหรอครับ ยาออกฤทธิ์เร็วจังแฮะ”

"อัศวิน" กล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าอย่างขบขันกับท่าทางของ "นาริน"

“รินอยากพักผ่อนแล้วค่ะ รินไม่สบายอยู่นะค่ะ พี่วินก็ออกไปได้แล้วค่ะ”

"นาริน" ทั้งงอน ทั้งขุ่นเคือง ทั้งไล่ "อัศวิน" ให้ออกจากห้องนอนไป

“น้องริน ไม่หนาวรึไง จะเข้านอนทั้งชุดแบบนี้น่ะเหรอครับ”

"อัศวิน" พูดจาสัพพยอก มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย "นาริน" ได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆ หันมามอง เธอรับรู้ถึงสายตาที่ชายหนุ่มมองมานั่นแปลกๆ ดูกรุ่มกริ่มยังไงไม่รู้ ก่อนจะคิดได้ว่ามันคืออะไร "นาริน" รีบก้มมองร่างกายตัวเองในทันที ตายแล้ววว เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่ายังโป๊อยู่เลย มีเพียงชั้นในตัวจิ๋วแค่สองชิ้นเท่านั้นบ้าจริง! แล้วนี่พี่วินไม่มองของสงวนของเธอไปถึงไหนต่อไหนแล้วเหรอเนี่ยยย พี่วินนี่ก็กะไรถอดเสื้อผ้าของเธอออกไปจนหมดก็ไม่ยักกะใส่คืนให้บ้างเลย น่าโมโหจริงๆ เลย เธออับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจะแย่อยู่แล้วในเวลานี้ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีแล้ว ไม่กล้ามองสบตากับพี่วินด้วยซ้ำ โธ่เอ่ยยัยรินนน ทำไมถึงขี้ลืมอย่างนี้นะ

“ถ้าอย่างงั้นพี่วินก็ออกไปก่อนเถอะค่ะ รินจะได้หาเสื้อผ้ามาใส่”

“ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ น้องรินหาเสื้อผ้าใส่ได้เลย ไม่ต้องอายพี่หรอกนะ พี่เห็นจนหมดแล้ว เรื่องแค่นี้เอง หึหึหึ”

"อัศวิน" บอกออกไปพร้อมกับทำตาเจ้าชู้ใส่อีกด้วย

"หยุดพูดบ้าๆ แบบนี้สะทีนะค่ะ พี่วิน! แล้วก็ออกไปสะที ชิ"

"นาริน" พูดเสียงดังใส่อย่างเคืองๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนโตเป็นสาวขนาดนี้ ถึงแม้ว่าตัวของเธอเองนั้นจะอยู่เมืองนอก เมืองนามาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่เคยมีชายใดได้เห็นเรือนร่างสมส่วนของเธอเลยแม้แต่คนเดียว แต่ในเวลานี้พี่วินกลับเป็นคนแรกที่เห็นเรือนร่างขาวนวลของเธอจนทะลุปุโปร่งไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย เธอจะทำยังไงดียิ่งคิดก็ยิ่งอาย ยิ่งคิดใบหน้าก็ยิ่งเปลี่ยนสีเป็นสีแดงระรื่อ นับเป็นวันแย่ๆ ที่สุดของเธออีกวันหนึ่งเลยก็ว่าได้

“ก็ได้ๆ พี่ออกไปก็ได้ครับ ถ้าอย่างงั้นพี่ขอรางวัลก่อนนะ”

"อัศวิน" พูดจาอย่างมีเลศนัยจ้องมองมาที่สาวน้อย

“รางวัล รางวัลอะไรหรือค่ะ”

