STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 34 กลั้นหายใจ

สายลมที่พัดโหมกระหน่ำเหมือนดั่งพายุคลั่ง ต้นไม้ที่สูงใหญ่ถูกแรงลมพัดโค่นล้มลงระเนระนาดทับเหล่ามอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่บริเวณนั้นตายเป็นเบือ

" ตกลงมันเป็นปลาหรืออะไรกันแน่พายุพวกนี้เป็นเวทของมันแน่ ๆ " พวกคานะแอบหลบอยู่หลังต้นไม้ที่ไม่สูงมากนักขณะที่ปลาสี่ขากำลังไล่ล่าเหล่านักสำรวจที่วิ่งหนีกระจัดกระจายออกไป เวทลมพุ่งเป็นเกลียวเหมือนพายุเป่าพวกเขาลอยออกไปสุดท้ายก็ตกลงมากระแทกพื้นเจ็บหนักไปตาม ๆ กัน

" เอายังไงล่ะ...อ้อมไปกันดีไหม ? " สเตล่าพยายามจ้องมองมันแต่สกิลตรวจสอบของเธอใช้การไม่ได้

" อย่าพึ่งเคลื่อนไหวมากจะดีกว่าดูเหมือนมันจะหูตาดีซะด้วย " ซึฮากิส่งสัญญาณให้ร่างโคลนคนหนึ่งวิ่งออกไปดูต้นทาง

ขณะเดียวกันกับที่ไมเดนและพวกหัวหน้ากรีนกำลังหลบซ่อนอยู่ก็มีปลายักษ์โผล่มาอีกตัวมันมีขาหลังลุกขึ้นยืนเหมือนไก่แต่ตัวเป็นปลาเสียงร้องคำรามและใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวทำเอาพวกเธอต้องร้องกรีดออกมา

" หนีไป ! " กรีนใช้โล่มานาต้านมันไว้คลื่นมานากระแทกดันตัวเขาจนพื้นเป็นรอย

" กรี๊ด ! " โคลอี้ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อตรงหน้ามีพวกลิงน้ำและมอนสเตอร์อีกหลากหลายชนิดกระจัดกระจายอยู่ทั่ว

" อยู่ข้างหลังไว้ " ชายหนุ่มถือหอกแหลมขู่พวกมันไว้ 

ผู้คนที่เหลือรอดกำลังช่วยกันต่อสู้กับฝูงมอนสเตอร์ที่ถาโถมเข้าใส่

" ไม่นะ ! เราต้องไปช่วยพวกเขา " ดีน่ากำดาบในมือแน่นแม้จะเหลือแขนข้างเดียวที่ใช้การได้แต่เธอก็พุ่งออกไปโดยไม่ห่วงชีวิตตัวเอง

" สังเกตเห็นใช่ไหม " ซึฮากิพูดลอย ๆ ขึ้นมาท่ามกลางสถานการณ์ที่ตึงเครียด

" ไอ้พวกตัวเป้ง ๆ มันไม่เข้ามายุ่งแต่กลับคอยกันและจำกัดพื้นที่ไว้แทน " ขณะที่ซึฮากิพูดอยู่มันก็ค่อย ๆ ขยับเข้ามาดันพวกเขาเข้าใกล้ทะเลสาบเรื่อย ๆ 

" จริงด้วยสิพวกมันกำลังคิดอะไรกันอยู่ ? " สเตล่าจ้องมองพวกมันตาไม่กะพริบ

" เดี๋ยวก่อนนะพวกมอนสเตอร์จะคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ? " คานะพูดแทรกขึ้นมาด้วยความสงสัย

" ต้องมีผู้ที่ควบคุมหรือคอยสั่งการพวกมันอยู่และนั่นก็อาจจะเป็นราชาดันเจี้ยนของที่แห่งนี้ " ซึฮากิส่งสัญญาณให้ร่างโคลนทั้งสามเข้าไปช่วยเหล่านักสำรวจ โดยที่ซึฮากิและร่างโคลนเหล่านั้นเปลี่ยนหน้ากลับไปเป็นยากิอีกครั้ง

" นั่นยากิ...สามคน " ไมเดนและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกใจยืนอึ้งแต่ไม่ทันไรก็มีเสียงร้องคำรามอีกครั้งเวทพายุพัดเป็นเกลียวพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา ด้วยท่าทางที่เกรี้ยวกราดแสดงถึงความโมโหของมอนสเตอร์ปลา

