มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก - ตอนที่ 23.1 (ฟรี)

Under the moon มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก ตอนที่ 23

    หลังจากกินอาหารกันเสร็จ ขึ้นรถเดินทางไปต่อยังจุดหมาย แต่เนื่องจากกว่าจะไปถึงก็เป็นช่วงเย็นพอดี จึงต้องพักโรงแรมที่จองเอาไว้ ซึ่งเป็นโรงแรมของสวนสนุกโดยเฉพาะ มีไว้สำหรับรองรับนักท่องเที่ยว เนื่องจากสวนสนุกแห่งนี้กว้างมาก ทำให้เวลาในการเที่ยววันเดียวไม่พอ

    พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใส ต้อนรับเป็นกันเองกับแขก พูดภาษาอังกฤษชัดเจนรื่นหู หารู้ไม่ ต่อให้พนักงานพูดเพราะเพียงใด ก็เหมือนไปสีซอให้ควายฟัง เนื่องจากจอยไม่เก่งภาษาอังกฤษ เธอทำแค่ใบหน้ายิ้มแย้มตอบกลับเท่านั้น ส่วนที่เหลือปล่อยให้คนอื่นๆ พูดแทน

    จอยตื่นตาตื่นใจกับห้องพักของตนเอง ขณะหมุนตัวสำรวจดูรอบๆ เธอโยนกระเป๋าทิ้งไปที่เตียงอย่างไร้เยื่อใย ทุกซอกทุกมุมของภายในห้องไม่รอดพ้นสายตาของเธอ นอกจากดูสะอาด ภายในห้องยังตบแต่งออกแนวน่ารัก มีตัวการ์ตูนเกือบไปทุกตารางนิ้ว โดยมีตัวการ์ตูนที่เป็นหนูมาเป็นตัวชูโรง ดูท่ามันจะชูโรงมากเกินไปด้วยซ้ำ ทำเอาเธอรู้สึกหลอนแปลกๆ ชอบกล มองไปทางไหนก็เจอภาพของหนูยักษ์ ราวกับมาอยู่ในตลาดสดกลางคืนในประเทศไทยที่มีแต่สัตว์พวกนี้ไม่มีผิด แต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนเธอกลายเป็นเด็กอีกครั้ง เมื่อได้เห็นตัวการ์ตูนในวัยสดใสของลูกผู้หญิงอย่างเธอ จึงยังพออนุโลมมองข้ามความหลอนไปได้

    พวกของเครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆ ที่ทางโรงแรมแจก เธอเก็บยัดเข้ากระเป๋าหมด เนื่องจากของจากโรงแรมเก่ายังมีเหลืออยู่ เธอจึงควักเอามาใช้แทน การกระทำของเธอไม่ใช่แค่ว่ารู้จักการประหยัดหรือไม่ใช้ของสิ้นเปลือง เหตุผลหลักๆ คือเก็บเอาไปเป็น ของที่ระลึก รวมถึงเอาไปอวดเพื่อนสนิทว่าครั้งหนึ่งเธอเคยมาเที่ยวที่แห่งนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่ง รองเท้าแตะ ที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ด้วย แม้ไม่รู้ว่าทางโรงแรมให้ฟรีหรือไม่ เธอก็เหมาไปเรียบร้อยแล้วว่า มันคือของที่ระลึก ต้องเก็บเอากลับบ้านให้จงได้ เธอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันสวมและจะไม่มีวันล้างเด็ดขาด ทำราวกับได้จับมือดาราอย่างไรอย่างนั้น

    ความตื่นตาตื่นใจยังไม่หมดเพียงแค่ภายในห้อง หลังจากเก็บสิ่งของเสร็จ อเล็กซ์ก็มาเคาะประตูเรียกไปกินอาหารพอดิบพอดี จอยยอมรับว่า อาหารทางโรงแรมทำออกมาดูน่ารักมาก จนแทบอยากจะร้องกรี๊ด แต่ความจริงเธอไม่ต้องส่งเสียงด้วยความตื่นตาตื่นใจที่เจอของน่ารักน่ากินเช่นนี้ เพราะเด็กๆ ที่ติดมาด้วยห้าคน ร้องกรี๊ดกันใหญ่ ทำแทนให้เธอเรียบร้อยแล้ว

    จอยเอาแต่จ้องดูอาหารจานตรงหน้า ไม่กล้าเอามีดหั่นแผ่นขนมเค้กหน้าตัวการ์ตูน กลัวว่าจะกลายเป็นฆาตกร ทำลายความฝันวัยเยาว์ของตัวเอง แต่สุดท้ายเธอก็ต้องจำใจชำแหละอยู่ดี แล้วนั่นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง เพราะมันอร่อยไม่ใช่เล่น

