STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 18 ยามนี้ NC 18

คำเตือนเนื้อหาในตอนนี้มีความรุนแรง ผู้ใดที่อ่านชื่อตอนแล้วเข้ามาเพื่อเรื่องบนเตียงคงจะผิดหวัง

 

" ... " ท้องฟ้าอันมืดมิดที่มีแสงจากกองเพลิงได้หายไป เหลือเพียงหมอกขาวโพลนไม่ว่ามองไปทางไหน

เมื่อกี้เราอยู่ในหมู่บ้านไม่ใช่เหรอ? ซึฮากิเดินไปเรื่อย ๆ ไร้จุดหมาย เขาหวังเพียงแค่เจอใครสักคนหรือทางออกสักทาง

" ซึฮากิ " เสียงหญิงสาวพูดเน้นคำช้า ๆ กรอกหูของซึฮากิไปมาตลอด

" เธอเป็นใคร? " ซึฮากิยังคงใจเย็นพยายามจะหาต้นตอของเสียงให้ได้

" ความตั้งใจแน่วแน่ของนาย มันทำให้ฉันตื่นเต้นสุด ๆ ไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า " เสียงใสของเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเห็นเพียงเงาท่ามกลางหมอกเท่านั้น ขณะที่เธอค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาซึฮากิใบหน้าของหญิงสาวสวยหน้าตาดูสดใส ดวงตากลมโตจ้องมองซึฮากิไม่ละสายตา

" นี่คงเป็น...พรแห่งพระเจ้าสินะ " ซึฮากิตอบกลับอย่างเย็นชาพยายามเบือนหน้าหนีทุกครั้ง

" ฮ่าฮ่าฮ่า รู้แล้วก็ดี " เธอยื่นมือที่เหมือนกำลังกำอะไรไว้ในนั้นมาตรงหน้าซึฮากิ

" รับไปสิ " รอยยิ้มที่ดูแสนซื่อรวมกับความเจ้าเล่ห์

" ไม่ " ซึฮากิเดินผ่านเธอไปอย่างไม่ไยดี

" ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันล่ะเกลียด...เด็กรู้เยอะแบบนายจริง ๆ " เสียงหัวเราะที่เหมือนกับเด็กวัยรุ่นกำลังสนุกสนาน

" หวังว่าคราวหน้า นายจะรับของขวัญจากฉันนะ " รอยยิ้มกวนประสาทส่งท้ายก่อนที่ซึฮากิจะเดินต่อไป และจู่ ๆ เขาก็กลับมายังที่เดิมที่ยืนอยู่ภายในหมู่บ้านที่ร้อนระอุ

นายทหารหลายคนที่ได้เห็นก็รีบเข้ามาล้อมซึฮากิไว้ทันที หอกแหลมยาวจ่อมาที่คอของซึฮากิจากรอบด้าน

" นี่มันพวกกบฏในใบประกาศ ฆ่ามันเลย " หอกแหลมกำลังจะแทงเข้าที่คอของซึฮากิ แต่เขาก็หายไปจากสายตาของพวกทหารเสียแล้ว

" มันหายไปแล้ว! " เสียงตะโกนด้วยความตกใจ

" อย่าไปกลัว ! ในใบประกาศบอกว่ามันเลเวลแค่สาม " เสียงของทหารนายนั้นได้เงียบไป มีดสั้นที่เฉือนคอตัดหลอดลมและเส้นเลือดใหญ่จนเลือดกระเด็นใส่นายทหารคนอื่น ๆ ขณะที่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ กลัวและสิ้นหวัง

" ฆ่ามันเร็ว " พวกเขาไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหน หัวก็ได้หลุดออกจากบ่าพร้อม ๆ กับเลือดที่กระจายไปทั่ว ใบหน้าของซึฮากิที่เต็มไปด้วยเลือดและฝุ่น แววตาของสัตว์ที่มีความเลือดเย็นมองดูเหยื่อที่ฆ่าไปอย่างไร้อารมณ์

" [Box] " หลังจากซึฮากิได้ร่ายเวทไป จู่ ๆ พวกทหารที่กำลังเดินเข้ามาก็อึดอัดหายใจไม่ออก สายลมที่พัดไปมาก็นิ่งเงียบผิดปกติและจู่ ๆ ไฟทั้งหมดก็ดับลงเหลือเพียงฝุ่นควัน

" บ้าเอ๊ย ! เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? " พวกเขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด มองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจที่ไม่เห็นกองเพลิงที่พวกเขาได้เผาไปเลย

