หัวใจมายา ตอนที่ 9 ผู้หญิงของเขา

“ไนย!” เสียงคนแก่ตะคอก ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกมือขึ้นมาจุ๊ปาก

“เบาสิครับ เดี๋ยวพยาบาลก็แตกตื่นหมดหรอก พ่อแรงดีขนาดนี้ผมก็เบาใจ ว่าพ่อของผมจะอยู่ไปได้อีกนานแสนนาน จริงไหมครับ” เขายกยิ้มหวาน แล้วหันไปยังบิดาที่กำลังโกรธจัดกับคำยอกย้อนนั้น

“ฉันหมดคำจะพูดกับแกจริง ๆ” ชายชรานึกงอน แล้วหลับตาลงไม่อยากมองหน้าลูกชาย ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกยิ้ม แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้อย่างเบามือ

“ฝันดีนะครับคุณพ่อ” เขาบอกลาบิดาแล้วหันตัวเดินกลับไป ก่อนจะเปิดประตูมาพบกับพยาบาลสาวสวยคนเดิมที่ยืนรออยู่

“วันนี้คุณไนยมีเวลาให้ลิตาหรือยังคะ” พยาบาลสาวถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะยกขึ้น พลันอ้าแขนรอรับหญิงสาว

“ว่างแล้วครับ ผมจะตอบแทนคุณยังไงดีนะ”

“ตอบแทนอะไรเหรอคะ” หญิงสาวถามเขา อย่างคนไร้เดียงสา

“ตอบแทนที่คุณดูแลพ่อผมอย่างดีไงล่ะ” ว่าแล้วเขาก็ก้มลงหอมแก้มหญิงสาวในทันที ก่อนที่ลิตาจะปัดป้องอย่างเล่นตัว

“เดี๋ยวคนอื่นเห็นค่ะ ไม่ดี” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธ ก่อนเขาจะถอนหายใจ แล้วจูงมือเธอกลับมายังบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง หลังจากประตูห้องสุดหรูปิดลง ธไนยก็ผลักร่างเล็กล้มลงกับเตียง แล้วบรรจงดูดดื่มกับความวาบหวามนั้น

“คุณไนยคะ” ลิตาดันตัวเขาเล็กน้อย แล้วทอดสายตามองตรงไปยังใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยความลุ่มหลง

“ฉันรักคุณนะคะ คุณรักฉันบ้างไหม” เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ความรักมันมีจริงบนโลกด้วยเหรอครับ” ชายหนุ่มถามพร้อมกับก้มลงดูดลำคอสวยของหล่อน ก่อนที่ลิตาจะดันตัวเขาออกอีกครั้ง

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ คุณไม่ได้รู้สึกแบบที่ลิตารู้สึกกับคุณเหรอคะ”

“รู้สึกยังไง ผมต้องรู้สึกยังไงคุณถึงจะยอม” เขาถามกลับพลางขมวดคิ้ว ก่อนที่หญิงสาวจะเข้าใจทุกสิ่งในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“ใคร ๆ ต่างก็ว่าคุณเป็นคนเย็นชา และไม่เคยรู้สึกรักใครจริง นอกจากตัวเอง”

“นอกจากคุณพ่อแล้ว พยาบาลพวกนั้นเหรอ ที่บอกคุณ” เขากระซิบ ก่อนที่ลิตาจะเบี่ยงหน้าไปทางอื่น หากแต่แรงของคนหนุ่มที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาดึงรั้งร่างเล็กไว้

“ผมจะไม่ปฏิเสธคำกล่าวหานั้น” เขาพูดพร้อมกับก้มลงหอมแก้มนวลอย่างกระหาย

“หมายความว่าคุณไนยยอมรับเหรอคะ ว่าคุณไนยเป็นแบบนั้นจริง ๆ” สายตาส่อระส่ำด้วยความผิดหวังของพยาบาลสาว ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วผละตัวออกจากร่างเล็ก