" มันมาอีกแล้ว " เสียงแตกตื่นของพวกเขาดังขึ้นทันทีแต่ซึฮากิทั้งสามก็ยังยืนหยัดสร้างโล่ป้องกันต้านพายุลูกนั้นไว้ได้ขณะเดียวกันมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้ ๆ ก็พยายามจะเข้ามาโจมตี

" อะ- ไม่เป็นไรกันนะ " ดีน่าใช้ดาบรับกรงเล็บของมันไว้ มือที่จับเพียงข้างเดียวแค่รับการโจมตีไม่กี่ครั้งก็หมดแรงเสียแล้ว

" [ เสริมกำลังระดับสาม ] " คมดาบตัดผ่านร่างของมอนสเตอร์คอยระวังหลังให้พวกซึฮากิ ทั้งกรีนและเหล่านักสำรวจที่เหลือน้อยนิดก็ช่วยกันกำจัดมอนสเตอร์

" แล้วเราไม่คิดจะไปช่วยพวกเขาสักหน่อยเหรอ " คานะถามด้วยความสงสัยในมือถือมีดสั้นเตรียมตัวออกไปช่วยเต็มที่

" นายกำลังใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อสินะ " สเตล่าเหลือบมองซึฮากิ

" ถ้ารู้แล้วก็ดีจะเข้าไปช่วยก็ได้นะไม่ว่ากัน แต่ฉันจะรออยู่ตรงนี้ " ซึฮากิกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พยายามมองหาอะไรบางอย่าง

" กลับมาแล้วเหรอ " หลังจากผ่านไปเกือบสิบนาทีร่างโคลนของซึฮากิก็กลับมา

" ทางออกหายไปแล้วกลายเป็นกำแพงดันเจี้ยนธรรมดา " ทันทีที่พูดจบร่างโคลนตรงหน้าก็หายไปทำเอาสเตล่าและคานะตกใจไปด้วย

" อะไรน่ะจู่ ๆ ก็สลายกลายเป็นควันแบบนั้น " คานะกับสเตล่าสะดุ้งกอดกันกลม

" ก็คงจะใช้พลังงานจนหมดแล้วอีกเดี๋ยวพวกร่างโคลนที่เหลือก็คงจะสลายไปเหมือนกัน " ดีน่าและคนอื่น ๆ ถอยหนีปลายักษ์ไปเรื่อย ๆ ประกอบกับมอนสเตอร์ที่มาต้อนทำให้พวกเธอไปอยู่ริมทะเลสาบโดยไม่รู้ตัว

" ทำไมพวกมันไม่หมดสักทีกันล่ะ ฉันแน่ใจว่าพวกเราจัดการมันไปมากแล้วนะ " เธอยังคงกำดาบไว้แน่นจนฝ่ามือมีเลือดไหลซิบออกมา สภาพเหนื่อยอ่อนแรงจนแทบจะเหวี่ยงดาบโจมตีได้ยากทำได้เพียงป้องกันไว้เท่านั้น

" อะ ! " ฉันต้องมาตายที่นี่เหรอเนี่ย เธอมองเห็นมอนสเตอร์ที่พุ่งจู่โจมแต่ร่างกายไม่ตอบสนองใด ๆ ดีน่าจ้องไปยังกรงเล็บและคมเขี้ยวที่กำลังจะเข้ามาถึงตัวเธอตาไม่กะพริบ

" กิ ! " ซึฮากิเอาตัวเข้าบังกรงเล็บแทงทะลุตัวมาโผล่ตรงหน้าดีน่า เธอตกใจร้องลั่นล้มก้นจ้ำเบ้า

" ม-ไม่นะ " เธอรับร่างที่ไร้ชีวิตของซึฮากิไว้ในอ้อมอกพลางมองไปรอบ ๆ เห็นซึฮากิอีกสองคนค่อย ๆ สลายหายไปต่อหน้าต่อตาเช่นเดียวกับซึฮากิที่อยู่ในอ้อมอก

เธอกัดฟันแน่นหยิบดาบขึ้นมาอีกครั้งเตรียมตัวเตรียมใจที่จะสู้จนตัวตายแววตาอันมุ่งมั่นถึงแม้แค่ยืนยังลำบากก็ตาม

" ถ้าจะตายก็ขอตายแบบมีเกียรติ " มานาอันน้อยนิดที่เธอพยายามรวบรวมไว้ปรากฏเป็นดาบมานา