" [Shadow Clone] [Night control] " ร่างโคลนของซึฮากิทั้งสามร่างยืนเรียงกัน พวกเขาหยิบหอกจากกองศพขึ้นมา ขณะที่พวกทหารเดินไปมาเหมือนคนตาบอด

" ฆ่าพวกมันให้หมด " ร่างโคลนทั้งหมดได้กระจายตัวหายไปอย่างรวดเร็ว ซึฮากิพุ่งเข้าใส่กลุ่มทหารตรงหน้าฆ่าพวกเขาทั้งหมดด้วยความรวดเร็วจนไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมา

เหล่าร่างโคลนที่ไล่ฆ่าพวกทหารมากมาย พวกเขาได้แต่วิ่งไปมาด้วยความสั่นกลัวได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องของเพื่อน ๆ มองไม่เห็นแม้กระทั่งทางเดินข้างหน้า

" ทำไมมันมืดแบบนี้ อ๊าก ! " หอกแหลมยาวแทงจากด้านหลังแล้วยกขึ้นสูงทำให้แผลยิ่งเปิดกว้างมากขึ้นสร้างความทรมาน ก่อนจะมีร่างโคลนอีกคนใช้หอกแทงใส่ไปในปากตายคาที่

" เกิดอะไรขึ้น! ใครได้ยิน- " ร่างโคลนคนหนึ่งเอามือล่วงเข้าไปในปากดึงลิ้นออก ก่อนจะแทงหอกเข้าเบ้าตาตายคาที่

" ช่วยพวก...เด็ก ๆ ด้วย " เสียงแหบ ๆ จากด้านหลังของซึฮากิ เมื่อเขาหันกลับไปมองดูร่างของคุณปู่ที่สาหัสถูกหอกแหลมแทงท้องนอนจมกองเลือดอยู่

" คุณปู่! [Heal] " ซึฮากิพยายามร่ายเวทอย่างร้อนรน มองดูสภาพแผลและอาการของเขา ขณะที่คุณปู่พยายามเอื้อมมือขึ้นมาหาซึฮากิ

" พวกเด็ก ๆ " และเสียงก็เงียบหายไป มือได้ร่วงลงพื้นและนิ่งสนิท ลมหายใจได้หายไปเสียแล้ว

พวกเด็ก ๆ เหรอ? ซึฮากิวิ่งไปทั่วพยายามมองหาพวกเด็ก ๆ ที่คุณปู่บอก เขาได้เห็นทางที่ราบเป็นหน้ากลองต้นไม้พุ่มหญ้าโดนอะไรบางอย่างทับเป็นเส้นทางออกจากหมู่บ้านไป

ซึฮากิรีบตามไปอย่างเร็วปล่อยร่างโคลนจัดการทหารภายในหมู่บ้านต่อไป ผ่านไปสักพักหนึ่งก็ได้เห็นกลุ่มทหารสิบกว่านายยืนล้อมสัตว์ขนาดยักษ์อยู่

พวกมันใช้ทั้งหอก ดาบ ธนู โจมตีใส่ตัวสัตว์ประหลาดจนมีแผลใหญ่เล็กเต็มตัวแต่มันก็ไม่ตอบโต้กลับเอาแต่ก้มทำอะไรบางอย่างอยู่

" ... " ซึฮากิแอบมองดูพวกเขาอยู่ไม่ใกล้ เขาได้ยินเสียงร้องของเด็กชายหญิงจากตรงนั้นแม้จะไม่เห็นตัวก็ตาม เสียงที่ร้องออกมาตัวความกลัวจากสุดหัวใจทำเอาซึฮากิยืนกัดฟันอึ้งไปครู่

HP 220/1650 MP 215/1522

ต้องเก็บมานาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน

" เฮ้ย ! รีบ ๆ ฆ่ามันได้แล้ว " เสียงตะคอกดังออกมาจากกลุ่มทหารที่ยืนล้อมอยู่

" แต่หัวหน้าครับ แล้วใช่ทั้งเวทมนตร์ใช้ทั้งอาวุธก็ยังฆ่ามันไม่ได้เลยนะครับ " ดาบที่ฟันเฉือนเข้าร่างของคิงคองเป็นแผลยาว หอกแหลมที่ทิ่มแทงซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่กลับไม่มีเสียงร้องของคิงคองมีเพียงเสียงร้องจากเด็ก ๆ แทน เมื่อซึฮากิจ้องมองเข้าไปภายในอ้อมแขนที่มันพยายามปกป้องไว้ก็ได้เห็นพวกเด็ก ๆ อยู่

