คืนนั้นกับมังกร - ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

 

ภายในนั้นมีภาพของมนุษย์ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังทำกิจกรรมร่วมกัน ตัวของผู้หญิงนอนคว่ำพาดกับโต๊ะ โดยให้บั้นท้ายโด่ง เธอถลกกระโปรงจนถึงเอว ส่วนทางด้านหลังของเธอมีพี่ชายแสนดีที่กำลังทิ่มทะลวงอย่างหนักหน่วง ภาพนี้หันด้านข้างให้ จึงเห็นอย่างชัดเจนว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่

 

เอเดรียนเริ่มมีน้ำตาไหล ยกมือปิดปาก พยายามกลั้นเสียงสะอื้น สิ่งที่พี่ชายเคยมอบให้กับเขา บัดนี้เข้าไปอยู่ในร่างของคนอื่น จึงเป็นไปได้ว่าความรักที่เคยได้รับจะย้ายไปที่สาวคนนั้นด้วย

 

นอกจากความเสียใจที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เขายังมีความโกรธกับเรื่องที่ถูกนอกใจ

 

“โอ้ ! ไรอันได้โปรดเอาเข้ามาลึกกว่านี้อีก เอาเข้ามาลึกกว่านี้อีก”

 

ยิ่งได้ยินเสียงไม่มียางอายของผู้หญิงคนนั้น เอเดรียนก็อดกลั้นความโกรธไม่ไหวอีกต่อไป เขาไปที่ประตูคอกม้าแล้วทุบอย่างแรง

 

“เปิด เปิด เปิด ! ได้ยินหรือไม่ ข้าบอกให้เปิด !”

 

ทุบประตูไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออกฉับพลัน ใบหน้าของไรอันและผู้หญิงคนนั้นดูโกรธเคืองไม่น้อย การแต่งตัวของทั้งสองยังดูไม่ค่อยเรียบร้อย เหมือนเร่งรีบสวมใส่อย่างลนลาน

 

“เจ้ามีอะไร ?” ไรอันถามด้วยน้ำเสียงเหมือนพยายามอดกลั้นอารมณ์

 

“ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้ากับนางนั่นว่าทำอะไรกัน !”

 

สิ้นเสียงของเอเดรียน ใบหน้าของสองหนุ่มสาวเริ่มแดงระเรื่อด้วยความอับอาย เพราะคำพูดของเอเดรียนตีความหมายได้อย่างเดียวว่าเห็นตอนร่วมรักกัน

 

“เราจะทำอะไรกันก็เรื่องของเรา เจ้าจะมายุ่งอะไรด้วย” หญิงสาวพูดอย่างไม่พอใจ

 

เอเดรียนเพิ่งสังเกต สาวคนนี้ไม่ใช่คนในหมู่บ้าน เป็นไปได้ว่ามาจากอีกหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

 

“ต้องยุ่ง ในเมื่อไรอันเป็นของข้า ได้ยินหรือไม่นางแพศยา เขาเป็นของข้า !”

 

คำพูดของเอเดรียนทำให้ใบหน้าหญิงสาวพลันเปลี่ยนเป็นตกใจ แตกต่างจากไรอันที่ใบหน้าพลันซีด

 

“ไร้สาระ ! ข้าจะไปรักผู้ชายเหมือนกันได้อย่างไร”

 

คำพูดของไรอันเป็นเหมือนการตัดเยื่อใยอย่างชัดเจน เอเดรียนรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ

 

“เจ้าได้โปรดเชื่อข้า” ไรอันหันไปบอกกับหญิงสาว “ข้าไม่เคยมีความคิดวิปลาสอย่างนั้น ข้าแค่เอ็นดูเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง ไม่มีอะไรมากกว่านั้นทั้งสิ้น”

 

แน่นอนว่าคำพูดของไรอันฟังดูขึ้นอย่างมาก เนื่องจากทุกคนในหมู่บ้านก็เห็นความสัมพันธ์อย่างนี้จริง แต่ไม่มีใครคิดไปไกลกว่านั้นแม้สักคน

 

“เจ้าพูดได้อย่างไรไรอัน เจ้าพูดได้อย่างไร !”

 

เสียงเกือบเป็นตะโกนของเอเดรียนเริ่มทำให้ทุกคนในหมู่บ้านมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“เจ้ายังไม่ได้ยินชัดเจนอีกรึ ข้าไม่เคยมีความคิดวิปลาสกับเจ้า !” ไรอันโอบเอวของผู้หญิง แล้วหันไปกล่าวกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แตกต่างจากตอนพูดกับเอเดรียน ราวกับฟ้าและดิน “ข้ามีเพียงแค่เจ้าคนเดียวที่ข้าจะรัก”

 

ใบหน้าของหญิงสาวดูดีขึ้นมาทันทีทันใดเพราะคำพูดนั้น เธอหันมาที่เอเดรียนด้วยใบหน้าโกรธ “ได้ยินแล้วไม่ใช่รึเจ้าวิปลาส เขารักข้า เขาไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นกับเจ้า เจ้ามันน่ารังเกียจยิ่งนักที่มีความคิดกับเขาอย่างนี้”

 

“ใช่” ไรอันเห็นด้วยอีกคน “เจ้ามันน่ารังเกียจ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่เห็นเจ้าเป็นเหมือนน้องชายอีก เจ้าจะไปที่ไหนก็ไป !”

 

เอเดรียนตัวสั่น น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิมเพราะคำพูด ขณะเดียวกันชาวบ้านมาดูกันมากขึ้น

 

“ทั้งที่เขาเอ็นดูเจ้าไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ เจ้ายังมีความคิดสกปรกกับเขาอีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงขยะแขยง เธอหันไปทางชาวบ้านคนอื่นๆ แล้วตะโกน “เอเดรียนมีความคิดวิปลาส หลงรักไรอันของข้า เอเดรียนคิดจะแย่งคนรักของข้า !”

 

เมื่อคนอื่นได้ยินอย่างนั้นใบหน้าก็แสดงความรังเกียจชัดเจน

 

“อย่างนี้เราต้องขับไล่เขาออกไป ไม่เช่นนั้นเขาจะมาแย่งสามีของเรา !”

 

“เจ้าจะไปไหนก็ไป๊ หมู่บ้านของเราไม่ต้อนรับพวกวิปลาสอย่างเจ้า !”

 

“ใช่ เจ้าจงออกไปจากหมู่บ้านของเรา จงออกไป ออกไป !”

 

ยิ่งเวลาผ่านไป เสียงของคนในหมู่บ้านก็เพิ่มมากขึ้น

 

“เจ้ายังไม่ได้ยินชัดเจนอีกรึ ข้าไม่มีความคิดเช่นนั้นกับเจ้า” ไรอันตอกย้ำให้ชัดเจนอีกครั้งหนึ่ง

 

“เจ้าคนทุเรศ !” ที่สุดเอเดรียนก็อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เขาปาขนมปังใส่ใบหน้าไรอันด้วยความเกลียดชัง แล้ววิ่งหายเข้าไปในป่าที่อยู่ติดหมู่บ้าน