    หลังจากกินกันจนอิ่ม กลุ่มของจอยไม่ลุกไปไหน ยังคงนั่งพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนกลับเข้าห้องใครห้องมัน แม้ภายในห้องที่จองไว้ มีเตียงนอนสำหรับแขกที่มาเป็นคู่ แต่ไม่ใช่ว่าจะมีใครมานอนร่วมห้องกับจอย เลขาทั้งสองคน พวกหล่อนพาครอบครัวมาด้วย จึงแยกไปอยู่กับครอบครัวของพวกหล่อน ส่วนอเล็กซ์ มีความเป็นสุภาพบุรุษ จึงแยกห้องไปเช่นเดียวกัน จอยจึงต้องอยู่กับความหลอนของภาพหนูยักษ์ภายในห้องเพียงตัวคนเดียว

    เมื่อถึงวันใหม่ วันนี้เป็นวันเสาร์พอดิบพอดี จึงมีรายการอาหารพิเศษ กลุ่มของจอยจึงพากันไปทานติ่มซำหน้าตาน่ารักที่ห้องอาหารจีน

    อาหารที่นี่ ต้องทำให้ทุกคนที่เห็นร้องว้าว เพราะความน่ารักของหน้าตาอาหารที่จัดมาเป็นรูปตัวการ์ตูน แล้วยังอร่อยมากด้วย ไม่ต้องสงสัยว่ามันจะแพงหรือไม่ เพราะแค่เห็นวัตถุดิบที่เอามาทำก็รู้

    เสร็จจากการรับประทานอาหารและนั่งคุยกันเล่นอีกพักใหญ่ จึงพากันไปนั่งรถบัส มุ่งหน้าสู่สวนสนุก ซึ่งที่นี่มีรถบัสบริการฟรี วิ่งวนรับส่งอยู่สามจุด แต่จอยก็ไม่สนใจว่ามันจะแวะจอดที่ไหนบ้าง เพราะภายในหัวเธอคิดเหมือนกับเด็กๆ นั่นก็คือ เมื่อไรมันจะไปถึงจุดหมาย

    เมื่อมาถึง ตามทางเดินไปบริเวณน้ำพุ มีเพลงบรรเลงเพราะๆ และภาพสวยๆ ให้ตื่นตาตื่นใจ กลุ่มของจอยไปเลือกหามุมสวยๆ ถ่ายรูป อเล็กซ์จะชอบทำท่าน่ารักที่ดูเหมาะกับใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนคนใจดีอยู่ตลอด ซึ่งก็ใจดีจริงๆ สังเกตจากเด็กที่ตามติดเกาะเขาแน่นไม่ห่าง ทำราวกับเขาเป็นพ่ออย่างไรอย่างนั้น ตรงข้ามสำหรับจอย เธออยากจะเตะไอ้เด็กที่จิ้มหน้าอกสุดตูมของเธอในจังหวะที่ย่อตัวถ่ายรูป ยังมีการไปถามแม่ที่ชื่อว่าเหมยอีกว่า ทำไมพี่สาวเอาพุดดิ้งมาใส่ที่หน้าอกด้วยครับ ?

    หลังจากได้รูปถ่ายดังใจหมาย จึงไปกันต่อตรงที่จำหน่ายบัตร ในระหว่างทาง เริ่มมีของล่อตาล่อใจชวนให้เสียตังค์ แต่กลุ่มของจอยไม่สนใจ อาจมีบ้างที่จ้องไม่กะพริบ ทุกคนรู้ว่าที่มาครั้งนี้เป็นการมาเที่ยว ไม่ใช่มาเป็นคน บ้าหอบฟาง ถือของที่ระลึกเป็นบ้าเป็นบอไปทั่วสวนสนุก

    ตรงจุดทางเข้ามีการกระทำแปลกๆ ของกลุ่มนักท่องเที่ยวหลายคน ซึ่งการกระทำแปลกประหลาดนี้คือทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินขนมและอาหารในกระเป๋า ดูเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหนก็ไม่ทราบ

    นอกจากนี้ยังมีการตรวจกระเป๋า จอยไม่คาดคิดมาก่อนว่าสวนสนุกแห่งนี้จะมีการเข้มงวดรักษาความปลอดภัย