" เดี๋ยวมันก็ตาย ทำต่อไป! " เสียงของผู้เป็นหัวหน้าเงียบหายไปเมื่อซึฮากิอ้อมเข้าด้านหลังและออกแรงบิดคอหักก่อนจะลากตัวออกไป เขาหยิบดาบของหัวหน้าทหารปาใส่นายทหารที่อยู่ไกลออกไปปาดเข้าที่คอพอดี

พวกทหารรู้ตัวมองเพื่อนที่เลือดกำลังไหลออกมาจากคอ พยายามมองหาศัตรูแต่คนที่อยู่ใกล้สุดก็ถูกแทงจากด้านหลังและซ้ำอีกทีด้วยการปาดคอ ทหารสิบกว่านายวิ่งกรูกันเข้าหาซึฮากิลูกธนูยิงเข้ามาแต่เขาก็หลบได้และจับลูกธนูดอกนั้นไว้และหักต่อหน้าพวกทหาร หลาย ๆ คนเริ่มสั่นกลัวที่ได้เห็นความอยากสู้เริ่มถดถอยลง

เสี้ยววินาทีที่พวกเขาเผลอซึฮากิก็รีบพุ่งเข้าใส่ทหารที่ใกล้ตัวที่สุด ดาบที่เหวี่ยงเข้ามาด้วยความกลัวของนายทหารไร้ซึ่งความมั่นคง ซึฮากิเอื้อมมือไปจับข้อมืออย่างรวดเร็วและหักแขนข้างนั้น ใช้มีดสั้นแทงไปที่คอก่อนจะเอาตัวทหารมาเป็นโล่กำบัง ลูกธนูที่กำลังพุ่งเข้ามายิงเข้าที่ร่างของทหารแทน ซึฮากิยกร่างของทหารขึ้นเหวี่ยงไปรอบ ๆ ทำให้พวกทหารคนอื่นเข้ามาไม่ได้

จากนั้นจึงขว้างร่างของทหารใส่เพื่อนของมันที่ยืนอยู่ทางซ้ายจนล้มลง และใช้จังหวะนี้หยิบดาบที่อยู่บนพื้นขว้างใส่พลธนูที่อยู่ห่างออกไป ดาบขว้างออกไปได้หมุนฟันเข้าที่ใบหน้าของพลยิงพอดีแม้จะยังไม่ตายทันทีแต่ก็ลงไปดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ทหารทางขวาแทงหอกยาวใส่เฉียดใบหน้าของซึฮากิไป เขาเอามือจับที่ข้อมือของนายทหารบิดกระชากออกอย่างแรงจนแย่งหอกมาได้และใช้มันแทงเข้าที่หัวใจของทหารตรงหน้า เวทดาบไฟพุ่งเข้ามาหาซึฮากิโดยไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ยังเบี่ยงตัวหลบไปได้ทันพร้อมกับปามีดสั้นใส่ทหารที่ร่ายเวทปักเข้าที่หัว ซึฮากิรีบวิ่งเข้าไปชักมีดสิ้นออกมาและร่ายเวทลมฟันใส่ทหารที่อยู่ด้านหลังผ่าเป็นแนวเฉียงตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงท้อง

ซึฮากิรีบหันกลับมาหาทหารที่โดนศพทับอยู่แทงลงไปที่คอและแย่งดาบมาขว้างมันใส่พลยิงอีกคนสวนกับธนูไฟที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ซึฮากิใช้มีดปัดลูกธนูออกไปด้านข้างทางที่มีทหารอยู่ ระเบิดไฟย่อม ๆ เผาพรรคพวกของมันเอง

ความสับสนวุ่นวายเริ่มขึ้น พวกทหารที่เหลือหันหลังวิ่งหนีสุดชีวิตน้ำตาไหลด้วยความกลัว

" [ Bind Soul ] " โซ่ตรวนที่มองไม่เห็นได้ตรึงพวกเขาไว้จนขยับไม่ได้แม้น้อย 

ซึฮากิเดินเข้าไปหาคิงคองช้า ๆ เอาฝ่ามือวางบนแขนของมัน " [ Heal ] "

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของซึฮากิที่พยายามจะยิ้มแบบที่เคยทำออกมาให้ได้

" ไม่เป็นไรแล้ว คุณมังกี้ " คิงคองตัวนั้นเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของซึฮากิเด็กที่อยู่ภายในอ้อมแขนก็ได้เข้ามากอดซึฮากิแน่นร้องไห้ฟูมฟายสุดเสียง