" เฮ้อ...กิก็นะจะปล่อยพวกเขาตายต่อหน้าแบบนี้ได้ยังไง " คานะแทงพวกมันจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ 

" เลือดเย็นจริง ๆ เลย " สเตล่ามองซึฮากิด้วยหางตาขณะที่เธอสองคนกำลังเผชิญหน้ากับฝูงมอนสเตอร์

" เรามาจัดการเจ้าพวกนี้กันเลยดีกว่า [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " 

" [ เสริมกำลังระดับสาม] " สเตล่าฟันกวาดเป็นแนวเฉียงด้วยใบมีดวายุ เธอผสานมือรองบนหัวเข่าขณะเดียวกับที่คานะวิ่งเข้ามาส่งตัวข้ามหัวพวกมอนสเตอร์ไปอยู่กลางวงกับพวกดีน่า

" เอาให้เต็มที่เลยสเตล่า ! " คานะตะโกนออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนกำลังสนุกพร้อมกับกางโล่น้ำขนาดใหญ่ครอบคลุมพวกเขาทั้งหมด

" งั้นก็ไม่เกรงใจละนะ " เธอถอยออกมาเว้นระยะห่างให้มีเวลาร่ายเวท มานาจำนวนมากกำลังรวมตัวกันตรงหน้าสเตล่า สายลมดังเช่นพายุโหมกระหน่ำไม่ใช่เพียงแค่ลมธรรมดาแต่กลับคมกริบเหมือนใบมีด

" กรรร ! " เสียงร้องโหยหวนของพวกมันดังไปยันจุดที่ซึฮากิยืนอยู่ ในขณะที่มอนสเตอร์หลาย ๆ ตัวพุ่งเข้าโจมตีสเตล่าอย่างไม่หยุดยั้งอีกทั้งยังมีเวทลมจากปลายักษ์ซัดเข้ามาเป็นช่วง ๆ 

" พวกนายอยากจะรอดกันไหม ? " คานะย่อตัวลงนั่งชันเข่าถามชายหนุ่มและหญิงสาวที่ขาไม่มีแรงยืน

" อยากสิอยาก ! " พวกเขาตอบอย่างร้อนรน

" เธออยากได้อะไรก็เอาไปเลยช่วยฉันเถอะ " ชายหนุ่มตรงหน้าก้มหัวลงแทบจะหมอบคลาน

" ฉันไม่ใช่คนใจยักษ์ใจมารสักหน่อย " คานะยื่นชิ้นส่วนมอนสเตอร์สด ๆ ให้กับพวกเขา

" กินมันเข้าไปซะแล้วลุกขึ้นมาสู้ " เธอส่งยิ้มให้กำลังใจแต่เมื่อมองลงมาที่แขนของลิงน้ำความสดที่ว่ายังมีเลือดหยดลงพื้นอยู่เลยทำให้พวกเขาสีหน้าไม่สู้ดีเลย

" เธอหมายความว่ายังไง ? " พวกเขาเริ่มกลัวในรอยยิ้มของคานะที่มันดูใสซื่อแต่กลับให้ความรู้สึกน่ากลัวแฝงอยู่ด้วย

" เฮ้อ...งั้นก็ตามใจฉันจะวางไว้ตรงนี้นะ " คานะหยิบเศษชิ้นส่วนใส่เข้าปากกัดเขี้ยวหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตาของพวกเขา

" กลิ่นไม่เหม็นเหมือนที่กินมาก่อนหน้านี้เลยแฮะ " โล่น้ำคลายตัวทันทีที่คานะกระโจนออกไป มีดสั้นที่ตวัดซ้ายขวาอย่างรวดเร็วเห็นเป็นสายน้ำสาดไปรอบ ๆ แต่มันได้ฆ่าฟันพวกมอนสเตอร์เปิดทางให้ออกไปได้

" ฉันจะลองจัดการไอ้ตัวนั้นดู " คานะวิ่งฝ่าฝูงมอนสเตอร์ที่เหลือออกมามุ่งไปหาปลาที่เดินได้เหมือนไก่แต่ทันทีที่เธอเข้าไปใกล้ก็ถูกคลื่นมานากระแทกออกมา