"นาริน" ถามออกไปอย่าง งงๆ ไม่เข้าใจ

"อัศวิน" มองใบหน้างามนัยน์ตาเป็นประกายอยู่เพียงครู่ จากนั้นก็ค่อยๆ ก้มลงไปหา "นาริน" อย่างช้าๆ ทำให้สาวน้อยถึงกับรีบหลับตาปี๋ลงในทันที ในใจนั้นก็เต้นรั่วระทึกหาจังหวะไม่ได้เลยสับสนไปหมดนี่พี่วินจะทำอะไรกันแน่นะ ต้องจูบเธอแน่ๆ เลยแล้วจะทำยังไงดีละทีนี้ มือไม้ก็เย็นเฉียบไปหมดแล้วเนี่ย "นาริน" นั้นคิดไปต่างๆ นาๆ สุดท้ายก็ไม่เป็นไปตามที่คาดเดาเลยสักนิด "อัศวิน" นั้นแค่ก้มลงมาหอมแก้มขาวนวลทั้งสองข้างของสาวน้อยเพียงเท่านั้น อันที่จริงแล้ว "อัศวิน" นั่นอยากได้รางวัลที่มากกว่านี้แต่ก็ต้องข่มความปรารถนาที่มีอยู่ภายในใจอย่างมากล้นนั้นเก็บเอาไว้ก่อน รอเวลาที่เหมาะสม ซึ่งตอนนี้ยังไม่เหมาะ ไม่ควรอย่างยิ่ง นี่ขนาดเธอป่วยยังน่ารักน่าฟัดสะขนาดนี้ ยิ่งอยู่ใกล้ๆ ยิ่งอดใจไม่ไหวไม่ให้รังแกคนป่วยไม่ได้ทุกที

“อืมมม หอมชื่นใจจังเลย หายเร็วๆ นะครับ สาวน้อย”

"อัศวิน" กล่าวออกมายิ้มๆ มองสบนัยน์ตาหวานที่กำลังตื่นตะหนก ส่วน "นาริน" นั้นก็ลืมตาขึ้นมาทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มผละออกไปแล้ว เธอรีบยกมือขึ้นกุมแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดด้วยความเขินอายอย่างสุดขีด เมื่อ "อัศวิน" เห็นดังนั้นก็ส่งยิ้มหวานๆ ให้กับ "นาริน" อีีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกจากห้องนอนของ "นาริน" ไปเพื่อให้เธอนั่นได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือถ้าหากเขายังอยู่ในห้องนอนของ "นาริน" นานกว่านี้มีหวังตะบะแตกเป็นแน่ เพราะร่างบางที่ไร้ซึ้งอาภรณ์เช่นนั้นแสนจะเย้ายวนจนเกือบห้ามใจไว้ไม่อยู่หลายต่อหลายครั้งมาแล้ว

“อีตาบ้าๆๆๆ”

"นาริน" พูดเสียงเบาหวิวตามหลังชายหนุ่มที่เพิ่งเดินจากไป แต่ก็อดที่จะอมยิ้มอย่างขวยเขินไปไม่ได้ เธอนั้นก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรพี่วินหรอกนะ ตรงกันข้ามเวลานี้หัวใจของเธอนั้นพองโตคับอกเลยล่ะ เธอรู้สึกถึงความสุข ความอบอุ่นยามเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ กับพี่วินทุกครั้ง ทั้งๆ ที่เมื่อคืนที่ผ่านมาเธอนั้นนอนร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย คิดไปต่างๆ นาๆ ว่าพี่วินนั้นไม่เคยรัก ไม่เคยแคร์เธอเลยจนทำให้เป็นเหตุต้องล้มป่วยลงในครั้งนี้แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วไม่รู้ว่าเธอยังจะพอมีความหวังขึ้นมาบ้างรึเปล่านะ พี่วินจะเปิดใจรับรักเธอมั๊ย "นาริน" ได้แต่ขบคิดชั่งน้ำหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดภายในใจจนผลอยหลับไปในที่สุด ส่วนหนึ่งก็มาจากฤทธิ์ของยาบวกกับร่างกายที่อ่อนเพลียจากพิษไข้ด้วยแหละ จึงส่งผลให้เธอหลับสนิท หลับลึกอย่างไม่รู้สึกตัวอีกเลยหลังจากที่ "อัศวิน" ออกไปสั่งงานที่ออฟฟิศ และเดินตรวจงานดูความเรียบร้อยภายในฟาร์มวัวเสร็จ เขาก็รีบกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เลยเวลามาจนบ่ายคล้อยเข้าไปแล้ว "อัศวิน" ก็รีบสาวเท้าก้าวยาวๆ ตรงมาที่ห้องนอนของ "นาริน" ในทันที เพื่อมาดูคนป่วยว่าเป็นอย่างไรบ้าง เขาเป็นห่วงเธอมาก ถึงตัวเขาเองจะออกไปทำงานข้างนอกแต่ภายในจิตใจของเขานั้นกับกระวนกระวายจนต้องรีบเคลียร์งานแล้วก็รีบกลับมาบ้าน