กลุ่มควันกระจายออกมาจากคิงคองปกคลุมตัวของมันหมด เมื่อควันหายไปเหลือแค่เพียงร่างของเด็กสาวตัวน้อยที่มีแต่แผลเต็มตัวนั่งอยู่กับพื้นหมดเรี่ยวแรงที่จะลุกยืน

" ช่วยพวกเด็ก ๆ ก่อน ข้าไม่เป็นไร " 

" [ Heal ] " ซึฮากิมองมังกี้อย่างอ่อนโยนยังคงร่ายเวทรักษาห้ามเลือดไว้ได้ พวกเด็ก ๆ หกคนมีแต่ความสั่นกลัวร้องไห้ไม่หยุด 

" นั่งลงก่อน...มา " ซึฮากิพยายามพูดแบบช้า ๆ นิ่มนวลเพื่อให้พวกเธอใจเย็น 

" มีใครรอดอีกไหม ? " มังกี้เอ่ยปากถามด้วยเสียงที่เบาและอ่อนล้า ขณะที่พวกเด็ก ๆ เริ่มเงียบลงเหลือเพียงคราบน้ำตาบนใบหน้าของพวกเขา

" ผมเห็นแค่คิโนริ ที่เหลือผมบอกไม่ได้...ว่าใครรอดอีกไหม " 

" ปล่อยพวกเราไปนะ ไอ้กบฏ ! อย่างพวกแกต้องถูกกำจัด ไม่ช้าก็เร็วจะต้องมีกำลังเสริมมาแน่ ๆ " หนึ่งในทหารที่ถูกตรึงไว้ตะโกนเสียงดัง

" หนู ๆ อยากแก้แค้นไหม ? " ซึฮากิส่งยิ้มอันอ่อนโยนให้พวกเด็ก ๆ 

" พวกสารเลวตรงนั้น พี่ยกให้ " เด็ก ๆ ไม่พูดอะไรแต่กลับยืนขึ้นหยิบจับดาบหอกมากมาย อาวุธที่หนักเกินตัวทำให้ต้องจับสองมือลากไปแทน

พวกเธอเหวี่ยงอาวุธที่ถืออยู่อย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องโหยหวนจากพวกทหารที่ทำอะไรไม่ได้ ด้วยเลเวลที่ห่างทำให้รอยแผลที่ได้ไม่ลึกถึงขั้นเสียชีวิตแต่มันกลับเพิ่มความทรมานแทนเหมือนกับถูกมีดคัตเตอร์กรีดไปทั่วร่างกาย เสียงร้องยังคงดังอยู่พร้อม ๆ เลือดที่กระเด็นปนไปกับน้ำตาของพวกเด็ก ๆ

แววตาที่ดูพึงพอใจของซึฮากิตรงข้ามกับมังกี้ที่ไม่อยากจะมองสักเท่าไร เธอไม่อยากให้มือเด็ก ๆ ต้องเปื้อนเลือดแบบนี้ บางคนก็ใช้เขี้ยวเล็บที่มีพยายามจะฆ่าพวกทหารให้ได้

พวกร่างโคลนเป็นยังไงกันบ้างนะ ? หวังว่าพวกทหารจะตายหมดแล้ว

เวลาผ่านไปเป็นสิบนาที จนพวกเด็ก ๆ เริ่มเหนื่อยและหมดแรงทหารเหล่าก็ยังไม่มีใครตาย แต่มีแผลทั้งตัวอาจจะตายเพราะเลือดไหลก็ได้

" [ Heal ] " 

" ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมจะลาออก...แล้วก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวอีก " หนึ่งในทหารร้องขอชีวิตทั้งน้ำตา ขณะที่เลือดค่อย ๆ หยุดไหล

" ผมด้วย " 

" ผมยังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแลอยู่นะครับ "

ซึฮากิทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจคำพูดของพวกเขา เถาวัลย์หนา ๆ มาทำเป็นเชือกมัดพวกทหารทั้งหมดติดกันหมด

ซึฮากิจับแขนของนายทหารไว้แล้วใช้เท้าเหยียบหัก เสียงร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาไล่หักแขนหักขาพวกทหารทุกคนจนนอนนิ่งทำอะไรไม่ได้

" เราจะกลับไปที่หมู่บ้าน " แสงจันทร์สีเหลืองที่สว่างพอที่จะนำทางพวกเขา ซึฮากิลากพวกทหารนำหน้ามังกี้และเด็ก ๆ ไป

ร่างของชาวบ้านรวมถึงพวกทหารนอนตายกระจายไปทั่วเดินไปทางไหนก็มีกลิ่นคาวเลือด พวกร่างโคลนเดินไปมาตามล่าพวกทหารที่อาจจะเหลือรอดอยู่