การโจมตีเมื่อกี้มันไวแต่กลับเบาเกินไปทำได้เพียงแค่รอยช้ำ คานะวิ่งไปรอบ ๆ หวังให้มันโจมตีไม่โดนและในชั่วพริบตาที่มันอ้าปากปล่อยคลื่นมานาใส่ เธอก็วิ่งหลบไปด้านข้างเข้าประชิดตัวได้สำเร็จ

แบบนี้ได้แน่ เธอแสยะยิ้มได้ใจพร้อมกับมีดสั้นที่กำลังใช้เวทโจมตีฟาดฟันไปที่ลำตัวและขาของมัน

ยังไม่พอมันอึดเกินไป เราต้องซ้ำให้มันล้มซะก่อน เธอวิ่งไปมาอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าประชิดใช้มีดเฉือนร่างที่มีเกล็ดแข็ง ๆ จนแตกและหลุดไปพอสมควร

" กรรร ! " มันส่งเสียงร้องออกมาด้วยความโมโหคลื่นมานาจำนวนมากที่มันยิงออกมาส่งเดชไม่โดนคานะเลยสักครั้ง

คลั่งไปแล้วหรือไง ? มันสูดหายใจเข้าเต็มปอดและปล่อยคลื่นมานาทั้งใหญ่ทั้งเร็วพุ่งใส่คานะเฉียดแขนทำให้เธอเสียหลักล้มกลิ้งไปบนพื้น 

โอย ๆ ให้ตายสิ เป็นเวลาไม่กี่วินาทีมันก็วิ่งเข้าใส่พร้อมกับสู้ลมเข้าเต็มปอดอีกครั้งเล็งมาที่เธอ

แย่ละ คานะกระโดดหลบออกไปข้าง ๆ ได้ทันแต่คลื่นมานาที่เห็นได้ผ่าต้นไม้พื้นหญ้าเป็นร่องเป็นหลุมไปเลย

สกิลมันรุนแรงขึ้นกว่าเดิมอีก ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะหรือว่าก่อนหน้านี้มันแค่ลองเชิงเรา คานะลุกขึ้นมาตั้งหลักใหม่อีกครั้ง

แต่เกล็ดแข็ง ๆ พวกนั้นก็หลุดออกไปเยอะแล้วแค่นั้นก็คงจะทำอะไรได้บ้าง 

สเตล่าตีลังกากลับหลังหลบกำปั้นที่เฉี่ยวปลายจมูกของเธอไป 

พวกมันมีกันเยอะเกินไปแถมยังปะปนกันหลายชนิดด้วยถ้าจะใช้จุดอ่อนของแต่ละประเภทเห็นทีจะยากเกินไป ไม่ใช่แค่ต้องสู้กับพวกมันแต่ยังต้องคอยปกป้องพวกเขาอีก โดนผลาญมานาไปเยอะเลย

" ถ้าพวกคุณไม่กินมันเข้าไปก็มีแต่จะถ่วงเราเปล่า ๆ " เวทน้ำพุ่งเฉี่ยวหน้าของเธอไปโชคดีที่สะบัดหลบได้ทัน ทันทีที่ตั้งหลักได้สเตล่าก็ขว้างใบมีดลมสวนกลับแทงโดนหน้าผากพอดี

" เอ่อ... " ขณะที่พวกเขากำลังนั่งเครียดจะกินก็ไม่กล้าแต่ก็กลัวตาย โคลอี้เธอคว้าเนื้อมอนสเตอร์ตรงหน้ากัดฉีกและเขี้ยวด้วยท่าทางสะอิดสะเอียนแต่ก็ฝืนกลืนเข้าไป

" ฉันก็เอาด้วย " พวกเขาเห็นเด็กสาวตัวน้อย ๆ กำลังพยายามอย่างเต็มที่สร้างแรงฮึกเหิมกลับมาอีกครั้งแม้แต่กรีนเองก็ยังยอมทำตาม

" อะ- " มือที่ปิดปากแน่นด้วยท่าทางพะอืดพะอมกำลังจะอ้วกออกมา พวกเขาฝืนยัดมันเข้าไปในปากกลิ่นเหม็นและคาวของเนื้อสด ๆ ลอยเข้าจมูกเต็ม ๆ 

" เดี๋ยวสิ " ชายหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นยืนกำมือแน่นแล้วปล่อยรู้สึกได้ถึงพละกำลังของตนเองที่กำลังกลับมา

" เป็นไปได้ยังไงมานามันกำลังเพิ่มขึ้น " พวกเขาลุกขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมอาวุธในมือ

" จะยังไงก็ช่างแต่เราจะให้คนอื่นมาปกป้องอย่างเดียวไม่ได้ " กรีนยืนนำเหล่านักสำรวจที่เหลือน้อยนิดชูดาบขึ้นสูงเป็นสัญญาณของการจู่โจม

" เหอะ...ให้มันได้อย่างงี้สิ " พวกเขาร่วมกันต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายอย่างไม่ลดละความพยายาม ทุกครั้งที่มานากำลังจะหมดพวกเขาก็จะหยิบเศษซากของมอนสเตอร์ขึ้นมากัดกินแล้วก็เข้าไปสู้ต่อทันที

ดูเหมือนจะเริ่มปรับตัวได้แล้วสินะ ซึฮากิที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลกำลังเขี้ยวและกลืนเนื้อมอนสเตอร์เหมือนกินขนมอะไรแบบนั้นเลย 

มานากำลังเพิ่มขึ้น เขากวาดสายตามองไปยังทะเลสาบที่มีฟองอากาศผุดขึ้นมาตรงกลางมันทั้งใหญ่และมีจำนวนมากถึงขนาดที่ซึฮากิยังมองเห็นได้จากระยะไกลขนาดนี้

ความสามารถของร่างโคลนเพิ่มขึ้นกว่าก่อนหน้านี้อีกแล้ว ซึฮากิเดินไปยังริมทะเลสาบโดยที่พวกนักสำรวจก็เห็นและสงสัยว่าทำไมเขาถึงมายืนอยู่ริมทะเลสาบเฉย ๆ 

น้ำลึกหลายสิบเมตรไอ้พวกปลายักษ์อาศัยอยู่ในนี้แน่ ๆ ทางออกก็ปิดแล้วแสดงว่าต้องแก้กลไกของดันเจี้ยนแห่งนี้ขอแค่กุญแจในการเปิดทางอย่าไปอยู่กับราชาดัน... ซึฮากิยืนเหม่อมองทะเลสาบแต่ไม่นานนักจุดที่มีฟองอากาศผุดขึ้นก็เงียบหายไปร่างของกระดองสีดำที่มีตะไคร้เกาะลอยขึ้นมา

เฮ้อ...คงไม่ใช่ราชาดันเจี้ยนหรอกใช่ไหม 

" อา ! มันมาอีกแล้ว " เสียงอันตื่นตระหนกของพวกเขาดังขึ้นเมื่อได้เห็นปลายักษ์ใช้มือทั้งสองข้างปีนขึ้นมาจากทะเลสาบ

" หัวหน้าครับพวกเราควรถอยหรือสู้ต่อดี " กรีนมองหาทางหนีทีไล่เตรียมตัวไว้

" เธอมีแผนอะไรไหม ? " เขาถามสเตล่าด้วยท่าทางนอบน้อมเกรงกลัวเกรงใจ

" ถ้าฉันล่ะก็ไม่มีแผนหรอกแต่... " เธอเหลือบสายตามองไปหาซึฮากิที่ยืนอยู่ริมทะเลสาบ

" ผมจะต้านมันไม่ไหวแล้วครับ " ชายหนุ่มที่ต้านเจ้าปลาสองแขนไว้ถูกดันออกมาไม่หยุด

ปลาสองขาคานะล่อมันออกไปแล้ว อย่างน้อยพวกเขาก็เริ่มปรับตัวกับการกินเลือดเนื้อมอนสเตอร์ได้

" พวกนายจัดการตรงนี้ไปส่วนฉันจะไปฆ่าไอ้ตัวนั้นเอง " พวกเขาไม่ทันได้พูดตอบโต้กลับซึฮากิก็พุ่งตรงไปหาเจ้าปลาสี่ขาทันที คมมีดวายุสะบั้นไปที่ขาเฉือนลึกเข้าไปพอสมควรต่างจากลำตัวที่มีเกล็ดหนา ๆ ปกคลุมอยู่

ถ้ากำจัดขาออกไปได้มันก็แค่เป้านิ่งเท่านั้น คมมีดวายุที่อัดมานาเข้าไปถึงหนึ่งในสิบความรุนแรงของมันได้ตัดขาทั้งสี่ขาดสะบั้นไปในทีเดียว