    ‘นี่มันยิ่งกว่าสนามบินอีก กลัวใครมาบึ้มสวนสนุกหรือไง’ จอยเริ่มมีสีหน้าไม่ชอบใจกับการถูกรื้อค้น เพราะในกระเป๋าสะพายส่วนตัวของเธอมีผ้าอนามัย โดยเฉพาะคนตรวจมันเป็นผู้ชาย ทำให้เธอยิ่งไม่อยากยื่นกระเป๋าให้

    อย่างไรก็ตาม ถ้าจะเข้าเที่ยว เธอต้องยอมเปิดกระเป๋าให้ตรวจ ทำให้จอยครุ่นคิดไม่หยุด เพราะมันเป็นกฎที่ประหลาดที่สุดเท่าที่เคยเจอมา สวนสนุกในเมืองไทยยังไม่เคยขอมาวุ่นวายถึงเพียงนี้เลย

    แต่เพียงครู่เดียวที่เธอคิดอย่างนั้น เจ้าหน้าที่ไม่ได้กลัวว่าจะมีใครมาวางระเบิด ความจริงมันมีกฎห้ามนำอาหารเข้าไปข้างในต่างหาก ในตอนนี้ขวดน้ำที่อเล็กซ์ใส่ในเป้ถูกยึดไปเรียบร้อย ส่วนเด็กๆ ร้องกันอย่างไม่ยอม เพราะขนมที่พกเอามากินเล่นในเป้ของพ่อแม่ ถูกเจ้าหน้าที่ยึดไปหมด

    แม้มีกฎประหลาด แต่เจ้าหน้าที่ก็ไม่โหดร้ายเกินไปนัก เขาอนุญาตให้นำขวดน้ำเข้าไปได้คนละขวดเท่านั้น ส่วนเรื่องอาหาร ถ้ารู้สึกเสียดาย ก็แค่กินตรงนี้ให้หมด หลังจากนั้นก็เชิญเข้าไปเที่ยวได้เลย

    จอยชำเลืองไปทางกลุ่มนักท่องเที่ยว ใบหน้าของแต่ละคนดูเหมือนฝืนกินอาหาร เหมือนกับว่าพวกเขากินกันมาก่อนหน้านี้จนอิ่มแล้ว แต่ต้องมายัดอาหารเข้าไปในปากอีก เธอถึงเข้าใจว่าทำไมพวกเขาแยกออกมากินกันอย่างนั้น

    ดังนั้นกลุ่มของจอยจึงต้องเดินแยกออกไป แล้วรีบกินขนมขบเคี้ยว โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ดูท่าคงจะเสียดายหรือไม่อยากเสียขนมอร่อยไป รีบกินกันจนแก้มป่อง หน้าดำหน้าเขียว จนกระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่อาจยัดอาหารเข้าไปได้ไหว อ้วกแตกออกมา แล้วเด็กชายคนนั้นก็ร้องไห้ดังลั่น

    แม้เจ้าหน้าที่ไม่บอกรายละเอียด จอยสามารถเดาได้ทันทีว่าเพราะอะไรไม่ให้เอาอาหารและน้ำเข้าไปเกินที่กำหนด เหตุผลไม่มีอะไรมาก มันเป็นธุรกิจการค้าขาย เหมือนกับโรงหนัง ห้ามเอาของกินเข้าไป ยกเว้นมาซื้อของตรงหน้าเคาน์เตอร์เราที่ขาย แพง กว่าปกติ จากนั้นถึงจะเข้าไปได้

    เมื่อเดินเข้าไป จะเจอส่วนเริ่มต้นที่เขียนไว้ในแผนที่ของสวนสนุกแห่งนี้

    จากคำอธิบายของอเล็กซ์และพี่เหมย โซนนี้น่าจะเป็นศูนย์รวมหลายๆ อย่าง จากเท่าที่จอยดู มันก็มีมากมาย มีทั้งประวัติของบริษัทการ์ตูนยักษ์ใหญ่ แหล่งช้อปปิ้ง ร้านอาหาร และอื่นๆ

    แต่ก่อนจะไปนั่งรถไฟที่วิ่งวนรอบสวนสนุก กลุ่มเศรษฐีอเล็กซ์ต้องเสียเวลาสำรวจแถวบริเวณนี้อยู่ค่อนข้างนาน เนื่องจากมีเด็กๆ ที่อยากรู้อยากเห็นไปตามวัยซน