“ร่างกายเป็นของคุณ ถ้าคุณไม่เต็มใจก็ออกไป ผมจะไม่บังคับ คุณขัดอารมณ์ผมหลายทีแล้วนะ” ลิตาได้ยินดังนั้นจึงชะงักนิ่ง แม้รู้เต็มอกว่าอาจเป็นได้เพียงของเล่นชั่วคราวของเขา แต่เธอก็ยังมั่นใจว่าความสวยที่มีนั้นจะเหนี่ยวรั้งใจของเขาได้ ก่อนจะหันใบหน้าสวยกลับมายังชายหนุ่ม แล้วปล่อยยิ้มหวานให้เขา

“ใครว่าล่ะคะ ฉันเต็มใจเป็นของคุณค่ะ” หลังจากได้ฟังคำยินยอมนั้น เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอด แล้วเริ่มบทรักกันอย่างเร่าร้อนบนเตียงสีทึบที่ผ่านสงครามรักมามากมาย นับไม่ถ้วน

“ความรักไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้หรอกครับคุณพ่อ ทุกคนล้วนมีจุดมุ่งหมายเป็นของตัวเอง ผู้หญิงที่เข้าหาผม ต่างก็หวังใช้ผมเป็นบันได ไต่ขึ้นไปเพื่อหน้าตาทางสังคม”

“มันก็แค่บางคนเท่านั้น” ชายชราเอ่ยเตือนสติ

“ทุกคนครับ หากผมไม่ใช่ลูกของพ่อ หากผมไม่ได้มีเงิน พ่อคิดไหมครับ ว่าใครจะเหลียวมองผม พ่อเชื่อคนพวกนั้นง่ายเกินไป จนหลายครั้ง พวกมันก็ได้ใจพากันสูบเลือดสูบเนื้อ ถ้าไม่มีผมคอยตรวจตราดูแล ป่านนี้โรงพยาบาลของเราก็คงได้เป็นโรงทานไปแล้วจริง ๆ”

“ปากแกนะ ร้ายยิ่งกว่ากรรไกร เคยคิดดี ๆ เป็นบ้างไหม หัดมองโลกในแง่ดีบ้าง ใช่ว่าทุกคนที่เข้ามาหาเราเขาจะมองหาแต่ผลประโยชน์เสียเมื่อไหร่”

“งั้นพ่อช่วยยกตัวอย่างคนที่เข้ามาหาเรา แล้วไม่หวังผลมาให้ผมหนึ่งคนจะได้ไหมครับ”

“....” ชายชรานิ่งเงียบไป ก่อนที่ธไนยจะยกยิ้มแล้วกล่าวต่อด้วยท่าทางราบเรียบ

“ไม่มี ไม่มีใช่ไหมครับ ดังนั้นผมก็จะจัดการในแบบของผมต่อไป พ่อวางใจเถอะครับ ชาตินี้ทั้งชาติผมคงไม่แต่งงาน”

“ตอนนี้ฉันแก่ใกล้ตายแล้ว คงไม่สามารถบังคับและเปลี่ยนความคิดของแกได้ แต่ฉันก็อยากเห็นแกแต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น ได้เห็นแกเปลี่ยนความคิด และมีจิตใจอ่อนโยนมากกว่านี้” เสียงสั่นเทาทำให้ธไนยเดินเข้าไปแล้วจับมือบิดาไว้แน่น

“ผมรักพ่อนะครับ มันคงเป็นความรักเดียวที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่ผมสัมผัสได้ แต่เรื่องมีครอบครัวนั้น พ่อเลิกคิดว่าผมจะทำมันสำเร็จได้เลย”

“แล้วแกจะหิ้วผู้หญิงเข้าออกเป็นว่าเล่นอย่างนี้ไปตลอดน่ะเหรอ แกไม่คิดเห็นใจผู้หญิงพวกนั้นบ้างหรือไง ว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหนที่ถูกแกทิ้งอย่างไม่เห็นค่า”

“ผมไม่เคยบังคับใคร พวกเธอเต็มใจเองทั้งนั้น”

“แล้วสักวันแกจะรู้ ว่าความเจ็บปวดเจียนตายจากการถูกทิ้ง ถูกเมินเฉยมันจะเป็นยังไง” ดวงตาแข็งจับจ้องมายังลูกชายหวังเตือนสติ หากแต่อีกฝ่ายจับมือบิดาขึ้นมาหอม แล้วปล่อยยิ้มออกมาอย่างไม่สะท้าน