นึกไปแล้วก็น่าขำตัวเองยิ่งนัก พอมาถึงหน้าห้องนอนของ "นาริน" เขาก็ค่อยๆ หมุนลูกบิดประตูเข้ามาอย่างเงียบที่สุด ปรากฏว่าสาวน้อยนั้นยังคงหลับสบายอย่างไม่รู้เนื้อ รู้ตัวอะไรเลย ใบหน้าหวานดูดีขึ้นกว่าในคราวแรกที่ขาวซีดเซียวราวกับกระดาษ "อัศวิน" เดินมาหยุดอยู่ที่เตียงนอนของเธอแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเอื้อมมือหนาไปเช็คอุณหภูมิบนหน้าผากมนของเธอ "อัศวิน" นั้นยิ้มน้อยๆ ออกมาอย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มค่อยๆ ยกมือออกห่างพลางก้มลงมองใบหน้าหวานซึ้งในยามหลับไหลที่มีเสน่ห์ดึงดูดเขามาก จนอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปหอมแก้มสาวเจ้าอย่างช้าๆ ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ทั้งหอม ทั้งนุ่มทำให้เขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง แช่มชื่นสดใสขึ้นมาในบัดดล จนเขาเสพติดความหวาน ความหอมจากกายสาวนี้เข้าให้แล้ว ประหนึ่งว่าเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอสำหรับเขา "นาริน" นั้นกำลังฝันหวาน แต่จู่ๆ ก็รับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่วนเวียนตามใบหน้าของเธอ จนทำให้เธอต้องค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า แล้วก็ต้องตกใจจนตาโตเมื่อเห็น "อัศวิน" ในระยะประชิดขนาดนี้ จมูกของเขาเกือบชนติดมาที่จมูกของเธออยู่แล้วเนี่ยยย

“พี่วิน! จะทำอะไรค่ะ”

"นาริน" เบียงหน้าเล็กน้อย ถามออกไปและค่อยๆ ขยับตัวขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง ภายในใจนั้นก็เต้นโครมคราม

“พี่ทำให้ตื่นเหรอครับ ขอโทษด้วย”

"อัศวิน" เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล สายตาก็หวานเยิ้มสะเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรค่ะ”

"นาริน" ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มที่มองมา

“น้องรินหลับไปนานมาก รู้มั๊ยว่าพี่เป็นห่วงนะ”

"อัศวิน" กล่าวยิ้มๆ จ้องมองเธออย่างไม่วางตา

“เหรอค่ะ รินรู้สึกเพลียๆ น่ะค่ะ หลับลึกจนไม่รู้เวลาเลยค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วค่ะ”

"นาริน" เอ่ยออกไปอย่างขวยเขินในความขี้เซาของเธอ

“ก็ใกล้จะเย็นแล้วครับ พี่ว่าเราลงไปเดินเล่นข้างล่างกันดีกว่ามั๊ย ตอนนี้น้องรินก็ไม่มีไข้แล้ว”

"อัศวิน" พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลน่าฟัง

“รินยังไม่อยากเดินเลยค่ะ ไม่ค่อยมีแรง รินแค่อยากจะนอนเท่านั่น”

"นาริน" พูดไปก็หลบสายตาของชายหนุ่มไปด้วย สายตาที่ทอแสงประกายประหลาดตลอดเวลา สื่อความหมายอะไรบางอย่างที่เธอไม่อยากจะรับรู้ ยิ่งใกล้กันบ่อยๆ แบบนี้จิตใจของเธอก็สั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกแล้ว

“จะนอนจริงๆ น่ะหรือ แน่ใจนะครับ”

"อัศวิน" ถามอย่างมีเลศนัย นัยน์ตาเปล่งประกายวิบวับแปลกๆ อีกด้วย

“แน่ใจสิค่ะ พี่วินถามแบบนี้หมายความว่ายังไงกันแน่ค่ะ”

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