    เมื่อขึ้นมาบนรถไฟ ระหว่างนั่งรับลมบนรถ ทุกคนได้ชมวิวทิวทัศน์รอบๆ แต่ดูน่าจะเป็นไม่รู้ลงไปที่ไหนต่อ สุดท้ายรถวนมาครบหนึ่งรอบ จอยถึงนึกออกว่ามีแผนที่อยู่ในมือ รวมถึงโทรศัพท์ที่จะเปิดหาข้อมูลวิธีเที่ยวตรงส่วนต่างๆ ที่มีคนมาวิจาร หรือไม่ก็เป็นพวกชอบเมาท์ว่า เคยมาประกาศศักดาของเงินตราตัวเอง แล้วผลาญเงินไปกับที่นี่เรียบร้อย

    หลังจากรู้ตารางเวลาและได้คำแนะนำ กลุ่มของจอยจึงพากันไปเล่นเครื่องเล่นชนิดต่างๆ โดยเฉพาะเครื่องเล่นชนิดหนึ่งที่เป็นรถไฟ จากที่อ่านในคู่มือการเที่ยวแล้ว ทำให้อยากเล่นเอามากๆ

    ลักษณะของเครื่องเล่นรถไฟนี้ เป็นเหมือนยานสุดไฮเทค สร้างมาเพื่อพุ่งไปสู่อวกาศโดยเฉพาะ แต่เด็กๆ ไม่สามารถเล่นได้

    แม้มาถึงเครื่องเล่นแล้ว ไม่ใช่ว่าจะได้เล่นทันที เพราะยังมีคนรอคิวอยู่อีกมาก ยังโชคดีมีนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ให้คำแนะนำมา กลุ่มของจอยจึงไปกดเอาบัตรคิวรอเล่น ที่เหลือก็แค่รอเวลาเท่านั้น ในระหว่างที่รอ จึงไปเล่นอะไรอย่างอื่นกันก่อน พอใกล้ถึงเวลา กลุ่มของจอยจึงย้อนกลับมารอคิวตามเวลานัดไว้ ส่วนเด็กๆ ต้องพาไปเล่นอะไรอย่างอื่นแทน โดยมีคุณแม่ทั้งสองคนพาไปเล่น เนื่องจากพวกเธอไม่ชอบเล่นอะไรที่น่าหวาดเสียว

    หลังจากเล่นอะไรหลายๆ อย่างได้ระยะหนึ่ง เดินมาตรงถนนสายหลัก มีอาคารตบแต่งสวยงาม ให้ความรู้สึกเหมือนหลุดไปในหมู่บ้านสไตล์ยุโรปสมัยเก่า แน่นอนว่าต้องหนีไม่พ้นร้านอาหารและสินค้าลิขสิทธิ์แท้ ชวนให้ละลายทรัพย์เหลือหลาย แต่กลุ่มของจอยก็ไม่ซื้อ ทุกคนยังคงหักห้ามใจได้อยู่ เพราะทุกคนลงความคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า จะมาซื้อในวันสุดท้ายที่เดินเที่ยว แต่สำหรับจอยทำให้เกิดกังวล เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าจะเอาของที่ระลึกชิ้นไหนกลับไปดี จะให้แบกไปทั้งหมดก็คงไม่ไหว โดยเฉพาะ รองเท้าแตะ ที่ยังไม่ได้เอาฝ่าเท้าไปลูบไล้

    กลุ่มของจอยเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวบริเวณนั้น เพื่อรอดูการแสดงเดินขบวนของสวนสนุก ระหว่างนั้นก็มองดูสินค้า จ้องหมายมั่นเอาไว้ว่าจะมาซื้อภายหลังก่อนกลับ

    รอคอยเพียงไม่นาน ขบวนก็เดินมาให้เห็น เนื่องจากเป็นช่วงใกล้เวลามีการแสดงพอดี

    ทุกชุดในขบวนดูสวยงามและน่าประทับใจ ทั้งรายละเอียดของการตกแต่งขบวนรถ ชุดเสื้อผ้า รวมไปถึงการตบแต่งใบหน้าของนักแสดง และลีลาท่าทาง เหมือนพวกเขาพยายามทำให้เหมือนกับในการ์ตูนที่ฉาย เด็กๆ ชมชอบกันท่วมท้น เด็กบางคนที่แต่งตัวออกแฟนตาซีมา ทางนักแสดงจะเข้ามาชักชวนให้ไปเดินร่วมกับขบวน แต่เด็กบางคนเกิดหวาดกลัวนักแสดงก็มี โดยเฉพาะทหารตัวเขียวจากการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ดูเหมือนศพขึ้นอืดจนเขียว ทำเด็กตกใจจนร้องไห้จ้า ราวกับพวกเขาเจอผีกลางวันแสกๆ