ซึฮากิหยุดอยู่ใจกลางหมู่บ้าน วางพวกทหารที่ยังไม่ตายไว้

" กิ ! " เซนจุดไฟเหมือนคบเพลิงส่องนำทางมา พวกเขาต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น

" นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? " คานะเธออุ้มคิโนริมา แผลที่ตัวคิโนริเริ่มดีขึ้นเลือดหยุดไหลอย่างน้อยก็พ้นขีดอันตรายแล้ว

ระหว่างที่พวกเขาคุยกัน ร่างโคลนของซึฮากิก็ได้กลับมาพร้อมกันหมด

" ช่วยกันเอาศพของชาวบ้านมารวมกันตรงนี้ ส่วนพวกนายไปเก็บศพทหารมา " ร่างโคลนได้กระจายตัวออกไปแบกศพมารวมกันที่ใจกลางหมู่บ้าน เช่นเดียวกับพวกเซนที่กระจายตัวกันไปช่วยอีกแรง

" คิโนริ " มังกี้รับคิโนริไว้ในอ้อมแขน พวกเด็ก ๆ ที่ร้องไห้จนเหนื่อยหลับไปเหลือเพียงน้องเอที่ยังอยู่

เสียงแหลมดังมาจากข้าง ๆ พวกเขา ปุยกระโดดขึ้นลงเรียกร้องความสนใจจากซึฮากิ 

" ทำไมแกทำหน้าอย่างงั้นล่ะ ? " เสียงเด็กผู้หญิงที่มีความเย่อหยิ่งและกวนประสาท เธอเท้าเอวยืนจ้องหน้าซึฮากิ

" เฮ้อ...ทำไมราชาดันเจี้ยนถึงมาอยู่นี่ล่ะ ? " 

" ก็คนมันอยากรู้ บ้านข้าพวกแกก็ทำพังไปแล้วข้าเองก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน " ระหว่างที่พูดเธอก็เหลือบไปเห็นมังกี้

" มีคนเผ่าเดียวกับข้าด้วย " เธอนั่งยอง ๆ จ้องหน้ามังกี้ด้วยความสงสัย 

" พลังของเจ้าช่างอ่อนจริง ๆ ผู้คนสมัยนี้ถดถอยยิ่งนัก " มังกี้ก้มหน้าหลบตาทำเป็นไม่สนใจ

ไม่นานศพทั้งหมดก็มากองรวมกันเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ดวงอาทิตย์เริ่มสว่างเป็นเวลารุ่งเช้าพอดี  บรรยากาศที่เงียบสงัดเต็มไปด้วยความเศร้าโศกของผู้ที่ยังรอดชีวิตอยู่ 

" มัง...กี้ " คิโนริฟื้นขึ้นมา ใบหน้าที่ได้เห็นก็คือมังกี้ที่มีน้ำตาไหลหยดลงบนหน้าผากของเธอ

" พี่กิ " เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะร้องไห้เสียงดัง พยายามเอามือเช็ดน้ำตาแต่ก็ไม่หยุดไหลสักที

" พวกเราจะทำยังไงต่อ ? " เซนเอ่ยปากถาม เอาแขนโอบไหล่คานะพยายามจะปลอบกันและกัน

" เผาศพชาวบ้านทั้งหมด ส่วนที่เหลือฉันจะจัดการเอง " เซนพยักหน้าตอบกลับ 

กองเพลิงขนาดใหญ่กำลังเผาร่างของชาวบ้านจำนวนมาก จุดที่เผาตั้งห่างจากสายตาของพวกเด็ก ๆ พอสมควร

" งานสุดท้ายแล้ว " ซึฮากิพูดกับร่างโคลน พวกเขาช่วยกันเรียงศพทหารเป็นรูปตัวSขณะที่พวกทหารที่ยังรอดอยู่มองดูด้วยความสั่นกลัวบางคนก็มีน้ำปัสสาวะนองเต็มพื้นเกลือกกลิ้งไปมา

" ได้โปรด... " ซึฮากิมองลงมาด้วยแววตาที่เย็นชา มีดสั้นค่อย ๆ กรีดตัดเส้นเอ็นจุดสำคัญทีละคน ๆ แล้วก็ร่ายเวทรักษาเพื่อไม่ให้ตายตามด้วยการเลาะฟันออกทั้งหมดไม่ให้กัดลิ้นตัวเองได้ แล้วนำร่างที่ยังมีชีวิตวางกองไว้รอบ ๆ ตัวS

" ขอให้สนุกล่ะ " ร่างโคลนทั้งหมดสลายหายไป พวกเขาได้เห็นเพียงแผ่นหลังของซึฮากิก่อนที่เขาจะเดินจากไป