" กรรร ! " เสียงร้องโหยหวนจากมอนสเตอร์ตรงหน้า มันพยายามดิ้นตะเกียกตะกายไปยังทะเลสาบแต่นั่นมันก็ไกลเกินไป วินาทีที่มันเห็นซึฮากิเวทพายุคลั่งก็ปล่อยออกมาเล็งหวังจะฆ่าซึฮากิด้วยความโกรธแค้น

รัศมีของสกิลค่อนข้างกว้างแต่ความเสียหายไม่รุนแรงมากนัก ซึฮากิโน้มตัวลงต่ำลดพื้นที่ผิวสัมผัสเพื่อไม่ให้ถูกลมพัดไป

แต่เมื่อแกอยู่บนบกแบบนี้การเคลื่อนไหวแทบจะเป็นศูนย์ไม่มีทางตามเราทันแน่นอน ซึฮากิวิ่งหลบไปในจุดบอดแล้วกระโดดขึ้นคร่อมด้านหลังใช้เวทวายุทิ่มแทงซ้ำ ๆ เพื่อให้เกล็ดแตกออกแต่ไม่ทันไรมันก็พลิกตัวสลัดเขาไปได้

ฉลาดดีเหมือนกันนี่ ซึฮากิกระโดดถอยออกมาก่อนจะโดนทับด้วยร่างอันใหญ่โตของมัน และปล่อยสกิลพายุคลั่งพุ่งใส่ทันทีที่อยู่ในสายตา

จริงด้วยสิมันมีอีกหนึ่งจุดที่สามารถเจาะผ่านเกล็ดไปได้เลย ซึฮากิวิ่งตรงเข้าไปประชิดตัวปลาพร้อม ๆ กับใบมีดวายุแทงเข้าไปในเหงือกเลือดไหลออกมาเปื้อนตัวเขาเอง มันสะบัดตัวเหวี่ยงซึฮากิกระเด็นออกมาพร้อมกับเวทพายุซัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ถ้าเราอัดลมแรงดันสูงเข้าไปในเหงือกก็น่าจะสร้างความเสียหายได้มากเลยทีเดียว ขณะที่ซึฮากิกำลังจะทำตามที่คาดการณ์ไว้แต่ก็ดันมีเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากทะเลสาบ

 มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ปูยักษ์ใหญ่กระโดดลงพื้นเสียงดังขวางซึฮากิไว้ไม่ให้เข้าไปหาเจ้าปลาสี่ขา

มันกำลังปกป้องเจ้าปลานั่นอยู่ หมายความว่ายังไงกันแน่ ? กล้ามโต ๆ ฟาดลงใส่ซึฮากิแต่เขาก็หลบออกมาได้ มันง้างกล้ามออกยิงเวทน้ำแรงดันสูงใส่

ชิ แม้เขาจะใช้โล่มานากันไว้ก็จริงแต่มันก็แตกไปอย่างรวดเร็วอย่างน้อยก็ซื้อเวลาให้ซึฮากิหลบออกไปได้

เลเวลหกเหมือนกันยังงั้นเหรอ แต่ทำไมถึงรู้ว่ามันแตกต่างกับไอ้พวกนั้นอย่างสิ้นเชิงเลย 

มันใช้กล้ามหนีบปลาสี่ขาและหนีลงไปยังทะเลสาบอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับปลายักษ์อีกสองตัวที่พากันหนีลงไปในน้ำ

" แน่จริงอย่าหนีสิ ! " คานะวิ่งตามหลังพวกมันตะโกนโหวกเหวกโวยวาย 

" พวกมันหนีไปแล้ว " กรีนยิ้มเล็กยิ้มน้อยแสดงสีหน้าโล่งใจออกมาแต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากมอนสเตอร์ตรงหน้าได้

" จัดการพวกมันให้หมด เราต้องรอด ! " แม้แต่ไมเดนก็หยิบดาบลุกขึ้นสู้มีเพียงแค่โคลอี้ที่แค่ยกดาบขึ้นก็หนักเกินไปแล้ว

แววตามุ่งร้ายอย่างชัดเจนกำลังจ้องขึ้นมาจากทะเลสาบหรือมันกำลังรอให้พวกเขาหมดแรงกันแน่

ลองเพิ่มมานาเข้าไปสักหน่อย ซึฮากิง้างมีดสั้นสีเงินพร้อมกับมานาจำนวนหนึ่งสะบัดใบมีดวายุลงไปที่ทะเลสาบตรงไปหาดวงตาที่จ้องมองอยู่ ผ่าผืนน้ำแหวกกว่าเสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้พวกนักสำรวจต่างก็หันมามอง

ชิ มันหลบลงไปใต้น้ำแล้ว เขายืนมองดูพวกมันว่ายหลบไปมาผุดขึ้นผุดลงยากที่จะจัดการได้

เป็นเวลาหลายสิบนาทีทั้งนักสำรวจและพวกสเตล่าช่วยกันจัดการมอนสเตอร์ฝูงนั้นเหลือเพียงเจ้าปลายักษ์ทั้งหลายที่หนีลงน้ำไป

" ดื่มเลือดมันเข้าไปแล้วรักษาตัวเองซะ " ซึฮากิยื่นเนื้อมอนสเตอร์สด ๆ ให้กับเหล่านักสำรวจชายหญิงที่นั่งพักหายใจนิ่ง ๆ 

" ทำไม...เราถึงฟื้นฟูมานาจากสิ่งเหล่านี้ได้ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย " 

" ฉันพึ่งจะมานึกได้ถ้าเป็นเรื่องมานาคนที่เป็นทหารส่วนใหญ่ก็จะรู้กันอยู่แล้วเพราะมีสอนในรายวิชา คนทั่วไปหรือนักผจญภัยเลยไม่ค่อยรู้นัก " ไมเดนกำลังกลั้นใจกินมันเข้าไปอีกครั้ง

" น้องพี่ไม่ต้องกินมันแล้ว เธอยังเด็กเกินไปเดี๋ยวท้องไส้มีปัญหาจะลำบากเอา " โคลอี้หยักหน้านั่งนิ่งสงบสีหน้าไม่ค่อยร่าเริง

" เราต้องรีบหาทางออกก่อนที่พวกมันจะมากันอีก " คานะเช็ดเลือดบนมีดแล้วเก็บลงไป

" แต่ทางเข้าก็หายไปแล้วนะ "

" นายแน่ใจนะว่าเป็นทางนั้น " เสียงของหญิงสาวที่พูดแทรกขึ้นมา

" ฉันก็ค่อนข้างแน่ใจนะด้วยประสบการณ์การเป็นผู้จดบันทึก " ไมเดนพยายามพูดช้า ๆ เพราะเธอคนนั้นดูอารมณ์ไม่ดีนักอาจจะเพราะพวกเธอต้องมาเสี่ยงตายแบบนี้

" เดี๋ยวฉันดูให้ " ซึฮากิพูดแทรกขึ้นมาและค่อย ๆ เผยใบหน้าที่แท้จริงให้พวกเขาได้เห็น 

นี่เขากล้าเปิดหน้าจริงเลยเหรอ ดีน่าที่รู้อยู่แล้วยังตกใจที่เขาทำแบบนั้น

" ซึฮากิผู้นำกบฏสินะ...อืม ๆ " กรีนบ่นพึมพำอยู่คนเดียวหลังจากได้เห็นใบหน้าของซึฮากิ

" แยกกันไป " เขาสร้างร่างโคลนทั้งแปดคนวิ่งกระจายออกไปคนละทิศทางใช้เวลานานเกือบชั่วโมงกว่าพวกเขาจะกลับมาแต่นั่นก็มากพอในการพักฟื้นของพวกนักสำรวจ

" เราเจอทางออกเล็ก ๆ ทางหนึ่ง " ซึฮากิหนึ่งในแปดรายงาน

" อ๋อนั่นคงเป็นทางที่เราเข้ามาแน่ ๆ ใช่ไหมสเตล่า "

" คิดว่าใช่นะ " พวกเขายิ้มออกมาอีกครั้งทันทีที่ได้รับความหวังใหม่ 

" เรารอดแล้ว ! " บางคนก็ดีใจกระโลดเต้นออกอาการหนักไปหน่อย 

" พาพวกเขาออกไป " ซึฮากิสั่งร่างโคลนของเขานำทางเหล่านักสำรวจออกไปจากที่นี่

" นายยืนทำอะไรไม่ไปเหรอ ? " คานะเอ่ยปากถามขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปตามทางแต่ซึฮากิกลับยืนเหม่อมองไปยังทะเลสาบแทน

" มีมอนสเตอร์เลเวลหกตั้งสี่ตัวพวกเธอไม่คิดเหรอว่าถ้าจัดการกับพวกมันได้จะเป็นยังไง ? " ซึฮากิกิหยิบก้อนหินขว้างออกไปไกลลงไปในน้ำ