" อาจจะใช้เวลานานสักนิด กว่าศพจะกลายเป็นเถ้า " ซึฮากิยืนมองดูกองเพลิงที่กำลังลุกโชนสูงขึ้น

" เราจะพาพวกเขาย้อนกลับไปเมืองที่ผ่านมา "

" แล้วจะไม่ถูกเล่นงานอีกเหรอ ? " คานะถาม ทั้งสเตล่าและเซนต่างก็กำลังจ้องมองซึฮากิอยู่

" ฉันคิดว่าพอลกับพ่อของเขาช่วยเราได้ ที่เมืองนั้นก็ถูกลอยแพทิ้งไปแล้ว พวกทหารก็น่าจะไม่มาสนใจหรอก " 

" พวกแกคุยอะไรกันอยู่ ? " เธอเดินมาด้านหลัง ราชาทำหน้าหงุดหงิดอารมณ์ไม่ค่อยดี

" เราจะพาพวกเด็ก ๆ ไปอยู่กับพอลก่อน หลังจากนั้นต้องรีบหาทางใหม่ ซึ่งสิ่งที่เราต้องการก็คือข้อมูลแต่เมืองท่าแทบจะไม่มีข้อมูลอะไรเลย ฉันเลยคิดว่าเราต้องไปหาเมืองสักเมืองเพื่อเก็บข้อมูล ระหว่างนั้นเราก็ฝากพวกเด็ก ๆ ไว้ก่อน " 

" ถ้ามีข้าอยู่ไม่มีใครกล้าทำร้ายเด็ก ๆ แน่ " เธอยิ้มออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ

" ทำเป็นพูดไป ตอนแรกจะฆ่าพวกเราอยู่เลย " เซนแยกเขี้ยวจ้องตาเธอ

" ก็นั่นมันหน้าที่ ตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นผู้ปกครองดันเจี้ยนแล้ว " รอยยิ้มเยาะกวนประสาทจงใจทำให้เซนโมโห

" เฮอ...ว่าแต่แกชื่ออะไร ? " เซนทำท่าทางกระดิกนิ้วมือพลิ้วไหวพร้อมกับยิ้มชั่วร้าย

" รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ ฝันไปเถอะข้าไม่ถูกเจ้าจับได้อีกแน่นอน แล้วก็ชื่อข้าคือลิงเมฆา "

" พวกเราออกเดินทางเลยดีกว่า ค่อย ๆ พักไประหว่างทาง " 

ซึฮากิเป็นคนนำหน้าคู่กับมังกี้ มีพวกเด็ก ๆ อยู่ตรงกลางโดยมีพวกเซนคอยคุ้มกันอยู่ตลอด 

" แล้วพวกทหารที่เจ้าปล่อยไว้ มันจะไม่ไปบอกพวกของมันเหรอ ? " มังกี้ถาม

" หลังจากที่ไม่มีใครคอยไล่พวกสัตว์ป่า ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะเข้ามาในหมู่บ้าน " 

" เวรเอ๊ย ! ไอ้พวกนอกรีต กล้าทำกับพวกเราแบบนี้ " เสียงตะโกนของทหารนายหนึ่งที่พยายามจะคลานโดยการใช้คางดันตัวเองไป

" เราต้องรีบไปบอกกองทัพ " เสียงร้องลั่นมาจากด้านหลังเสือขนาดใหญ่กำลังกัดกระชากร่างกายของทหารหนุ่มคนนั้นทั้งเป็น เหล่าทหารที่ได้ยินก็กระเสือกกระสนคลานหนี เสียงร้องค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยเมื่อเขาหันกลับไปก็เห็นเสื้อเขี้ยวดาบจ้องเขาอยู่ มันพลิกตัวนายทหารให้หงายท้องขึ้นมาและค่อย ๆ กัดไปที่ท้อง

กินอวัยวะภายในทั้งเป็น ทหารนายนั้นได้แต่มองดูท้องของตัวเองที่โดนมันตะกุยแหวกเละไม่เหลือชิ้นดี จนในที่สุดก็กัดไปโดนหัวใจกระชากออกมาและเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ภาพทั้งหมดค่อย ๆ ตัดหายไป ทหารทั้งหมดถูกกัดกินเละเทะไปหมดเสียงร้องโหยหวนอย่างทรมานก็ได้เงียบหายไปเสียแล้ว

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากเริ่มเดินเท้า

" พวกเราควรจะพักบ้าง...เด็ก ๆ เริ่มเหนื่อยแล้ว " มังกี้พูดขึ้นมาระหว่างที่พวกเขาเงียบสนิทไม่มีใครพูดคุยกัน

" ได้...คุณมังกี้มาถูกทางใช่ไหมครับ ? " พวกเขาหยุดเดินแล้วนั่งพักกัน บนทางรุกรังที่มีรอยล้อรถ

" นี่น้ำนะจ๊ะ " คานะยื่นกระติกน้ำสีเขียวที่ใช้มาตั้งแต่ค่ายทหารให้พวกเด็ก ๆ ดื่มทีละคน 

" พวกเรากำลังจะไปไหน ? " คิโนรินั่งก้มหน้า ถามด้วยเสียงที่เอื่อยเฉื่อยดูอ่อนล้าเมื่อคานะยื่นน้ำมาให้

" ที่ที่ปลอดภัยจ้ะ พวกเธอไม่ต้องห่วง " รอยยิ้มอันอ่อนโยนที่พยายามจะส่งให้ถึงคิโนริ

" พวกมนุษย์ช่างโหดร้าย...เราจะไปอยู่ไหนได้ " เสียงสั่นสะอื้นที่ไม่มีน้ำตา เธอจ้องหน้าคานะตาเขม็ง

" คิโนริ มองพี่...พี่ก็เป็นมนุษย์ เธอยังจะยังเชื่อใจหรือไม่ ? " ซึฮากิเดินดุ่ม ๆ มามองจ้องหน้าคิโนริ

" พี่กิ...เป็นคนดี " ซึฮากินั่งลงในระดับเดียวกันยิ้มอ่อนมองตาเธอ

" ใช่ แล้วก็พวกเขาเหล่านี้ก็เหมือนพี่ โปรดเชื่อใจพวกเราต่อให้มนุษย์ที่เหลือจะเลวทรามต่ำช้า แต่พวกเราก็จะยังอยู่ข้างพวกเธอ " ทั้งคานะ เซนและสเตล่าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน กวาดสายตามองพวกเด็ก ๆ ส่งยิ้มที่ดูเป็นมิตรให้ทุก ๆ คน

" อะ- อย่าโดดขึ้นมาบนหัวแบบนี้สิ " ปุยกระโดดขึ้นบนหัวเซน เขาเอามือประคองตัวปุยไว้กลัวร่วง พวกเด็ก ๆ หันมาสนใจกระต่ายสีขาวตัวนี้มองเป็นตาเดียวกัน

" เจ้านี่ชื่อปุย เป็นสมาชิกของพวกเราเหมือนกัน " เซนอุ้มปุยลงด้วยมือสองมือยื่นมันมาหาพวกเด็ก ๆ มองตาแววเป็นประกาย

พวกเธอลูบคลำตัวปุยกันสนุกสนาน พยายามอุ้มแต่น้ำหนักก็มันก็ไม่ใช่น้อย ๆ รอยยิ้มของพวกเด็ก ๆ กลับมาอีกครั้งเหมือนได้ลืมเรื่องราวที่แสนโหดร้ายไปชั่วขณะ

" น่ารักจังเลย "

" นี่มันปีกจริง ๆ แกบินได้ไหมนะ ? " ปุยกระพือปีกอยู่กลางอากาศลอยไปรอบ ๆ ให้พวกเธอได้ดูเหมือนมันพยายามช่วยให้พวกเด็ก ๆ อารมณ์ดีขึ้น

" ว้าว ! " ลิงเมฆายืนจ้องปุยตาเขม็ง

" ไงพวกเด็กน้อยทั้งหลาย ตัวข้ามีนามว่าลิงเมฆา " เธอเดินเข้ามาหาพวกเด็ก ๆ อยากจะรู้จักให้มากขึ้น

" ชื่อเมฆาแต่ใช้แต่หินเนี่ยนะ " เซนกระซิบกับคานะและสเตล่า

" ใช่ ๆ "

" เมื่อกี้เจ้าว่าไงนะ ? " ลิงเมฆากระโดดกัดหัวด้วยความโมโห

" เฮ่ย ทำบ้าอะไรเนี่ย " เซนวิ่งไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ท่ามกลางเสียงหัวเราะจากพวกเด็ก ๆ ที่ได้เห็น

ซึฮากิยืนยิ้มในหน้ามองดูพวกเขาและเด็ก ๆ ที่ยิ้มออกมาได้เช่นเดียวกับมังกี้

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงตลอดตั้งแต่เช้ายันมืดค่ำกว่าที่พวกเขาจะมาถึงเมืองท่าแห่งนี้ พวกเขาทำคบเพลิงหลายอันที่ช่วยส่องสว่างนำทาง บ้านเมืองที่เคยกลายเป็นเถ้าถ่านก็ได้เก็บกวาดเรียบร้อยและมีการสร้างใหม่ทดแทน