" ตอนนั้นแค่สู้กับลิงเมฆาตัวเดียวก็ทำให้พวกเราเลเวลเพิ่มได้แล้ว " 

" พูดได้ดีสเตล่าเพราะฉะนั้นเราจะไปจัดการพวกมันกัน " 

" แล้วเราจะสู้กับมันยังไงมันอยู่ในน้ำนะ " คานะพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ซึฮากิจะถอดชุดที่เกะกะแล้วกระโดดลงไปในน้ำนั่น

" ก็ต้องลงไปหามันเลยสิ " คานะยืนขาสั่นมองดูซึฮากิว่ายน้ำไปไกล

" งั้นก็ตามนั้น " สเตล่าถอดกางเกงและเสื้อออกเหลือแต่ชุดชั้นในกับมีดของเธอ

" พวกเธอจะบ้าหรือไง ! " คานะเข่าทรุดลงกับพื้นทันทีที่นึกภาพตัวเองลงไปอยู่ในน้ำลึกที่มองไม่เห็นว่าข้างล่างมีอะไรบ้าง

พวกมันคงจะเห็นเราแล้วอีกไม่นานมันต้องมาแน่ ๆ ซึฮากิดำลงไปในน้ำมองไปรอบ ๆ แต่ยิ่งลึกก็ยิ่งมืดถ้าเป็นคนทั่วไปคงมองไม่เห็นแน่ ๆ 

" ใช้เสริมกำลังไว้ตลอดด้วยล่ะ เราเสียเปรียบเห็นได้ชัดเลย " ซึฮากิขึ้นมาหายใจอีกครั้งสกิลเสริมกำลังปกคลุมร่างกายและเพิ่มประสิทธิภาพของพวกเขาทำให้ไม่ว่าจะว่ายน้ำหรือใช้เวทมนตร์ก็คล่องขึ้นได้ทันตาเห็น 

มันมาแล้ว ปากที่อ้ากว้างเห็นฟันแหลมคมกำลังว่ายพุ่งขึ้นมาจากด้านใต้ของซึฮากิ เขาใช้โล่มานาป้องกันแรงกัดแต่ด้วยแรงมหาศาลมันดันตัวเขาพุ่งขึ้นลอยสูงเหนือผิวน้ำหลายเมตรก่อนจะตกลงมาในน้ำกันทั้งคู่

บ้าเอ๊ยมันไปไหนแล้ว ซึฮากิตั้งสติและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเขาจึงกลับขึ้นมาหายใจอีกครั้ง

" เราจะจัดการมันได้ยังไง ? ฉันพยายามจะใช้สกิลจุดอ่อนแล้วแต่ตามมันไม่ทัน " สเตล่าที่อยู่ไม่ไกลลอยคอรอจังหวะอยู่แต่พวกมันไวเกินไป

" ฉันจะล่อมันให้เธอก็อย่าประมาทล่ะ " ซึฮากิสูดหายใจเต็มปอดว่ายดำลงไปอีกครั้ง

กลุ่มก้อนมานาขนาดใหญ่กำลังพุ่งขึ้นมาจากข้างใต้มันปะทะเข้ากับโล่มานาของซึฮากิดันตัวเขาลอยขึ้นเหนือน้ำอีกครั้ง ทันทีที่เขาตกลงมาในน้ำก็มีเจ้าปลาสี่ขาว่ายมาจากด้านข้างอ้าปากรอกำลังจะกัด

" กิระวัง ! " สเตล่าฟันด้วยใบมีดวายุเข้าไปในปากของมันเลือดกระเด็นทำน้ำตรงนั้นเปลี่ยนสีไปเลย มันว่ายกลับลงไปในน้ำด้วยท่าทางทรมานดิ้นสะบัดหางจนน้ำกระจาย

จุดอ่อนของมันคือ 

--- ไม่ถูกกับความร้อนและแสงแดดแรง ๆ ---

" แย่ละ " 

" เป็นยังไง ? " ซึฮากิตั้งหลักใหม่อีกครั้ง

" ความร้อนและแสงแดดของพวกนั้นเราจะไปหามาจากไหนเซนก็ไม่อยู่ซะด้วย " สเตล่าคิดหนักเหงื่อแตกพลั่กแม้จะลอยคออยู่ในน้ำก็ตาม