เมื่อซึฮากิก้าวเท้าเข้าไปในเขตเมือง ก็ได้มียามสองคนเดินมาหาทันที พวกเขามีอาวุธพร้อมกับชุดเกราะเก่า ๆ

" พวกเจ้าเป็นใคร ทำไมถึงมาที่นี่ " พวกเขามองไปด้านหลังจ้องพวกเด็ก ๆ 

" เผ่าครึ่งสัตว์พวกนี้เป็นทาสของเจ้าหรือ...นายมัน " พวกเขายืนนิ่งตกใจเมื่อได้เห็นหน้าเซนและคานะ

" พวกคุณ ต้องขออภัยที่พวกเราเสียมารยาท...เชิญพวกคุณเข้ามาได้เลย " พวกเซนเองก็งงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ก็เดินต่อไป มุ่งหน้าไปที่บ้านของพอล

" จริงด้วย พวกเขากลับมากันจริงด้วย " ชาวบ้านชาวเมืองมากมายพากันออกมาหาพวกซึฮากิ จนทำให้เด็ก ๆ เริ่มกลัวเมื่อได้เห็นมนุษย์มากมายรายล้อมอยู่

" พวกเรายังไม่ได้ตอบแทนเลย นี่เป็นเงินที่ข้าเก็บไว้ "

" ถึงข้าจะมีเงินน้อยนิดถ้าท่านรับไว้ เราจะขอบพระคุณมาก ๆ " พวกเขาต่างก็ยื่นทรัพย์สินคนละเล็กคนละน้อยเท่าที่มีให้เซนและคานะ

" ใจเย็น ๆ กันก่อนครับ " เซนยิ้มเขินอายที่มีผู้คนล้อม ทันใดนั้นพอลและครอบครัวของเขาก็ออกมาพอดี

" พวกนายกลับมายังงั้นเหรอ ? " 

" พอดีว่ามีเรื่องที่ต้องให้ช่วยนิดหน่อย " ซึฮากิยืนคุยกับพอลสบายใจ ขณะที่พวกเซนกำลังรับมือกับชาวเมืองอยู่

" ว่ามาเลย " พอลเหลือบตามองเหล่ามนุษย์สัตว์ที่อยู่ด้านหลังของซึฮากิ

" พวกเราจะฝากเด็ก ๆ ไว้ ชั่วคราว หลังจากนี้ต้องไปเก็บข้อมูลเพื่อที่จะหาที่อยู่ใหม่ให้พวกเด็ก ๆ " พอลยืนคิดอยู่พักหนึ่งมองเห็นแววตาที่เศร้าโศกของพวกเธอ

" ได้สิ แต่คงต้องถามคนอื่น ๆ ก่อน " พอลหันกลับไปมองพ่อและภรรยา พวกเขาพยักหน้าเป็นการตอบกลับ

" เอางี้นะทุกคน เราขอฝากเด็ก ๆ ไว้ชั่วคราว เป็นค่าตอบแทนนะครับ " เซนพูดคุยกับชาวเมืองที่ล้อมตัวอยู่

" ได้ครับ "

" ได้เลยค่ะ " 

เสียงตอบรับอย่างพร้อมเพรียงของพวกเขาไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย ซึฮากิกวาดสายตามองดู รอยยิ้มอ่อน ๆ ที่เผยบนใบหน้าของซึฮากิที่ไม่มีใครเห็น

" นี่เป็นเงินทั้งหมด หวังว่ามันจะเพียงพอในการดูแลพวกเขา " ซึฮากิยื่นเหรียญทองทั้งหมดที่มีให้กับพอล เขายืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับมันไป

" ไว้ใจพวกเราได้เลย " เขายิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจ 

พวกเขาจัดที่พักไว้ให้เพียงพอต่อคนที่มี อาหารการกินอิ่มท้อง และเมื่อรุ่งเช้าพวกซึฮากิก็เตรียมตัวออกเดินทาง

" รีบกลับมาเร็ว ๆ นะพี่กิ " รอยยิ้มที่เล็ก ๆ จากเหล่าเด็ก ๆ ที่ได้เห็นก่อนจะออกเดินทาง ทำให้เซนกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

" เป็นเด็กดีกันนะ " รอยยิ้มสุดท้ายของซึฮากิก่อนที่พวกเขาจะได้เดินหายไป